Սատանան մայրամուտին

– Ամեն ինչ լավ ա Դավիթ: Թեթև տար: Ես գալիս եմ:

«Աստված իմ, – մտածեց Դավիթը, – Ալեքը գալիս է: Նա շուտով այստեղ կլինի, կգրկի ու, ասես կանխագուշակելով, կասի այն խոսքերը, որ ուզում եմ լսել: Ալեքն այստեղ է լինելու, նշանակում է ամեն ինչ լավ է: Նշանակում է հօդս է ցնդելու երևակայական այս միայնությունը: Նշանակում է կողքիդ շնչելու են, Դավիթ: Կողքիդ նորից կյանք է լինելու»:

13. Կորցնելու ոչինչը

Ալեքը գրկեց Դավիթին ու համբուրեց նրան: Այժմ, ինչպես երբեք, Դավիթի մոտ ցանկություն առաջացավ պատասխանել նրա համբույրին: Համբույր, որն հավերժություն տևեց: Նա զգում էր կյանքը Ալեքի հպումների շնորհիվ, զգում էր, որ դեռևս ի վիճակի է զգալ որևէ բան, որ կենդանի է: Անզուսպ ցասումը, կիրքը այդ պահին տիրել էին նրան: Ալեք Արսենյանը`գուցե իր թշնամին, գուցե իրեն վար գլորողը, այդ պահին այնքան անհրաժեշտ էր, այնքան տեղին, այնքան ցանկալի:

– Ուզում եմ քեզ, Դավիթ:

– Ես էլ, Ալեք, ես էլ քեզ եմ ուզում:

– Գնանք ստեղից:

Հանկարծակի դողը պատեց Դավիթին:

– Չգիտեմ, Ալեք: Ի՞նչ ա կատարվում: Ես հրաժարվում եմ սաղ կյանքիցս: Քո պատճառո՞վ, թե՞ քո համար:

– Ո՞ր պատասխանը քեզ ավելի շատ հաճույք կպատճառի:

– Էն, որ մեղավորը դու ես: Ես չեմ ուզում մեղքը կրեմ: Քո պատճառով, Ալեք, էդ ա նախընտրելի պատասխանը: Ուզում եմ, որ քո հրահրմամբ տեղի ունենա էս ամեն ինչը, քո որոշմամբ, քո խարդախության, քո նենգության շնորհիվ, քո լարած թակարդը լինի ջահելի դեմ, ով որ դեռ անփորձ էր: Չեմ ուզում ես լինեմ մեղավորը։

– Մեղավո՞ր ես ման գալիս: Ինչի՞ մեղավորը: Նրա, որ ազատ ես, նրա, որ կարաս անես էն, ինչ ուզում ես: Նրա, որ դու ես քո կյանքի տերը: Բա դա մեղավորնե՞ր ունի: էդ ամենին քո շնորհիվ ես հասել:

– Քո շնորհիվ, Ալեք: Չէ… Քո պատճառով:

– Եթե քո համար ավելի հեշտ կլնի, հա, թող իմ պատճառով լինի: Թող ես լինեմ մեղավորը: Բայց, զգու՞մ ես, որ դու նորից փախուստի ես դիմում: Որ դու նորից խուսափում ես սեփական եսից:

– Հա, զգում եմ, Ալեք: Հենց էդ պատճառով վանեցի Վիգենին: Ինքը չպտի դառնար կեղտոտ կյանքիս ականատեսը:

– Նրա՞ն պաշտպանեցիր։ Չէ, Դավիթ: Դու քեզ էիր նրանից պաշտպանում: Որովհետև թույլ ես:

– Ի՞նչ անեի:

– Չպիտի վիճեիր: Պիտի սիրտդ բացեիր ընկերոջդ: Ասեիր, թե ինչ ես անում: Բա ընկերները դրա համար չե՞ն: Իսկական ընկերը մի՞շտ չի քո կողքին: Իսկական ընկերները մեզ չե՞ն ընդունում նենց, ոնց որ կանք:

– Քո ասած իսկական ընկերներից չկա, Ալեք: Ոչ ոք էս չի ընդունի։ Մարդիկ ընդունում են էն, ինչ ընդունելի ա մյուսների կողմից: Մի փոքրիկ շեղում ու վերջ՝ էլ իսկական ընկեր չունես:

– Սխալվում ես, Դավիթ: Բացառություններ լինում են: Ու եթե դու հրաժարվել ես Վիգենից, վստահ ես եղել, որ էդ բացառությունների մեջ չի մտնում: Որ նա, ով հետդ լեռներ բարձրացավ, հետդ ոչ մի դեպքում անդունդը չի գլորվի:

– Վիգենը չէր գլորվի:

– Ուրեմն ու՞մ ես կորցրել Դավիթ: Ընկերո՞ջդ, թե՞ հերթականին:

– Բայց ինքը պատրաստ էր դժվար պահին կողքս կանգնել, աջակից լինել:

– Տենց պահերին բոլորն էլ պատրաստ են: Բայց դու «ոչ» ասա հայացքներին, դու սևին սպիտակ ասա ու կտեսնես, թե ովքեր են իսկական ընկերները: Էդ նրանք են, Դավիթ, ովքեր քո հետևից կասեն սպիտակ, համոզված լինելով, որ սև ա: Մենակ տենց մարդկանց պահի քո կողքին: Մարդկանց, որ չեն ստիպում խաբել ինքդ քեզ, որ կողքիդ են ոչ թե էն պահին, երբ ուրիշ մարդիկ քեզ մանրադրամ են շպրտում, այլ երբ քար են շպրտում վրեդ, Դավիթ: Տե՞նցն էր Վիգենը:

– Տենցը չէր:

– Ուրեմն դու ընկերոջ չես հրաժեշտ տվել: Դու հրաժեշտ ես տվել «պատահականին» կամ «հերթականին»: Հիմա դու ազատ ես իրանից: Հիմա կարաս նորովի դասավորես կյանքդ: Գտնես նոր մարդկանց, ում խորթ են էդ քաղքենիական հայացքները, ովքեր ապրում են ու թողնում, որ ուրիշներն էլ ապրեն, ովքեր կողքդ են մնում անգամ քարեր նետելու ժամանակ: Որտեղի՞ց քեզ ընկերներ: Մա՞ն ես եկել: Չէ՝ ընտրել ես էղածների մեջ: Ուրեմն ման արի ու կգտնես: Ի՞նչ ունես  կորցնելու:

– Ոչ մի բան։

– Դե, ուրեմն ապրի նենց, ոնց ուզում ես: Ու թող հաջորդ ընկերդ իմանա ով ես, ճանաչի իսկական Դավիթին, նոր ընկերանա, սիրի քեզ նենց, ոնց որ դու կաս:

Դավիթը ժպտաց: Հիմա ոչ ոք քարեր չէր նետում: Քարերը գլորվում էին իր ուսերից: Ալեքը նորից բժշկեց իրեն: Եթե միայն այս մարդն իր կյանքում հայտնվեր մի քանի տարի առաջ, հիմա նա արդեն հաջողակ կլիներ, հարուստ: Նա միայն փողով չէ, որ օգնում էր, այլ նաև ուժ էր տալիս: Ուժ` ապրելու համար, ուժ` պայքարելու համար: Սա բացառիկ մարդ էր, Դավիթը գնալով համոզվում էր դրանում:

Ալեքը նորից համբուրեց նրան: Դավիթը կրկին պատասխանեց: Դա արդեն սովորական էր:

– Դե գնանք ստեղից, Դավիթ, – շարունակեց Ալեքը, – Ուզում եմ սեքսով զբաղվենք:

Դավիթը մոտեցավ դռանը, կողպեց այն և սկսեց հանել հագուստը:

– Ստեղ էլ կարանք:

Ալեքին դա դուր եկավ: Նա քթի տակ ժպտաց և նույնպես սկսեց հանվել:

– Դավիթ, չե՞ս մտածում, որ էս զզվելի ա, կեղտոտ։

– Եթե դու ուզում ես․․․

– Հա, ես ուզում եմ:

Նրանք կրկին համբուրվեցին: Դավիթն առաջվա պես խոսափում էր դիպչել Ալեքին, և Ալեքը զգաց դա:

– Մենակ ճիշտն ասա, ի՞նչ ես որոշել քո համար: Է՞ս ա քո կյանքը, թե՝ չէ: Կարա՞ս հաճույք ստանաս սրանից:

– Հա, կարամ:

Ալեքը բռնեց Դավիթի ձեռքը ու սկսեց տանել իր մարմնի վրայով: Դավիթն այլևս չէր խուսափում դրանից: Ալեք Արսենյանն իր համար արդեն ավելին էր, քան վճարող: Նա ընկեր էր` միակը, ով կողքին է այժմ: Ալեք Արսենյանը սիրելի էր, նա չէր կարող լինել զզվելի, տհաճ: Դավիթը չէր պայքարում իր դեմ: Այլևս կորցնելու բան չկար: Նա կարող էր անել այն, ինչ ուզում է: Նա ազատ է իր արարքներում:

– Ես սիրում եմ քեզ, Դավիթ:

– Ես էլ եմ սիրում քեզ, Ալեք: Հիմա հասկացա, որ սիրում եմ։ Ո՞նց էր էն բանաստեղծդ ասել:

– Սիրելիներին ինչպե՞ս չսիրել։

– Հա, ո՞նց չսիրեմ, եթե դու սիրելի ես: Ես քոնն եմ, Ալեք Արսենյան, ես քոնն եմ, որովհետև դու ես կողքիս, որովհետև մենակ դու որոշեցիր ազատություն տալ ինձ, մենակ դու որոշեցիր տեսնել էն, ինչ իրականում կա Դավիթը ու չփորձել փոխել ինձ: Ես քոնն եմ Ալեք Արսենյան, որովհետև սիրված եմ քո կողմից էնքան, ինչքան ոչ մեկի կողմից չեմ էղել: Ես քոնն եմ, Ալեք, որովհետև դու բացառիկ մարդ ես: Ես քոնն եմ, որովհետև ուզում եմ միշտ լինես իմը ու իմ կողքին:

– Սրանից հետո տենց էլ կլինի, Դավիթ: Հենց վաղը կտեղափոխվեք էս տնից: Կարգին կյանքով կապրեք, առանց կարիքի ու զրկանքների: Եթե կա ինչ-որ մեկը, ում համար իմ քրտինքը, իմ աշխատանքի արդյունքը չեմ ափսոսա, էդ դու ես՝ մարդը, ով որ հանուն ինձ ոչ մի բան չափսոսաց, հրաժարվեց ամեն ինչից:

– Ես էլ կորցնելու ոչ մի բան չունեմ, Ալեք Արսենյան: Ինչ ունեմ, քոնն ա:

Գուցե այդ սենյակում իսկապես սեր էր: Ո՞վ գիտե: Գուցե այդպիսին էր ճակատագիրը ու այդպիսին է կյանքը: Եթե երջանիկ էին երկուսը, ճիշտ էր, գուցե: Բայց դա անզոր էր հասկանալ Սաթենիկը, որ այս դեպքերի թաքուն ունկնդիրը դարձավ: Սուր ծակոց սրտում: Միակ բանը, որ կարող էր զգալ կինը: Ու մտքերի առկայություն: Ի՞նչ մտքերի. նա չհասցրեց հասկանալ: Հազիվ կանգնելով ոտքերի վրա` հասավ խոհանոց, հենվեց սեղանին ու տվեց այն անունը, որ ըստ Ալեք Արսենյանի ոչինչ չէր նշանակում. «Տեր Աստված»: Եվ փակելով աչքերը` ընկավ հատակին:

«Ես էլ կորցնելու ոչ մի բան չունեմ, Ալեք Արսենյան: Ինչ ունեմ, քոնն ա»:

Ցանկ

Սատանան մայրամուտին

Կարիք

«Շյուղեր»

100 եվրո

Երջանիկ կիրակի

Համար 16-ի հաճախորդը

Բացթողնված զանգեր

Երրորդը

Վերջին հանդիպումը

Նոր կյանք

Ծանոթ անծանոթը

Խոստովանություն

Միայնություն

Կորցնելու ոչինչը

Landmarks

Ցանկ

Cover