скачать книгу бесплатно
"Wat is er zo grappig?" fluisterde Liz.
Haar woorden brachten me weer met mijn voeten op de grond. "Oh, i-ik hou echt van oude schuur als deze."
"Hou je van de geur ook?"
Ik knikte. Zelfs de geur van de dieren, de aarden vloer en het antieke hout van de balken en de palen. Alles herinnerde me aan een gelukkiger tijd; nog maar een week geleden, maar het leek al jaren.
Mr. Frazer leidde ons naar buiten door de schuifdeuren en naar het terrein errond waar verschillende kippen, parelhoenen en kalkoenen rondscharrelden op zoek naar insecten en zaadjes.
"De eenden en de kippen leggen twee dozijn eieren per dag," zei hij terwijl de kippen wegstoven voor ons.
Ik keek om me heen naar het gevogelte, maar zag geen eenden. Ik stak mijn hand op.
"Ja," zei Mr. Frazer, "Miss...?"
"Ik ben Raji Devaki."
"Miss Devaki, de eenden zijn op dit uur van de dag bij de vijver, als dat was wat je wilde vragen."
"Ja, mijnheer."
Hij opende een hek in een afsluiting van prikkeldraad. "Hier is het kippenhok. Er is niet genoeg plaats binnen voor iedereen, dus zal ik alleen met Miss Devaki naar binnen gaan terwijl jullie door het deurgat kijken en wij Mrs. Keaton ontmoeten."
Ik trok mijn hoofd in om Mr. Frazer naar binnen te volgen en vroeg me af wie Mrs. Keaton kon zijn en waarom ze in het kippenhok zat.
"Mrs. Keaton," zei Mr. Frazer, "is een witte leghorn." Hij wees naar een rij open kooien aan een kant van het kippenhok op een meter boven de grond. "Miss Devaki, als je voorzichtig bent zodat je Mrs. Keaton niet bang maakt, mag je onder haar veren voelen en zien wat je daar vindt."
Terwijl ik mijn hand naar de kip uitstak, pikte ze in mijn pols, maar niet met veel overtuiging, gewoon om te zeggen: ik vind dit niet leuk, maar het is goed voor een keer.
"Eieren!" riep ik.
"Ja, ze zit te broeden op een nest van dertien eieren."
"Het is er erg warm," zei ik.
"Het is ongeveer 38 graden. Een klokhen plukt haar veren onderaan als ze klaar is om te broeden en zo komt haar huid en dus haar warmte rechtstreeks in contact met de eieren."
"Hoe lang duurt het nog voor ze uitkomen?" vroeg Liz.
"Eenentwintig dagen," zei Mr. Frazer. "Breng een van de eieren mee, Miss Devaki, dan doen we er in de schuur een klein experiment mee."
Mrs. Keaton bekeek me kritisch toen ik een ei van onder haar haalde. Ze pikte in mijn hand, een beetje krachtiger dan daarnet.
"Mrs. Keaton heet hen," zei ik.
"Ja," zei Mr. Frazer.
"En heet haar man stierkip?"
De cadetten lachten me uit; zoals gewoonlijk had ik weer iets stoms gezegd. Ik keek naar de grond, maar ik wilde het antwoord wel weten.
"Nee." Mr. Frazer gaf me een schouderklopje. "Maar dat is een logische gok. De mannelijke kip heet een haan."
"Haan. Dat zal ik onthouden."
Mr. Frazer zette zijn uiteenzetting voort terwijl we naar de schuur liepen. "De eerste achttien dagen draait de hen haar eieren verschillende keren per dag. Ze doet dat om te voorkomen dat het embryo aan de binnenkant van het ei blijft plakken en zo misschien een misvorming bij het kuiken veroorzaakt. De laatste drie dagen laat ze ze liggen om het kuiken de gelegenheid te geven in de juiste positie te komen om uit te komen."
Ik omsloot het ei met mijn hand om het warm te houden.
In de schuur nam Mr. Frazer een kaars van een legplank en stak een lucifer aan met zijn duimnagel. Dit trucje ontlokte een paar 'ohs' en 'ahs' van de cadetten want niemand hand hem de lucifer zien nemen terwijl onze aandacht bij de kaars was en het leek alsof de vlam als bij toverslag verschenen was.
Hij stak de kaars aan, schudde de lucifer uit en liet een paar druppels hete was lopen op een eiken balk die zich voor de schapenstal bevond.
Mr. Frazer stak zijn vrije hand uit naar me terwijl hij de onderkant van de kaars in de hete was duwde. Ik gaf hem het ei.
"Dit proces wordt 'schouwen' genoemd," zei Mr. Frazer en hij hield het ei voor de vlam van de kaars. "Willen jullie in een rij gaan staan, dan kunnen jullie allemaal even kijken wat er in het ei zit."
Liz was de eerste die naar voor stapte en het ei van dichtbij bestudeerde met de kaars erachter. "Ik zie het kuikentje!"
"Ja," zei Mr. Frazer. "Het ei is zeventien dagen oud en bijna klaar om uit te komen."
Terwijl de andere cadetten in de rij gingen staan om te kijken, zei Mr. Simpalus, die niets gezegd had terwijl Mr. Frazer met de studenten bezig was geweest: "Haast jullie nu maar, want we moeten terug naar het klaslokaal."
"Ik zal vijf cadetten nodig hebben vanavond om te helpen zorgen voor..."
Liz en ik staken meteen onze hand op. Ongeveer de helft van de jongens staken ook hun hand op, wat een glimlach op het verweerde gezicht van Mr. Frazer toverde.
Hoofdstuk zes
Na de laatste les van de dag, aardrijkskunde, stopten we bij het mededelingenbord om te zien of er nieuws was.
"Hé," zei Liz. "Ik wist niet dat er een schoolverpleegster op de academie was."
Ik keek naar het bericht dat ze aan het lezen was: 'Alle eerstejaarsstudenten dienen zich aan te melden bij zuster Julia in lokaal 101...'
“Mrs. MacArthur!” gilde ik.
"Ken je haar?"
"Oh, ja. Op de boerderij van de Fusiliers zorgde ze voor Mr. Fusilier nadat hij van een windmolen gevallen was. Toen heette ze nog Julia Smithers, maar nu getrouwd met Sterling MacArthur. Wanneer word ik bij haar verwacht?" Ik overliep de lijst met mijn vinger. "Hier heb ik het. Morgen om 3:10 uur. Maar dan is les wetenschappen."
"Kijk hier onderaan: 'Alle instructeurs krijgen een lijst van studenten en het tijdstip waarop ze de les mogen verlaten.'"
“Het zal zo fijn zijn Mrs. MacArthur terug te zien. Zij is fantastisch voor mij.”
* * * * *
Tegen zonsondergang stonden Liz en ik op de trap naar het Alexanderhuis tegenover de binnenplaats van het Hannibalhuis. Samen met nog twaalf andere eerstejaars keken we naar de vlagceremonie op het centrale grasveld. Er kwamen nog een paar cadetten voor ons op de onderste treden zitten en in stilte toekijken.
Terwijl de klaroenblazer 'lichten uit' speelde, lieten de drie vlaggendragers, die witte handschoenen droegen, de vlaggen met militaire precisie zakken. De Amerikaanse vlag kwam eerst neer en werd vlak gehouden door twee van de vlaggendragers. Ze vouwden hem in de helft in de lengte, veegden er de kreuken uit en vouwden hem dan nog eens op dezelfde manier. De cadet die aan de tegenovergestelde kant van de sterren stond, vouwde driehoeken tot hij bij de tweede cadet kwam aan de kant van het blauwe vlak. Terwijl een cadet de gevouwen driehoek vasthield waarop nu enkel het blauwe vlak met sterren te zien was, stopte de andere het uiteinde in de vouw en gaf dan de netjes opgevouwen vlag aan de derde cadet. Die cadet hield de vlag vast terwijl de andere twee hetzelfde deden met de Virginiaanse vlag en dan met de vlag van de academie.
Nadat de vlaggen opgevouwen waren, speelde de klaroenblazer Hail Columbia en de drie vlaggendragers marcheerden naar het administratiegebouw. De cadetten die op de trap zaten, gingen staan uit respect als de vlaggendragers voor ons passeerden. In het gebouw werden de vlaggen opgeborgen in een eiken vitrinekast, samen met de oude vlaggen in hun houten doos.
"Wat een eer om vlaggendrager te zijn," zei ik tegen Liz en ik keek naar de drie cadetten die het gebouw verlieten.
We liepen naar onze kamer.
"Hoe worden ze gekozen?" vroeg Liz.
"Ze werden aangekondigd tijdens de eerste welkomstceremonie, maar ik weten niet hoe ze gekozen zijn."
"Ze waren alle drie duidelijk verbaasd dat ze gekozen waren."
"En erg blij ook," zei ik.
"Ik denk dat dr. Pompeii de nieuwe vlaggendragers selecteert bij het begin van elk schooljaar."
"Maar de eerste twee werden naar voor geroepen door afgestudeerde laatstejaars."
"Dat klopt," zei Liz. "Misschien selecteren de laatstejaars hen."
"Selecteren?"
"Kiezen."
"Ah, zo. Dat is mogelijk."
* * * * *
De volgende dag in de les wetenschappen riep Mr. Simpalus mijn naam.
"Ja, mijnheer?"
"Je hebt een afspraak met zuster MacArthur om 3:10 uur. Het is nu vijf over drie, dus vertrek maar naar de ziekenboeg en kom dan meteen terug naar hier."
"Ja, mijnheer."
Ik haastte me naar het administratiegebouw waar de ziekenboeg was. De deur was open, maar de deur naar de behandelkamer was gesloten, dus ging ik op een van de houten stoelen zitten, opende mijn geschiedenisboek en begon te lezen.
Een paar minuutjes later ging de deur open en Andrew Hobbs kwam buiten.
"Hallo Raji," zei hij.
"Hallo Andrew. Hoe was het?"
"Ze zegt dat alles prima is."
"Goed zo. Tot straks in de les wetenschappen."
"Oké."
“Raji!”
"Dag zuster Smithers." Ik ging staan en liet mijn boek achter op de stoel. “Nu ben je Mrs. MacArthur.”
"Kom hier, kind, en geef me een knuffel. Wat ben jij een lust voor het oog."
"Ik ben blij je weer te zien. Hoe gaat het met Mac en met je zoon, William?"
"Het gaat goed met hen. Je bent wat aangekomen, daar ben ik blij om. En ik denk dat je een beetje groter geworden bent ook. Heb je nog nieuws gekregen van Marie Fusilier?"
“Ja, het gaat goed met haar en James blijft verbeteren. Ik heb gisteren net een brief ontvangen.
"En Vincent?"
Het klonk vreemd om de voornaam van Fuse te horen. Ik keek naar de vloer. "Hij schrijft over de boerderij en al de dieren, maar ik denk dat hij triest is dat hij hier niet is, op de academie."
"Het enige wat die jongen ooit echt wilde, was naar de Octavia Pompeii Academy komen."
"Ik weet het." Ik keek op naar Julia. "En nu zit ik hier en hij zit vast op de boerderij."
"Zei hij dat?"
"Nee, maar ik voel me zo slecht omdat ik zijn plaats hier heb ingenomen."
"Kom binnen in deze kamer, dan onderzoek ik je kort terwijl we bijpraten over alles."
Ze liet me op de onderzoekstafel zitten en tuurde dan in mijn ogen en oren en onderzocht dan mijn keel.
"Hoe bevalt het je hier?" Ze ging naar een tafel en kwam terug met een stethoscoop.
"Fantastisch, maar ik ben niet zeker dat ik voor alle examens zal slagen."
Ze stopte de oorstukken in haar oren. "Volgens mij zal je het prima doen. Adem even diep in voor me."
Ze plaatste het borststuk op mijn rug. Ik haalde diep adem. Ze verplaatste het borststuk een tiental centimeter.
"Vind je het fijn om onze verpleegster te zijn?"
"Oh, ik vind deze school ook fantastisch. Dr. Pompeii is een hele speciale vrouw."
"Ik weet het."
"Raak je buiten adem als je tennis speelt?"
"Buiten adem?"
"Adem je snel, of moeilijker?"
