banner banner banner
История Римских Пап. Том III. Григорий I – Сильвестр II
История Римских Пап. Том III. Григорий I – Сильвестр II
Оценить:
Рейтинг: 0

Полная версия:

История Римских Пап. Том III. Григорий I – Сильвестр II

скачать книгу бесплатно


Eo quoque tempore, quo alimentorum inopia Campaniam graviter affligebat, vir Dei diversis indigentibus monasterii sui cuncta tribuerat, ut paene nihil in cellario, nisi parum quid olei in vitreo vase remaneret. Tunc quidam Subdiaconus, Agapitus nomine, advenit, magnopere postulans; ut sibi aliquantulum olei dari debuisset. Vir autem Domini, qui cuncta decreverat in terra tribuere, ut in caelo omnia reservaret, hoc ipsum parum, quod remanserat, olei iussit petenti dari. Monachus vero, qui cellarium tenebat, audivit quidem iubentis verba, sed implere distulit. Cumque post paululum, si id quod iusserat, datum esset inquireret, respondit monachus, se minime dedisse: quia si illud ei tribueret, omnino nihil Fratribus remaneret. Tunc vir Dei iratus aliis praecepit, ut hoc ipsum vas vitreum, in quo parum olei remansisse videbatur, per fenestram proiicerent, ne in cella aliquid per inobedientiam remaneret. Factumque est. Sub fenestra autem eadem ingens praecipitium patebat, saxorum molibus asperum. Proiectum itaque vas vitreum venit in saxis, sed sic mansit incolume, ac si proiectum minime fuisset, ita ut neque frangi, neque oleum effundi potuisset: quod vir Domini praecepit levari, atque vt erat integrum petenti tribui. Tunc collectis Fratribus inobedientem monachum de infidelitate sua et superbia coram omnibus increpavit.

Liber II, caput 29

Qua increpatione completa, sese cum eisdem Fratribus in orationem dedit. In eo autem loco, ubi cum Fratribus orabat, vacuum erat ab oleo dolium coopertum: cumque sanctus vir in oratione persisteret, coepit operimentum eiusdem dolii oleo excrescente sublevari: quo commoto atque sublevato, oleum, quod excreverat, ora dolii transiens, pavimentum loci, in quo incubuerat, inundabat. Quod Benedictus Dei famulus ut aspexit, protinus orationem complevit, atque in pavimentum oleum defluere cessavit. Tunc diffidentem inobedientemque Fratrem latius admonuit, ut fidem habere disceret et humilitatem. Idem vero Frater salubriter correptus erubuit, quia venerabilis Pater virtutem omnipotentis Dei, quam admonitione intimaverat, miraculis ostendebat: nec erat iam, ut quisquam de eius promissionibus dubitare posset, qui in uno eodemque momento pro vitreo vase paene vacuo, plenum oleo dolium reddidisset.

Диалоги о жизни и чудесах италийских Отцов и о бессмертии души

Книга II, глава 27

Также не промолчу о том, что имел обыкновение рассказывать его [святого Бенедикта] ученик по имени Перегрин. Однажды глубоко верующий человек, совсем загнанный необходимостью выплачивать долг, понял, что у него осталось единственное средство – отправиться к святому мужу, и придя к нему рассказать о необходимости оплатить долг. Итак, он пришел в монастырь, отыскал слугу Бога Всемогущего и поведал ему, что кредитор настоятельно требует от него двенадцать солидов [1]. Достопочтенный Отец ответил ему, что у него сейчас нет двенадцати солидов, однако, утешая этого человека в его нужде ласковой речью, сказал: «Иди, а через два дня возвращайся, потому что сегодня нет того, что я тебе должен дать». В последующие два дня [святой Бенедикт] предался молитве. На третий день этот человек, подавленный необходимостью выплаты долга, вернулся. Тогда на монастырском коробе, который был наполнен пшеницей, нашлись тринадцать солидов. Муж Божий приказал принести их, и отдал их упавшему духом просителю, сказав, чтобы двенадцать солидов он отдал кредитору, а один солид оставил себе на свои расходы […].

Примечание

1. Солид (solidus) – римская золотая монета, выпущенная в 309 году императором Константином I и имевшая хождение в Италии в эпоху поздней Античности и раннего Средневековья.

Книга II, глава 28

В то время, в которое Кампанию настигла жестокая нужда в продуктах, муж Божий [святой Бенедикт] раздавал нуждающимся все, что было в его монастыре. И в кладовой почти ничего уже не осталось, лишь немного оливкового масла в стеклянном сосуде. Спустя некоторое время пришел один субдиакон по именеи Агапит и очень просил, чтобы ему дали хоть немного оливкового масла. Муж же Господний, который все решил раздать на земле, чтобы все приобрести на небе, повелел отдать просящему то небольшое количество оливкого масла, которое осталось. Монах же, который заведовал кладовой, выслушав слова этого повеления, не исполнил его. Когда же немного спустя [святой Бенедикт] спросил об этом, того, кому это было поручено, то этот монах ответил, что он ничего не дал, потому что иначе ничего не осталось бы братьям. Тогда разгневанный муж Божий повелел другим монахам, чтобы они этот стеклянный сосуд, в котором оставалось немного оливкового масла, выбросили в окно, и чтобы в кладовой ничего больше не осталось из-за непослушания. Что и было сделано. А под окном была глубокая пропасть с массой острых камней. Однако выброшенный сосуд, упав на камни, остался невредимым, словно его совсем и не бросали, и не только сам не разбился, но и оливковое масло даже не вытекло. Муж Господний повелел поднять этот сосуд и в целости отдать просящему. Тогда, созвав братьев, он перед всеми укорял непослушного монаха в неверии и гордыне сердца.

Книга II, глава 29

Итак, завершив это наставление, он с этими братьями предался молитве. А в том месте, где он молился вместе с братьями, находилась пустая закрытая бочка из-под оливкового масла. В то время как святой муж погрузился в молитву, в бочке стало увеличиваться оливковое масло и начало приоткрывать крышку. Постоянно прибывающее масло, выдавив и подняв крышку, уже начало переливаться из бочки на каменный пол, на котором она стояла. Когда же слуга Божий Бенедикт это заметил, то он сразу завершил молитву, и масло перестало течь на пол. Тогда он обратился к прежде не поверившему непослушному брату с увещеванием, чтобы он имел веру и смирение. И спасительно наставленный брат устыдился, что достопочтенный Отец силой Бога Всемогущего совершил чудо, о чем говорил в своем увещевании. И никто уже не может сомневаться в обещаниях [святого Бенедикта], потому что почти за одно мгновение взамен почти пустого сосуда он получил полную бочку оливкового масла.

Liber IV, caput 39. An post mortem purgatorius ignis sit

GREGORIUS: In Evangelio dicit Dominus: Ambulate dum lucem habetis. Per Prophetam quoque ait: Tempore accepto exaudivi te, et in die salutis adjuvi te. Quod Paulus apostolus exponens, dicit: Ecce nunc tempus acceptabile, ecce nunc dies salutis. Salomon quoque ait: Quodcumque potest manus tua facere, instanter operare, quia nec opus, nec ratio, nec scientia, nec sapientia erit apud inferos, quo tu properas. David quoque ait: Quoniam in saeculum misericordia ejus. Ex quibus nimirum sententiis constat quia qualis hinc quisque egreditur, talis in judicio praesentatur. Sed tamen de quibusdam levibus culpis esse ante judicium purgatorius ignis credendus est, pro eo quod Veritas dicit, quia si quis in sancto Spiritu blasphemiam dixerit, neque in hoc saeculo remittetur ei, neque in futuro. In qua sententia datur intelligi quasdam culpas in hoc saeculo, quasdam vero in futuro posse laxari. Quod enim de uno negatur, consequens intellectus patet, quia de quibusdam conceditur. Sed tamen, ut praedixi, hoc de parvis minimisque peccatis fieri posse credendum est, sicut est assiduus otiosus sermo, immoderatus risus, vel peccatum curae rei familiaris, quae vix sine culpa vel ab ipsis agitur, qui culpam qualiter declinare debeant sciunt; aut in non gravibus rebus error ignorantiae, quae cuncta etiam post mortem gravant, si adhuc in hac vita positis minime fuerint relaxata. Nam cum Paulus dicat Christum esse fundamentum, atque subjungat: Si quis superaedificaverit super hoc fundamentum, aurum, argentum, lapides pretiosos, ligna, fenum, stipulam; uniuscujusque opus quale sit, ignis probabit; si cujus opus manserit quod superaedificavit, mercedem accipiet; si cujus opus arserit, detrimentum patietur; ipse autem salvus erit, sic tamen quasi per ignem. Quamvis hoc de igne tribulationis in hac nobis vita adhibito possit intelligi, tamen si quis hoc de igne futurae purgationis accipiat, pensandum sollicite est quia illum per ignem dixit posse salvari, non qui super hoc fundamentum, ferrum, aes, vel plumbum aedificat, id est peccata majora, et idcirco duriora, atque tunc jam insolubilia; sed ligna, fenum, sti-pulam, id est peccata minima atque levissima, quae ignis facile consumat. Hoc tamen sciendum est, quia illic saltem de minimis nihil quisque purgationis obtinebit, nisi bonis hoc actibus in hac adhuc vita positus, ut illic obtineat, promereatur.