Gevaarlijke Dingen

скачать книгу бесплатно


Hij schrok en merkte dat hij niet alleen naar de dromen luisterde, maar ook visuele flashbacks opving van veertig jaar geleden. Hij zag het allemaal voor zich uitvouwen door de ogen van een buitenstaander, want het speelde zich af als een tragische film.

Michael had de drang om voor de eerste keer in meer dan een eeuw naar Damon te gaan. Toen hij zijn broer vond, leek alles goed. Damon had het in de sociale schijnwerpers van Londen overleefd en Michael had zich een tijdje bij hem gevoegd. Ze hadden veel plezier gehad tot ze een meisje ontmoetten… Katie.

De meest in aanmerking komende vrijgezellen waren allemaal uitgenodigd voor haar achttiende verjaardagsfeest, inclusief de broers. Ze was echt de schoonheid van de bal. Wat begon als een eenvoudige broederlijke competitie, veranderde in een gevaarlijk spel van jaloezie. Alles met hen leek een competitie te worden. Ze hadden wekenlang oorlog gevoerd tegen elkaar om haar genegenheid te winnen.

Damon had hem gevraagd te vertrekken… terug naar de andere kant van de oceaan, maar Michael kon het niet. Hij zou Damon niet laten winnen door hem te laten wegjagen. Toen de rivaliteit tussen broers escaleerde, vlogen ze elkaar naar de keel voor hetzelfde meisje. Het was niet dat ze hun soulmate was of zoiets, ze waren allebei in de ban van haar. Alsof het lot ermee speelde leek het dat Katie hetzelfde probleem had… ze was voor beiden gevallen en wilde niet kiezen.

Wat nog meer verwarrend was aan de liefdesdriehoek, was dat Katie dacht dat de broers menselijk waren… ze hadden haar nooit een reden gegeven om anders te denken.

Ze hadden Katie een avond mee uitgenomen om te dansen, maar dat was een dodelijke fout. De spanning tussen de mannen was te hoog. Na slechts een uur leken ze langzaam aan de binnenkant te sterven, terwijl de ander met haar danste, ontploften de broers uiteindelijk. Ze hadden zich niet gerealiseerd hoeveel controle ze hadden verloren toen hun ogen van kleur veranderden terwijl ze hun handen om elkaars kelen wikkelden en hun voeten van de grond gingen.

Ze hadden haar zelfs niet zien wegrennen. Michael en Damon kwamen uit hun woede gekropen toen ze het piepen van banden en het gekraak van metaal buiten de danszaal hadden gehoord. Tegen de tijd dat ze haar bereikten… was ze gedood.

Toen Damon haar tegemoet stormde met de intentie om haar op zijn vampierbloed te trakteren, had Michael hem tegengehouden omdat er zich al een menigte had verzameld. Damon had hem de rug toegekeerd toen hij Michael de schuld gaf dat hij niet wegging, terwijl hij dat had gezegd.

Ze vochten daarna maandenlang… ze stelden af en toe een moment in voor woorden met gevoel, maar het leidde altijd weer tot een ander gevecht. Michael wist dat Damon donkerder en donkerder werd en dat Damon hem wilde vermoorden. Als hij het zou proberen, zou Michael zichzelf verdedigen en zou één van hen sterven.

Het was toen dat Michael iets deed wat hij had gezworen dat hij niet zou doen… hij ging naar Syn. Syn was de eerste vampier. Hij was in slaap gevallen en eeuwenlang niet gewekt, maar Syn was niet dood, want hij kon niet doodgaan… althans niet dat iemand wist. Ze wisten niet zeker waarom hij de afgelopen paar eeuwen had geslapen, maar het leek erop dat Syn wachtte op iets dat nog niet was gebeurd.

Michael liep rond het standbeeld dat Syn's rustplaats binnen het mausoleum markeerde. Hij wist dat Syn diep onder hem lag. Hij praatte tegen het lege graf, hoorde zijn woorden rond hem weerklinken… soms fluisterend en soms in oorverdovend gegil.

Vechten met Damon maakte hem gek, hij had er niet voor gekozen om ooit zo ver te gaan. Hij wist niet eens zeker of één van hen echt van het meisje had gehouden. Hij voelde zijn hart wegvloeien vanwege de pijn die hij zijn broer had aangedaan… en Katie. Hij wist niet of Syn aan het luisteren was, maar het was voldoende om op zijn minst iemand anders de waarheid te vertellen.

De ogen van het standbeeld bewogen en bekeken hem. Het was de gelijkenis van Syn maar zonder kleur. De kaarsen die om hem heen brandden, schemerden en doofden en vlamden op toen het standbeeld bewoog. Gefluisterde woorden doken op uit de grond in een lang vergeten taal.

De stilte die volgde was als kalmerende donder en Michael wist dat Syn hem had vergeven, zelfs als Damon dat niet had gedaan. Hij wreef met zijn handpalmen over zijn armen en probeerde de rillingen weg te jagen. Syn was een man van magie en Michael vroeg zich af welke betovering diep in hem was gekropen.

Hij pakte zichzelf op en liep de catacomben uit naar het mausoleum om te zien dat Damon daar op hem stond te wachten. Nogmaals, zachte woorden die de emotie overdroegen werden uitgewisseld, maar het duurde niet lang voordat ze verhit werden. Michael wilde gewoon dat alles zou eindigen… hij wilde zijn broer omhelzen en opnieuw beginnen.

Damon had het eerste deel van zijn verklaring letterlijk genomen en voordat Michael hem kon stoppen, trok hij een houten staak uit zijn jas. Michael voelde het hout zijn hart binnendringen en hij zakte op zijn knieën. Toen hij naar Damon keek, opende hij zijn mond om iets te zeggen, maar het enige wat hij eruit kon krijgen was een gorgel.

Michael viel op zijn zij, voelde het bloed in zijn aderen stoppen en wendde zich tot as toen zijn zicht langzaam vervaagde tot zwart.

Met tranen in zijn ogen struikelde Damon, wetende dat hij nu verdoemd was. De stem van Syn echode in zijn geest en liet hem gillen. Hij greep zijn hoofd en draaide zich om en probeerde om de stem te laten zwijgen, maar je kon Syn niet tot zwijgen brengen.

Op dat moment brulde alles binnen Michael terug tot leven met wraak. Toen hij de ondraaglijke pijn van de houten staak in zijn borst voelde en hem nog steeds doodde, reikte hij ernaar en trok het hout uit zijn hart. Het deed net zo veel pijn als toen het naar binnen ging.

"Damon!" Schreeuwde Michael terwijl hij worstelde om te gaan staan en op zoek ging naar zijn broer. Het was elk grammetje pijn waard om de blik op Damons gezicht te zien toen hij zich realiseerde dat Michael nog leefde.

Michael liet de bloederige staak uit zijn mouw glijden en in een oogwenk stak hij Damon neer. "Voel deze broeder!" Schreeuwde hij toen hij de gunst terugkreeg. Het doodde een deel van hem om het te doen, maar dit moest op de een of andere manier stoppen.

Toen Damon was opgestaan, was Michael op de grond gaan zitten om te proberen op adem te komen. Michael begreep wat Syn had gedaan… wat de woorden in de lucht van de catacomben waren geweest. Het was een spreuk die alleen Syn kon doen en het zou het voor Michael en Damon onmogelijk maken om elkaar te doden… het was onmogelijk om helemaal te sterven. Oh, ze zouden elkaar kunnen doden… maar het zou alleen maar pijn doen.

Ze waren na die nacht verschillende keren doodgegaan, altijd door de handen van elkaar. Michael had eindelijk opgegeven en keerde terug naar huis, zijn broer halverwege de wereld achterlatend. Hij wist dat het nutteloos was om zijn broer te bereiken en hoewel zijn hart hem toeschreeuwde dat alles niet verloren was, was Michael nog steeds onzeker.

Kane hield wijselijk zijn mond dicht toen Michael zijn herinnerde nachtmerrie van zich afschudde. Hij knipperde met zijn ogen en vroeg zich af of hij zo diep in Michael's gedachten was gedoken dat hij het geheugen zo duidelijk had laten herleven. Als dat zo was… dan had hij meteen spijt toen hij zout in de lucht rookte. Hij verdween voordat Michael zich omdraaide om naar het kruis te kijken net toen de zon opkwam.

*****

Alicia deed meer lippenstift op om van het onschuldige gezicht af te komen dat haar in de spiegel aanstaarde. Ze was boos, niet op Kane omdat hij het spreukenboek van haar had afgepakt… het was tenslotte Kane's boek. Maar ze was boos op iedereen omdat ze haar behandelden als een baby. Ze woonde verdomme in een nachtclub.

Ze was misschien naar een kostschool geweest, maar het was geen kinderdagverblijf geweest. Ze was tenslotte een poema en kon heel goed voor zichzelf zorgen. Vanwege de strikte regels en waakzame ogen van de leraren, had Alicia de kunst van sluipen beheerst om haar vrijheid te krijgen. Haar dierlijke kant had er nooit van gehouden in een kooi te zitten.

Nu ze thuis was en haar familie bescherming nodig had, was het niet eerlijk dat iedereen samenwerkte en haar er buiten liet. Als Micah hier was geweest, zou hij haar behoeften hebben begrepen en zo beschermend als hij was, had hij nooit geprobeerd haar vrijheid weg te nemen. Dat was zeker iets dat ze op prijs stelde van Kane… hij had het vandaag voor haar opgenomen alsof hij begreep waar ze doorheen ging.

Daarin lag het grotere probleem. Micah was vermist en ze zou hem zeker gaan vinden ook als ze elk paranormaal wezen in de stad moest aanpakken om het te doen… te beginnen met de vampiers en weerwolven.

Ze fronste naar zichzelf in de spiegel, wetende dat ze alles had verknoeid door een spreuk op het kerkhof te gebruiken. Tot dat moment besefte ze niet dat er twee compleet verschillende soorten vampiers waren.

Tijdens haar korte bezoeken naar huis had ze Michael nog nooit ontmoet, of een andere vampier, en de enige die haar op school regelmatig had opgezocht, was Micha. Hij kwam naar de school en nam haar mee voor een weekend en op feestdagen. Dat was wanneer ze het bos in gingen waar hij haar leerde vechten met en zonder wapens.

Wanneer ze niet trainden, zouden ze shiften en rennen, genietend van de vrijheid. Vanwege Micah was ze slimmer, sneller en harder dan de meeste vrouwelijke shifters. Micah was altijd haar held geweest en hij was de enige in de familie die niet dacht dat het een meisje was met een handicap.

Ze herinnerde zich nog de eerste keer dat Micah haar voor een weekend van school had gehaald. Ze waren de bossen in gegaan en hadden hun kamp opgezet voordat Micah haar vertelde dat ze zouden gaan rennen. Alicia had nog nooit zo een gelegenheid gehad en ze was zo opgewonden dat ze, toen ze veranderde, op topsnelheid begon te rennen en drie complete loopcircuits rond het kamp maakte.

Toen ze stopte, keek ze naar Micah die zijn buik vasthield van het lachen. Eerst dacht ze dat hij haar uitlachte, maar het bleek dat hij lachte om hoe stom de rest van hun familie was. Geen van hen had de tijd genomen om haar over haar poema-afkomst te leren, en ze lieten haar ook niet heel veel lopen. Alleen al het kijken naar haar genietend van de vrijheid gaf hem de indruk van een kitten die voor de eerste keer naar buiten ging. Ze was opgegroeid met de gedachte dat alle vampiers monsters waren, want dat was wat Nathaniel zijn kinderen had geleerd. Nathaniel had het mis gehad. Als Kane niet was bevrijd uit het graf waarin haar vader hem had verdoemd, dan zou ze zeker op de begraafplaats zijn gedood.

Ze was dankbaar dat Kane daar was om haar te redden, maar ze wilde niet stoppen met het zoeken naar haar geliefde broer. Ze zou dit keer voorzichtiger zijn. Ze kon Kane nog voor één ding bedanken en dat was dat dankzij hem Michael haar had gekust. Ze vroeg zich af of Michael alleen een kind zag toen hij naar haar keek. Op een of andere manier twijfelde ze eraan. Ze glimlachte naar zichzelf in de spiegel. Het was een geweldige kus geweest.

Ze draaide zich om voor de spiegel en zorgde ervoor dat ze er niet uitzag als het kind zoals ze haar allemaal behandelde. De zwarte leren rok had een rits vanaf de zoom vanaf haar dij helemaal omhoog en ze liet het met opzet half opengeritst. Het zwarte shirt was gemaakt van een doorzichtig lichtgewicht materiaal met daaronder een heel klein zijden topje.

Ze stopte een paar verdwaalde blonde haarlokken onder de Cleopatra-pruik die ze in een koffer met Halloween-kostuums op zolder had gevonden. Zelfs moest ze toegeven dat de slinkse outfit haar er zo sexy liet uitzien.

Ze wedde geld dat als Quinn of iemand die ze kende haar nu zag, ze er geen idee van hadden dat zij het was. Quinn was zo druk met Kat achterna te zitten en probeerde te doen alsof hij dat niet deed, dat hij Alicia sowieso geen aandacht had geschonken. Nu hij en Kat samen waren… had hij al zijn aandacht op zijn maat gericht. Het meeste dat hij had gedaan was twee shifterwachten bij Alicia gezet en haar gezegd om uit het zicht te blijven totdat ze besloten dat het veilig genoeg was om naar buiten te komen om te spelen.

Haar lijfwachten waren stom als wat, alleen spieren en geen hersens. Het zou niet veel vergen om hen te slim af te zijn en te ontsnappen uit haar kleine gevangenis. Ze zou vanavond op jacht gaan naar Micah, met of zonder hun goedkeuring.

Quinn vertelde haar dat Micah uit zichzelf was weggegaan en hij wist de weg terug als hij naar huis wilde, maar ze wist dat Micah niet zomaar weg zou gaan… althans niet zonder haar mee te nemen. Micah zat in de problemen… ze kon het voelen. Alicia rechtte haar schouders en hield haar kin uitdagend omhoog.

Met alle blootgestelde huid zou ze er hopelijk uitzien als een prostituee voor de ontvoering van weerwolven of een avondmaal voor een of andere nietsvermoedende vampier. Ze wist zeker dat als ze met hen één voor één kon vechten, ze het kon laten praten voordat ze het doodde.

Ze had genoeg spionage verricht om erachter te komen wat er echt aan de hand was en ze gaf Kane niet de schuld ervan. Zolang de vampier niet Michael of Kane was, was hij dodelijk. Wat betreft weerwolven… als ze in slavenhandel verkeerden of Micah hadden, dan waren ze niet beter dan de zielloze vampiers.

Ze liet het kleine hartvormige kristal om haar nek glijden. Het was meer dan een eenvoudige ketting. Ze had magie bestudeerd zolang ze zich kon herinneren en dit kristal zou het onmogelijk maken om haar deze keer onder invloed van een vampier te zetten… zelfs een krachtige vampier als Kane of Michael. En ze herinnerde zich ook enkele van de eenvoudige spreuken uit het boek dat Kane van haar had weggenomen.

Vanavond zou ze erachter komen hoe het was om echt deel uit te maken van deze familie… ze zou in deze oorlog vechten, of haar broers en de jaguars het leuk vonden of niet.

*****

Damon leunde achterover in de zachte stoel en staarde in de open haard terwijl hij zag hoe de vlammen zich vermengen met de schaduwen die het in zijn bakstenen omhulsel wierp. Hij pakte het glas rode wijn op en zag hoe het bewoog en voelde hoe zijn volledige kalmte hem verliet. Hij kon Syn weer tegen hem horen fluisteren.

Toen het glas tegen de baksteen botste, drukte hij zijn vingers tegen zijn linkerslaap, wetende dat hij net zijn middernacht trek had gewekt.

De weelderige brunette ging rechtop zitten in het bed links van hem en pruilde toen ze zag dat ze alleen op de lakens lag. Terwijl ze uit de dekens sprong, maakte ze er een show van door sensueel over de matras naar hem toe te kruipen, maar hij gaf haar geen tijd om te denken dat het zou werken. Sneller dan het menselijk oog kon waarnemen, stond Damon naast het bed met zijn vingers stevig om haar keel gewikkeld.

Het was niet de bedoeling haar schoonheid te bedotten of haar pijn te doen, alleen om haar stil te houden terwijl zijn pupillen zich uitbreidden en hij haar volledig onder zijn dienstbaarheid plaatste. Tot nu toe had hij dat niet nodig gehad. Ze was een zeer gewillige partner, maar het was nu tijd om hun mooie vriendschap te beëindigen. Langzaam zijn mond openend onthulde hij de scherpe hoektanden. Hij wist niet waarom hij het deed, meisjes reageerden altijd hetzelfde.

Haar ogen werden groot van afschuw en hij verstikte snel de schreeuw die zich een weg baant door haar duffe geest. Sterfelijke meisjes waren nutteloos… net zoals Katie was geweest. Hij kon het kraken van metaal nog horen en het verdonkerde zijn humeur.

"Ik ga je een beetje helpen, meisje." Een van zijn lippen hief op in de hint van een sarcastische glimlach: "Je bent naar LA gekomen om een model te zijn, maar deze stad zit vol met andere kleine meisjes die hetzelfde willen dus dit is wat je gaat doen. Vertrouw me… dat is het beste. "

Hij trok haar dichterbij en staarde dieper in haar ogen. "Je haat het hier. Je hebt een hekel aan LA en je wilt terug naar het kleine stadje waar je vandaan bent gekomen. Als je hier blijft, zullen de monsters je net zo gebruiken als ik. Ga naar huis en vind de jongen wiens hart je hebt gebroken toen je de stad verliet en smeek om zijn vergeving omdat niemand je ooit hier zal willen hebben.”

Hij liet haar nek los en keek haar aan terwijl ze haar tranen inslikte toen ze op het matras viel. Hij was niet in de stemming om naar haar huilen te luisteren. “Je moet nu vertrekken.” Hij draaide zijn rug naar haar toe en beende de kamer door om uit het raam te gluren. Wat hem betrof had hij net zijn goede daad voor vandaag gedaan. Deze stad was hoe dan ook een puinhoop.

Uit zijn ooghoek zag hij een paar jonge vampiers rond de hoek van een gebouw komen en een steegje inlopen. Hij vroeg zich af waar alle zielloze wezens vandaan kwamen sinds LA met hen leek te zijn overstroomd.

Hij was het meisje op zijn bed helemaal vergeten tot hij de deur van het penthouse hoorde dichtslaan... ja, hij had haar een plezier gedaan. Ze had geluk dat hij haar had gevonden in plaats van de monsters die nu door de straten van LA kropen… en hij had het niet alleen over het paranormale. Hij opende de balkondeuren en stapte de nachtlucht in.

Hij had de glooiende heuvels van de stille stad verlaten op het moment dat hij voelde dat Syn in zijn graf begon te bewegen. Omdat hij zo dicht bij de vampier was, had hij het wakker worden van Syn echt maandenlang gevoeld en hij had niet willen blijven rondhangen voor de reünie. Syn had weinig tolerantie voor de zielloze en op dit moment wist Damon heel goed dat zijn ziel zwak was. Hij had een flashback van hoe Kane's ziel eruit had gezien in de kerk en vroeg zich af of zijn eigen ziel in die slechte vorm was.

Sinds hij naar LA was gekomen, had hij Michael van een afstand meerdere keren gadegeslagen en het maakte hem boos dat de ziel van Michael zo sterk was dat hij in zijn aura te zien was. Hij had de ziel van Michael in de kerk gezien toen de gevallen man de hand van Michael hadden gepakt. Michael was hier gelukkig geweest en omringd door vrienden, terwijl Damon zichzelf omringd had met vrienden en met nutteloze scharreltjes.