Ўзимдан ўтганлари – Ахмаджон Мелибоев

Дунёга машҳур адибларга тааллуқли бир фикр бор – ижодкор кўп ҳолларда ўзининг шоҳ асарини ёзишга улгурмайди.
Бадиий публицистикада ҳам шундай. Бугун чоп этилган мақолага кўплаб қутловлар эшитасан, аммо орадан ҳеч вақт ўтмай кўнглингда “Янада теранроқ ёзсам бўларкан”, деган фикр туғилади.
Бошқа ҳамкасбларимни билмадим, аммо мен ҳозиргина ёзиб тугатган мақоламни… бутунлай бошқа биров бўлиб, “Бу Мелибоев яна нималарни ёзибди-а?” дея ўқий оламан. Устозлар шунга ўргатишган. Газета муҳаррири сифатида кўп мақолаларни қайтарганман (ҳозир ҳам), бу ишим учун мендан ранжиганлар йўқ эмас. Сиёҳиқуримаган навбатдаги мақоламни шу ранживойлар бўлиб ҳам ўқийман. Публицистикада эришган ютуқларимга ўзлари бехабар, шундайлар анча-мунча ҳисса қўшишган.
Бу гал ҳам шу одатимга амал қилдим. Ушбу тўпламга киритишни мўлжал қилганим – юздан ортиқ мақоламнинг кўпи… ўзимдан ўтмади. Начора, кўп йиллар менга миннатсиз ҳамроҳ бўлиб келаётган одатдан воз кечиб бўлмайди. Ўтганлари эса муҳтарам ўқувчилар ҳукмига ҳавола.