Xəmsə

скачать книгу бесплатно

Böyük məmurlar Xosrovun yanında oturub içməyə qərar verdilər. Xosrov Banu ilə mey içə-içə gizlicə xeyli söhbət elədi. Acı meydən sərxoş olunca Şirindən söz saldı. Onun qaçmasından danışdı – dilində təəssüf, qəlbində sevinc:

– Deyirlər, qardaşınız qızı bir sərvboylu dilbərdir. Eşitdim ki, yeltək qaçan atı onu qaçırıb. Bizim ölkədən bir qasid gəlib. Ondan xeyir xəbər eşitmişəm. Əgər bir-iki həftə burada qalsam, harada gizləndiyini bilərəm. Adam göndərərəm ki, onu geri qaytarsın.

Bu xəbəri eşidən Banunun sevindiyindən huşu başından getdi. Qəlbdən gələn həzin bir nalə ilə şaha yalvarmağa başladı:

– Haradadır? Kaş bircə dəfə yuxuma girsəydi! Görsəm ki, dəryanın içində üzür, onu gözlərimlə çıxarardım. Onu cantək sevib can verərdim.

Əgər şah Şirin üçün qasid göndərsə, mənim də ondan xəbərim olsun. Gedərkən Gülgünü ona verərəm. Dediyim köhlən Şəbdizlə eyni döldəndir. Büdrək olsa da, Şəbdizlə ancaq Gülgün ayaqlaşa bilər.

Xosrov buyuruq verdi ki, at gətirilsin, indi Şapura verilsin. Şapur atı mindi, bir an yubanmadan Mədainə yola düşdü.

Mədain mülkündə heç bir səs salmadan bir ay o sevimli ayı axtardı. Gördü ki, o ay üzlü sarayda yoxdur. Şapur onun öz qəsrinə yola düşdü.

Şapur təzə qəsrə girəndə qəmli, dünyadan uzaq bir yer gördü. Sanki gövhər bir daş yuvaya girmişdi. Şapur gövhəri görcək lələ döndü, onun ay üzünə təriflər deməyə başladı:

– Yolu necə gəldin, ay dilbər?

… Şirin Şapuru görərkən arzusuna yetişdi və utandığından üzünü örtdü. Təşəkkür eləyib dedi:

– Yediyim qəmləri, keçirdiyim acı dəmləri sənə söyləsəm… Yox, yox onları nə dil deyə bilər, nə də söz anladar… Bir daha o anlar geri dönməsin. Orda neçə fitnəkar kəniz vardı. Hərə öz kefində, gəl, ləzzət apar!

… Onlardan ayrılıb tək yaşamaq üçün dedim ki, mənə gərək bir qəsr tikilsin. Bu can sıxan yeri də onlar bəyəndi. Neyləyim, qatlaşdım, səbrim tükəndi.

Şapur Şirinə söylədi:

– Dur gedək! Pərvizin əmrinə itaət edək.

Şapur Şirini Gülgünə mindirib birbaş arzu gülzarına apardı.

XOSROVUN ATASININ ÖLMƏSİNDƏN XƏBƏR TUTMASI

Şah bir gün yarı xumar oturmuşdu. Gözləyirdi ki, haçan bəxti açılar. Bir qasid tələsik ona yanaşdı. Ona bir məktub gətirdi. Saraya yaxın olan kəslər yazıb anlatmışdılar ki, Hörmüz öldürülüb, taxt qəsb edilib. Anlatmışdılar ki, Xosrov tez gəlsin, bir tədbir görsün.

“Başın gilablısa, orda yuma, gəl” – deyə həyəcanla xəbərdar etmişdilər.

Xosrovu zəmanədən ağır bir dərd aldı. Gördü ki, zamanın vəfası yoxdur. Bu fani dünyanın ilqarı yoxdur. Bəzən insana bal qismət olur, bəzən də arı. İşdə dönüklük, sevgidə hicran olur. Şirin əsla acıdan ayrı olmur.

XOSROVUN MƏDAİNƏ GETMƏSİ

Elə ki Allahın əmri ilə Hörmüzün şahlığı puç oldu, Xosrov uğurlu bir vaxtda gəlib taxta oturdu. Ürəyi Şirinə nə qədər bağlı olsa da, ölkəni tərk eləmək xəta olardı. Bir yandan ölkəyə şahlıq edir, bir yandan da yar üçün ürəyi gedirdi. Dünyanı tikdirib ölkəni abad elədi. Ölkəni fitnədən azad elədi. O qədər zəlilə pasiban oldu ki, Nuşirəvan xalqın yadından çıxdı.

Məmləkət işini başa vurub yenə də qonaqlıqlara başladı. Günləri həmişə ovda keçirdi. Ovlayır, quşlayır, şərab içirdi. Qəlbini sevgi titrədincə rəqiblərdən Şirini soruşdu. Onlar xəbər verdilər ki, Şirin bir neçə gündür ki, qəsri tərk edib.

Şah çərxin hiyləsinə heyran qaldı. Anladı ki, insan nə qədər acizdir. Şirindən yeganə yadigar qalan Şəbdiz idi. Odur ki, gününü Şəbdizlə keçirirdi.

ŞAPURUN ŞİRİNİ ƏRMƏNƏ GƏTİRMƏSİ

Şapur Şirini götürüb qayıtdı. Gördü ki, Xosrov yoxdur. Şirini Gülgündən düşürdü. Şirin Banunun gözəl güllüyünə düşəndə, elə bil behiştə huri düşdü. Qohum-əqrəbalar, kəniz və qullar Şirinin intizarını çəkirdilər. Onu görəndə yeri öpdülər. Hər biri torpaqtək ayaqlara düşdü. Çox şükür edib nəzir verdilər. Atəşgaha xeyli pay göndərdilər. Banu sevindiyindən otaqlara sığmırdı. Qoca idi, sanki bir anda cavan oldu. Elə bil yenidən dünyaya gəlmişdi. Şirinə bir naz-niyaz göstərdi ki, onları yüz beytlə vəsf eləmək mümkün deyil. Buyurdu:

– Dövlət xəzinəsindən, şahlıq mülkündən nə istəyirsən, götür, payla!

Utanmasın deyə olub-keçənləri üzə vurmadı. Bilirdi ki, bu iş əbəs deyil, məftun olduğuna möhkəm dəlildir. Bəzi şeyləri Xosrovdan duymuşdu.

Şirinə nəvaziş göstərib, öz köhnə əhdini tutmuşdu. Şirinə yetmiş gözəl bəxş etdi ki, ömrünü meyli, məzəli sürsün. Şirin o qızları görüb güldü, ulduzlara aydan bir bəzək vurdu.

XOSROVUN BƏHRAMDAN QAÇIB ƏRMƏNƏ GETMƏSİ

Zəfərin açarı dəmir iradədir. Yüz qalpaqdan bir şah papağı xoşdur. Fikir bıçağı yüz iti qılıncdan itidir. Bir qılınc on adam öldürərsə, düşüncə ordunu dərbədər elər.

İradəli Bəhram belə bir xəbər aldı ki, çox ölkələr Xosrova tabe olub. Şahlıq həvəsi başına dolmuşdu. İradəsi bu işdə yar oldu. “Hürmüzün gözünü kor edib” – deyə Xosrova şər atdı. Hər yana gizli məktublar göndərdi: