Razende Harten

Ze schrok ervan hoe boos Toya ineens was. Kyoko haalde haar schouders op en met een verwarde blik op haar gezicht knikte ze. “Ja, hij tilde me uit het water en bracht me naar de oever, zette me hier neer, en toen ... was hij weg.” Ze stak nerveus een hand op en haalde die door haar natte haar terwijl ze wegkeek. Stiekem vroeg ze zich af waar Kyou nu was en of hij nog steeds naar hen keek. Gewoonlijk werd Kyou's aanwezigheid niet gezien. “Hij zei zelfs geen woord,” voegde ze er achteraf aan toe.

“Kyoko, heeft hij je ergens gemarkeerd?” Vroeg Toya met een kalme stem terwijl hij verborg het feit dat zijn ingewanden in ontkenning schreeuwden. Hij trok haar haar naar achteren om naar haar nek te kijken voordat ze zelfs maar kon antwoorden. Hij voelde zijn hartslag sterk en kloppend onder zijn huid terwijl hij zocht naar verborgen sporen die Kyou misschien had achtergelaten.

Kyoko probeerde zijn hand weg te duwen, maar dat wilde hij niet, dus schreeuwde ze: “Nee, dat deed hij niet! Waarom?” Dit begon haar een beetje te duizelen. Wat bedoelde Toya eigenlijk, ‘haar markeren’? Ze voelde hoe haar huid begon te rillen toen ze zich een vampierscène uit een oude zwart-witfilm voor ogen had. Toen veranderde de scène in één van de nieuwere films waarin de vampier sexy was en ... en ze verwijderde de gedachte snel.

Toya liet haar haar los nadat hij geen sporen had gevonden, maar staarde haar heel intens aan, zijn hart bonsde nog steeds hard in zijn borst. “Dit vind ik niet leuk.” Hij keek toe terwijl ze haar armen om zich heen sloeg alsof ze het koud had. Toya gromde zachtjes, diep achter in zijn keel terwijl hij voor haar stond en in haar smaragdgroene ogen neerkeek.

“Blijf vanaf nu dicht bij me.” Hij keek een minuut naar haar lippen en vond het niet leuk dat Kyou ze had gekust terwijl hij dat nog niet had gedaan. Hij werd er gek van en het feit dat hij er gek van werd, maakte hem nog bozer. Hij snoof haar geur weer op; hij rook de verontrustende aanwezigheid van zijn broer en daar werd hij ook niet blij van.

“Kyoko, ga nog een bad nemen,” zei Toya een beetje hard, Kyoko bedwelmend en haar humeur opkrikkend.

“Ik heb er net één genomen!” Haar smaragdgroene ogen schoten vonken op hem af.

Toya glimlachte vanbinnen. Hij deed niets liever dan haar boos maken omdat ze er zo schattig uitzag als ze zo was. Maar weer snuivend vertelde hij haar: “Je stinkt!”

“Toya!” Schreeuwde Kyoko terug terwijl ze haar handen langs haar zij balde.

Toya voelde zijn lichaam zwaar worden en hij ging naar beneden. God, hij haatte het toen ze die Taming-spreuk tegen hem gebruikte. “Kyoko, stop daarmee!” Hij keek naar haar op. “Verdorie!”

“Nou ... je bent onbeleefd! Ik stink niet!” Kyoko keek boos op hem neer en wenste dat hij nog stond, zodat ze het nog een keer kon doen.

Toen hij de effecten van de betovering voelde afnemen, stond Toya langzaam weer op, in de hoop dat ze de Taming-spreuk niet meer zou gebruiken. “Kyoko, luister alsjeblieft, neem nog een bad. Jij ruikt het niet, maar ik wel,” probeerde hij uit te leggen, maar ze onderbrak hem.

“Toya!” Siste Kyoko toen hij opnieuw de grond raakte. Hij had geluk dat ze hem niet schopte.

Hij bleef een minuutje liggen terwijl Kyoko op hem neerkeek. Langzaam keek hij naar haar op en fluisterde: “Je ruikt naar hem.” Toen stond hij op, zijn ogen van gesmolten zilver verborgen onder zijn donkere pony, waardoor de zilveren highlights glinsterden in het zonlicht. Begreep ze niet dat hij er niet tegen kon dat ze de geur van Kyou droeg en niet die van hem?

Toya draaide zich om en liep terug het bos in, weg van haar ... haar verward achterlatend. Hij had er zo verdrietig uitgezien toen hij het had gezegd. Kyoko liet haar hoofd hangen en voelde zich de grootste sukkel ter wereld, in beide werelden. Ze wist dat van al zijn broers en zussen, degene met wie hij niet kon opschieten was Kyou ... zelfs als ze allebei aan dezelfde kant stonden. Ze vochten altijd als ze binnen zichtafstand van elkaar waren.

“Oh Toya, het spijt me,” fluisterde ze in de lege lucht die hij had achtergelaten. Ze draaide zich weer om naar het water, kleedde zich uit en ging terug in het water om Kyou's geur van haar af te wassen.

Ze glimlachte terwijl ze dacht ... Hij houdt niet van Kyou's geur. Zou het kunnen dat hij jaloers is? Ze zuchtte toen ze erover nadacht ... Of is het gewoon omdat hij Kyou niet mag? Kyoko herinnerde zich wat er eerder was gebeurd toen ze alleen was, haastte zich en waste zich snel, omdat ze niet meer ongewenste bezoekers wilde zien tijdens haar bad. Ze stapte er snel weer uit, kleedde zich aan en ging terug naar het kamp.

Kyoko stapte de open plek op waar ze wist dat Toya op haar zou wachten, en dat was hij ook. Ze wilde nu echt niet alleen met hem zijn, na de gang van zaken bij de warmwaterbron. Ze speurde snel het gebied af naar Kamui, maar zag hem niet.

“Toya, waar is Kamui?” Vroeg Kyoko zenuwachtig.

Toya had op haar gewacht om terug te komen, hoewel hij maar een paar minuten eerder was teruggekomen omdat hij haar in de gaten had gehouden ... ervoor te zorgen dat Kyou niet terugkwam om af te maken wat hij was begonnen.

Hij haalde zijn schouders op alsof het er niet toe deed toen hij haar vraag beantwoordde: “Hij ging Sennin bezoeken. Hij komt morgenochtend terug, zodat we dan kunnen vertrekken.”

Hij had Kamui echt naar de oude man gestuurd om te vragen of hij meer informatie had gekregen over waar de talismannen te vinden waren. Ergens in zijn achterhoofd wist Toya dat het gewoon een excuus was om een tijdje alleen met Kyoko te zijn ... maar dat wilde hij haar niet vertellen.

Kyoko zuchtte terwijl ze ging zitten, haar ogen sloot en zich ontspande tegen de boom. Verdomme, ze zat meteen weer in dezelfde positie die ze had vermeden toen ze vertrok voor haar wandeling. Ze probeerde zichzelf af te leiden en het eerste dat in haar opkwam was Kyou, met zijn gloeiende gouden ogen die een flikkering van emotie vertoonden. Het was de eerste keer dat ze hem enige emotie had zien tonen, afgezien van het uitdrukkingsloze gezicht van verveling dat hij droeg of de woede van de strijd. En hij had haar gekust.

Waarom had hij haar zo gekust? En waarom had ze niet geprobeerd hem tegen te houden? Het was alsof ze niet kon denken, alleen maar kon voelen. Hoewel ze nog steeds erg bang voor hem was, had ze zich tegelijkertijd veilig gevoeld. Hij was tenslotte één van haar bewakers. Hij zou haar geen pijn doen ... of wel? Het was haar eerste kus en één die ze nooit zou vergeten. Ze wierp een blik op Toya en betrapte hem erop dat hij weer naar haar staarde.

Toya had de emoties op haar gezicht zien flitsen en vroeg zich af waar ze aan dacht. Ze zag eruit alsof ze een geheim had en toen zag hij de lichte blos over haar wangen en hij wist dat hij gelijk had. Ze dacht aan Kyou! Hij hoorde het luide gegrom in zijn hoofd. Toen ze zich omdraaide om naar hem te kijken, keek hij haar boos aan. Hij draaide zich om en keek de andere kant op, kruiste zijn armen voor hem en liet haar verward naar zijn rug staren.

Kyoko fronste zijn wenkbrauwen en schreeuwde toen tegen hem. “Wat heb ik gedaan?” Hij beefde maar draaide zich niet om of antwoordde haar niet. Waar was hij nu boos over? Plotseling ging er een rilling over haar rug en haar hart begon hard tegen haar borst te bonzen ... Kwaad. Ze hief haar gezicht op, sloot haar ogen en voelde duisternis kwam op hen af. Ze had het goed, het was inderdaad slecht, en het had een stuk van het verbrijzelde hartkristal van de bewaker in zich.

Toya voelde Kyoko's hartslag versnellen en draaide zich om om haar aan te kijken. “Kyoko, wat is er?” Zijn stem klonk nu bezorgd, hij meteen vergat boos op haar te zijn.

“Een talisman, heel sterk en donker bezoedeld. Het gaat snel ... deze kant op,” ze wees naar links en ze sprongen allebei op en begonnen in die richting te rennen. Ze waren nog niet ver toen ze iets door de bomen hoorden knallen, recht op hen afkomen.

Toya's lichaam bewoog uit zichzelf, zijn onderarmen pulseerden langs zijn lichaam alsof hij zijn aandacht wilde vestigen op de kracht die daar verborgen lag. Met een beweging van zijn pols gleed de vuurdolk uit zijn vlees en hij sprong voor Kyoko uit en duwde haar met zijn andere hand achter zich. Hij zette zich schrap toen het bos voor hen een eigen leven ging leiden. De bomen en het gebladerte sloegen om hen heen terwijl een enorme demon richting hen donderde.

Kyoko slikte de brok in haar keel weg terwijl ze opkeek naar de demon. Het was ongeveer tien keer groter dan één van hen en zag er erg smerig uit. Ze kon de prachtige lucht erboven zien en vroeg zich af of ze ooit zou wennen aan het feit dat hier demonen woonden. Ze deinsde terug toen zijn afschuwelijke rode ogen haar en Toya vasthielden.

Toya snoof de lucht op en trok een gezicht. Het ding rook alsof het begraven was en veel te lang had liggen rotten voordat het uit zijn graf kroop. Hij durfde te wedden met zijn leven dat Hyakuhei dit ding beheerste, omdat hij in lange tijd niet zoveel kracht in een demon had gevoeld.

“Weer één van zijn verdomde volgelingen,” sneerde Toya en hoorde toen het spottend gelach diep uit de borst van de demon komen.

Het sprak met een enorme, diepe knetterende stem die op de zenuwen werkte. “Dood Toya!” De demon gromde terwijl hij naar voren sprong met een rottende, klauwende hand.

Met onmenselijke snelheid tilde Toya Kyoko in zijn armen en sprong opzij. Hij landde op een nabijgelegen rots die uit de grond stak en wenste meteen dat Kyoko in het kamp was gebleven en buiten gevaar was. Zijn lippen waren vlak naast haar oor terwijl hij haastig vroeg: “Dat lelijke ding is veel te groot om geen talisman te hebben. Zie je het?”

Ze draaide haar hoofd om naar de demon te turen, maar hij bewoog zo snel dat het enige wat ze kon zien een waas was. Het sprong en landde vlak voor hen, waardoor Toya met een botsende plof op de grond viel. Kyoko gilde toen het zich omdraaide en greep haar van de rots. Zijn massieve, vlezige hand kneep de adem uit haar, waardoor haar geschreeuw onmiddellijk stopte.

Ze duwde met haar handen tegen de gevangenschap en probeerde zich uit de greep te duwen, maar het lukte niet. Een donker gloeiend licht trok haar aandacht. Ze zat vast en werd duizelig door het gebrek aan lucht, dus met het laatste beetje adem dat ze eruit kon persen, schreeuwde ze. “De talisman ... Nek!”

Toya zag dat de demon Kyoko greep, hield haar in de lucht terwijl ze worstelde om te ademen. Hij duwde zich van de grond om de adrenaline te voelen die door zijn lichaam vloog en de vuurdolk nog steeds in zijn hand pulseerde.

“Laat haar gaan, jij klootzak!” Brulde hij, probeerde zijn aandacht naar hem te krijgen. “Je zult er spijt van krijgen dat je haar hebt aangeraakt,” gromde Toya toen zijn ogen smolten tot zilver.

Hij slingerde zijn andere arm naar de zijkant en hield nu een dolk in elke hand terwijl hij het lelijke beest benaderde. De demon gaf een afschuwelijke lach omdat het Kyoko omhooghield alsof ze haar als een schild moest gebruiken. “Verdomd!” Toya vloekte. Hij kon de Daggers-kracht niet gebruiken zonder Kyoko in het proces te kwetsen. Het beest was niet zo dom als hij leek. “Jij vuile zoon van een ...” Gromde Toya toen zijn bloedwarmte op een gevaarlijk niveau kwam.

Kyoko probeerde bij haar kruisboog te komen, maar de demon had het vast tussen haar en zijn palm. Het licht om haar heen begon te vervagen, waarschuwde haar dat ze zou flauwvallen. Ze zocht de vorm van Toya, en vond hem daar te staan, tegenover de demon. Ze kon zien dat hij in een woede was toen ze hem hoorde vloeken. Zijn boze zilveren ogen ontmoetten met de hare, en het laatste dat ze zag voordat ze flauwviel was, was dat Toya in de lucht sprong alsof hij recht op haar af zou komen.

Toya had genoeg gehad. Hoe durf dat vervelende beest Kyoko aan te raken. Hij voelde zijn vervloekte demonbloedoppervlak, waardoor zijn beschermende bloed zijn woede liet groeien. Hij sprong in de lucht en met een veeg van zijn scheermesscherpe klauwen; Hij sneed door de arm van de demon. Terwijl de arm op de grond viel, ketste Toya van de demon weg en ving Kyoko in lucht, terwijl ze uit de losse vingers viel.

Toya hield haar veilig tegen hem aan, sprong Toya uit de weg terwijl de demon zijn andere hand naar hen toezwaaide. Hij landde hard, nam slechts een seconde om ervoor te zorgen dat Kyoko opnieuw ademde, ook al was ze het bewustzijn verloren. Hij legde haar op de grond en zwaaide toen rond. De dubbele dolken doken opnieuw uit zijn huid, gleden met gemak in zijn handpalmen.

“Hoe durf je!” Toya's stem steeg naar een gevaarlijk niveau. In een woede, vloog hij de demon aan en met één veeg sloeg hij het hoofd eraf. Hij keek er met morbide tevredenheid naar omdat het een goede twintig voet verderop was geland van het nog steeds trillende lichaam.

Voordat het stof optrok, keerde Toya terug naar Kyoko om haar te controleren, het zich niet realiseerde dat de demon nog niet dood was. Hij had zich niet herinnerd dat hij de talisman van zijn nek moest verwijderen en hij zag nooit de enorme klauwen van achteren naar hem komen. Het horen van een gebrul, Toya voelde de dodelijke klauwen in zijn rug slaan en sloeg hem in een nabijgelegen rots en sloeg de dolk van hem.

Kyoko vocht de duisternis. Haar ogen openen, maakte haar visie snel duidelijk, maar het gezicht dat haar ontmoette, maakte haar adem stoppen. Het bloed van Toya sproeide de lucht achter hem terwijl hij door de lucht werd gebogen die botste in een gigantische rots. Haar blik ging terug naar de demon, ze keek in ontzetting terwijl het zijn hoofd van het vuil greep en plaatste het terug waar het moest zijn. De demon wendde zich tot haar, een rommelig geluid kwam van zijn borst als een krankzinnige grom terwijl hij verschillende rijen scherpe tanden liet zien.

De geur van de angst van Kyoko bracht Toya uit zijn roes en opende zijn ogen in een waas van pijn. Hij negeerde de pijn, hij hief zichzelf op tijd op om de demon te zien lopen richting haar. Hij kon zijn demonische bloedoppervlak voelen ... en deze keer ... laat hij het overnemen. Toya's lichaam begon te bewegen met een eigen kracht. De enige rationele gedachte die in zijn geest is achtergelaten was dat niemand haar zou aanraken ... als ze dat deden, stierven ze.

Kyoko reikte naar haar kruisboog, maar wist dat ze te laat zou zijn omdat het beest bijna bij haar was. Zo dichtbij, ze kon zijn smerige adem ruiken die haar bereikt. Ze schreeuwde, terwijl ze haar arm ophief om haar gezicht te beschermen, denkend dat dit het einde was ... maar er gebeurde niets. Ze hoorde een grom en de grond schudde. Kyoko opende haar ogen, maar kon niets zien door het puin dat bij haar vloog van waar de demon was gevallen en haar zicht had geblokkeerd.

Toen het puin begon op te ruimen, zag ze de achterkant van Toya toen hij voor haar stond met zijn gezicht naar de demon. Ze siste toen ze drie lange scherpe wonden op zijn rug zag. Zijn nachtelijke haar en zilveren highlights waaiden nog steeds in de wind die was ontstaan door de gevallen demon. Ze wierp een blik op de demon om opnieuw te zien dat zijn hoofd was afgehakt en zijn armen op een goede afstand van zijn lichaam lagen.

Ze fronste haar wenkbrauwen toen hij zijn karmozijnrode ogen weer opendeed, met de bedoeling de kracht van de talisman te gebruiken om zichzelf te genezen. Omdat ze niet wilde dat dit gebeurde, reikte Kyoko achter haar en greep de kleine kruisboog, een geestspijl die zich snel vormde vanuit haar priesteressenkrachten. Ze spande het strak tegen het touwtje en fluisterde: “Raak het,” het touwtje loslatend en de geest rechtstreeks naar de talisman sturend, het in het lichaam van de demon slaand.

De demon zakte langzaam in elkaar, veranderde in stof en ging op in de wind. Het meeste stof dreef weg en liet alleen vergeelde botten achter. Kyoko voelde nog steeds kwaad in de buurt, keek op en zag één van Hyakuhei's demonische vormverwisselaars. Het gleed uit de lucht naar beneden en zag eruit als een spookachtige slang, pakte de talisman tussen zijn puntige tanden op voordat hij zo snel wegrende dat ze niet eens kon zien in welke richting het was gegaan.

Ze had zin om te kreunen, wetende dat ze net voor niets tegen de demon hadden gevochten sinds de talisman was gestolen. Kyoko duwde langzaam tegen de grond om op te staan en stopte halverwege toen ze merkte dat Toya zich nog niet had omgedraaid, zijn geklauwde hand nog steeds van woede gebald naast hem.

Ze raakte gespannen toen ze besefte wat er mis was ... hij was in zijn vervloekte vorm. Een vloek die Hyakuhei op hem had gelegd lang voordat ze ooit naar deze wereld was gekomen. In deze toestand was hij onvoorspelbaar, onbeheerst ... en erg gevaarlijk.

Met een onvaste stem fluisterde Kyoko: “Toya?”

Ze stond helemaal op terwijl hij zich omdraaide, zijn karmozijnrode ogen staarden haar aan. Zijn borst ging nog steeds snel op en neer terwijl hij zwaar ademde door de kracht van de aanval die hij zojuist had gebruikt om de demon te doden. ‘De dolken,’ dacht Kyoko terwijl ze probeerde kalm te blijven, ‘ze moest de messen terug naar hem brengen.’ Ze keek naar de rots waartegen hij was gegooid en zag één van de dolken daar liggen. Ze begon langzaam in de richting van het mes te draaien.

Toya deed een stap naar voren en gromde. Hij voelde een verblindende woede voor de demon die hij zojuist had gedood en wachtte om te zien of er meer te doden viel of dat de demon weer zou opstaan. Toen hoorde hij iemand achter zich zijn naam fluisteren. Hij draaide zich om naar het geluid en zag het meisje daar, langzaam proberend op te staan. Hij rook de angst die van haar uitging toen ze langzaam probeerde weg te lopen van hem.

Hij liet een zacht gegrom horen om haar te waarschuwen te blijven en deed een stap naar haar toe. Ze stond nog een moment stil en staarde hem aan alsof ze niet kon beslissen of hij een vriend of een vijand was. Hij kon haar angst ruiken en dat maakte hem boos. Hij gromde weer en ze zette het op een lopen.

Kyoko's hart bonsde. Hij had tegen haar gegromd. Zou hij haar vermoorden? De dolken, ze moest er minstens één bereiken. Ze waren een deel van hem en hielpen het demonenbloed waarmee Hyakuhei hem had vervloekt, te verzegelen. Kyoko vertrok zo snel als ze ooit in haar leven had gerend.

Ze moest de dolk naar hem toe brengen. Haar haar vloog achter haar uit en ze wist dat hij achter haar aan zou komen. Het haar in haar nek stond overeind alsof hij haar al te pakken had. Nog vijf meter ... bijna daar. Een waas bewoog zich voor haar, tussen haar en wat ze zo wanhopig probeerde te bereiken.

Nee. Ze zou niet voor hem weglopen. Zij was van hem. Hij stopte voor haar om haar vlucht te stoppen, en ze botste tegen hem aan met een geschrokken gil. Bij contact voelde hij zijn bloed kalmeren en hij gromde zachter om haar te laten weten dat ze deze keer moest blijven. Toen ze nog steeds probeerde langs hem heen te komen, drukte hij haar tegen zich aan, omdat hij wilde dat deze vrouw het gevoel had dat hij alles zou vernietigen wat in haar buurt kwam.

Hij keek naar beneden in de grote smaragdgroene ogen die naar hem opstaarden. Toya voelde dat ze probeerde zichzelf te laten zakken om uit zijn armen te glijden. Nee, hij zou haar nooit laten gaan ... het demonenbloed in hem had haar al opgeëist. Hij zag hoe een traan van haar wimpers afgleed en op haar romige wang terechtkwam. Hij leunde naar voren en likte de traan met het puntje van zijn tong, waarbij hij een geschrokken snik van het meisje weghaalde.

Ze hervatte haar strijd, wurmde zich uit zijn greep en gleed op de grond, wierp zich langs hem heen en greep naar iets dat daar lag. Hij gromde om haar uitdagende houding toen hij zich omdraaide en op haar viel, haar tegen de grond houdend. Hij hield haar pols boven haar hoofd en het gewicht van zijn lichaam hield de rest van haar in bedwang. Ze probeerde hem van haar af te gooien, maar hij wilde dat ze wist van wie ze was.

Hij bracht zijn mond naar de hare en gromde laag in zijn borst. Het meisje verstijfde toen zijn lippen in een bezittelijke kus over de hare sneden. Hij dwong haar lippen uit elkaar met de druk en verdiepte het bezit. Hij wilde haar en zij zou van hem zijn. Zijn handen gleden omhoog van haar pols om haar vingers in de zijne te nemen toen hij zijn hand in contact voelde komen met het ding dat ze van de grond had gegrepen.

Hij likte aan de binnenkant van haar mond en wilde alles proeven wat ze was. Hij voelde hoe zijn gedachten langzaam bij hem terugkwamen, dingen die hij niet had mogen vergeten. Hij kalmeerde, maar de kus niet. Zijn geest flikkerde. Hij voelde de hitte in zijn lagere regionen en hij drukte zijn heupen tegen haar aan van honger. Toen klikte er iets in hem en de rode waas in zijn geest verdween.

Toya werd zich van alles bewust, het zachte lichaam onder hem, de smaak van honing en de verblindende behoefte die door zijn aderen stroomde. Hoe graag hij het ook niet wilde, hij liet haar lippen los van de zijne en hief een fractie boven haar op om in de ogen van Kyoko te staren. Hij had haar net gekust en wilde heel graag doorgaan.

Kyoko kon er niets aan doen toen vurige bliksemschichten door haar lichaam schoten. Ze stopte met worstelen toen hij de kus verdiepte. Het gevoel van zijn lippen die de hare met zoveel passie domineerden, was een bedwelmende sensatie. Toen voelde ze het bewijs van zijn opwinding hard tegen haar dij drukken en dat schoot nog een ronde hitte door haar heen.

Ze voelde hem langzaam verschuiven en boven haar uitstijgen toen hij de kus beëindigde. Wat ze zag stopte haar hart bijna. Zijn ogen waren goudkleurig, alle sporen van de demonische bloeddorst waren verdwenen. Ze wierp een blik op de dolk die ze nog steeds in haar hand hield en merkte dat hij hem aanraakte. Ze zuchtte van opluchting toen ze besefte dat Toya terug was.

Toya keek naar Kyoko terwijl ze naar het mes keek en zijn blik volgde de hare. Dus dat is wat er is gebeurd. Hij was veranderd, en toen had hij een poging gedaan ... Hij wist dat ze boos zou zijn op wat hij bijna had gedaan. Zelfs zijn onbeheerste kant had haar als levenspartner gekozen.

Hij ging rechtop zitten en probeerde haar niet aan te kijken terwijl hij van haar lichaam rolde. Pas toen hij helemaal van haar af was, vertrouwde hij erop en keek hij naar haar. Het eerste dat zijn aandacht trok, waren haar gezwollen lippen. Hij voelde een blos op zijn wangen branden toen hij zich de kus herinnerde en het gevoel van haar lippen op de zijne.

‘Dus zo is de hemel,’ mijmerde hij zwijgend en wreef met één hand in zijn ogen om geen andere reden dan zijn reactie voor haar te verbergen.

Kyoko wendde haar gezicht van hem af terwijl ze langzaam opstond. Ze wist dat hij haar niet had willen kussen en had er nu waarschijnlijk spijt van. Ze vond het andere mes en gaf hem beide dolken terug.

Toya stond ook op zonder een woord te zeggen. De stilte om hen heen was oorverdovend.

Hoofdstuk 2 “Vlam van jaloezie”

Kyoko beet op haar tanden, de spanning tussen hen was bijna voelbaar en het begon haar echt van haar stuk te brengen. Toya zat op een tak in de boom bij het vuur en Kyoko zat alleen bij het vuur. Ze hadden nog steeds geen woord tegen elkaar gezegd en nu wilde hij haar niet eens aankijken.

Ze fronste en voelde zich een beetje beledigd. Was haar zoenen echt zo erg?

Toya zat mokkend in de boom. Hij had haar zien fronsen. Was het zo erg geweest dat hij haar kuste? Ze had geen woord tegen hem gezegd over wat hij had gedaan. Hij had liever dat ze tegen hem schreeuwde of zoiets, maar hij wist niet wat hij ervan moest denken als ze niets zei. Was ze zo boos op hem? Moet hij zich verontschuldigen?

Zijn lippen werden dunner in ontkenning. Hij zou zich niet verontschuldigen voor iets wat hij niet van plan was te doen. Moet hij het gewoon negeren en doen alsof het niet is gebeurd? Op dat moment wenste hij gewoon dat alles weer zou worden zoals het was, hoewel hij zelf de kus niet zou vergeten. Toya keek weer naar haar en vroeg zich af wat ze dacht.

Kyoko keek naar de lucht toen het donker begon te worden. Ze wenste dat Kamui hier was, maar wist dat hij pas morgenochtend terug zou zijn. Zijn aanwezigheid zou welkom zijn geweest. Op dit moment zou ze zelfs genoegen nemen met Shinbe en Suki die onderling een gevecht zouden beginnen. Ze grijnsde ... nou dat was altijd grappig.