скачать книгу бесплатно
Vincent het begin om ‘n idee te kry ... as hy glo wat nou eintlik hier gebeur, het hy dalk ‘n goudmyn gevind vir die organisasie!
***
JACQUELINE HET DIE baan verlaat, onbewus van die man wat haar volg. Sy het weer ‘n taxi gestop en ingeklim om huis toe te gaan. As sy gou maak, sal sy die bus by die huis kan ontmoet en dan die kinders in die huis inhelp. Sy het die drywer haar adres gegee en hom ‘n groot tip gelowe as hy haar gou by haar bestemming kry.
Jacqueline het ‘n gawe. Sy het die vermoë gehad om die wenner van enige spel van kans te kan kies. Enige spel, al is dit ‘n lotery kaartjie, perde resies, sport wedstryd, vasvrae ... eenmaal selfs ‘n kalkoen skietery. Sy het altyd geweet wat die uitkoms sal wees en in speletjies waar sy deelgeneem het, was sy altyd die wenner.
Soos sy groter en ouer geword het, het sy besef nie almal kan doen wat sy kon doen nie. Haar vriende het uiteindelik opgehou bordspeletjies speel wanneer sy saam speel omdat sy altyd gewen het ... nie omdat sy kroek nie, maar deur te weet watter skuiwe om te maak om haarself die voordeel te gee. Haar beste vriendin op hoërskool, Dawn Price, het eenmaal vir haar gesê, “Jackie, wat is ‘n speletjie as jy nooit verloor nie? Dit is nie meer ‘n speletjie as jy die heeltyd wen nie!” Jacqueline het daardie opmerking ter harte geneem. Sy het haar gawe gebruik, maar nooit vir veel nie ... en net om die kinders te help.
Vandag se wen by die baan was ‘n geweldige meervaller. Een keer ‘n maand, sal Jacqueline haar krap kaart wengeld neem na die resies baan om haar wengeld te vermenigvuldig, maar onbekende perde soos Joe’s Folly het nie altyd met haar gebeur nie. Wanneer dit gebeur het, was dit gewoonlik net betyds om ‘n ongewone item te koop wat die kinders nodig het. Soos vandag – dit kan nou die koste dek vir die herstel van Jennie Lou se rolstoel en ook nuwe klere koop vir die seuns – hulle groei so vinnig! – en ‘n paar kruideniersware ook, en miskien is daar nog oor om die kinders uit te neem vir McDonalds’ ... of miskien pizza.
Jacqueline Belew is ‘n pleegma vir vyf spesiale behoeftes kinders. Die staat betaal ‘n fooi om hulle te ondersteun, en haar groep huis, maar dit was nie genoeg om hulle gesond, gevoed, geklee en veilig te hou nie. As dit nie was vir haar gawe nie, sou sy nie geweet het wat om te doen nie.
***
VINCENT HET DIE TAXI gevolg. Sy gedagtes het gewerk terwyl hy ry, soos hy probeer om die besonderhede uit te werk ... en, soos altyd, het sy observasie vaardighede gewerk op ‘n onbewustelike vlak. Hy het verskeie straat name gesien en elkeen onthou. Toe hy sien die taxi stop voor ‘n groot dubbel-verdieping huis wat gerieflik gelyk het, in Peach Straat, het hy na die huis nommer gekyk, sonder om eers daaraan te dink terwyl hy verby ry en regs draai by die volgende straat.
Hy het besluit hy het nodig om Jacqueline Belew ‘n bietjie langer dop te hou. Hy het ‘n skerp kant nodig.
***
VINCENT HET SY SKERP kant gesien vyf-en-veertig minute later.
Vroeër, toe hy regs gedraai het by die volgende straat, het hy weer regs gedraai. Hy het toe in hierdie straat – Cherry Straat – geparkeer – en uit sy kar geklim. Hy het die agterplaas van ‘n huis in Cherry Straat deur geloop en oor die muur gespring na die agterplaas van ‘n huis in Peach Straat. Hy het geklop aan die agterdeur van die huis.
‘n Paar sekondes later het ‘n vrou die deur oopgemaak. Vincent het haar oortuig om hom in haar huis te laat ingaan deur vir haar sy vyf-en-veertig semi-outomatiese vlekvrye staal geweer in die son te laat glinster. Toe hy eers binne was, het hy die vrou gewys hoe vinnig hy kan werk deur een van die semi-outomatiese metaal stukkies in haar kop te plant. Toe het hy die vrou net eenmaal gewys hoe om ‘n gevriesde pak groente na te maak deur dit dop te hou binne in die vrieskas.
Met geen uitnodiging om homself tuis te maak nie, het Vincent die huis deur geloop. In die hoofslaapkamer, het hy ‘n verkyker ontdek. Geen probleem om dit te gebruik het uit die vrieskas gekom nie, so Vincent het die lekker visuele hulp geneem en sitkamer toe gegaan en gefokus op die huis wat behoort aan Jacqueline Belew.
Jacqueline het tyd gehad om ‘n beker limonade te maak voordat die spesiale skool bus gearriveer het. Dit het reg voor die huis gestop, met die deure perfek in lyn met die sypaadjie. Die drywer, Mike Woods, het vrolik die bus se toeter geblaas dat dit klink soos ‘n “skeer en ‘n haarsny” liedjie, wat altyd vir Jacqueline laat glimlag het.
Terwyl sy uitloop buitentoe, het sy ‘n bak met koekies wat sy die vorige aand gebak het, opgetel. Toe sy buite by die randsteen aankom, het Mike die drywer alreeds die deure oopgemaak en twee van die kinders uitgehelp. Beide kinders was seuns, en beide het been stutte gedra. Hulle het na die bus gedraai en elkeen ‘n hand uitgehou. ‘n Meisie, wat ook been stutte gedra het, het in die bus se deur gestaan. Sy het afgekyk na die seuns, geglimlag, en een van haar hande aan elkeen van hulle gegee. Hulle het styf vasgehou terwyl sy haarself by die trappe afgehelp het.
“Dankie, menere,” het die meisie gesê, met ‘n gemaakte Engelse aksent. Sy het haarself weg van die deur van die bus af gewerk en toe terug gedraai.
Jacqueline, het intussen langs Mike gaan staan en het hierdie gebeurtenis aanskou. Jacqueline het geglimlag.
“Ek reken ons het hulle mooi geleer, Mike. Hulle is nou ‘n regte gesin,” het sy stil aan die groot bus drywer gesê.
“Hulle kyk beslis uit vir mekaar, Juffrou Jackie,” het Mike gesê. Toe, baie saggies, het hy bygevoeg, “Phillip is regtig beskermend teenoor haar vandag. Hy het nogal kriewelrig geraak terwyl ek haar in die bus in gehelp het by die skool.”
Jacqueline het bekommerd gelyk en ook saggies gepraat: “Het hy jou moeilikheid gegee?”
Mike het sy kop geskud. “Nee, maar hy het regtig begin ruk – vorentoe en agtertoe. Jennie Lou het hom bietjie kalmeer, maar hy was nog kriewelrig.”
Die jongman onder bespreking, Phillip Wheeler, het volgende uit die bus geklim, met ‘n gevoude rolstoel in die arms. Hy het dit vinnig oopgevou, en toe teruggeklim op die bus. ‘n Paar minute later, het hy met ‘n meisie in sy arms by die trappe afgeklim. Hy het haar saggies op haar rolstoel neergesit, die armleunings platgeslaan en die meisie se hand om die beheer stok geplaas. Toe hy klaar is, het hy regop gestaan ... maar het vorentoe en agtertoe geruk op die plek, terwyl hy na niks kyk nie.
Outisme suig, het Jackie gedink.
Phillip het nou al sewe jaar by Jackie gebly. Sy het geen idee gehad wat sy agtergrond is nie – ‘n kinderhof regter het sy lêers permanent verseël.
Terwyl sy kyk hoe Jennie Lou Gwin sukkel met die beheerstok, het Jackie die motor ongeluk vervloek wat Jennie Lou in die rolstoel gesit het vyf jaar terug. Jennie Lou was amper ‘n kwadrupleeg, maar sy het nog sommige gebruik in haar regterhand gehad, en sy kon haar kop lig. Die ongeluk het haar ouers en broer weggeneem. Sy is nou al drie jaar by Jackie.
Phillip het homself aan Jennie Lou vasgemaak van die begin af. Jennie het Phillip se sorg vir vir haar aanvaar, en het hom gereeld in haar vertroue geneem. Miskien op ‘n onbewustelike manier, het Jennie herken dat Phillip haar soveel nodig het soos sy vir hom, en Jackie het gevrees hoe ver Phillip in homself sou gekeer het as dit nie vir Jennie Lou was nie.
Jennie Lou is sestien. Phillip is sewentien. Phillip is twee duim oor twee voet en was baie gespierd. Hy kon iemand seer maak sonder om dit te bedoel, maar Jennie Lou het hom kalm gehou.
Meeste van die tyd.
Die twee seuns met die beenstutte is Nicky Watson en Tommy Larkin. Nicky het erg polio gehad wat sy linker been omtrent nutteloos gelaat het. Hy het nooit die polio teen-inspuiting gehad nie ... sy ma was ‘n dwelm verslaafde prostituut en het nie die moeite gedoen met dinge wat sy as onnodig beskou het nie, soos kos, klere of mediese sorg vir haar seun. Sy het ‘n oordosis geneem en gesterf terwyl sy ‘n kliënt in haar vuil slaapkamer vermaak het. Haar kliënt het opgelet dat sy ophou asemhaal het maar het nog steeds sy besigheid klaar gemaak. Toe hy klaar is het hy aangetrek en gewaai. Nicky was alleen vir twee dae voor hy ontdek was en na Kinder Dienste geneem is. Hy was Jackie se eerste Pleegkind en het nou al agt jaar by haar gebly. Hy het beweer dat hy nie sy regte ma onthou nie.
Tommy is gebore in ‘n gegoede middel-hoër klas gesin. Sy pa was ‘n suksesvolle bank baas ... totdat die eiendoms mark plat geval het. Die suksesvolle bank baas was skielik ‘n werklose individu wat ‘n moontlike aanklagte vir lening bedrog in die gesig gestaar het. Die man het huis toe gekom met ‘n glimlag op sy gesig, sy lieflike vrou twaalf keer gesteek met die slagtersmes uit die kombuis en sy seun vir dood gelos met verskeie steek wonde ... een wat laag in sy rugstring was en amper sy rugsenuwee afgesny het. Tommy se pa het toe na die stoor langs die swembad gegaan, die grassnyer geneem, die enjin aangesluit, die onderstebo gedraai en beide sy arms tot by sy elmboë tussen die draaiende lemme ingedruk. Hy het doodgebloei in sy eie agterplaas terwyl hy vir die hemel gelag het. Dokters kon die meeste van Tommy se senuwees herbou maar hy het nog steeds nie die volle gebruik van sy bene nie ... daarom die beenstutte. Tommy was die nuutste byvoeging tot die groep huis – hy was nou ‘n jaar daar. Hy het nog steeds nagmerries oor sy pa se malse glimlag terwyl hy sy enigste kind herhaaldelik met ‘n mes steek.
Nicky is dertien en Tommy is twaalf.
Die jong meisie met die stutte en kieries is Cynthia Rudisill. Cynthia het serebrale gestremdheid. Dit was ‘n ligte geval, maar nog steeds verlammend. Cynthia se ma het besluit dat SG meer is as wat sy kon hanteer in vandag se lewe, so sy het eenvoudig die kind na Kinderdienste geneem en haar daar gelos, net soos wat sy ‘n rondloper hond by die DBV sou gaan aflaai. Die vrou se gewete het haar net mooi niks gepla oor wat sy gedoen het nie ... so ver as wat sy omgee, het sy eenvoudig net van ‘n probleem ontslae geraak.
Cynthia is nou al ses jaar by Jackie. Cynthia se ma het twee jaar in die staatstronk spandeer vir kinder wegsmyting en het haar ouerlike regte laat termineer. Sy het nie veel omgegee nie en het na die anderkant van die land verhuis nadat sy vrygelaat is uit die tronk. Cynthia se pa is nie gelys op haar geboorte sertifikaat nie, en geen van haar ma se familie wou sorg vir ‘n kind met brein gestremdheid nie. Cynthia is twaalf jaar oud.
Hierdie spesiale behoeftes kinders is almal in Jacqueline se sorg geplaas in haar groep huis. Jackie se huis reëls was eenvoudig: Wees lief vir mekaar. Kyk uit vir mekaar. Aanvaar mekaar soos broers en susters en weet dat Jackie hulle almal onverbiddelik en onvoorwaardelik lief het. In alle opsigte, behalwe biologies, is Jacqueline die ma van hierdie kinders ... en sal enigiets vir hulle doen.
Haar bynaam, Jackie Blue, het by Philip ontstaan. Hy kon nie so mooi praat toe hy net by haar aangekom het nie. Na herhalende herhaling van haar naam, het Jackie hom gevra om dit te herhaal.
“Jackie Blue!” het hy geskreeu. Die naam het gebly en elke kind het dit ook aangeneem. Jackie was geamuseer en het dit met genade aanvaar. Dit was nogal soort van aantreklik vir haar.
“Kinders!” het Jackie geroep. “Haai, kinders!” Hulle het omgedraai om na haar te kyk, behalwe Phillip. Hy het aanhou staar na niks, maar sy het geweet hy het haar gehoor.
“Moet ons iets aan Mnr. Mike bied?” het sy gevra en die plastiek koekieblik geskud.
Herkenning het op elkeen van die kindergesigte verskyn. Gille van “Koekies!” en “Mnr. Mike ons het koekies gebak!” en “Probeer een asseblief, Mnr. Mike!” het mekaar geëggo. Al die kinders het geglimlag, selfs Phillip, en hulle het almal om die bus drywer gebondel.
Laggend het Mike gesê, “Oukei, julle groot klomp rotjies! Gee ‘n man ‘n paar, asb?” Kinders het gelag en geglimlag terwyl die groot man ‘n koekie uit die blik haal wat Jacqueline na hom uitgehou het. Hy het ‘n happie gevat en met ‘n uitdrukking van plesier op sy gesig. “Grondboontjiebotter! My gunsteling soort!”
Die kinders het almal beurte gemaak om te sê, “Ek’s bly!” of “Grondboontjiebotter was my idee!” Phillip het so ewe lank genoeg op hou wieg om te sê, “Mike hou van Grondboontjiebotter!”
Jacqueline het na die bus drywer gedraai. “Mnr. Mike, dankie dat jy my kinders nog ‘n keer veilig huis toe gebring het,” en hom op sy wang gesoen.
Mike Woods het diep gebloos en na die grond gekyk. “Net my werk gedoen, Juffrou Jackie,” het hy skaapagtig gesê.
Skielik het al die kinders Mike ‘n groot druk gegee. Selfs Phillip het ‘n arm om die bus drywer gesit en sy rug geklop.
Jacqueline het glimlaggend gesê, “Oukei, kinders, daar is limonade in die huis om saam met die koekies en huiswerk te gaan. Weg is julle!” Sy het haar hande geklap. Die kinders het almal na die huis gedraai, en Phillip het Jennie Lou se rolstoel gestoot. Hulle het almal gewaai vir Mike en dinge soos “Baai!” en “Sien meneer more oggend!” geroep. Die drywer het terug in die bus geklim terwyl die saamgeflanste gesin die huis in loop.
“Nader aan mekaar as meeste verwante gesinne,” het Mike vir homself gesê, terwyl hy in sy bus klim en kyk hoe die gesin in die huis in gaan.
***
VINCENT HET SY KOMPLIMENTÊRE verkyker laat sak. ‘n Huis vol kreupeles en vertraagdes, het hy gedink.
Dit gaan makliker wees as wat hy gedink het.
***
DAARDIE AAND HET JACKIE al die kinders in die bed gesit. Phillip, as die oudste, het sy eie kamer gehad. Jackie het Jennie Lou in die bed gesit en haar gesoen, so ook vir Cynthia en genoem dat sy lief is vir hulle. Daarna het sy dieselfde vir Nicky en Tommy gedoen.
Jackie het na Phillip se kamer gegaan. Phillip het op sy bed gesit in sy pajamas en na sy venster gekyk. Sy het vorentoe en agtertoe gewieg. Jackie was bekommerd omdat Phillip net gewieg het wanneer hy bekommerd is.
“Phillip, wat ’s fout? het sy gevra. Sy het nie ‘n antwoord verwag nie omdat hy dit moeilik vind om te vokaliseer wanneer hy ontsteld is. Hy het net vinniger gewieg.
Jackie het haar hand op sy skouer gesit en na sy gesig gekyk. Sy oë was gefokus op die venster. Sy het gedraai en by die venster uitgekyk.
Daar was polisie karre en ‘n ambulans by Mev. Morgan se huis oorkant die straat. Bure het saamgedrom op die sypaadjie agter “misdaad toneel moenie verbysteek nie” geel band. Iets vreeslik moes gebeur het.
“Phillip,” het Jackie gesê, “jy moenie bekommerd wees oor Mev. Morgan nie. Ek is jammer dat dit lyk of iets by haar huis gebeur het, maar dis niks waaroor jy jou hoef te bekommer nie. Jy is veilig hier by ons huis.”
Sy het liefdevol die seun onder die komberse ingeskuif en hom toegemaak. Sy het hom gesoen op die voorkop. Phillip het gelyk of hy ontspan en sy oë toegemaak.
“Goeie nag, blink ridder,” het Jackie gefluister. Die seun het geglimlag en aan die slaap geraak.
***
DIE VOLGENDE OGGEND nadat die kinders weg is skool toe, het Jackie twee blokke gestap na die bushalte. Sy het die bus geneem in dorp toe en afgeklim by Kwikstuff, die Pakistani se gerief winkel.
Vincent het haar gevolg.
Hoofstuk 02
Toe Jackie in die geriefswinkel instap, het sy heel eerste opgelet dat die eienaar sleg gekneus was. Sy linkeroog was toegeswel, en sy regteroog was gekleur. Daar was snye op sy wange, wat ook geswel was. Hy het ‘n wit pleister oor sy neus gehad omdat dit heel duidelik gebreek was. Sy lippe was twee maal so groot geswel.
“Malik!” het Jackie gesê. “Wat het met jou gebeur?”
“O, Jackie,” het hy geantwoord. “Daar was ‘n man, hy het gevra oor j...” Malik het sy sin laat hang toe hy die man deur die ingang sien kom. Dit was Vincent. “Wat kan ek vandag vir jou kry, Jackie?”
Jackie was effens verward deur die Pakistani se skielike verandering in geselstrant. “Um ... gee my ‘n minuut, sal jy, Malik?”
“Natuurlik.”
Jackie het oorgestap na die plexiglas kabinet en haar ding begin doen. Vincent het gekyk en besluit om nader aan haar te beweeg om te sien hoe sy haar kaartjies kies.
Sy het eindelik die kabinet aangeraak terwyl sy haar vingers daaroor streel.
“Sjoe,” het Vincent begin gesels. “Ek wens ek het geweet watter kaartjie is wenners. Ek kan verseker nou doen met ekstra geld.”
Jackie het opgeloer na die man, sy oë ontmoet en na hom geglimlag. “Probeer die Treasure Trove kaartjies. Ek het altyd goeie geluk met hulle.” Sy het gedraai na Malik en Vincent het gevolg, terwyl hy nou sy deel voluit speel.
“Dankie! Ek dink ek sal een probeer,” het hy vir haar gesê.
“Sterkte,” het sy vir Vincent gesê. Aan Malik het sy gesê, “Ek soek een Moneybag Madness, asseblief.”
Malik het na Vincent geloer terwyl hy Jacqueline se kaartjie gaan kry het. Hy het dit teruggebring na die kasregister en dit opgelui.
“Twee doller asseblief.”
Jackie het Malik twee munte gegee.
“Dankie Jackie,” het Malik gesê. “Ek hoop dis goed vir jou.”
Jackie het na Malik geglimlag en weggedraai na een van die bankie-styl tafels.
Vincent het intussen nader geskuif aan die kasregister. “Een Treasure Trove, asseblief.” Hy het geknipoog na Malik.
Malik het ‘n rilling teen sy rug voel afskuif terwyl hy die kaartjie kry en oplui. “Twee doller asseblief.”
Vincent het gesê, “Seker.” Toe neem hy sy kaartjie en het na Jackie se tafel gestap.
Malik het teruggetrokke die kassier laai toegemaak en ‘n nota gemaak dat sy kontantvloei uit sal wees met twee doller.
“Hoop jy gee nie om dat ek hier by jou sit nie,” het Vincent met ‘n glimlag gesê. Hy het oorkant Jackie gaan sit. “Ek het gedink dit sal goed wees as ons saam ons kaartjies krap.”
Jackie het vriendelik geglimlag maar niks gesê nie. Iets omtrent hierdie man het haar effens ongemaklik gemaak ... dit het gevoel asof sy haar hand onder ‘n mat indruk. Sy het aangehou om haar kaartjie te krap totdat alles sigbaar was.
Vincent het ook sy kaartjie gekrap en ontdek dat hy ‘n honderd doller gewen het. Verras het hy opgekyk om Jackie daarvan te vertel maar sy het opgestaan by die tafel en het terug gegaan na die kassier. Vincent het vinnig gevolg. Hy het gearriveer net in tyd om se sien hoe Jackie vyf honderd doller in haar beursie sit.
“Haai!” het hy gesê, “hierdie kaartjie het my honderd bokke gewen! Dankie!”
Jackie het by die deur uitgeglip. Sy het Vincent se dank erken met ‘n waai van die hand en weer geglimlag.
Vincent se glimlag het van sy gesig af verdwyn asof dit nooit daar was nie. Aan Malik het hy gesê, “Gee my honderd bokke, vinnig, poephol!”
Malik het Vincent ‘n honderd doller noot gegee, en met verligting gesien hoe Vincent uit die winkel hardloop.
Buite die winkel was Vincent net in tyd om te sien hoe Jackie die deur van ‘n taxi oopmaak. Hy het nader gedraf en was net in tyd om te vra, “Sê ... wat is jou naam?”
Jackie het in die taxi gesit met haar hand op die deur, besig om dit toe te maak. Sy het opgekyk na Vincent.
“Meneer, met alle respek,” het sy gesê, “Ek wil jou nie my naam gee nie. Vir een of ander rede maak jy my bang. Laat los asseblief die deur.”
Vincent het verras die deur gelos en teruggestaan.
“Dankie meneer,” het Jackie gesê. Sy het die deur toegemaak en die taxi het weg gery.
Vincent het gekyk hoe die taxi in die straat af ry. As Jackie teruggedraai het sou sy die uitdrukking op Vincent se gesig gesien het en sy sou baie banger gewees het.
Vincent het aan homself gemompel, “Jou bang maak, hê, katjie? Jy het nog niks gesien nie!”
***
TWEE DAE LATER HET Jackie die kinders veilig op Mr. Mike se bus gelaai. Sy het buite op die sypaadjie gestaan, geklee in haar kamerjas, totdat die bus buite sig verdwyn het. Sy het ‘n advertensie op die voorste sypaadjie opgetel en toe weer die huis in verdwyn om ontbyt vir haarself te gaan maak sodat sy haar dag kan begin.
