Gevaarlijke Dingen

скачать книгу бесплатно


"Oké," verklaarde Warren. “Ik denk dat iedereen weet waarom we hier zijn.” Hij keek naar Chad die één keer knikte om aan te geven dat hij het begreep voordat hij zijn blik richtte op Trevor en Zachary. “Voordat we ingaan op wat er op de begraafplaats gebeurde, heb ik een vraag voor Trevor.”

Trevor kneep zijn ogen samen: “Wat is er aan de hand?”

“Wat ben jij in vredesnaam?” Vroeg Devon, terwijl ze Warren onderbrak.

“Ik ben een shifter, net als de meeste mensen hier,” antwoordde Trevor.

Kane snoof in de schaduw, waardoor iedereen zijn kant op keek.

"Weet jij iets van hem?" Vroeg Envy. Het was niet alsof ze Trevors woord zomaar zou aannemen… hij had al bewezen wat een grote leugenaar hij was.

“Misschien wel, maar dan moet je echt aardig tegen me zijn als je het wilt weten,” zei Kane met plezier in zijn stem. Hij zou zijn humeurigheid hebben toegeschreven aan het opstaan aan de verkeerde kant van het bed, maar verdomme… hij had niet geslapen.

Devon stond op en had Kane aan de revers van zijn jasje de lucht in getrokken. "Ik denk dat we klaar zijn met aardig zijn," gromde de jaguar.

Kane grijnsde naar de shifter: “Ach, dat is jammer. Ik heb mijn puppy al verteld wat een lieverd je was en hij was zo blij om een nieuwe speelkameraad te ontmoeten.” Ze wisten allebei wie de verliezer zou zijn als ze besloten er een zooitje van zouden maken… en het was niet de kat.

"Je puppy?" Vroeg Jewel, haar ogen lichtten op het vooruitzicht van iets schattigs en knuffels. Haar lip trilde van de gedachte aan een hond tussen alle katten in de kamer.

“Het is een te groot stofkonijntje,” gromde Michael.

Warren kneep in de brug van zijn neus en Quinn moest vechten om niet te lachen om zijn zwager.

“Devon, laat Kane los en ga op een stoel zitten,” mompelde Warren. "We zullen de discussie over Trevor later beëindigen."

Nick, Devon en Kat keken allemaal met grote ogen naar Warren. Als de gemiddelde persoon Warren niet kende, zouden ze het gemist hebben. Warren was enthousiast over het vooruitzicht van een nieuwe shifter in het gebied en hij wilde meer leren over het onbekende ras.

Devon zette Kane weer neer en stampte terug naar zijn stoel naast Warren. De deuren gingen open en Kriss kwam binnen met Tabatha aan zijn arm geklemd. Devon liet een langzame glimlach op zijn lippen glinsterden terwijl hij naar de blonde vampier keek. Hij zou Kane misschien niet op zijn plaats kunnen zetten, maar de man die net binnenliep kon dat wel en hij wist dat Kriss geen liefde had voor de hervormde vampier.

“Zijn we laat?” Vroeg Tabatha, blij dat ze het argument met Kriss had gewonnen om naar de samenkomst te komen. Soms is Kriss een beetje te beschermend… veel te beschermend.

"Nee, je bent precies op tijd," zei Envy. "We zijn nog niet eens echt begonnen."

Tabatha sloot zich aan bij de vrouwen aan de bar en ging zitten terwijl Kriss in de buurt van Chad stopte.

Kane's hart sprong in zijn keel toen Tabatha binnenkwam en hij de drang moest weerstaan om haar in zijn armen te grijpen en haar hier weg te halen. Hij stapte verder de schaduw in, zodat alleen zijn silhouet nauwelijks te zien was. Zijn ogen dwaalden af naar de gevallenen en hij kromp vanbinnen ineen in het verblindende licht dat hij van de man kreeg.

“We moeten meer te weten komen over deze demon die vastzit op de begraafplaats,” vervolgde Warren. “We moeten weten hoe het eruit ziet en sinds Dean afwezig is, is Kane de enige hier die het heeft gezien.”

Kane had een sigaret gepakt en zijn aansteker opengeklapt. Het licht verlichtte zijn gezicht even zodat ze konden zien hoe onrustig zijn ogen waren.

Tabatha vergat te ademen terwijl haar blik naar het vlammetje bewoog en Kane zag. Zijn perfecte lippen waren enigszins gebogen toen hij de sigaret opstak en zijn ogen werden overschaduwd door z’n donkere wimpers. In de schaduw of niet, ze kon merken dat zijn blik haar hetzelfde aanraakte alsof het zijn handen waren die over haar huid streelden. Ze werd afgeleid door iets wat langs haar arm heenging, ze keek rond en zag dat Kriss nu recht naast haar stond.

“Haar naam is Misery,” zei Kane na een moment. "Het probleem is… ik weet niet precies hoe ze eruit ziet."

“Hoe kon je niet weten hoe ze eruitzag?” Vroeg Kriss met een diepe frons op zijn gezicht. “Je was daar bij Dean voor wie weet hoe lang.”

"Kun je me laten uitpraten, Feathers?" Vroeg Kane op een sarcastische toon.

Kriss kneep zijn ogen dicht bij de belediging.

"Goed," antwoordde Kane. “De reden waarom ik niet echt weet hoe ze eruitziet, is dat ze haar uiterlijk steeds veranderde. Het ene moment was ze een mooi klein meisje met een griezelige persoonlijkheid, de volgende een rottend lijk, een wolk van zwarte rook, en de laatste was een mooie vrouw. Dat lijken haar favoriete vormen te zijn. Ze is buitengewoon krachtig als ze tegelijkertijd twee gevallen mannen in die kamer kon vasthouden.”

Kriss haalde diep adem en knikte: “Sommige demonen staan erom bekend dat ze zo'n kracht hebben.”

“We komen nu met een demonspecialist.” Zei Zachary ten slotte. “Haar vlucht zou de komende paar uur of zo aankomen. Als ze hier aankomt, zou het het beste zijn als iedereen gewoon Misery aan haar overlaat. '

Kane trok een wenkbrauw op, “haar?”

"Ja," zei Trevor. "Haar naam is Angelica. Ze heeft informatie over zowat elke legende, mythe en sprookje in de wereld. Als er een verhaal over Misery is, dan zal ze het in haar flash drive hebben.”

Alicia zuchtte gefrustreerd: “Prima, ze kan de demon hebben. Ik wil weten wat we gaan doen om Micah te vinden.”

“Micah kan voor zichzelf zorgen,” informeerde Quinn haar.

De waarheid was dat hij tijdens de laatste ruzie tussen hem en Micah, had bevolen dat Micah rustig aan zou doen, maar dat zijn broer niet had gehoorzaamd en dat kon maar één ding betekenen… ze hadden nu twee alfamannetjes binnen de poema-clan en dat was nog nooit zo geweest. In het verleden had het altijd tot de dood geleid.

Quinn hield van Micah en was trots op hem omdat hij zo'n sterke wil had. Het laatste wat hij wilde, was dat een van hun argumenten uit de hand zou lopen.

“Maar hij weet niets van wat er is gebeurd,” riep Alicia uit om om welke reden dan ook te grijpen om hem te laten vinden. "Wat als hij Misery tegenkomt en gewond raakt… of gedood? Weg of niet, hij maakt deel uit van de clan.”

“Je kunt haar niet tegenspreken met haar oude logica,” zei Kane nadat hij Quinn's gedachten had gelezen.

Alicia wierp hem een blik toe in de schaduw en bloosde voordat ze wegkeek. Het voelde goed dat iemand het met haar eens was. Wat Alicia niet wist, was dat haar hele familie aan Micah had gedacht en de laatste keer dat ze hem echt hadden gezien; vlak na het gevecht was hij Anthony tegengekomen.

Kane beantwoordde haar glimlach hoewel ze het niet kon zien. Blijkbaar was zij de enige in de groep die een beetje pit had.

“De laatste keer dat we Micah zagen, had hij een enorme scheldpartij met Anthony Valachi gekregen en hem uit de club gegooid”, zei Steven zacht. "Dat was vlak voordat hij verdween."

"De weerwolf?" Vroeg Trevor en kantelde zijn hoofd.

“Ja, en bovendien heeft Steven samen met Anthony's verloofde gepaard.” Quinn liet hem en iedereen die het niet had gehoord weten.

Jewel fronste toen hij zag dat Steven haar de waarheid had verteld over de banden die zijn vermiste broer misschien met Anthony verbond. Ze beet op haar lip en vroeg zich stilletjes af of dat de enige reden was waarom Steven haar had geholpen. Nee, dat was verkeerd. Toen Steven haar uit de kerk nam, had hij niet eens geweten dat Anthony haar verloofde was.

Ze hoorde de onuitgesproken beschuldiging in Quinns stem en rechtte haar schouders. Een beschermend instinct sprong in haar op en ze moest het uitspreken.

“Steven wist niet wie mijn verloofde was en ik had geen idee dat Anthony een weerwolf was,” verklaarde Jewel met een krachtige stem. "Pas toen we gepaard hadden, vertelde ik hem over Anthony. Dus, als je iemand de schuld wilt geven, geef mij dan de schuld.”

Quinn had de hoffelijkheid om een beetje gestraft te kijken en Kat gaf haar een discrete duim omhoog.

Jewel leunde achterover tegen de bar en begon weer op haar onderlip te bijten. Het opkomen tegen Steven's oudere broer, de alfa van de poema-stam, had haar een beetje bang gemaakt.

Ze keek naar Steven en ontspande zich toen ze de trots in zijn ogen voor haar zag schijnen. Iets in haar verzachtte en ze vocht als hel om de beschermende muur erom heen te bouwen. Haar hart klopte sneller en ze vroeg zich af of ze verliefd op hem werd.

“Anthony Valachi is al een tijdje verdacht,” zei Chad. "De politie heeft reden om te geloven dat hij niet alleen betrokken is bij mensensmokkel, maar ook bij slavernij. Het gerucht gaat dat zijn mannen prostituees hebben opgepakt, ze hebben gekidnapt en ze ook als seksslavinnen hebben verkocht.”

“Waarom heeft de politie er toen niets aan gedaan?” Vroeg Kat.

"We kregen te horen dat we moesten stoppen omdat de FBI de controle over het onderzoek had overgenomen." Antwoordde Chad. "Helaas, wanneer de FBI verschijnt, hebben we geen jurisdictie en kunnen we niets anders doen dan ons terugtrekken, tenzij we in de gevangenis willen eindigen naast de slechteriken."

Steven knikte en bedacht dat het tijd was om ze alles te vertellen. “De vader van Jewel is hier een tijdje geleden door de FBI onderzocht. Het was de reden dat Jewel op de eerste plaats met Anthony verloofd was.” Hij glimlachte naar Jewel voordat hij zich weer tot de groep wendde.

"Haar vader was de manager van het Palm Springs Resort en Anthony was niet blij met het huiszoekingsbevel dat ze hadden en dat Arthur hen toestond het pand te doorzoeken.

Arthur besefte zijn fout en doodde de agent en werd gearresteerd voor moord. Om Arthur zijn eigen huid te laten redden, overhandigde hij Jewel aan Anthony als betaling om hem uit de moordomslag te krijgen.”

"Hij is degene die mijn vader heeft vermoord. Ik ben er zeker van,” zei Jewel, terwijl ze haar vuist tegen haar zij sloeg. "Dus, wanneer kunnen we achter hem aan gaan?"

"We hoeven niet achter hem aan te gaan," informeerde Chad haar. "We zullen een plan maken en dan laten weten dat je onder de bescherming van de Wilder staat. Als hij een stap doet… zullen we hem pakken.”

"Ik denk dat dit misschien een beetje boven de wet staat," verbeterde Trevor. "Houd Jewel nog een paar dagen geheim en laat mij en Zackary ervoor zorgen dat de FBI niet binnenkomt en van alles een teringzooi maakt."

"Waarom zouden ze binnenvallen?" Vroeg Kat. "Je maakt deel uit van die paranormale organisatie… zijn ze niet boven de FBI?"

"Alleen in bepaalde gebieden," antwoordde Trevor. “Het grootste deel van de FBI heeft geen idee dat we bestaan. Hell, de president van de Verenigde Staten weet niet eens van ons bestaan. We gaan ver boven hun hoofden, en daarvoor moeten we bewijzen dat er iets paranormaal aan de hand is. "

"Betekent dit dat tenminste een deel van de regering van ons weet?" Vroeg Nick vroeg en kreeg een ongemakkelijke gevoel.

Trevor schudde zijn hoofd, "Niet specifiek een ieder van jullie… maar ze zijn zich bewust van meer… ongewone dingen. Je bent net zoals de mens beschermd… misschien nog wel met mildere regels en door een kleine maar krachtige regering binnen en boven de regering.” Hij krabde zijn hoofd in de hoop dat iedereen die vage versie van de waarheid zou kunnen volgen.

“Ik maak me zorgen dat de FBI er meer induikt en te laat ontdekt dat ze te maken hebben met weerwolven, en niet met mensen,” zei Chad begrijpend en vond het niks van wat Trevor zojuist had gezegd. Moest hij begrijpen dat het paranormale meer rechten had dan de mensen? Misschien was hij een beetje bevooroordeeld, maar hij was een van die mindere mensen.

Trevor schudde zijn hoofd, "De menigte zal niet helemaal gek worden en de FBI aanvallen. Trouwens, als de wereld erachter kwam over de weerwolven, zouden ze de volgende in de rij zijn om uitgeroeid te worden en de weerwolven weten dat. De laatste keer dat ze zichzelf uitlieten, werden ze bijna met uitsterving bedreigd.”

"Laat me even bellen en kijken of we volledige jurisdictie hebben over de zaak Valachi," bood Zackary aan. "Als we dat doen, dan hebben we de vrije teugel en kunnen we iedereen werven die volgens ons gekwalificeerd is." Hij wierp een blik op de groep, wetende dat bijna iedereen in de kamer goedgekeurd zou worden en immuniteit zou krijgen, hoe de zaken ook waren.

“Weet iemand wat Micah reed op de dag dat hij verdween?” Vroeg Chad. "Ik kan een spoor volgen van mijn patrouillewagen en er een APB voor inzetten."

“Zijn motorfiets,” wierp Alicia in toen haar ogen groter werden toen ze eraan dacht dat ze tegen Warren had gezegd dat ze diezelfde motorfiets had bereden in de stromachtige nacht. Zij wierp een blik op hem en zuchtte opgelucht toen hij gewoon naar haar knipoogde.

Nick deed zijn duit in het zakje en zei: "Ik ben er helemaal voor om weg te blijven van Misery maar de vampiers fokken voor haar en we kunnen dat niet hebben."

“Iedereen heeft een ongediertebestrijdingsplicht,” stemde Warren in.

"Niet iedereen die ik hoop," keek Trevor richting Envy.

Zackary stapte discreet voor Trevor om de verhitte blik te blokkeren die Devon zijn vriend gaf. "Ik denk dat het ook tijd voor ons is om een paar gunsten in te roepen en meer van het team in dit gebied te krijgen."

“Bedoel je dat er meer rondloopt?” Vroeg Steven.

Zachary stak zijn handen in zijn zakken en kantelde zijn hoofd een beetje. De zachte gloed van het licht op zijn blonde, puntige haar toen hij grijnsde: “Sorry dat ik je teleurstel, maar er is maar een van mij. Ik wilde mezelf klonen, maar de angstige leider hier staat het niet toe,” zei hij en wees met zijn duim richting Trevor.

"Hou je kop en doe die telefoontjes," riep Trevor uit. “Als er nog zo’n één als jou zou rondrennen, zou Angelica hem vermoorden om te zeggen dat ze eindelijk was geslaagd.”

Zachary's uitdrukking kreeg een geglazuurde kwaliteit. "Oh, om geplaagd te worden door die prachtige Doc Martin's die ze verborgen houdt in haar kast."

Trevor maakte een onstuimige stap richting zijn teamgenoot en Zachary rende onmiddellijk om de bar heen om zich achter Kane te verschuilen.

“Is er een reden waarom je me als schild gebruikt?” Vroeg Kane.

"Ja," riep Zachary uit. "Geef me een minuut en ik zal er een bedenken."

Kane grijnsde: “Geef me een minuut en ik zal lang genoeg thuis blijven om mijn Doc Martins te vinden.”

Zachary liep terug van Kane met zijn handen omhoog. "Whoa daar, ik ben hetero."

"Zachary!" Schreeuwde Trevor.

"Oké, oké," zei Zachary en haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn. "Goh, omringd door mensen zonder gevoel voor humor… Angelica zal van dit stel houden."

Hoofdstuk 4

Kane leunde een paar meter achter Michael tegen het kruis en staarde uit over de stad, zich afvragend waar Misery zich verschuilde of dat ze zelfs nog in de stad was. Er was een hele wereld voor haar om te terroriseren, maar karma was een bitch en dus waren er instincten die hem vertelden dat ze niet ver was gegaan.

Hij stelde zich voor dat ze als een rottend lijk over het trottoir liep en vervolgens een rilling onderdrukte bij het beeld van het gekke kleine meisje en besloot dat het lijk minder griezelig was. Door de eeuwen heen had hij momenten gezien waarop volwassen vampiers kinderen hadden bekeerd.

Wat velen van hen nooit hebben geleerd, was dat kinderen vaak vromer waren dan hun ‘volwassen’ ouders en werden ze gedood door de hand van de volwassene of het kind doodde degene die hen bekeerde. Hij moest toegeven dat een vrouw die de vampierboeken schreef het juiste idee had.

Hij hoopte dat degene die de demon-expert Trevor had genoemd wist wat ze deed… maar hij betwijfelde het.

De herinnering aan de demon was wat hem ertoe had geleid om op Michael te passen… en het zou hem ervan weerhouden Tabatha te besluipen nu ze terug was in de stad. Het nam een enorme hoeveelheid wilskracht om dit niet te doen. Alleen met haar in dezelfde kamer geweest zijn, was fysieke pijn… pijn waarvan hij wist dat hij het niet veel langer had kunnen volhouden als ze gebleven waren. Zijn ogen dwaalden terug naar zijn vriend en hij leunde zwaarder tegen het kruis.

Hij moest toegeven dat als je alleen wilde zijn en nog steeds omringd door mensen, het dak van de grootste kerk in de stad een intrigerende plek was om het te doen.

Vreemd genoeg wist hij dat Michael hier niet was gekomen voor rust en vrede. Hier kwam de vampier zich zorgen maken en broeden. Het deed er niet toe dat ze in de openbaarheid waren, omdat Kane het gevoel had dat als Misery ze wilde vinden, vier muren ze niet zouden redden. Hij had zich nog nooit voor een vijand verborgen en hij zou er nu niet beginnen. Het was duidelijk dat Michael hetzelfde voelde.

Hij grijnsde terwijl een vreemde gedachte bij hem opkwam. Zodra hij Dean weer tegenkwam, zou hij de gevallenen om een gunst vragen. Hij wilde een handvol van die veren met elke spreuk die Dean op de veer in de catacomben had gebruikt. De teef had dat niet leuk gevonden. Hij legde zijn handpalm op zijn schouder en herinnerde zich al het ontbrekende vlees dat op de een of andere manier weer tevoorschijn was gekomen toen hij eruit was. Michael had hem verteld dat Dean hem had genezen.

Kane kon zich niet veel herinneren van die momenten na de grot. Hij herinnerde zich hoe Michael, de stem uit de duisternis, naar hem toe riep, maar niet veel anders. Het volgende dat hij zich herinnerde, was wakker worden met een kerk vol mensen en Michael die als een moederkloek boven hem zweefde.

Tabatha's gezicht flitste door zijn brein. Hij had de laatste paar uur wanhopig geprobeerd niet aan haar te denken, maar de meeste van die paar uur had hij niet naar zichzelf geluisterd.

Michael voelde Kane's aanwezigheid ergens achter hem, maar in plaats van geïrriteerd te raken over de ongewenste afleiding, voelde hij zich opgelucht door het waakzame oog van zijn vriend. Tenminste als Kane zich zorgen om hem maakte, dan kreeg hij wat vrije tijd van zijn eigen paranoia. Trouwens, hij hield van Kane als een broer… het woord broer weergalmde in zijn gedachten terwijl zijn gedachten verduisterd werden en zich naar Damon keerde. Hoe konden ware broers ooit zo verkeerd denken over elkaar zijn?

Hij probeerde zijn gedachten te ontdoen van de verontrustende herinneringen en leunde achterover en liet uitputting hem overnemen. Hij wist dat het veilig was om te slapen… Kane waakte over hem.

Vroeg Kane zich af bij Michael's gefluisterde gedachte. Hij had niet geweten dat Michael moeite had met slapen. Wat had zijn vriendgevoel zo bedreigd dat hij bang was zijn ogen te sluiten? Hij wist dat een gebrek aan slaap je gek zou maken… en toch was hij er ook achter gekomen dat te veel slaap nog schadelijker was.

Hij keek aan de andere kant van de weg naar Michael's gebouw, genesteld tussen andere gebouwen van de stad. Van het uiterlijk van de ronde kamer bovenop was het een Victoriaans ontwerp. Hij had ermee ingestemd om bij Michael in te trekken, maar het leek erop dat hij Michael zou moeten vertellen om bij zichzelf in te trekken in plaats van op het dak aan de overkant van de straat te slapen.

Hij trok een wenkbrauw op naar zijn vreemde vriend. Het huis had alle moderne gemakken die iemand zo oud als hun konden bedenken, inclusief afdelingen om demonen buiten te houden, dus waarom de plotselinge behoefte aan frisse lucht die rook naar regen?

Hij wist dat Michael zich nog steeds schuldig voelde omdat hij niet in de buurt was toen hij wegging en zichzelf begraven had. Hoewel Kane probeerde uit zijn hoofd te blijven, had hij Michael nog steeds niet verteld dat hij, als hij het probeerde, zijn gedachten kon lezen. Het was gewoon iets dat een vriend niet echt wilde weten… bovendien had hij het gevoel dat hij de enige was met die kracht.

Hem verlaten was niet alles waar Michael aan dacht vanavond… het was de reden dat hij het land in de eerste plaats had verlaten die zijn aandacht trok… Damon, Michael's broer. Kane had Damon niet meer gezien sinds hij weer bij zinnen was… wat er van hen over was, maar de herinneringen die hij had waren meestal goed. Damon had een wilde strook van een kilometer breed en ze hadden allebei Michael een helse hoofdpijn gegeven om hem bij te houden.

Kane keek naar beneden en merkte dat Michael met de ring aan zijn vinger speelde terwijl hij aan Damon dacht. Het duurde niet lang voordat de slaap vat kreeg op Michael en de levendige dromen begonnen. Hoe langer de dromen duurden, hoe meer Kane leerde wat Michael verborgen hield. Hij sloot zijn ogen, blokkeerde de stad en concentreerde zich echt voor het eerst op de pijn van iemand anders.