скачать книгу бесплатно
Aurora's lippen scheidden van ontzag toen ze haar ogen opende om zich op Skye te concentreren. “Maar hij heeft haar daar bij het raam achtergelaten,” zei ze blij en verward tegelijk. “Zullen ze elkaar niet missen?” Ze pakte het boek op en omhelsde het alsof ze medelijden had met de mensen erin.
“Kun je al lezen?” Vroeg Michael die zijn ogen niet kon geloven.
“We hebben een beetje vals gespeeld,” antwoordde Skye grijnzend. “Maar om er zeker van te zijn dat ze het echt onder de knie krijgt, zijn we begonnen met enkele sprookjes. Zoals alle kleine meisjes … Disney lijkt haar favoriet te zijn.”
Michael benaderde Aurora en hurkte achter haar neer, zodat hij over haar schouder naar het boek kon kijken. Hij glimlachte toen hij zich realiseerde welk boek ze precies aan het lezen was.
“Peter Pan. Dat is altijd één van mijn favorieten geweest,” zei hij vriendelijk en begreep dat het waarschijnlijk de kleine jongen was waar ze medelijden mee had gehad.
Aurora glimlachte naar hem en kuste hem op zijn wang. “Bedankt dat je ons hierheen hebt laten komen om je boeken te lezen.”
Michael wilde net reageren toen Kane's gezicht plotseling over haar andere schouder keek. Hij keek de blonde boos aan en vroeg zich af wat hij dacht dat hij aan het doen was.
“Is dat het exemplaar dat ik voor je in Londen heb gekocht?” Vroeg Kane met een schuin hoofd.
“Ja,” antwoordde Michael. “Stop nu alsjeblieft zo over haar heen te buigen.”
“Oh, het is oké … Ik vind het niet erg,” zei Aurora. “Ik ben het hem nog steeds verschuldigd omdat ik hem van de trap af heb gegooid.”
Skye fronste zijn wenkbrauwen omdat hij dit verhaal nog niet had gehoord en leunde achterover op zijn handen om zich voor te stellen dat Aurora de blonde zonnegod aannam die krachtig genoeg was om portalen te openen naar het demonenrijk.
“Maak je geen zorgen liefje,” vertelde Kane haar galant. “Michael zal uiteindelijk beseffen dat ik mezelf opzettelijk overlast bezorg en dreig me te vermoorden terwijl hij me achtervolgt door het huis met één van zijn slagzwaarden.”
De woorden hadden Kane's mond amper verlaten toen de punt van zo'n zwaard onder Kane's kin verscheen. Hij trok een wenkbrauw op en stond langzaam op, terwijl hij naar Michael keek. De twee broers staarden elkaar even aan voordat Kane plotseling het zwaard opzij sloeg en als een gek de bibliotheekdeur uit rende.
“Kom terug hier!” Schreeuwde Michael.
“NEE!” Schreeuwde Kane terug. “Je gaat me pijn doen en ik krijg gemakkelijk blauwe plekken.”
Aurora en Skye bleven in de bibliotheek luisteren naar het geluid van bonzen voordat het naar boven bewoog en meer lawaai begon. De Fallen keken elkaar aan voordat ze in lachen uitbarsten.
“Die twee zijn grappiger dan ik dacht dat ze zouden zijn,” gaf Skye toe. Hij wist niet echt wat hij kon verwachten toen ze voor het eerst kwamen opdagen. “Jij kiest het volgende boek,” instrueerde hij knikkend naar de stapel.
Aurora keek er doorheen en koos er uiteindelijk één uit met een kasteel op de omslag ervan. Uit nieuwsgierigheid bladerde ze door de pagina's op zoek naar foto's. Ze fronste haar wenkbrauwen en sloeg het boek snel dicht. Ze siste toen ze een papiersnee kreeg vanwege de snelheid van haar bewegingen.
“Au,” fronste ze toen ze zich herinnerde dat ze zulke snijwonden kreeg van de scherpe grassprietjes waar ze als kind mee speelde. Het had haar altijd verbaasd hoe zo'n klein sneetje zo veel kon prikken.
Skye grijnsde toen ze naar haar gewonde vinger keek. “Weet je, de plaatjes die je in je hoofd hebt zijn veel beter dan alles wat je sowieso op de pagina's zou aantreffen.”
Boven bevond Kane zich vast tegen de muur in het spel dat hij en Michael speelden. Hij vermoedde dat hij het bij het verkeerde eind had door te denken dat Michael problemen had, omdat hij net zo leuk leek als gewoonlijk.
“Je krijgt gemakkelijk blauwe plekken, hè?” Spotte Michael.
“Ik kan je nog steeds een schop geven richting volgende week,” zei Kane eigenwijs.
Michael glimlachte en liet Kane los, waardoor hij op de grond viel. Ze keken elkaar aan, Kane vanaf de grond en Michael landde langzaam op zijn voeten. Ze begonnen te lachen omdat geen van beiden had beseft dat Michael Kane echt van de vloer had gehouden.
Kane stond op het punt op te staan toen een verleidelijke geur hem bereikte. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij merkte dat een lava kleur plotseling de amethist kleur van Michaels ogen overweldigde. Hij keek ziekelijk gefascineerd toe terwijl Michael diep inademde en over zijn schouder naar de trap keek.
Michael slikte toen hij het bloed van Aurora rook. Het was weinig, maar nog steeds genoeg om zijn tijdelijk vergeten verlangen met wraak terug te laten komen. Met de volgende hartslag liep Michael de gang door en verdween uit het zicht van Kane.
Al het plezier verdween rechtstreeks uit Kane en de humor verdween uit zijn gezicht. De enige keer dat hij ooit zulke donkere ogen had gezien, staarde hij in het gezicht van een demon.
“Nou … dat kan niet goed zijn,” hij keek in de lege gang.
Even snel stond Kane op en volgde Michael de trap af. Er was geen raketwetenschapper voor nodig om te weten wat die zoete geur was en waar het vandaan kwam. Hij kwam net op tijd de bibliotheek binnen om Michael in een waas naast Aurora te zien knielen en haar hand in de zijne te nemen.
Aurora kromp ineen toen Michael plotseling naast haar verscheen en haar hand vastpakte. De actie verbrak de concentratie van haar en Skye en ze vroeg zich af wat hij aan het doen was totdat hij haar hand ophief om de kleine snee te inspecteren die ze van de dunne bladzijde van het boek had gekregen. Er was een druppel felrood bloed opgekomen en ze fronste haar wenkbrauwen en vroeg zich af of hij gewoon niet wilde dat het in zijn boek kwam.
Ze keek op in zijn ogen en ze schrok toen ze slechts kleine vlekjes gloeiende amethist vond verspreid in een zee van duisternis. “Michael?” Ze fluisterde omdat ze wist dat er iets mis was met hem.
Alle beweging werd stilgelegd terwijl Michael langzaam de gewonde vinger naar zijn lippen bracht en de blessure kuste. Niet in staat de verleiding te weerstaan, trok hij het topje van haar vinger in zijn mond en zoog er sensueel op. Hij wilde meer van haar smaak en liet de rand van zijn hoektand zachtjes over de snee glijden.
Aurora hapte naar adem toen de hitte door haar kern en tussen haar benen begon te draaien. Het gevoel dat zijn tong erotisch tegen haar vinger wreef, deed haar zachtjes jammeren en ze beet op haar lip toen zijn scherpe tanden over de verwonding schraapten, prikkelden en tegelijkertijd rustgevend waren.
Skye bleef achteroverleunen op zijn handen en keek ook met verrukte aandacht naar de zonnegod. De connectie tussen hem en Aurora was niet helemaal verbroken en hij hevelde onbedoeld iets weg van wat ze voelde … en het was geweldig. Hij probeerde het feit dat zijn ademhaling was versneld te verbergen door oppervlakkig te ademen.
Michael sloot zijn ogen en genoot van de kleine stroom van kracht totdat het een overweldigend verlangen werd om demon na demon af te voeren. Hij merkte de oorverdovende stilte op en zag dat Kane hem vanaf de ingang van de bibliotheek nauwlettend in de gaten hield. Hij vervloekte innerlijk omdat hij wist dat hij zijn zwakheid gewoon had weggegeven aan zijn zeer oplettende broer.
Kane wist zeker dat Michael niet bij zijn verstand was, maar dit was ver daarbuiten. Op het moment dat hun ogen elkaar ontmoetten, kon Kane Michael's honger zien alsof het iets tastbaars was … besmettelijk en verslavend. Zijn broer had onlangs veel meer dan één demon leeggezogen en had erover gelogen.
Zijn geest zocht naar antwoorden en het was plotseling logisch waarom Michael demonenbloed dronk. Als slechts een paar druppels gevallene bloed dit soort reacties zouden kunnen veroorzaken … dan zou het in staat zijn om alle terughoudendheid te laten vallen en een Fallen's volledig leeg te laten lopen, het equivalent zijn van pure chocolade.
Kane richtte zijn blik op Aurora en zag de rode kleur over haar wangen en de manier waarop haar ademhaling was gaan trillen. Ze raakte opgewonden van Michaels lippen op haar en begreep niet dat als hij zijn zelfbeheersing verloor, de dingen heel gevaarlijk voor haar konden worden. Ze was in dit alles onschuldig, ook al had ze per ongeluk Michael's vreemde verslaving veroorzaakt.
“Nog meer bewijs dat liefde blind is,” dacht Kane bij zichzelf.
De vloer trilde door Kane's laarzen, maar hij dacht er niet aan totdat hij zag dat één van de boeken van zijn plek op de plank begon te trillen. Hij keek de kamer rond en zag meer dan een paar van de delen op hun plaats trillen. Kane hief zijn hand op om het boek dat het dichtst bij hem in de buurt was, terug te duwen toen hij zag dat de lamp op de tafel bij Michael over het gepolijste oppervlak naar de rand gleed.
“Michael,” Kane's zachte gefluister klonk luid in de stilte van de kamer.
Michael hoorde de waarschuwing in Kane's stem en hij kromp ineen toen hij besefte wat hij aan het doen was. Hij trok zich terug van Aurora's verwonding en drukte een zachte kus op haar vingertop voordat hij haar losliet en zichzelf dwong rustig terug te trekken.
“Je moet voorzichtig zijn, soms zijn de pagina's van deze oude boeken scherp,” glimlachte hij en leidde haar af van wat hij net had gedaan.
Aurora trok langzaam haar hand terug en sloot hem, terwijl ze nog steeds de warmte van Michaels lippen op haar huid voelde. Ze bracht de hand naar haar borst en beschermde het wonderlijke gevoel met haar andere hand voordat ze met heldere ogen naar Michael knikte.
“Ik beloof voorzichtig te zijn,” zei Aurora verlegen en Skye knikte instemmend. Geen van beiden had de trillingen in de kamer opgemerkt omdat hun aandacht was gericht op Michaels verleidelijke kus.
Tot grote opluchting van Kane hielden de lichte trillingen onmiddellijk op en stopte de lamp op minder dan een centimeter van de rand.
“Aurora, Skye, we laten jullie verder lezen terwijl we het gebied gaan verkennen voor alles dat een gevaar kan vormen voor de mensen,” opperde Kane, terwijl hij bad dat Michael de hint zou begrijpen en met hem mee zou gaan. "Trouwens, als we hier blijven, zullen we gewoon een afleiding zijn."
"Dat dacht ik ook." Skye's ogen werden groot en beseften dat hij dat net hardop had gezegd. Hij grijnsde toen Aurora naar hem giechelde.
Michael vervloekte zichzelf innerlijk en besloot dat Kane gelijk had … de kamer verlaten was op dit moment het beste idee. Waar hij niet naar uitkeek, was dat Kane hem zou volgen en dat was nu het laatste wat hij nodig had.
Michael draaide zich om naar Kane en glimlachte en voegde eraan toe. “Jij kunt het oosten nemen terwijl ik het westelijke uiteinde van het gebied doorzoek.”
Hij liep langs zijn broer met de bedoeling precies te doen wat hij net had gezegd en hoopte dat de demonen dom genoeg waren om dichtbij te zijn. Hij bereikte de veranda voordat zijn broer hem inhaalde en hem bij de arm greep en hem heen en weer schudde.
“Wat was dat?” Vroeg Kane zachtjes. “Het was maar een kleine blessure, die geen aandacht waard was.”
“Ze bloedde,” gromde Michael alsof dat antwoord genoeg zou zijn … dat was het niet en ze wisten het allebei.
Kane staarde hem echt aan. “Bloeden…” hij schudde zijn hoofd. “Dat gaat er bij mij niet in Michael. Je gedraagt je steeds meer als een verslaafde op zoek naar hun volgende shotje en aan haar bloed ben je verslaafd.” Kane keek hem strak aan, nu hij erachter was gekomen. “Daarom zuig je demonen droog. Hun bloed doet je iets,” zei hij beschuldigend.
Michaels gezicht vertrok van woede en hij draaide zich naar Kane zonder te beseffen dat zijn ogen nu helemaal zwart waren. “Jij doodt demonen op jouw manier en laat mij ze op mijn manier doden. Iedereen vermoordt demonen of je hebt nog nooit gehoord van de verdomde oorlog die je bent begonnen. Stop met op me te letten. Voor het geval je het bent vergeten, ik kan mezelf wel aan … Ik heb het redelijk goed gedaan terwijl je in de grond zat en er is niets veranderd.”
Kane's ogen vernauwden zich, maar hij zei niets toen Michael van hem wegschoof en de veranda verliet. Hij kon de beledigingen over het hoofd zien, maar wat hij niet over het hoofd kon zien, was de zwartheid van de ogen van zijn broer. Dit was de Michael waar Dean hem voor probeerde te waarschuwen.
Scrappy zat naast Kane's voeten en jankte laag voordat ze naar de blonde man opkeek.
Kane keek naar de puppy en zuchtte vermoeid. “Ik weet het, ik weet het … volg broer en bespioneer hem. Jij en Syn moeten een mentale link hebben waar ik niets van weet.”
Hij wilde Aurora en Skye niet alleen laten, maar hij dacht dat het wel goed zou komen omdat het huis zo zwaar bewaakt was en gelukkig leek het erop dat Michael hen volledig was vergeten … althans voorlopig. Beslissend dat hij Michael een goede voorsprong had gegeven, volgde hij zijn broer door het bloed dat hij Michael een paar dagen geleden als tracker had gegeven.
Het duurde niet lang voordat Kane hem inhaalde, maar toen hij dat deed, observeerde hij discreet van een afstand. Wat Michael aan het doen was, was verkeerd … wel … niet het deel van de moorddemonen, maar de manier waarop hij het deed. Hij gebruikte hun bloed als een medicijn en zoals bij elk medicijn woog je de bijwerkingen om te zien of het de moeite waard was om de pil in te nemen. Tot nu toe zagen de bijwerkingen er niet zo goed uit.
Kane hurkte op de top van een schuin dak en wierp een blik op Michael, die zijn tempo had vertraagd tot een broeierige pas op de lege stoep. Hij voelde een krachtige aanwezigheid achter hem en stond zuchtend op.
“Moet ik me ermee bemoeien?”
Kane schudde zijn hoofd. “Nee papa, ik heb het onder controle.”
Om hem heen klonk zacht gelach. “Je wilt toch niet dat Michael weer wordt vermoord?”
“Niet echt,” zuchtte Kane en keek over zijn schouder. “Ik ben Michael zoveel verschuldigd.”
“Ontwaken uit de dood zet de dingen in perspectief,” mijmerde Syn, maar hij zou dit gevoel van verlossing niet van Kane wegnemen tenzij het moest.
“We hebben dat al twee keer geprobeerd,” Kane voelde de behoefte om hem erop te wijzen. “Doe mam de groeten van mij.”
Syn knikte en verdween, Kane alleen achterlatend op het dak. Hij draaide zich weer om naar Michael en zag zijn broer de veranda oplopen van een oud vervallen huis naast de spoorlijn. Kane hield zijn hoofd schuin en vroeg zich af wat Michael van plan was.
Hoofdstuk 5
Michael was in de roofdiermodus en omzeilde verschillende demonen op laag niveau die hem niet interesseerden toen hij plotseling zijn tempo vertraagde in de buurt van een oud huis. Daar … hij voelde het … ergens in de stank van rottend lijk lag een demon met een behoorlijke hoeveelheid kracht op de loer.
Er verscheen een boosaardige glimlach op zijn gezicht. Michael liep naar de voordeur en klopte beleefd.
Een oudere man met een bevlekt overhemd en een gerafelde broek opende de deur zo ver als de grendelketting toeliet. Hij keek op en neer naar de goedgeklede man. “Wat je ook verkoopt, ik koop het niet,” lachte hij en bracht een fles goedkope drank naar zijn lippen met de bedoeling hem in het gezicht van de verkoper te spugen.
Michael sloeg plotseling met zijn hand tegen de deur, brak het kettingslot en reikte naar de vermomde demon. In een vloeiende beweging trok hij hem de deur uit en gooide hem als een lappenpop de voortuin in.
Kane fronste zijn wenkbrauwen toen de oude man die achter in de tachtig leek zo ver over het gras rolde en tegen de stam van een boom sloeg. Toen hij op de grond viel zoals elke oudere burger zou doen, stond Kane op en dacht dat Michael misschien gek was geworden of een vreselijke fout had gemaakt.
Hij zakte langzaam terug op z’n hurken toen de armen en benen van het lichaam hem deden denken aan een slangenmens toen gebroken botten rechtop gingen staan en weer op hun plaats gingen. De persona van de oude man smolt letterlijk weg en onthulde iets dat bijna leek op een vleermuis van menselijke maat, minus de vleugels.
“Dat gaan we hier in het openbaar doen,” ademde Kane wetend dat Michael meestal een stuk discreter was dan dit bij het bestrijden van demonen.
Het wezen zag eruit alsof het was gemaakt van versleten leer, zijn huid strak gespannen over een taai lichaam met een dunne maar gedefinieerde spierstructuur. Het bovenlichaam leek bijna te breed voor zijn benen om het rechtop te houden en zijn vingers en tenen droegen lange zwarte klauwen. Zijn kop was het ergste, helemaal geen haar met twee lange puntige oren en wat leek op een varkensachtige snuit boven twee kleine rijen scherpe tanden.
“Holy shit batman,” fluisterde Kane en lachte bijna om zijn eigen humor. Ja, het was een oude en goedkope grap, maar het kon hem niet schelen … dit was het perfecte moment om het te gebruiken.
Michael trok een wenkbrauw op toen de demon naar hem toe sprong en hem met een door dreunende klap tegen de voormuur van het huis duwde. De stenen brokkelden af om hen heen en Michael grijnsde in zijn sissende gezicht.
“Je bent gewoon de snack waar ik naar op zoek was,” zei Michael en liet de grijns groter worden zodat de demon zijn langwerpige hoektanden kon zien.
“We zullen zien wie wie eet, vampier eet,” zei de stem van de demon vol zelfingenomenheid.
Michael pakte de demon bij zijn nek en rolde tegen de muur, maar moest hem snel loslaten toen de demon zijn mond opende en er heldere vloeistof begon te druppelen die op de mouw van zijn jas viel. De vloeistof brandde als zuur door het materiaal waardoor Michael het haastig weggooide. Hij gooide de jas opzij en keek, gefascineerd toen het zuur enorme gaten in het dikke materiaal vrat.
Michael richtte zijn blik weer op zijn tegenstander en gromde, wetende dat dat precies was wat de demon had uitgespookt toen hij in zijn gezicht begon te spugen.
De demon lachte en kwam plotseling op hem af, deze keer veegde hij zijn scherpe klauwen door de lucht. Michael huiverde toen ze hem op zijn arm grepen en hij voelde een intense verbranding waar ze contact maakten. Ze grepen de demon, tuimelden de trap af en belanden weer op het gras terwijl ze rolden, terwijl ze probeerden de overhand te krijgen.
Het zuur van de demon at door zijn huid, maar hij genas net zo snel als dat de wonden ontstonden. Michael liet zichzelf genieten van de pijn en het feit dat het oppakken van de krachtigere demonen absoluut een leerervaring was en een veel leuker dan de snelle moorden.
Michael ving de demon bij beide polsen stevig vast en draaide zich om totdat het bot uiteenspatte en onder zijn vingers knarste. Het hoofd van de demonen schoot naar voren met de bedoeling te bijten, maar Michael sloeg hem tot het uiterste door het hoofd vast te pakken en zijn tanden in de nek van de demonen te laten zakken. De demon schreeuwde en probeerde met zijn gebroken handen naar hem te krabben, waardoor hij weinig schade aanrichtte.
Hij had geen tijd gehad om de demon helemaal leeg te maken toen hij ergens onder de toonhoogte van de schreeuw een zacht gejammer van achter hem hoorde en zijn hoofd met een ruk naar achteren richtte om naar de bron van het geluid te kijken. Michaels zwarte ogen werden groot en een deel van de amethist dook erin op toen hij een jonge jongen zag staan onder een straatlantaarn met een voetbal en een sportuniform aan.
Michael ontspande zijn greep op de vreselijke demon toen hij merkte dat hij het was waar de jongen met afschuw aanstaarde naar … niet het misvormde monster in zijn klauwen.
Kane stond snel op en staarde naar de demon die was teruggekeerd naar zijn menselijke vermomming en nu over het gras kroop. “Dacht het niet lelijkerd,” siste hij zachtjes in de hoop dat de demon hem zou horen.
De jongen kon niet ouder zijn dan tien jaar en aangezien dit naar menselijke maatstaven een vrij veilige buurt was, was hij waarschijnlijk op weg naar het huis van een vriend. Hij betreurde het dat de mensen zich niet bewust waren van de demonenpopulatie. Als ze dat wel waren, zouden ze weten dat ze zo laat op de avond beter op hun kinderen moesten letten.
Een wild snauw barstte uit Kane's keel toen de demon naar het kind rende en duidelijk besloot dat de jongen een goede gijzelaar zou zijn om tussen hem en de vampier te plaatsen waar hij ook het gevecht van verloor. Kane bewoog precies op hetzelfde moment dat Michael deed. Hij volgde het dak dat de stoep raakte en nam het kind op toen Michael de demon op de grond tackelde en zijn lelijke gezicht in de stoep duwde.
“Ik denk het niet,” Michael kon zijn woede niet beheersen … het was één van de redenen waarom hij demonen verachtte. Hun behoefte om op kinderen te jagen was voor hem misselijkmakend en degenen die de levens van onschuldigen hadden genomen, verdienden de meest pijnlijke denkbare dood.
Zijn woede voedde alleen zijn bloedhonger en Michael ontblootte zijn hoektanden in een oer-glimlach voordat hij ze in de nek van de demonen liet zinken. Hij gromde tevreden toen ze het bot van het ruggenmerg daadwerkelijk schraapten.
De demon sloeg op de grond en het zuur druppelde uit zijn klauwen in een vergeefse poging om weg te komen. Ze maakten diepe groeven in de stoep, vergezeld van het sissende geluid van de bijtende stof.
“Shhh, het is in orde. Ik heb je,” mompelde Kane zachtjes en drukte het gezicht van de bange jongen tegen de boog van zijn nek, zodat hij niet meer zou zien dan hij al had. Alleen de geluiden die de demon maakte, waren waarschijnlijk genoeg om een volwassen man nachtmerries te bezorgen … het is niet nodig om het visueel te zien.
Hij wilde zeker weten dat Michael alles onder controle had voordat hij met de jongen vertrok, maar toen begon de grond te trillen, waardoor een paar ramen braken en straatlantaarns explodeerden. Autoalarmen begonnen te piepen en te toeteren en sommige huizen trilden op hun fundamenten.
Kane hield het kind een beetje steviger vast en liep achteruit in de schaduw toen het laatste amethistlicht in Michaels ogen stierf en de duisternis die achterbleef, in bloedrood veranderde. Hij schudde zijn hoofd, wetende dat er meer dan één monster in de tuin was.
Michael sloot zijn ogen en trok zich terug terwijl hij weigerde de resterende levenskracht van het wezen te nemen. Hij nam even de tijd om te genieten van het geluid van de demon die jammerend onder hem lag, nog steeds zwakjes klauwend op de stoep. Michael had geen medelijden en beet en brak zijn nek. Toen hij opstond en naar de demon keek, zag hij dat zijn lichaam nog steeds trilde en zijn ogen nog steeds wijd open van angst voor het onbekende.
“Je verdient geen snelle dood,” zei Michael zacht, zijn woede duidelijk zichtbaar in zijn uitdrukking toen hij zijn laars ophief en hem op de misvormde schedel van de demonen sloeg.
Hij grijnsde toen hij zag dat de ogen nog steeds open waren, maar deze keer was het een echte doodskijk.
