скачать книгу бесплатно
Michael verstijfde toen hij zijn gedachtegang volledig realiseerde. Paniek sloot zich onmiddellijk aan bij de hoogte waarop hij stond en de gedachte aan Aurora zorgde ervoor dat er een massa angst in zijn buik neerkwam, vergezeld van een diepe kou in zijn botten. Hij herinnerde zich Kane's waarschuwing op het dak nadat hij Samuel had vermoord. Hij had Aurora gewezen op de gevaren om hem haar bloed te laten proeven.
Op zoek naar een reden hield hij vast aan de herinnering aan Samuel die Aurora uitdaagt door haar te vertellen over de loslopende demonen in de stad die sterk genoeg waren om gemakkelijk een Fallen ... demonen te doden die al een Fallen body count hadden. Deze demonenmeesters waren een gevaar voor Aurora ... Samuel had daar niet over gelogen.
Een langzame glimlach streelde Michaels lippen. Hij had nu een geldige reden om zich te voeden met de demonen die in Los Angeles waren vrijgelaten. Hij zou niet alleen Aurora beschermen, hij kon ook zijn verlangen vervullen met het verdunde bloed van een hybride. Door zulke kleine hoeveelheden in te nemen, kon hij de ongewenste bijwerkingen zoals aardbevingen en de dood door Syn beter onder controle houden.
“Een win-win-scenario,” peinsde Michael en stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij genoot van zijn high zijn en op zoek was naar zijn volgende slachtoffer.
Hoofdstuk 4
Micah zuchtte voor de honderdste keer sinds ze Alicia had gebeld. Tot dusver was Tasuki zes keer de wolvin gaan controleren, Titus was nog drie agenten gaan halen toen Phillip moeite had ze buiten te houden, en de gevangen bewaker was aan zijn pols begonnen te knagen in een poging om uit de stoel te komen.
Het was natuurlijk niet bepaald de schuld van de bewaker dat hij plotseling wanhopig wilde ontsnappen. Ze hadden zich verveeld en begonnen hem uit te dagen op de intercom over de dingen die Lucca hem zou aandoen als de meute ontdekte dat hij een verrader was.
“Dit is niet hoe ik mijn dag wilde doorbrengen,” klaagde Tasuki.
“Dat heb ik gehoord,” mompelde Micah en wenste dat Alicia zich zou haasten. Ze had gezegd dat Damon niet bij haar was en dat maakte dat hij haar nog meer wilde zien.
Tasuki wierp een blik op Micah: "Ik ben nieuwsgierig, hoeveel poema’s en jaguars zijn er in deze stad?"
“Een paar honderd,” antwoordde Micah. “Maar ze hangen niet allemaal met de groep rond. Sommigen van hen zijn tevreden met hun partners en proberen een normaal mensenleven te leiden. Ik ken er zelfs een aantal die zich volledig menselijk proberen te gedragen ... tot het punt dat hun partner niet eens weet dat ze shifters zijn.
"Krijgen jullie geen aandrang of zoiets?" Vroeg Tasuki schouderophalend.
Micah glimlachte: “Ja, het is één van de weinige dingen die Hollywood goed heeft gedaan. Minstens eens in de paar maanden moeten we de stad uit en wild worden. Het enige dat de shifters die zich voordoen als mensen moeten doen, is zeggen dat ze een weekend gaan klimmen of zoiets. We kunnen prima overleven met gewoon eten en een normaal leven, maar als we niet ons instinct volgen om af en toe te veranderen en te rennen, hebben we de neiging een beetje chagrijnig te worden ... of erger."
Tasuki grijnsde: “Ik neem aan dat het al een tijdje geleden is dat je wilde rennen.”
Micah's reactie stierf op zijn lippen toen de voordeur openging en hij hoorde twee mensen het gebouw binnenlopen. Hij liep naar de deur van de observatieruimte en deed hem open om te kijken. Een deel van zijn opwinding verdween toen hij zag dat Damon had besloten mee te gaan.
"Verwacht niet dat een zonnegod ontzagwekkend is ... je staat op het punt er één te ontmoeten," zei Micah met een vleugje sarcasme. "Ik heb nog steeds de illusie dat het gewoon een andere naam is voor eikel."
Tasuki trok een wenkbrauw op: “Is het slim om iemand met de subtitel God een eikel te noemen?”
“Als de schoen past,” zei Micah schouderophalend.
Damon grijnsde en vroeg zich af hoe lang de agent in uniform buiten de deur op één been zou blijven staan. Dat is wat de sukkel krijgt als hij Alicia vertelt dat ze niet naar binnen mocht. Toen hij Titus naar zich toe zag komen, vroeg hij zich stilletjes af hoe een Alpha-weerwolf eruit zou zien als hij op zijn handen rondliep en bevelen aan zijn achterban gaf. Damon zuchtte toen hij besloot dat hij zich al verveelde.
“Alicia, blij dat je er bent,” zei Titus en gaf Damon een vermoeid, bevestigend knikje. Hij moest voorkomen dat hij over zijn kin wreef ter nagedachtenis aan de kracht die Damon tijdens hun eerste ontmoeting achter die klap had gegeven. Hij richtte zijn aandacht weer op Alicia en merkte de zwarte leren reistas op die ze droeg. “Zijn dat de spullen die je voor haar hebt meegebracht?”
Alicia knikte en gaf hem de plunjezak: “Ja, ik heb zelfs een borstel en wat make-up ingepakt voor het geval dat.”
Titus glimlachte: “Ik weet zeker dat alles op dit moment op prijs wordt gesteld. Ik heb haar in de enige cel geplaatst die we hebben met een ingebouwde douche. Ze is geen gevangene, maar toen we haar redden, vertoonde ze tekenen van verwilderd zijn, dus moesten we haar kalmeren." Zei hij terwijl hij de toespraak oversloeg over haar krolsheid. “Hopelijk zal het kalmeren als ze dit spul vindt als ze wakker wordt. Laat me dit naar haar toe brengen, dan gaan we aan de slag."
De spieren in Damons kaak spanden aan toen hij op zijn tanden knarste. Hij keek naar de bovenkant van Alicia's hoofd en vroeg zich af wat Titus bedoelde met 'we gaan aan de slag'.
Alicia beet op haar lip en herinnerde zich dat ze Damon nooit had verteld over de andere reden waarom ze had afgesproken om te komen. Omdat ze Titus wilde tegenhouden, vroeg ze snel: “Mag ik haar zien?”
Titus haalde zijn schouders op: “Ik zou niet weten waarom niet.”
Hij leidde Alicia en haar imposante partner door de deuropening die terugleidde naar de cellen. Toen ze de cel naderden, haalde Titus snel de sleutels tevoorschijn en opende de deur. Hij legde de tas op de grond naast het bed en liep voorzichtig achteruit.
“Ze is mooi,” fluisterde Alicia medelijden met haar. "Het lijkt erop dat ze al weken in haar wolfvorm is ... dat is gevaarlijk, nietwaar?"
"Ja, ik hoop dat ze zich veilig genoeg voelt om terug te veranderen als ze wakker wordt," zei Titus.
"Ze is nog maar net in haar tienerjaren." Damon zag dat hij zijn arm om Alicia sloeg toen hij haar verdriet voelde.
“Boris vermoedde een jaar of twintig,” antwoordde Titus.
“Arme meid,” zei Alicia zachtjes en keek er plotseling naar uit om die man onder haar hoede te nemen. Als hij hiervoor verantwoordelijk was ... vernauwden haar ogen een fractie in een poging een straf te bedenken die bij de misdaad paste.
Micah timede het perfect en kwam net uit de observatieruimte toen ze er vlakbij kwamen. Hij keek vol verbazing alsof hij niet had geweten dat ze enkele minuten geleden was opgedoken.
“Daar is mijn ongrijpbare zus,” zei hij speels en werd beloond met een strakke knuffel. Ze liet hem haastig los tot Micah's teleurstelling, maar hij dacht dat Damon jaloers zou worden als ze elkaar te lang vasthielden.
"Hoe gaat het met jou?" Vroeg Micah terwijl hij haar blonde pony uit haar ogen wreef.
"Goed bezig", antwoordde Alicia en keek Damon sluw aan in de hoop hem in een beter humeur te brengen voordat ze de f-bom lieten vallen door de andere reden uit te flappen dat ze naar het bureau was gekomen. “Sorry voor de verdwijning, maar mijn partner heeft de neiging me dagenlang als een gewillige gevangene te houden.”
Damon grijnsde bij Alicia's woordkeuze en keek toen over Micah's schouder toen hij zag dat er een andere man uit dezelfde kamer kwam waar Micah uit was gekomen. Hoewel hij geen zielen zoals de Gevallenen kon lezen, kon hij meestal de aura rond mensen zien als hij het probeerde. Hij hoefde zich niet in te spannen om de uitstraling van deze man te zien ... hij gloeide van binnenuit blauw.
“Dit is Tasuki, één van onze menselijke detectives,” zei Micah. “Trevor ontdekte per ongeluk dat Tasuki hier op de hoogte was van het bestaan van het paranormale, dus hij bleef bij ons plakken.”
Menselijk? Damon grijnsde bij hun onwetendheid. Die man was zoveel meer dan alleen maar een mens.
“Jij moet Alicia zijn,” zei Tasuki met een ontwapenende glimlach en stak zijn hand uit naar Damon nadat hij hoorde over Damons temperament door Micah's tirades. "Het is een genoegen om jullie allebei te ontmoeten."
Damon staarde even naar de hand en nam hem uiteindelijk aan. Deze man was geen bedreiging voor Alicia, dus liet hij hem passeren.
"Dus waar is de weerwolf die ik moet betoveren?" Vroeg Alicia. "Ik neem aan dat hij één van de SOB's is die het meisje heeft ontvoerd?"
Damon keek weer naar de bovenkant van het hoofd van zijn partner en keek boos. “Je hebt niets gezegd over het betoveren van een weerwolf.”
"Je hebt me niet echt een kans gegeven," zei Alicia beschuldigend. “En je bent me trouwens dit schuldig.”
"Ik accepteerde de weddenschap niet", zei Damon met een sluwe grijns.
“Dat is jammer,” zei Alicia meelevend en lachte bijna toen ze in Damons ogen keek. Ze vestigde haar aandacht weer op de kwestie voordat Damon een manier bedacht om haar te stoppen. "Ik laat deze engerd zingen als een gekooide vogel als je gewoon de weg wijst."
Tasuki liep opzij en gebaarde naar de observatieruimte. “Je doelwit zit daar.”
Alicia liep de kleine kamer binnen met Damon en Micah vlak achter haar.
Tasuki stuurde een welwillende grijns naar Titus over hun beschermende gedrag voordat ze bij hen in de kamer kwamen.
Titus grijnsde alleen maar en schudde zijn hoofd. Die twee zouden waarschijnlijk nooit veranderen, maar het was in ieder geval vermakelijk om naar te kijken.
Ze keken met zijn vijven door de doorkijk spiegel naar de weerwolf in de ondervragingsruimte aan de andere kant van het glas. De verdomde idioot probeerde zich nog steeds een weg uit die stoel te vechten. Zijn beide polsen zaten in de titanium steunen en zijn enkels waren vastgemaakt aan de stoelpoten. Op dat moment had hij de stoel van de vloerbouten losgemaakt en schommelde nu heen en weer om de stoel te laten kantelen.
"Vijf dollar dat hij zal omvallen en zijn hoofd zal stoten," zei Tasuki uit het niets.
Damon grijnsde bij de ‘menselijke’ poging tot humor.
"Tien dollar dat hij gewoon omvalt en probeert zich een weg naar de deur te schoppen," daagde Micah hem uit en de twee mannen gingen zitten om te kijken.
Damons grijns werd groter en hij besloot om ... een beetje te helpen. Toen de wolf weer op zijn stoel wiebelde, viel hij om en sloeg de man met zijn hoofd op de grond ... hard genoeg om zichzelf uit te schakelen.
Tasuki snoof en stak zijn hand uit voor het geld dat Micah hem nu schuldig was.
“Ja, ja, je hebt geluk, groentje,” zei Micah toen hij zijn portemonnee opende en een tientje eruit haalde.
“Leuk zaken met je te doen,” zei Tasuki en stak het geld in zijn zak. “Wil je wedden op hoelang hij buiten westen blijft?”
Alicia had rustig naar de weerwolf gekeken. Ze dacht dat ze in ieder geval een beetje nerveus zou zijn, maar verbazingwekkend genoeg kwam de emotie nooit. Ze voelde zich moedig en haalde diep adem, wetende dat Damon het niet leuk zou vinden van wat ze te zeggen had.
“Laat me een paar minuten alleen met hem,” zei Alicia.
"Ik denk het niet," gromde Damon helemaal niet geamuseerd.
Alicia pruilde tegen hem: “Hoe verwacht je dat ik iets leer als je er altijd bent om me te helpen?”
"Ik zal er altijd zijn om je te helpen," corrigeerde Damon.
"Oh echt," Alicia legde haar handen op haar heupen en besloot dat ze met haar wimpers niet zou krijgen wat ze wilde, dus probeerde ze opnieuw de waarheid. "Wat als we op de één of andere manier gescheiden raken en ik alleen moet staan voor iets gevaarlijks ... alleen?"
“Je gaat die kamer niet alleen binnen,” hield Damon vol en sloeg zijn armen over zijn borst.
“Weet je, het zou fijn zijn om genoeg vertrouwen te hebben om een keer iets alleen te doen in plaats van een verdomd kindermeisje te hebben.” Ze keerde hem de rug toe. "Je bent nog erger dan mijn broers."
Damon kneep zijn ogen samen en keek naar Alicia's rug en Micah keek haar gekwetst aan.
"Kun je niet met haar naar binnen gaan en haar het tenminste alleen laten proberen voordat je probeert te helpen?" Vroeg Micah, voor een keer om vrede te sluiten met Damon.
Alicia keek over haar schouder naar Damon en hield van Micah's compromis.
“We hebben echt alle informatie nodig die we van hem kunnen krijgen. Ik weet zeker dat de meisjes die we vanavond hebben gered, niet de enige meisjes zijn die onze hulp nodig hebben,” bracht Titus aan als een stimulans. “Deze man weet misschien waar er meer verborgen zijn.”
Damon zuchtte innerlijk toen hij keek naar de uitdrukking op het gezicht van Alicia. Hij werd te zacht. “Goed Alicia, we gaan allebei die kamer binnen, maar de weerwolf is helemaal van jou.”
Alicia's gezichtsuitdrukking veranderde en ze glimlachte naar Damon voordat ze haar armen om hem heen sloeg in een zachte, dankbare knuffel. Sommige mensen begrijpen Damon misschien niet, maar zij wel ... en ze hield van elke centimeter van hem.
Tasuki leidde het stel de verhoorkamer binnen en sloot de deur achter hen. Hij keerde snel terug naar Micah en Titus zodat hij kon kijken. Micah draaide een stoel om, ging achterstevoren zitten op zijn stoel en sloeg zijn armen over de rugleuning. Titus leunde tegen de muur naast de doorkijk spiegel, terwijl Tasuki zich aan de andere kant op zijn gemak voelde.
“Wat gaat ze precies doen?” Vroeg Tasuki terwijl hij Damon naar beneden zag reiken en de stoel van de man rechtop zette, ook al was hij nog buiten westen.
"Weet je hoe vampiers mensen in films kunnen hypnotiseren en hen dingen laten doen die ze normaal niet zouden doen?" Vroeg Micah.
Tasuki haalde zijn schouders op: "Wel, ja ... maar ik dacht dat ze, aangezien ze een shifter was zoals jij, niet van toepassing zou zijn en ik heb min of meer opgegeven dat films nagenoeg accuraat zijn."
“Normaal gesproken zou een shifter niet over die vaardigheid beschikken,” beaamde Titus en voegde eraan toe: “Maar Alicia is een speciaal geval. Gedekt worden door een zonnegod heeft zo zijn voordelen.”
Tasuki zuchtte diep: “Wanneer ga je me vertellen wat een zonnegod is?”
“Als we erachter komen,” antwoordde Micah alsof dat de honger in de wereld oploste.
De weerwolf opende zijn ogen en sprong plotseling in zijn stoel richting Alicia, snauwend en grommend. "Gewoon mijn geluk ... sturen ze een verdomde poessie kat."
Door de nadruk op Alicia's katachtige afkomst reageerde Damon en voordat iemand met zijn ogen kon knipperen, stond hij op minder dan een meter afstand van de weerwolf met z’n hand om de nek van de man. Tot ieders schok stond Alicia tussen de twee met een frons op haar gezicht gericht op Damon.
“Je hebt het beloofd,” siste Alicia. "En als ik gelijk heb ... het moeilijkste om iemand tot slaaf te maken, is een dode."
Damon liet zijn nek los en keek naar de weerwolf en zijn amethistogen werden donker.
De weerwolf slikte toen zijn stoel begon te trillen en de tafel zich spande tegen de bouten die hem op de grond hielden. Eén van de bouten kwam los van de vloer en klonk bijna als een schot in de doodse stilte.
“Damon!” Schreeuwde Alicia.
“Zorg ervoor dat hij het begrijpt,” zei Damon en leunde tegen de muur aan de andere kant van de tafel.
"Als hij het niet snapte ... ik wel," fluisterde Tasuki, hoewel de intercom op dat moment was uitgeschakeld.
Alicia liep naar de andere stoel aan tafel en ging zitten om naar de weerwolf te staren die nu aan het broeden was.
"Wat in hemelsnaam wil je?" vroeg de wolf toen hij tot de conclusie kwam dat hij zou sterven, of hij nu praatte of niet. "Denken ze door hier een mooi meisje naar toe te sturen dat ik ga praten?" Hij boog zich een beetje naar haar toe: “Je kunt toch niks doen waardoor ik Lucca verraad. Ik heb nieuws voor je, lieverd. Ik heb daar een verdomde harem die op me wacht."
Alicia glimlachte naar hem en boog zich naar haar toe: “Ik weet zeker dat je dat doet, maar voordat je weggaat, wil je echter mijn vragen beantwoorden. Ik zoek een vriendin van mij ... ze wordt vermist en ik vroeg me af of je haar had gezien."
"Ik heb meer vrouwen gezien dan me lief is,” zei hij met een verwaande grijns, niet beseffend dat hij al aan het gehoorzamen was. "Maar ik heb al een tijdje geen poema's meer onder mijn tedere zorg."
“Ze is geen poema,” zei Alicia en ze hield haar hoofd schuin en voelde zich duizelig toen het hoofd van de wolf haar beweging nabootste. Ze toonde geen uiterlijke verrassing toen ze plotseling een vreemd beeld kreeg van een ander meisje en besefte dat het zijn gedachten waren die ze zag ... niet die van haar.
Alicia trok de paar geheugenflitsen die ze in zijn gedachten vond op en besloot ze in haar voordeel te gebruiken. “Mijn vriendin is menselijk, roodblond haar, groene ogen en heeft de tatoeage van handen met een kristallen bol op haar onderrug.”
De bewaker fronste ongenoegen: “Ja ... we hadden dat hete nummer een paar weken geleden. Lucca nam haar voor zichzelf. Hij neemt altijd de goede.”
Alicia hield haar hoofd de andere kant op en hij volgde hem. “Waar is Lucca?' vroeg ze vriendelijk.
"Weet ik niet," antwoordde de wolf duizelig. "Hij is slim ... vertelt niet iedereen alles ... weet je dat? Er werken zo veel van ons voor hem in verschillende gebieden ... niemand weet waar de andere gebieden zijn. Op die manier kunnen we niet iedereen verraden als we gepakt worden."
Alicia's ogen werden groot, waardoor haar pupillen groter konden worden en ze trok de weerwolf nog verder onder haar controle. Zijn antwoorden lokten haar woede uit, maar ze hield die in bedwang.
“Waar vind je de meeste meisjes die je ontvoert?” informeerde ze.
"Soms in de dansclubs of het slechte deel van de stad waar daklozen een gemakkelijke prooi zijn ... niemand geeft er genoeg om om ze als vermist te melden."
“De sloppenwijken,” peinsde Micah. “Dat is eigenlijk logisch.”
"Waarom is dat?" Vroeg Titus.
