Atropos

Kur u zgjua të nesërmen, kontrolloi në mëngjes postën që e kishte vendosur mbrëmjen e kaluar në tavolinën e ndenjies.

Disa broshura reklamuese, një kartolinë e dërguar nga një mike e saj që gjendej me pushime në veri të Evropës dhe një zarf i bardhë ku përsipër qe shkruar X MARIOLINA SPAXHEZI dhe adresa e shkruar me gërma të mëdha.

Nuk e dinte se kush qe dërguesi, sepse mesa dukej nuk kishte dashur ta bënte të ditur ose sepse ndoshta do t’ia bënte të ditur në ndonjëfarë mënyre brenda zarfit, ose edhe për ndonjë arsye tjetër që Mariolinës nuk i binte ndërmend.

Vendosi filxhanin e kafes me qumësht mbi tavolinë dhe hapi zarfin, gjithë kureshtje rreth asaj se ç’mund të kishte brenda.

Me aq e lehtë sa dukej dhe, në përgjithësi nga pamja e jashtme, dukej se nuk kishte gjë brenda.

Në fakt, kishte diçka aty, dhe pikërisht një kartëvizitë. Aty shkruhej:

MASSIMO TROVAIOLI

Drejtor Marketingu

Tecno Italia S.r.l.

Në fund të kartëvizitës kishte një numër telefoni i firmës, një celular, me sa duket po i firmës, dhe një adresë emaili personale.

Me duart që i dridheshin, Mariolinës i ra zarfi në dysheme dhe kartëvizita për një çast, fluturoi në ajër para se të binte në dysheme. E lexoi prapë edhe një herë tjetër gjithë sa shkruhej aty, ku pas saj iu desh të ulej në përpjekje për të kuptuar atë çka po provonte.

VI

Rezultatet nga kontrolli i Policisë Kriminalistike në apartamentin e Luçia Mistronit dhe nga autopsia e saj mbërritën shumë shpejt dhe gati në kohën që pritej.

Në shtëpinë e vajzës me sa dukej nuk ishte gjetur asnjë gjë me interes, të paktën nga një kontroll i parë.

Sido që të jetë, t’i mbajmë akoma shenjat vulosëse deri në përfundim të kësaj historie, kishte specifikuar Xamanji, sepse e dinte që pastrimi i vendit të krimit do të kishte goxha probabilitet në çorientimin e hetimeve dhe në vonesën e zgjidhjes. Dhe akoma më tepër, mund të kishin nevojë gjithmonë për t’u kthyer në atë apartament për kontrolle të mëtejshme.

Apartamenti i qe dukur krejt në rregull, pa ndonjë gjë anormale. Kjo mund të tregonte se autori i atij krimi nuk kishte kërkuar asgjë preçize kur kishte vajtur në shtëpinë e Luçias.

Dhe, mbi të gjitha, brava e derës së jashtme rezultonte në rregull, pa ndonjë shenjë thyerje.

Kështu që kishte të ngjarë që Luçia Mistroni e njihte vrasësin.

Autopsia nuk kishte nxjerrë në pah shenja të ndonjë përleshjeje. Gruaja kishte goditur kokën në mënyrë fatale, dhe si rrjedhojë, ndoshta kishte rënë në tokë.

“Ajo çka kemi deri më tani nuk na çon askund”, tha inspektori Xamanji duke biseduar me kapitenin Luci në zyrën e tij.

“Propozoj që më mirë të kërkojmë midis të afërmve, miqve apo të njohurve të saj”, foli kapiteni. “Kështu pak a shumë do të arrijmë të marrim ndonjë informacion më shumë lidhur me vajzën.”

“Jam dakord.”

“Do t’ju ndihmojë agjenti Finoki. Ndani detyrat, si fillim. Shkoni prapë bashkë tek e ëma pastaj, në bazë të asaj që do t’ju thotë, bisedoni me personat që njihnin vajzën e saj.”

Pasi mbarimit të bisedës, Xamanji dhe Finoki dolën për të shkuar dhe folur përsëri me mamanë e Luçia Mistronit.

Trafiku rrugor atë mëngjes ishte i papërballueshëm, sidoqoftë ia arritën të mbërrinin në destinacion brenda një kohe të pranueshme. Zonja u kishte dhënë adresën e saj menjëherë fill se të dilte nga apartamenti i vajzës një ditë më parë.

Kur gruaja i pa dy policët, u bë gati të hynte prapë në shtëpi pasi po dilte tek dyqani i fruta zarzavateve.

I la të hynin në shtëpi dhe i pyeti nëse do të dëshironin diçka për të pirë.

“Jeni shumë e sjellshme”, e falenderoi inspektori, “E pranoj me kënaqësi një gotë ujë.”

“Gjithashtu edhe për mua, faleminderit”, tha Marko Finoki.

Gruaja e hodhi ujin në dy gota të mëdha qelqi dhe ua dha dy mysafirëve.

“Kemi përsëri nevojë për ndihmën tuaj”, ia nisi inspektori pasi kishte pirë një gllënjkë.

“Më thuaj.”

“A mund të më bëni një listë të të gjithë përsonave që njihte vajza juaj? E kam fjalën për të afërmit, miqtë dhe të njohurit. Përsa i përket vendit të punës mjafton që të na thoni emrin e firmës.”

Gruaja mori një fletë letre, filloi të shkruante dhe, me të mbaruar, të dy policët e kuptuan se do t’u duhej të bënin goxha punë për të arritur të flisnin me të gjithë në një kohë sa më shkurtër.

Xamanji e mori fletën, e palosi dhe e vuri në xhep.

“Nga hera e fundit që jemi parë, a ju ka ardhur ndërmend ndonjë gjë që mendoni se mund të na ndihmojë në punën tonë?”, e pyeti më pas.

“Për momentin jo, por nuk e kam harruar. Sapo të kem ndonjë gjë për ju, nuk do të hezitoj t’ju telefonoj.”

“Ju falenderojmë.”, tha Marko Finoki.

“Tani është më mirë që të largohemi, zonjë. Na pret puna.” Këtë herë ishte inspektori Xamanji ai që foli.

Të dy policët u ngritën gati në një kohë, përshëndetën gruan dhe dolën.

Fleta që u kishte dhënë gruaja, panë se ishte shumë e hollësishme: për çdo emër në listë, qe specifikuar lloji i njohjes apo i lidhjes dhe, përbri qe shënuar edhe adresa e atyre që u dihej.

Xamanji vendosi që të fillonte me emrat e atyre për të cilët kishte të dhëna të plota dhe do t’ua linte si detyrë agjentëve në zyrë që të plotësonin listën me të dhënat që mungonin.

Inspektori do të merrej me të afërmit dhe agjenti Finoki me miqtë.

Para se të fillonin punën e vështirë të mbledhjes së informacionit, kaluan prapë nga stacioni i policisë dhe Xamanji përfitoi nga rasti për të bërë dy fotokopje të listës që kishte përpiluar gruaja: një kopje ia la agjentit Finoki, një ia dha agjentit të ngarkuar për kërkimin e të dhënave që mungonin dhe origjinalin Xamanji e vuri prapë në xhep.

VII

Atë mëngjez autobuzi ishte më shumë se i mbushur me njerëz: shumë studentë po shkonin në shkollë dhe zinin pjesën më të madhe të vendeve të autobuzit. Në asnjë rast burri nuk e kishte problem të rrinte në këmbë, pasi e dinte se rruga që do t’i duhej të bënte, qe mjaft e shkurtër.

Pasi arriti në stacionin që gjendej më afër me destinacionin ku i duhej të shkonte, zbriti dhe eci në këmbë nëpër trotuare.

Kaloi unazën dhe nisi të përshkonte Rrugën Maxhore në drejtim të qendrës së qytetit. Pas afro pesëqind metrash, u kthye nga e djathta për të shkuar në rrugën San Vitale dhe hyri në oborrin e një dyqani lulesh.

“Mirëdita.”, tha si fillim, “Po mendoj për të blerë ca lule. I dërgoni edhe në shtëpi, apo jo?”

“Sigurisht”, iu përgjigj vajza.

“Në rregull.”

“Dhe për çfarë lulesh e keni fjalën?”

“Krizantemë”, ia ktheu burri, “Një tufë të madhe me lule krizantemë.”

Vajza heshti për një çast, duke analizuar me mend kërkesën, pastaj filloi të përgatiste tufën me lule.

“Është e mundur të flas me titullarin?”

“Nuk është për momentin.”

“Kur mund ta gjej?”

“Në përgjithësi kalon nga dyqani mbasdite, andej nga mbrëmja.”

“Çdo ditë?”

“Zakonisht po, vetëm nëse nuk ka ndonjë angazhim të veçantë që e pengon.”

“Faleminderit për informacionin dhe për lulet. A mund t’i mbani këtu deri sot në mbrëmje?”

“Sigurisht.”

“Në rregull, atëherë në mbrëmje.”

“A njiheni?”, pyeti vajza, duke e patur fjalën për titullaren e saj dhe burrin që e kishte kërkuar. “Nëse marr lajm prej saj, ndoshta edhe mund t’i them paraprakisht se ju erdhët këtu dhe do të kaloni prapë në fund të ditës.”

“Mos u bëj merak, nuk ka problem. Mund të kaloj fare mirë dhe pa i thënë ndonjë gjë ju paraprakisht.”

Vajza tundi kokën, dhe kur burri kishte dalë prej pak minutash, u mendua prapë për sjelljen e tij jonormale.

Atë mbrëmje, pa patur asnjë njoftim paraprak të shitëses lidhur me vizitën e atij burri në mëngjes, ky i fundit dhe titullarja e dyqanit të luleve folën për gati një orë në barin në krah të dyqanit.

Kur të dy u ndanë, titullarja hyri përsëri në dyqan, mori tufën me lule krizantemë dhe e vendosi në dhomën e vogël në fund të dyqanit.

VIII

Inspektori Xamanji dhe agjenti Finoki ndanë detyrat: njëri do të merrte kontakt me miqtë e Luçia Mistronit, ndërkohë që tjetri do të fliste me të afërmit.

Për momentin, gjëja më e rëndësishme ishte të gjente informacione në lidhje me vajzën dhe personat me të cilën kishte më shumë kontakte.

Zhvillimet e mundshme do të vinin më tej si rrjedhojë llogjike.

E filluan shpejt mëngjesin, duke u telefonuar personave një nga një për të planifikuar takimet: përveçse marrjes së informacioneve të vlefshme, kjo do t’u shërbente edhe për t’i njohur dhe krijuar një ide si fillim.

Stefano Xamanji arriti të takonte, në të njëjtën ditë, Dario Banjaran dhe Luna Paltrinierin.

Të dy i thanë se ishin miq të vjetër të vajzës së vdekur, dhe të dy mbetën pa fjalë sapo morën lajmin.

Zoti Banjara ishte agjent imobiliar që punonte në një filial në Rrugën Della Barca.

Ai dhe inspektori lanë takim në zyrën e të parit, ku Xamanji arriti në kohë pavarësisht trafikut.

“Përshëndetje, ju jeni Dario Banjara?”, tha Xamanji si fillim.

“Po, unë jam.”

“Kënaqësi që ju njoh. Më quajnë Xamanji... Stefano.”

“Mirëdita. Si mund t’ju ndihmoj?”, pyeti agjenti imobiliar. “Mua më erdhi krejt papritur. Jam akoma i tronditur. Më kënaqësi do t’ju ndihmoja, me aq sa mundem.”

“Faleminderit”, tha Xamanji, “Ndërkohë mund të më tregoni se si njiheshit me Luçia Mistronin dhe prej sa kohësh e njihnit.”

“Prej shumë kohësh”, iu përgjigj Banjara, “Ishim shokë shkollë në lice.”

“E kuptoj. Pra mund ta imagjinoj se njiheshit fare mirë.”

“Padyshim që po.”

“Dhe kur mbaruat liceun? A vazhduat të shiheshit si zakonisht?”

“Po, edhe pse jo me ndonjë shpeshtësi të vazhdueshme. Organizonim ndonjë mbrëmje së bashku, mes miqsh. Unë, ajo dhe Luna, një shoqja tjetër e jona e shkollës në lice. Po thoja se shpeshtësia me të cilën shiheshim nuk ishte e vazhdueshme pasi, që kur ishte fejuar me Paolon, shpesh qëllonte që të dilnin vetëm ata të dy bashkë.”

“Kur jeni parë për herë të fundit?”

“Javën e kaluar. Ishim ne të tre. Në përgjithësi, Paolo nuk ishte kur takoheshim.”

“E si kështu?”, pyeti inspektori.

“Me pëlqimin e të dyve. Donte të ishte një e dalë mes miqsh, pa të fejuarit apo të fejuarat.”

“Edhe Paolo... Karnevali, donit të thonit?..Edhe ai kishte të njëjtin mendim?”

“Po, për atë e kisha fjalën. Në fillim nuk ishte shumë dakord për faktin që të shiheshim vetëm ne të tre, ndoshta nga xhelozia... nuk di si t’jua them. Por pastaj, me sa duket, kohët e fundit e pranoi pa problem.”

“E kuptoj. Më parë ju përmendët një ... Luna?”

“Po, Luna Paltrinieri. A biseduat edhe me të?”

“Ende jo, por kam një takim pas një ore në barin ku punon.”

Dario Banjara tundi kokën.

“Edhe ajo është një vajzë për së mbari.”

Atë moment hyri një klient potencial, që pyeti nëse mund të fliste me dikë nga agjencia imobiliare. Po kërkonte një apartament në shitje.

“Vetëm një çast dhe erdha”, iu përgjigj Banjara dhe iu drejtua Xamanjit: “Nëse dëshironi, mund t’i kërkoj zonjës që të kthehet më vonë.”

“Mos u bëj merak, bëni qetë qetë punën tuaj. Do të dëgjohemi sërish.”

Agjenti imobiliar e falenderoi Xamanjin dhe, ndërkohë që inspektori po dilte, e ftoi klientin të hynte brenda.

Në orën e paracaktuar, Stefano Xamanji mbërriti në barin e Luna Patrinierit, në rrugën Andrea Kosta, pak a shumë afër agjencisë imobiliare ku punonte zoti Banjara.

“Përshëndetje, ju jeni Luna?”, pyeti Xamanji kur nuk kishte klientë.

“Po, unë jam.”

“Inspektori Xamanji.”

“Kënaqësi që po ju takoj. A do donit një kafe?”

“Me kënaqësi, ju faleminderit.”

Vajza i përgatiti një kafe dhe ia serviri me një bustinë me sheqer të bardhë, një me sheqer ngjyrë kafe dhe një me mjaltë.

Duke pirë një kafe të hidhur, Xamanji tha: “Kam nevojë të flas me ju në lidhje me Luçia Mistronin.”

“Do të bëj të pamundurën për t’ju ndihmuar.”

“Faleminderit. Ndërkohë a mund të më thoni çfarë marrëdhënie kishit me vajzën? Di që keni qenë shoqe shkolle në lice.”

“Është e vërtetë. A mund t’ju pyes se nga e morët vesh këtë fakt?”

“Fola pak më parë me zotin Banjara. Ai më tha se ju të tre keni qenë bashkë në shkollë. Shpresoj se nuk përbën problem për ty.”

“E kuptoj. Gjithsesi jo, nuk është problem fare.”

Xamanji piu gllënjkën e fundit të kafesë dhe baristja, pasi kishte sistemuar filxhanin, pjatën dhe lugën në koshin e lavastovilies, i tregoi inspektorit që faktikisht ata të tre si shokë shkolle, kishin rënë në sintoni që në fillim të vitit të parë të shkollës dhe e kishin ruajtur miqësinë edhe me të mbaruar provimet e pjekurisë. Të gjithë në punën e vet, arrinin në njëfarë mënyre që të shiheshin të paktën një herë në javë, gjatë fundjavave.

“Përsa i përket punës, a dini të më thoni se ku punonte zonjusha Mistroni? E ëma nuk arriti të na thoshte ndonjë gjë të saktë.”

I tha emrin e kompanisë dhe se punonte si përgjegjëse zyre për marketingun e jashtëm, dhe pastaj shtoi: “Duhet të më falni, por tani po trishtohem pa masë kur flas për të.”

Dhe filloi të qante.

“E kuptoj dhe më vjen vërtet shumë keq për atë që ka ndodhur. Por sidoqoftë ne duhet të vazhdojmë të bëjmë punën tonë dhe të gjejmë autorin.”

“E di”, tha vajza, duke tundur kokën. “Shpresoj që ta gjeni shpejt.”

“Uroj.”

“Faleminderit.”

“Asgjë”, tha Xamanji. “A mund të mbështetem në ndihmën tuaj në çdo moment?”

“Sigurisht.”

“Shumë mirë”, e falenderoi inspektori. “Për momentin do thoja se mjafton me kaq. Do të kaloj këndej sapo të kem sërish nevojë për të folur me ju.”

“Do t’ju pres.”

Xamanji u nda nga vajza me një buzëqeshje dhe doli nga bari me shpresën ende të pashuar se do të mbërrinte në zgjidhjen e çështjes.

Ngeleshin për t’u pyetur akoma dy miq të Luçia Mistronit, dhe ndërkohë kishte marrë edhe një informacion të ri: së shpejti do t’i duhej të bënte një vizitë edhe tek punëdhënësi i saj.

Gjatë rrugës me makinë në drejtim të zyrës, Stefano Xamanji pyeti me vete se si po shkonte kërkimi i informacioneve nga ana e agjentit Finoki.

IX

Agjenti Finoki iu fut punës për të biseduar me të afërmit e Luçia Mistronit.

E ëma i kishte shënuar vetëm të vëllain Atos, një dajë dhe një kushërirë.

Rezultoi se të gjithë ata ishin tashmë në dijeni të fatkeqësisë që i kishte rënë zonjës Balxani dhe, kur agjenti arriti të fliste me të vëllain, ai filloi të qante duke thënë se nuk kishte reshtur së qari që prej momentit të marrjes së lajmit.

Banonte vetëm në rrugën San Feliçe, në një apartament të vogël por funksional.

“A mund të flas me ju për motrën Luçia?”, e pyeti Marko Finoki pas prezantimit.

“Sigurisht, urdhëroni brenda.”

U ulën në dhomën e ndenjes, nën dritën e mëngjesit që ndriçonte ambjentin përmes xhamave të dritares.

“Si ishin marrëdhëniet mes jush?”, donte të dinte agjenti.

“Do thoja të shkëlqyera, edhe pse kohët e fundit nuk shiheshim shpesh, pasi unë kam qenë shumë në lëvizje për shkak të punës.”

“E kuptoj. Çfarë pune bëni, a mund t’ju pyes?”

“Instaloj makina automatike. Jam shpesh në lëvizje dhe shpesh mbetem larg shtëpisë për të paktën një javë.”

“Duhet të jetë një punë interesante, të paktën për vetë faktin se udhëtoni dhe shihni gjithmonë vende të reja.”

“Do të ishte në qoftë se do kisha pak më shumë kohë për të lëvizur sesa të qëndroja i mbyllur brenda kompanisë duke montuar makina automatike nga mëngjesi deri në darkë. I vetmi argëtim që kemi është mbrëmja, kur shkojmë për darkë dhe provojmë gastronominë lokale.”

“Sigurisht një punë impenjative”, tundi kokën Finoki, “Kur jeni parë për herë të fundit me motrën tuaj?”

“Afro dy javë më parë.”

“Me ndonjë rast të veçantë?”

“Jo. Sapo kisha ardhur nga një shërbim dhe të dielën vendosëm që të darkonim së bashku. Një picë për t’i rrëfyer njëri tjetrit ndonjë gjë.”

“Dhe si t’u duk ajo atë ditë? E qetë, apo kishte ndonjë gjë që nuk shkonte? Ishte ndoshta e shqetësuar për ndonjë gjë?”

“Më foli për telefonatat që merrte. I shtinin frikën, edhe sepse nuk e kuptonte se nga mund t’i vinin.”

“Nuk e kishte idenë më të vogël se kush mund të ishte?”

“Jo.”

“Nuk e kishte denoncuar në polici?”

“Nuk di si t’ju përgjigjem.”

“E kuptoj.”

“A mund t’ju pyes se si është e mundur që gjendeni në shtëpi në këtë orë të ditës? Në këtë orar përgjithësisht punohet.”

“Kjo është një javë tepër e qetë, pa shërbime, dhe kur jam këtu punoj me turne. Deri të premten do të punoj nga ora dy e drekës deri në dhjetë të darkës.”

“Në rregull. Ju kërkoj që të rrini në dispozicionin tonë në rast se do kemi ende nevojë për ndihmën tuaj.”

“Do bëj çdo lloj gjëje që të mund t’ju ndihmoj për të gjetur autorin.”

“Ju falenderoj.”

Agjenti Finoki u nda me të vëllain e Luçia Mistronit dhe doli përsëri në rrugë.

Në mbrëmje do të takonte dajën dhe kushurirën e vajzës.

Lanë takim në Komisariatin e policisë. Luixhi Mistroni, e bija Laura dhe gruaja e tij Antonia Çipola hynë brenda në sallën e vogël të pritjes dhe filluan të flisnin sapo agjenti Finoki erdhi nga jashtë.

“Më vjen keq nëse ju kam shqetësuar në këtë orë të darkës. Sidoqoftë do të mbarojmë shpejt”, foli agjenti si fillim.

“Nuk ka problem”, tha daja i Luçias.

“Po bisedojmë pak me gjithë personat me të cilët mbesa juaj ishte në kontakt të afërt”, sqaroi Marko Finoki duke iu drejtuar dy bashkëshortëve. “Duam të marrim sa më shumë informacion që të jetë mundur pasi kjo mund të na ndihmonte në zgjidhjen e çështjes.”

“Ne jemi të gatshëm t’ju ndihmojmë, me aq pak se mund të bëjmë.”

“Ju falenderoj”, tha Finoki, pastaj bëri një pauzë duke i pyetur të tre nëse do t’u pëlqente të pinin diçka, ujë, kafe, por ata nuk pranuan duke thënë se do të shkonin për darkë pasi të mbaronin me policinë.

“Dakord. Pikësëpari, a mund të më thoni si i kishit marrëdhëniet me Luçian?”

Qe e shoqja që u përgjigj për të tre: “Të mira i kishim, edhe pse nuk shiheshim çdo javë. E dini... gjithkush ka angazhimet e veta. Luçia ishte shumë e zënë me punën, dhe për këtë arsye qëllonte më shumë të flisnim në telefon ose të shiheshim për fundjavë.”

I shoqi dhe e bija tundën kokën, duke i konfirmuar agjentit se të gjitha ato që po thoshte zonja Antonia ishin të vërteta. Hipoteza tjetër ishte se, në rast se njëri nga të tre mund të qe autori, ishin marrë vesh të tre për të mbrojtur njëri tjetrin.

“Prej sa kohësh nuk e shihnit Luçian?”

“Unë... që prej disa javësh”, foli kushurira Laura. “Kishim shkuar për të bërë një xhiro në qendër të Bolonjës një të shtunë mbasdite, për t’u zbavitur disi dhe ngaqë na kishte treguar për telefonatat që merrte, ajo e ndjente të nevojshme të rrinte me dikë që i besonte.”

“Pra u kishte treguar edhe juve për telefonatat.”

“Na kishte treguar gjatë një dreke familjare, afro dy apo tre javë më parë”, sqaroi daja.

“E kuptoj”, tundi Finoki. “Me aq sa dini, a mendoni se kishte ndonjë person që mund të ketë pasur inat apo konflikt me Luçian? Ose edhe me ndonjë që mund të jetë grindur?”

“Nuk na vjen ndërmend ndonjë njeri”, u shpreh zonja Cipola pasi ishin këshilluar nën zë për disa çaste.

“Faleminderit. Për momentin do thoja se mjafton me kaq. Ju kërkoj të rrini në dispozicion. Tani po ju lë të shkoni për darkë.”

U ndanë duke u përshëndetur. Pak pasi daja, e shoqja dhe kushurira e Luçia Mistronit dolën nga Komisariati i policisë, agjenti Finoki u përgatit për t’u kthyer në shtëpi.

X

Mëngjesin e ditës së nesërme, kapiten Luci i kërkoi Xamanjit dhe Finokit që ta informonin për zhvillimet e fundit në lidhje me rastin e Luçia Mistronit.

“Po marrim në pyetje miqtë dhe të afërmit e saj”, e sqaroi inspektori, “pastaj do duhet që të dëgjojmë edhe punëdhënësin e vajzës. Nuk është për t’u përjashtuar fakti se autori mund të jetë edhe ndonjë koleg i saj.”

“Të afërmit që dëgjova”, shtoi agjenti Finoki, “kanë nxjerrë në dritë gjithmonë faktin që me sa duket vajza merrte telefonata kërcënuese. Duket se ajo kishte mjaft frikë, të paktën nga ato që donte të thoshte kushurira e saj.”

“Mirë atëherë, vazhdoni të kërkoni dhe shkoni shpejt tek personat që duhet të merrni akoma në pyetje.” konkludoi Luci.

Xamanji dhe Finoki tundën kokën, dhe pastaj dolën në rrugë për të vajtur të bisedonin me punëdhënësin e vajzës dhe dy miqtë që figuronin akoma në listën që u kishte dhënë e ëma e Luçia Mistronit.

Inspektori filloi nga Beatriçe Santini, që administronte një dyqan cigaresh në rrugën San Feliçe.

Kur mbërriti aty, nuk gjeti asnjeri tek njësia tregtare.

“Ju shqetesoj?”

“Çfarë dëshironi?”, e pyeti shitësja.

Xamanji i tregoi kartën identifikuese të policisë, dhe pastaj shtoi se do dëshironte të bisedonte me të në lidhje me Luçia Mistronin.

“Ka qenë një goditje e rëndë për mua. Lajmin ma dha e ëma”, foli Beatriçe Santini, që nuk dukej e surprizuar nga vizita e inspektorit të policisë.

“E kuptoj. A mund të më sqaroni me saktësi se si e mësuat?”

“E mësova rastësisht. Kisha vajtur tek shtëpia e vajzës së saj pasi doja t’i bëja nja dy muhabete. Nuk e gjeta dhe, duke ndenjur për pak tek porta e hyrjes, pasi nuk e dija vërtet nëse gjendej në shtëpi apo se ndoshta ishte vonuar të më përgjigjej, pashë që po kalonte e ëma. Sikur rashë nga retë, nuk dija asgjë fare. U ndjeva shumë keq dhe, kur më tha se policia po bënte hetime lidhur më këtë, i kishte dhënë një listë të personave me të cilët kishte njohje Luçia, të afërm, dhe miq të saj të ngushtë, prandaj edhe e prisja vizitën tuaj.”

“E kuptoj. Si i kishe marrëdhëniet me Luçian?”

“Shkonim shumë mirë. Përgjithësisht Luçia nuk zihej kurrë me njeri, ishte një vajzë me karakter të mrekullueshëm.”