Свабодная ад Глен Элбі

Клара доўга глядзела на яе, узважваючы рызыкі. Затым яна павольна кіўнула.

– Ёсць адзін чалавек, які ненавідзіць гэтае месца амаль гэтак жа моцна, як я, – вымавіла яна. – Містэр Блэквуд. Настаўнік хіміі. Ён тут не па сваёй волі. І ён пагарджае міс Грын. Кажуць, ён лічыць, што яго бацька, стары прафесар, зрабіў жудасную памылку, звязаўшыся з гэтым месцам. Калі і ёсць шанец, то толькі праз яго.

Надзея была прывіднай, але яна была. Падчас урока хіміі, калі паветра ў лабараторыі было напоўнена пахам рэактываў, а вучаніцы схіліліся над колбамі, Лізі адчула, што за ёй назіраюць. Гэта быў містэр Блэквуд. Яго позірк быў вострым, ацэньваючым. Лізі ўзіралася ў яго твар, такі непадобны да партрэтаў яго бацькі ў газетах. У старэйшага Блэквуда былі вочы навукоўца, халодныя і разважлівыя. У малодшага ж у позірку таіўся застарэлы боль, ледзь стрыманы гнеў. Калі ён праходзіў паміж шэрагамі, правяраючы працы, Лізі, рызыкуючы ўсім, незаўважна ўклала ў яго далонь малюсенькую запіску. У ёй было ўсяго тры словы: «Анабэль. Дапамажыце. Сёння».

Ён забраў яе, не зварухнуўшыся ніводным мускулам, не змяніўшыся ў твары. Лізі здалося, што прайшла вечнасць, перш чым ён вярнуўся да яе парты, каб праверыць яе вопыт. Вяртаючы ёй сшытак, ён гэтак жа незаўважна ўклаў у яго сваю запіску. Пальцы Лізі пахаладзелі. Пад партай яна разгарнула шкуматок паперы.

«Хімічная лабараторыя. Пасля адбою. Будзе шумна. Запасное выйсце ў паўночным крыле. Я яго адчыню».

Чаканне было катаваннем. Вячэрняя малітва, вячэра ў гнятлівай цішыні, адбой. Кожны гук у калідоры прымушаў сэрца заміраць. Нарэшце, калі замак пагрузіўся ў мёртвую цішыню, Лізі і Клара выслізнулі са сваіх пакояў. Яны сустрэліся ля лесвіцы, што вяла ў лабараторнае крыло.

Раптам па замку разнёсся пранізлівы, надрыўны вой пажарнай сірэны. Ён біў па вушах, укручваючыся ў мозг. Амаль адразу ж з-пад дзвярэй лабараторыі ў калідор паваліў густы едкі дым з рэзкім пахам серы і аміяку. Ён не быў падобны да дыму ад звычайнага агню, ён быў хімічным, задушлівым. Ён не апякаў, але ад яго пяpшыла ў горле і слязіліся вочы.

Пачаўся прадказаны хаос. Заспаныя дзяўчынкі ў начных кашулях выбягалі з пакояў, іх крыкі змешваліся з уладнымі галасамі настаўніц.

– Усім на двор! Неадкладна!

Гэта быў іхні шанец.

– У медыцынскае крыло! – скамандавала Клара.

Яны ірванулі супраць плыні напалоханых вучаніц, прабіраючыся па задымленых калідорах. Медыцынскае крыло, звычайна самае ахоўванае месца, цяпер было амаль пустым. Дзверы ў працэдурную былі не замкнёныя.

Анабэль ляжала на кушэтцы. Яна была бледная, яе вочы заплюшчаныя, а дыханне ледзь заўважнае. Побач з ёй, на століку з інструментамі, ляжаў шпрыц, напоўнены мутнай апалесцыруючай вадкасцю, і тоўстая папка з грыфам «Праект „Рэха“. Падыспытная №12».

– Яна пад дзеяннем седатыўнага, – прашаптала Клара. – Трэба яе ачуняць.

Пакуль яны спрабавалі прывесці Анабэль у прытомнасць, у працэдурную ўварвалася пажылая настаўніца з тварам фурыі.

– А ну стаяць, гадкія дзяўчынкі!

Клара дзейнічала вокамгненна. Схапіўшы са стала цяжкую шкляную колбу з фармалінам, яна шпурнула яе ў кут пакоя. Колба разбілася з аглушальным звонам, і па падлозе расцяклася смярдзючая вадкасць. Гэтага хапіла, каб адцягнуць увагу настаўніцы на долю секунды.

– Хапай папку! – крыкнула Лізі Клары, пакуль сама, сабраўшы ўсе сілы, узвальвала на сябе абмяклую Анабэль. Мышцы гарэлі ад напружання.

Яны выскачылі ў калідор. Клара, з папкай пад пахай, бегла наперадзе, паказваючы дарогу да паўночнага крыла. За спіной чуліся гнеўныя крыкі, але пагоні пакуль не было – усе былі занятыя пажарам. Цяжкія дубовыя дзверы запаснога выйсця, звычайна замкнёныя, сапраўды былі прыадчыненыя.

За імі – халодная, вогкая ноч і выратавальны лонданскі туман.

Спатыкаючыся і падтрымліваючы соную Анабэль, яны выбеглі за браму пансіёна. Сірэны, крыкі, мітусня – усё гэта засталося ззаду. Наперадзе была толькі густая, малочная заслона, гатовая схаваць іх. Лізі бегла, не адчуваючы ног, сціскаючы руку напаўпрытомнай сяброўкі і разумеючы, што скрадзеная Кларай папка – іх адзіны шанец даказаць праўду і іх смяротны прысуд, калі іх зловяць. Яны выбраліся. Але гэта быў толькі першы крок у доўгай і небяспечнай вайне.

Раздзел 6. Лонданскія цені

Халодны, вогкі асфальт апякаў ступні скрозь тонкія падэшвы туфляў. Яны беглі. Беглі, пакуль хапала дыхання, пакуль адрэналін глушыў боль у нагах і холад, што прабіраў да касцей. Гукі пагоні і вой сірэн засталіся ззаду, паглынутыя густым, абыякавым лонданскім туманам. Туман, які яшчэ ўчора здаваўся Лізі варожым, цяпер стаў іх адзіным сховішчам, хаваючы тры маленькія постаці ад усяго свету.

Яны спыніліся ў цёмным, смярдзючым завулку недзе ў раёне докаў. Пах гнілой рыбы, вугалю і стаялай вады быў задушлівым, але тут іх ніхто не будзе шукаць. Клара цяжка абаперлася на цагляную сцяну, спрабуючы аддыхацца. Яе бездакорная фрызура растрапалася, а на шчацэ цямнела паласа сажы. Лізі асцярожна апусціла Анабэль на зямлю. Тая ўсё яшчэ была ў напаўзабыцці, яе цела было абмяклым, а з вуснаў зрываліся ціхія, бязладныя стогны.

– Што… што цяпер? – прашаптала Клара. Яе голас, звычайна такі ўладны, цяпер дрыжаў. У святле рэдкага газавага ліхтара яе твар здаваўся змарнелым і напалоханым. Уся яе арыстакратычная браня рассыпалася ў пыл, пакінуўшы спалоханую дзяўчынку.

– Нам трэба схавацца, – адказала Лізі, спрабуючы ўняць уласны дрыжыкі. – Перачакаць да раніцы. І нам трэба зразумець, што гэта.

Яна кіўнула на тоўстую папку, якую Клара ўсё яшчэ сутаргава прыціскала да грудзей. Яны забіліся ў самы цёмны кут, за груду пустых бочак. Клара разгарнула папку. Унутры былі не проста паперы. Гэта былі афіцыйныя бланкі арыстакратычнага фонду з гербавымі пячаткамі, рахункі на закупку рэдкіх алкалоідаў, спісы выхаванак, «пераведзеных» у шатландскі філіял. І, вядома, медыцынскія карткі. Імёны. Дзясяткі імёнаў, насупраць многіх з якіх стаялі пазнакі: «стадыя 2», «адаптацыя паспяховая», «пабочны эфект: кататонія». А насупраць некаторых – маленькі, акуратны крыжык.

– Божа мой, – выдыхнула Клара, яе палец замёр на адной са старонак. – Гэта… гэта ж пратаколы. Яны не проста давалі нам «заспакаяльнае». Яны сістэматычна тэставалі на нас нешта.

Лізі ўзяла адзін з аркушаў. «Сыроватка „Рэха“-7. Мэта: падаўленне валявых цэнтраў і ўзмацненне ўспрымальнасці да гіпнатычнага ўнушэння. Методыка найбольш эфектыўная на суб'ектах з генетычнай схільнасцю да павышанай нейроннай пластычнасці». Гэта было навуковае, халодна-метадычнае апісанне таго, як у чалавека адбіраюць душу. Яна знайшла картку Анабэль. «Падыспытная №12. Гатовая да пераходу на „Рэха“-8. Рэкамендавана павелічэнне дазіроўкі для поўнай карэкцыі паводніцкіх адхіленняў».

Яны збіраліся сцерці яе. Сцерці тую Анабэль, якую яны ведалі.

– Тут адрас, – Клара паказала на бланк у самым канцы папкі. – Шатландыя. Глен Элбі. Пазнака: «Цэнтральная лабараторыя і рэабілітацыйны цэнтр».

– Гэта пастка, – адразу сказала Лізі. – Адрас, які даў мне бацька… які яму даў Блэквуд… гэта той самы адрас. Яны не збіраліся мяне ратаваць. Яны збіраліся пераправіць мяне з аднаго філіяла ў іншы.

Усведамленне гэтага было як удар пад дых. Яе бацька, яе адзіны абаронца, быў ашуканы. І яна сама ішла проста ў пашчу да ваўка.

Раптам у завулку пачуліся крокі. Дзяўчынкі замерлі, іх сэрцы абваліліся ўніз. Крокі былі павольнымі, чоркаючымі. З туману з'явілася згорбленая постаць старой жанчыны ў паношаным паліто з плеценым кошыкам у руках.

– Міс Лізі? – прарыпеў голас.

Лізі ўгледзелася. Гэта была місіс Брыгс, старая служанка з пральні пансіёна. Тая самая, што заўсёды крадком давала ёй лішні кавалак хлеба і глядзела з нямым спачуваннем.

– Як вы нас знайшлі? – прашаптала Лізі.

– Містэр Блэквуд, – адказала бабулька, паспешліва азіраючыся. – Ён сказаў, што вы будзеце тут. Ён загадаў перадаць гэта. І сыходзіць з Лондана. Неадкладна. Яны будуць шукаць усюды.

Яна дастала з кошыка скрутак. Унутры былі некалькі манет, бохан хлеба, кавалак сыру і тры паношаныя, але чыстыя сукенкі – адзенне звычайных гараджанак, якое не прыцягвае ўвагі.

– Ваша матуля… Мэры… яна была добрай жанчынай, – раптам сказала місіс Брыгс, гледзячы на Лізі выцвілымі вачыма. – Яна таксама спрабавала высветліць, што яны робяць з дзяўчынкамі-сіротамі. Задавала пытанні. А потым… потым яна «захварэла». Я тады ўжо ведала, што дабром гэта не скончыцца. Беражыце сябе, дзіця. І адпомсціце за яе.

Бабулька сунула ім скрутак, развярнулася і гэтак жа бясшумна растварылася ў смузе, пакінуўшы іх адных з ежай, грашыма і страшным пацвярджэннем іх здагадак.

– Нам трэба на вакзал, – сказала Клара, яе голас набыў ранейшую цвёрдасць. – На першы ранішні цягнік. Любы. Галоўнае – на поўнач. Далей адсюль.

– Мы паедзем у Шатландыю, – ціха, але цвёрда вымавіла Лізі.

Клара і Анабэль, якая пачала прыходзіць у сябе, утаропіліся на яе.

– Ты з глузду з'ехала? Ты ж сама сказала, што гэта пастка!

– Так. Але там адказы. Там была мая маці. Там – цэнтр усяго гэтага. Хавацца бессэнсоўна, яны знойдуць нас усюды. Адзіны спосаб перамагчы – гэта пайсці проста ў логава звера. Але не як ахвяра. А як паляўнічы.

Яна глядзела на сваіх сябровак, і ў яе зялёных вачах, так падобных да маміных, гарэў халодны, рашучы агонь. У гэтую вогкую, халодную ноч у брудным лонданскім завулку спалоханая дзяўчынка Елізавета Уотсан памерла. І нарадзілася тая, хто не будзе больш уцякаць.

Раздзел 7. Вакзал Кінгс-Крос

Прайшло амаль дваццаць чатыры гадзіны з моманту іх уцёкаў. Першыя промні шэрай, бязрадаснай раніцы прасачыліся скрозь шчыліны ў дашчаных сценах старога склада. Ноч, праведзеная на брудных мяхах з пахам пылу і пацукоў, не прынесла адпачынку. Кожны рып, кожны далёкі гудок з Тэмзы прымушаў дзяўчынак здрыгвацца. Лондан перастаў быць домам, ён ператварыўся ў паляўнічыя ўгоддзі, дзе яны былі дзічынай.

Анабэль амаль ачуняла, але заставалася слабой і напалоханай. Наступствы седатыўнага прэпарату і перажыты шок зрабілі яе падобнай да парцалянавай лялькі з велізарнымі, поўнымі жаху вачыма. Яна амаль не гаварыла, толькі моцна трымалася за руку Лізі.

– Нам трэба ісці, – сказала Клара. Ноч вярнула ёй частку яе звычайнай рашучасці, але цяпер у ёй не было пыхі, толькі халодная, вострая неабходнасць выжыць. – У нас ёсць трохі грошай і іншае адзенне. Трэба дабрацца да вакзала, пакуль горад не прачнуўся канчаткова.

Пераапрануўшыся ў паношаныя сукенкі, якія прынесла місіс Брыгс, яны сталі амаль нябачнымі, зліўшыся з ранішнім натоўпам рабочых і гандлярак. Але гэта было зманлівае пачуццё. Лізі здавалася, што кожны мінак, кожны канстэбль на рагу глядзіць менавіта на іх. Газетчык на рагу выкрыкваў загалоўкі: «Таямнічы пажар у пансіёне для высакародных дзяўчат! Паліцыя вядзе расследаванне!» Сэрца абарвалася ўніз. Цяпер іх шукаюць не толькі людзі міс Грын, але і паліцыя.

Шлях да вакзала Кінгс-Крос ператварыўся ў катаванне. Грукат омнібусаў, крыкі разносчыкаў, гудкі аўтамабіляў – усё гэта злівалася ў аглушальную какафонію, што ціснула на нервы. Анабэль ішла, спатыкаючыся, і Лізі з Кларай практычна неслі яе на сабе, стараючыся выглядаць як мага больш натуральна.

Нарэшце яны ўбачылі яго – велізарны, закураны будынак вакзала, што вывяргаў клубы пары і дыму, падобны да гіганцкай, дыхаючай пачвары. Унутры было яшчэ горш. Тысячы людзей, мітусня, гул галасоў, шыпенне пары і ляскат металу. У гэтым хаосе было лёгка згубіцца, але гэтак жа лёгка і трапіцца.

– Я куплю білеты, – сказала Клара. – У мяне самы ўпэўнены выгляд. Вы чакайце ля калоны. І не вылучайцеся.

Лізі і Анабэль схаваліся ў цені масіўнай чыгуннай калоны, назіраючы, як Клара рашуча падыходзіць да касы. Лізі аглядала натоўп, яе позірк чапляўся за кожны твар, шукаючы небяспеку. І яна яе знайшла. Ля газетнага кіёска стаяў мужчына ў непрыкметным кацялку. Ён не чытаў газету. Ён метадычна, сектар за сектарам, аглядаў залу. Гэта быў адзін з памочнікаў міс Грын, якога Лізі мімаходзь бачыла ў калідорах пансіёна.

Яе кроў застыла ў жылах. Ён іх яшчэ не заўважыў. Але гэта было толькі пытаннем часу. Яна схапіла Анабэль за руку, гатовая бегчы, але куды?

У гэты момант Клара вярталася ад касы, яе твар быў бледны.

– Білеты да Эдынбурга. На найбліжэйшы цягнік. Ён адпраўляецца праз дзесяць хвілін з трэцяй платформы. Але…

Яна асеклася, заўважыўшы кірунак позірку Лізі. Яна таксама ўбачыла мужчыну.

– Чорт, – прасычэла яна. – Ён паміж намі і платформай.

Яны апынуліся ў пастцы. Паніка ледзянымі ціскамі сціснула горла Лізі. Усё дарэмна. Зараз іх схопяць. Мужчына пачаў павольна рухацца ў іх бок, яго позірк стаў больш мэтанакіраваным.

І тут здарылася нешта дзіўнае. Вялікі воз з багажом, які цягнуў вусаты насільшчык, раптам нахіліўся. Адзін з велізарных куфраў з аглушальным грукатам сарваўся і рухнуў на падлогу проста перад чалавекам у кацялку, рассыпаўшы па ўсёй зале нечую бялізну. Пачуліся крыкі, вакол месца здарэння імгненна ўтварыўся натоўп разявак. Насільшчык адчайна жэстыкуляваў і прасіў прабачэння.

Гэта была іх секунда. Іхні шанец.

– Бяжым! – скамандавала Лізі.

Яны ірванулі скрозь мітусню, што ўтварылася, праслізнулі міма натоўпу і выбеглі на патрэбную платформу. Велізарны паравоз, пыхкаючы, ужо стаяў пад парамі. Праваднік закрычаў: «Паспяшайцеся, адпраўляемся!»

Заскочыўшы ў вагон у апошні момант, Лізі азірнулася. У натоўпе, ля перакуленага воза, яна на імгненне ўбачыла знаёмую постаць. Містэр Блэквуд. Ён глядзеў не на іх, а на разгубленага насільшчыка, і ў яго руцэ была манетка, якую ён, відаць, толькі што даў яму. Ён не падаваў ім знакаў. Ён проста быў там. І ён зноў іх выратаваў.

Дзверы вагона зачыніліся. Цягнік тузануўся і павольна папоўз наперад, адвозячы іх з Лондана. Лізі прыціснулася да акна, гледзячы, як вакзал, горад і ўсё яе мінулае жыццё раствараюцца ў шэрай дымцы. Унутры, у патаемнай кішэні, ляжала папка. Наперадзе была Шатландыя. Наперадзе была пастка. Але цяпер, у мерным стуку колаў, яны ўпершыню за апошнія суткі адчулі крохкае, зманлівае падабенства бяспекі.

Раздзел 8. Вагон нумар сем

Стук колаў. Мерны, абыякавы, ён адлічваў секунды новага жыцця. Жыцця ўцякачак. Лізі сядзела, прыціснуўшыся лбом да халоднай, вібруючай шыбы, і глядзела, як Англія праносіцца міма – зялёныя пагоркі, акуратныя агароджы, каменныя фермы. Мірны, упарадкаваны пейзаж здаваўся насмешкай, чужой, недасяжнай рэальнасцю, тэатральнай дэкарацыяй, за якой хавалася іх адчайная, ірваная праўда. Хаос вакзала Кінгс-Крос, натоўп, у якім яны растварыліся, выратавальны грукат перакуленага куфра – усё гэта ўжо здавалася кадрамі са страшнага, ліхаманкавага сна. Але папка з дакументамі, якую Клара трымала на каленях, як шчыт, была сапраўднай. Цяжкай. Небяспечнай.

Анабэль спала, скруціўшыся абаранкам на цвёрдым сядзенні. Нават у сне яна працягвала бегчы – яе вейкі дрыжалі, на лбе выступіла спарына, а пальцы сутаргава сціскалі край старога, калючага пледа. Лізі асцярожна паправіла яго, хаваючы яе худзенькія плечы. Абараніць. Гэтае простае слова стала для яе адзіным законам, адзіным арыенцірам у свеце, дзе ўсе астатнія законы былі скіраваныя супраць іх.

Клара не спала. Яна метадычна, з халоднай увагай хірурга, вывучала скрадзеныя аркушы. Яе арыстакратычная бледнасць змянілася нездаровым, ліхаманкавым румянцам, а ў вачах гарэў сухі, злосны агонь.

– Яны ўсё дакументавалі, – прашаптала яна, і яе шэпт быў вастрэйшы за лязо ў душнай цішыні купэ. – З нямецкай педантычнасцю. Глядзі.

Яна падсунула да Лізі аркуш. Гэта была медыцынская картка. «Падыспытная №7, Элеанора В. Павышаная эмацыйная лабільнасць. Рэкамендавана павелічэнне дозы „Рэха“-6 для дасягнення стабільнага апатычнага стану».

– Элеанора, – паўтарыла Клара, і яе голас дрыгнуў, страціўшы сваю сталёвую цвёрдасць. – Яна любіла вершы і смяялася так, што ў яе слёзы выступалі на вачах. Яны назвалі гэта «эмацыйнай лабільнасцю». І лячылі гэта, пакуль не забілі ў ёй усё жывое. Стабільны апатычны стан…

Лізі перавяла позірк на іншы дакумент. Справаздача аб даследаванні. І зноў гэтае прозвішча, выведзенае акуратным, навуковым почыркам. «Аўтар арыгінальнай методыкі экстракцыі алкалоідаў з Datura scotica – М. Уотсан». Яна адчула, як да горла падступае млоснасць. Яе маці. Геній яе маці, яе навуковы азарт – усё гэта стала зброяй у руках гэтых пачвар. Яна міжволі сціснула на грудзях медальён. Ён здаваўся халодным, чужым, як надмагільны камень, як доказ у справе аб яе ўласнай сям'і.

Час у цягніку цёк інакш. Ён быў густым і вязкім, як сіроп. Кожная хвіліна была напоўнена чаканнем выкрыцця. Яны былі трыма дзяўчынкамі ў паношаных сукенках, што беглі на поўнач. Злачынкамі. Паводле закона Яго Вялікасці, яны здзейснілі ўцёкі з апякунскай установы. Яны былі сведкамі жахлівых дзеянняў. Яны скралі доказы. Гэтага было больш чым дастаткова, каб іх шукалі не проста як заблудных дзяцей, а як небяспечных уцякачак.

Рыпнулі дзверы купэ. Увайшоў праваднік са шнарам. Яго з'яўленне было настолькі чаканым, што ад гэтага стала толькі страшней. Ён не спяшаўся. Ён акінуў іх чэпкім, вывучаючым позіркам, які, здавалася, пранікаў пад скуру.

– Білеты, – яго голас быў роўным, абыякавым.

Клара моўчкі працягнула іх. Ён узяў білеты, але глядзеў не на іх, а на Лізі.

– Далёка сабраліся, юныя лэдзі? У Шатландыі цяпер холадна.

– Да сваякоў, – знайшлася Клара.

Праваднік хмыкнуў. Яго позірк апусціўся на шыю Лізі.

– Прыгожая рэч, – сказаў ён, кіўнуўшы на медальён. Лізі інстынктыўна прыкрыла яго рукой. – Сямейнае?

– Так, – выціснула яна.

– Каштоўная, мусіць. Такія рэчы лепш хаваць. У наш час на дарогах небяспечна.

Ён вярнуў білеты і выйшаў. Але яго словы павіслі ў паветры, як дым. Гэта не была перасцярога. Гэта была пагроза.

– Ён ведае, – прашаптала Анабэль, якая прачнулася і ўсё чула, яе вочы былі велізарнымі ад жаху.

– Ён не ведае. Ён падазрае, – паспрабавала запярэчыць Клара, але яе голас гучаў непераканаўча.

– Ён бачыў медальён, – сказала Лізі. – Гэта метка. Яны перадалі маё апісанне. – Яна раптам успомніла, як міс Грын у дзень яе прыбыцця ў пансіён кінула на яго дзіўны, доўгі позірк, нібы звяраючыся з нечым у сваёй памяці. Яны не проста ведалі яе апісанне. Яны ведалі, што шукаць.

Ілюзія бяспекі рассыпалася ў пыл. Яны не згубіліся ў натоўпе. Яны былі пад каўпаком з той самай хвіліны, як селі ў цягнік. Цяпер гэта была не проста паездка. Гэта была гонка.

Праз паўгадзіны цягнік пачаў запавольваць ход. Гэта было дзіўна – за акном не было ні горада, ні нават вёскі, толькі малюсенькая, згубленая станцыя, што складалася з адной будкі і кароткай платформы. «Тэхнічны прыпынак, пяць хвілін», – абвясціў другі праваднік, праходзячы па калідоры.

Лізі прыпала да акна. Яна ўбачыла, як праваднік са шнарам хутка выйшаў з вагона і накіраваўся да станцыйнай будкі. Дзверы былі адчыненыя, і да яе данёсся сухі, стракатлівы стук тэлеграфнага апарата. Неспакой прымусіў яе прыадчыніць акно. Ледзяное паветра ўварвалася ў купэ, а разам з ім – абрыўкі голасу правадніка, які дыктаваў паведамленне тэлеграфісту.

– …Так, Паўночны экспрэс, вагон сем. Аб'екты на месцы. Прыкметы супадаюць. Медальён срэбны, з гравіроўкай, пацвярджае. Рыхтуйце перахоп на наступнай вузлавой. Канец.

Кроў застыла ў жылах Лізі. Гэта не параноя. Гэта факт. За імі палююць. Яна рухнула на сядзенне, яе твар быў белы, як крэйда.

– Ён адправіў тэлеграму. Нас чакаюць.

Цягнік крануўся. Але цяпер стук колаў не закалыхваў. Ён гучаў, як адлік часу да катастрофы. Цішыня ў купэ стала аглушальнай. Клара сціснула кулакі, Анабэль зноў заплакала, ціха, бязгучна. А Лізі думала. Яна пракручвала ў галаве кожнае слова, кожны позірк, кожную дэталь. Медальён. Тэлеграма. Шатландыя. Пастка, якую ёй падстроіў сябар яе бацькі. І яе маці, чыё імя было ўплецена ва ўсю гэтую павуціну хлусні. Што яна павінна рабіць? Што б зрабіла мама на яе месцы? Але яна не ведала сваю маці. Яна ведала толькі яе ідэалізаваны вобраз. А праўда, схаваная ў гэтых паперах, была пачварнай.

Яшчэ праз гадзіну, калі за акном згусціўся змрок, цягнік зноў запаволіўся. Гэтым разам ён спыніўся пасярод бязмежных, змрочных палёў, удалечыні ад якіх-небудзь прыкмет цывілізацыі. Абсалютная цішыня, якую парушаў толькі стук дажджу, ціснула на вушы.

Лізі вызірнула ў акно. І ўбачыла іх. Дзве нерухомыя постаці ў доўгіх цёмных плашчах стаялі ля чыгуначнага насыпу. Яны не рухаліся. Яны проста чакалі.

Сэрца Лізі, здавалася, зараз праб'е рэбры. Клара скамянела, сціснуўшы ў руках папку. Анабэль забілася ў кут, закрыўшы твар рукамі.

У дзверы пастукалі. Не гучна, а ветліва. Амаль далікатна. І ад гэтай ветлівасці рабілася яшчэ страшней.

Ніхто не адказаў.

Дзверы павольна адчыніліся. На парозе стаяла міс Грын. На яе твары была маска журботнага спачування.

– Мае заблудлыя авечкі, – праспявала яна саладжавым голасам. – Нарэшце я вас знайшла. Я так хвалявалася.

Яна ўвайшла, і за ёй у купэ праціснуліся двое мужчын у цывільным, тыя самыя, што чакалі ля насыпу. Яны моўчкі сталі ля дзвярэй, адразаючы шлях да адступлення.

– Вы хоць усведамляеце, што вы нарабілі? – тон міс Грын рэзка змяніўся. Усмешка знікла, у голасе зазвінеў метал. Яна глядзела на іх не як на выхаванак, а як на закораных злачынцаў. – Уцёкі з апякунскай установы. Кradзеж прыватных медыцынскіх дакументаў. Я ўжо не кажу пра падпал, які вы зладзілі ў лабараторыі. Вы хоць разумееце, што вас чакае? Суд па справах непаўналетніх. Выпраўленчая калонія да вашага паўналецця. Ваша імя будзе ў паліцэйскіх архівах. Гэта таўро на ўсё жыццё.

Яна зрабіла паўзу, даючы сваім словам упітацца, атруціць іх страхам.

– Але, – яе голас зноў стаў мяккім, украдлівым, – я тут, каб выратаваць вас ад гэтага. Я ваша настаўніца. Мой абавязак – клапаціцца пра вас, нават калі вы робіце жудасныя памылкі. Вярніце мне папку. Вярніцеся са мной ціха, без глупстваў. І я ўсё ўладжу. Я падам гэта як нервовы зрыў, дзіцячае свавольства. Ніякай паліцыі, ніякай калоніі. Вы проста вернецеся да заняткаў, і мы ўсё забудзем. Гэта мой вам падарунак. Шанец выратаваць вашу будучыню.

Гэта быў не выбар. Гэта быў ультыматум. Клара і Анабэль глядзелі на Лізі, іх твары выказвалі сумесь жаху і адчайнай надзеі. Можа, варта пагадзіцца?

Але Лізі глядзела ў халодныя, разважлівыя вочы міс Грын. Яна бачыла не выратавальніцу, а павука, які прапануе мусе вярнуцца ў павуцінне.

– Не, – сказала яна ціха, але выразна.

Міс Грын міргнула. Яна не чакала адмовы.

– Што ты сказала?

– Мы не вернемся. І не аддамо вам дакументы, – голас Лізі мацнеў. – Мы ведаем, што вы робіце з дзяўчынкамі. Мы ведаем пра Праект «Рэха».