скачать книгу бесплатно
Mori fund.
Peti hodhi një sy të shpejtë mbrapa tek shoqja e saj e grupit. Ajo nuk po ngrihej më sërish, pavarësisht se sa rezerva gjaku mund të merrte për t’u ringritur.
E shpërqendruar, Ekidna e goditi atë në kraharor.
Kërcitje.
Një tjetër goditje në krah.
“Faull! Arbitrit po i ikte mendja nga kjo gjë, por Ekidna me sa dukej nuk donte fare t’ia dinte.”
Një tjetër goditje në fytyrë. Peti pështyu gjak me ngjyrë rozë, buzët mezi ishin në gjendje të lëviznin nga paraliza.
“Çfarë fundi të dhënë nga Ekidna! Ndeshja e përfunduar për Bishat, por vërtet me një çmim të shtrenjtë. Mjekët por nxitojnë pikërisht në këtë moment, dhe gjendja nuk është e mirë për Kuikun e Bishave. Daullet pushojnë së rëni dhe Gorgon ende nuk po lëviz, o njerëz. Së shpejti në turne mund të kemi viktima.“
Peti, e ngurosur, vështroi mjekët si në ëndërr. Ata e lidhën Gorgon me rrip në qafë, e ngritën me një barrelë, dhe e larguan prej andej.
Një curril gjaku ngjyrë rozë po i rridhte anash gojës.
Një Bishë, me siguri. Armiku, me siguri. Por ajo kurrë nuk kishte për qëllim të dëmtonte ndokënd.
“Dhe nga kqyrjet tona paraprake, ajo do t’ia dalë, o njerëz! Thjesht një dëmtim i shtyllës kurrizore. Me shumë gjasa Gorgon ka dalë jashtë lojës, përgjithmonë. Një nga kuikët më të shpejtë që është parë në Cyberpink, që gjatë gjithë jetës ka marrë një rezultat prej 452 kafka. A do ta marrin veten Bishat nga kjo goditje e rëndë në fillim fare të turneut?”
Një rënkim erdhi nga stolat përreth stadiumit. Fishkëllima jo aprovuese për Peti Ru. Shumë e shumë fishkëllima.
Petin e lanë gjunjët, adrenalina i shteroi nga trupi, rezervat bënë të tyren dhe u duk qartë se po i shpëtonte shurra. Kishin humbur.
Ajo pa mjekët mbi kokën e saj dhe pastaj gjithçka iu errësua.
PJESA E DYTË
“Çfarë më duhet që të bëj me këtë?” tha Hektori, duke e shtyrë përsëri fleshin.
Klienti ishte nervoz, e pakta që mund të thuhet. Ai nuk reshte së lëpiri buzët, së kruari bërrylin deri sa i doli gjak, dhe vetëm gjysma e këtyre veprimeve vinte si rrjedhojë e abuzimit me substancat narkotike. “Hajde, o njeri, është kolateral. Do të ta paguaj pjesën tjetër sapo të marr ndonjë fitim. E mora një bakshish o njeri. E mora një bakshish.”
Hektori u ul përsëri në karrigen e tij dhe nxori një psherëtimë të fortë. Ai kurrë nuk rrinte ulur kur një klient i paraqitej në dyqan, por Diego nuk ishte më një klient i mirë. Një klient që ekzistonte prej shumë kohësh, sigurisht, po a ishte një klient i mirë?
Bah…
Kapi një parzmore dhe vazhdoi të punonte mbi të për t’i zënë duart me punë ndërkohë që drogaxhiu i kërkoi ndjesë dhe vazhdoi akoma më tej duke i thënë sesi më në fund arriti rezultatin e tij të lartë dhe sesi i shlyu borxhet.
Rregulloi një pjesë te parakrahu, klienti i ishte ankuar se i ngacmonte lëkurën dhe nuk ndihej rehat nga kjo. Përshtatja e parzmores ishte fusha e tij e ekspertizës, kështu që vetëm mori veglat dhe e rregulloi. Po, lëvizi gishtat në pjesën e harkuar, aty kishte vërtet një buzë të mprehtë që mund të prekte copën. Vetëm një endje shumë të vogël dhe një shirit cope për ta bërë më të butë. Hektori preu shiritin me dhëmbë dhe si mjeshtër që ishte, e ngjiti te vendi. E endi rreth e përqark në dritë, saqë mezi mund të shihje mespërmes saj.
“O njeri i turneut, ty po të them, do bëhemi të pasur! Jashtëzakonisht të pasur.” Diego e vuri përsëri fleshin mbi tryezë. Me gishtat e tij të papastër, thonjtë akoma më keq, rrobat që kundërmonin erë nga droga, e vuri fleshin mbi tryezë me përulësi.
Çuditërisht, ishte e vetmja gjë e pastër tek ai njeri.
“Shumë pisët, vërtet” tha Hektori, duke ngritur sytë prapë drejt klientit të tij. “Diego,” i kërkoi ai. “Për të fundit herë, unë nuk jam manaxher sportesh. Unë bëj parzmore. I rregulloj ato. I përshtas sipas porosisë. Kjo është e gjitha çka ka bërë im atë, dhe gjithçka që unë di të bëj. Unë di një lesh në lidhje me sportet.”
“Por-Por kjo është, po ju them, është e përsosur. Vajzat, ato veshin parzmore. A nuk e shikoni, është një ndeshje e bërë në parajsë?” Diego mbështolli duart me njëra tjetrën për ta theksuar akoma dhe më shumë atë që sapo tha.
Hektori mori frymë me zor dhe menjëherë u pendua për këtë. Era ishte… e fortë. “Diego, thjesht ma lër peng dhe, të paktën më sill një pjesë të parave që më detyrohesh,” i përmendi ai atë detyrimin që tashmë i kishte kaluar afati.
“Ejj, o njeri, të besoj ty si gruas sime.”
“Kjo është… uauuu. Thjesht të themi, e gabuar, në kaq shumë aspekte.”
“Dyqani i pengjeve thjesht do ta shesë,” tha Diego, me kokën e ulur poshtë. Pastroi thonjtë e tij me nervozizëm. “Të paktën me ty, e di se do sillen mirë, ashtu si me mua.”
Hektori u kërrus përpara dhe e hodhi parzmoren e kraharorit mënjanë. “Diego, të lutem mos më gjyko për keq, por më duhet të ta them këtë gjë dhe do mundohem të jem sa më i qartë të mundem. S’më duhet fare për gruan tënde. S’më duhet fare për bastet e tua. Më nevojiten paratë që më detyrohesh. Do t’i marrë nesër Kanvasi. Jepi drejtim, shite zinxhirin, sido që të jetë.”
Diego kafshoi buzët, sytë u lëshuan rreth e rrotull, aty jashtë, teposhtë rrugës. Hektori mund ta nuhaste se ai njeri donte t’ia mbathte, por nuk po e ndalte dot. Ishte një rast i humbur. Duhej ta dinte më mirë sesi të punonte me një drogaxhi, por Diego kishte qenë klient i tij për një kohë të gjatë. I ati do t’i kishte dhënë drejtim në çast, por Hektori ishte shumë i butë për të bërë biznes.
Asnjë çudi nuk po i ndodhte.
Karrigia pati një kërcitje. Raftet e tij ishin praktikisht të zbrazët. Klientët e tij jo-ekzistentë.
U kthye beftas me karrige dhe mori një vendim. “Diego, dil jashtë ta marrë dreqi, dhe më sill paratë e mia. Të lutem. Tani më lër të merrem me telefonatat që kam me klientët që aktualisht po paguajnë në mënyrë që të shënoj porositë e minutës së fundit.”
Dhe i ktheu kurrizin.
Diego ngriu dhe nuk tha asgjë për disa çaste. Pastaj doli nga dyqani duke tërhequr këmbët zvarrë.
PJESA E TRETË
Ai mbylli dyqanin dhe shkoi lart në apartamentin e vet. Shkroi ca mesazhe në email, piu pak uzo të lirë, dhe pastaj ua dërgoi mesazhet klientëve me kriptim PGP. Ishte mesi i natës por dhe klientët e tij nuk kishin tamam një punë me orar 9 me 5, më e pakta që mund të thuhej.
Rrëkëlleu edhe ca gota të tjera me uzo për të marrë pak forcë, dhe pastaj doli në ballkon. Athina dukej e paqtë. Fushëpamja nuk ishte edhe aq e gjerë, vetëm një qiell i mjegullt, me ngjyrë të kafenjtë në të verdhë për shkak të smogut. Ndriçuesit LED në rrugë e tregonin akoma më keq. Ai gjendej në një rrugë paralele me bulevardin Syggrou. Aty kishte disa dyqane, artizanale si e tija, me artikuj të veçantë. Fishekzjarre me porosi, doreza sporti, vegla, lodra seksi. Klientë të një shumëllojshmërie gjërash mos pyet-mos thuaj. Pseudonime, negocime nëpërmjet kanaleve të kriptuara, pagesë në kriptomonedha.
Të gjitha gjërat e zakonshme.
I duhej të kishte 10 mijë për Kanvasin nesër. I hodhi një sy orës nga ai cep shikimi që kishte. Ngeleshin edhe trembëdhjetë orë.
Kanvasi, polici lokal i Mbrojtjes së Zonës, do të vërtitej aty çdo muaj dhe do kërkonte ndonjë thelë. Në këmbim të kësaj, do t’i ofrohej siguri nga rreziqet, sidomos nga ai vetë. Kanvasi ishte një burrë gjigand, si një kullë e lartë plot muskuj dhe forcë. I pëlqente të pallonte djem. Dy djem, në veçanti, që quheshin Mikael dhe Anxhelo. Dhe i pëlqente të bënte shëtitje të gjata teposhtë dyqaneve, ndërkohë që ruante qetësinë, dhe të hiqte gjakun e armiqve të tij për ta lyer pastaj te trupi i vet. I pëlqente ta kishte të lyer trupin me gjakun e një prej djemve që pallonte ndërkohë që vazhdonte të pallonte atë tjetrin.
Vërtet që ekzistonin video dhe gjithçka tjetër për të.
Hektori e kishte parë videon ndërsa mbante sytë mbyllur gjatë gjithë kohës që shfaqej. I duhej ta pranonte se ishte një goxha porno, me dy kushte: E para se njerëzve u pëlqejnë videot me tre gei, gjë që Hektorit aspak. Dhe e dyta, përtej kësaj mund ta merrni mend se për ta mundësuar këtë pjesë pornografike, ndonjëri edhe mund të vdiste nën dhimbje.
Dhe ky njeri zëre se brenda ca orëve, po vinte t’i trokiste te dera.
I harroi emailat.
Hektori u kthye prapë brenda dhe hapi aplikacionin e kriptuar. Do bënte ca telefonata dhe do ngacmonte disa njerëz. E çfarë do bënin ata? Ta vrisnin?
“Po, hollësitë i keni në emailin që jua dërgova. Rregullojeni tani me një pagesë paraprake dhe do merrni një zbritje 50% për dhjetë parzmoret e trupit. Epo, mund ta thonit këtë. Shkëlqyeshëm. Sapo të kryhet pagesa, do lidhem sërish me ju për ndonjë hollësi më shumë që dëshironi, në rregull? Mrekulli, është vërtet fantastike të bëj biznes me ju.”
E mbylli telefonin. Po! Katër mijë euro. Dhe kjo ishte diçka.
Të tjerët nuk i ishin përgjigjur, ose thonin se tani për tani nuk u nevojitej gjë. Hektori pa lajmet, nuk kishte asgjë të tillë si goditje me armë, grabitje, vrasje nëpër kompani, asgjë fare.
Dreq.
Biznesi kishte një rritje galopante çmimesh kur ndodhte një situatë e tillë. E ndjente veten si ata shpendët grabitqarë, por çfarë i duhej të bënte tjetër? Mos të ndihej i lumtur kur një sulm terrorist në qendër të qytetit i sillte pesë klientë të rinj brenda një dite?
I dha fund uzos që kishte ngelur, menjëherë. U lëshua mbi tavolinë, ishte i karikuar dhe kishte akoma një zell që s’po i pushonte. Gjumë? Bah. Do flinte kur të ishte i vdekur.
E kyçi në mendjen e vet profilin social të Kanvasit dhe nisi të ecte rreth e përqark punishtes.
Aty duhet të kishte diçka që mund t’i shpëtonte bythën.
Dhe kjo parzmore për dyluftim të ashpër? Mund ta përshtaste për atë burrë vigan. Por ishte e rëndë, e shëmtuar madje. E bërë kastile për mbrojtje maksimale. Sigurisht, që të shtinte frikën por Kanvasi nuk kishte nevojë për ndihmë në atë fushë.
Një helmetë? Diçka me shkëlqim? Po çfarë u pëlqente gei-ve? Lulet?
Hektori qeshi nën hundë, ankthi mbi vdekjen që po i afrohej i solli pështjellim, por nuk mund ta ndalte dot. Ja, me mendje vizatoi veten sikur po i tregonte titanit një helmetë me lule, dhe pastaj tek shkelte tamam në vendin ku gjendej një pellg me gjak, ku pastaj Mikaeli fuste fshesën dhe e fshinte lehtë me fëshfërimë.
Jo.
I duhej diçka që Kanvasi ta donte tmerrësisht.
Hektori ndali para asaj që ai e quante mburoja-zuskë. Ai nuk e reklamonte si të tillë, por në këtë rrugë ajo mund të ishte madje një reklamë e mirë.
Ishte një parzmore e tejdukshme, elastike. Një mburojë-kraharori për gratë, një mburojë që shndërrohej në të lëngshme kur merrte goditje dhe mund ta përthithte një goditje plumbi, e tejdukshme aq sa mund t’u shfaqte trupin dhe/ose të brendshmet e shtrenjta. Rezistente ndaj thikës, ndaj ujit, e rehatshme. Nuk mund të të mbronte nga armët e kalibrit më të lartë por sigurisht që për të do duhej më shumë material mbushës. Kjo kishte një qëllim të veçantë në vetvete, mbrojtje vetjake me stil.
Hektori e ngriti në duar. Ishte e vogël, zor se mund ta mbulonte Kanvasin nga e majta, le më pastaj të gjithë kraharorin.
Ja pra, kjo ishte! Një art i vërtetë. Mund ta thurte me…
Hektori e përplasi parzmoren mbi tavolinën e tij të punës, gjumi i iku krejt, mendja iu bë më e mprehtë se kurrë. Vdekja që po i afrohej, e bën një gjë të tillë te njeriu. Kishte dhe ca orë kohë për të punuar. Dhe mund t’ia dilte. Të porosiste dhe ca pjesë, që do vinin nga ora njëmbëdhjetë…
Kapi çekanin. “Hefest më jep forcë, ta kushtoj ty këtë si pjesën time më të çmuar,” murmuriti ai, dhe iu përvesh punës.
PJESA E KATËRT
Kanvasi mbërriti në kohë. Ai ecte përpara, dy djemtë që pallonte i kishte në krah, përveç tyre ishin dhe dy burra të tjerë me të. Ishin të rinj, Hektori nuk i kishte parë më parë. Ata qëndruan jashtë duke formuar një perimetër çlodhës dhe Hektori u ngrit të shkonte te dera për t’i përshëndetur.
“Kanvas, o shoku im, dukesh shumë mirë sot!”
“Kurse ti, dukesh si mut,” i tha Kanvasi. “Mora një krem zbutës për qeskat poshtë syve siç i ke dhe ti, bën mrekullira.”
“Dhe unë do doja ta provoja, të lutem më dërgo ndonjë mostër. Dhe hajde hyr brenda.”
Kanvasi rregulloi mitralozin e rëndë që i varej mbi sup dhe psherëtiu. “Kur njerëzit tregohen kaq shumë të sjellshëm, e di se ata nuk do ta kruajnë me mua.”
“Kohët kanë qenë të vështira,” i tha Hektori, me kokën që i tundej sa lart poshtë. “Por unë kam nja, katër-mijë.”
Kanvasi i hodhi sërish një shikim të shpejtë Anxhelos dhe tundi kokën. “Katër-mijë është diçka që mund t’ua tregoj eprorëve të mi, sot për sot.”
“Jo, nuk është nevoja-”
Anxhelo goditi me shkelm një nga ekspozitorët dhe e përplasi poshtë në dysheme. Ai bjondi i vogël kurvë. Hektori u drodh por nuk ia vuri veshin dëmit që iu bë. “Dhe unë kam diçka që besoj se do të të pëlqejë. Le ta quajmë dhuratë.”
Kanvasi ngriti njërën vetull. “Oh?”
“Më ndiq pas, e kam brenda në dyqan.”
Hektori ktheu shpejt shpinën dhe burri gjigand i vajti pas.
“Tani, kjo këtu, është një punë artistike. Është absolutisht unike në gjithë botën, askush tjetër nuk e ka një të tillë.”
Kanvasi rrudhi vetullat. “Është e pazakontë. Çfarë është kjo, një gjysëm parzmore?”
“Është një parzmore seksi, o shoku im seksi. Shife. Të lutem provoje, mora guximin ta përshtas sipas masës që ke.”
Kanvasi i hodhi prapë një shikim shkarazi Anxhelos dhe ai kurva ngriti pushkën ca centimentra më lart, për të mbuluar shefin e tij për çdo rast. Kanvasi hoqi rrobat aty në vend, parzmoren që mbante veshur e hodhi pjesë pjesë në dysheme.
“Ka një dhomë për t’u ndërruar aty në të djathtë - Oh, mirë pra, me atë trup që ke, nuk ka asgjë për të pasur ndrojtje.” Hektori e hodhi vështrimin pikërisht te dhoma.
Kanvasi i hodhi sytë përdhe, i nevrikosur. “E si ta vesh-”
Hektori i rregulloi rripat.
“Tani, përfytyro sikur po ecën rreth e qark me këtë, me kraharorin dhe muskujt e tu të barkut tepër të skalitur, tamam ashtu siç do të të pëlqente. Mund ta nxjerrësh në pah, ti mund të jesh Kanvasi!”
Kanvasi pa shëmbëlltyrën e vet në pasqyrë.
Anxhelo iu afrua afër, me pamjen e tij plot epsh.
Po! Hektori iu përmbajt entuziazmit që kish. Por bëri vetëm një gjest duke rënë me grusht kot në ajër.
“Si dukem?” pyeti Kanvasi.
“I jashtëzakonshëm dhe seksi,” fishkëlleu Anxhelo. “Më pëlqen shumë. Në fakt, të dëshiroj ja që këtu.”
“Shkëlqyeshëm. Dhe kjo i ndal plumbat?”
Hektori kaloi krejtësisht në rolin e shitësit të mirëfilltë. “Cilësi e lartë e metamaterialit, e shndërron gjatë goditjes në material edhe më të mirë se Kevlari, që as thika nuk e shpon. Nxjerr në pah format e trupit dhe të mbron në të njëjtën kohë. Kosto tepër e lartë për centimetër, vetëm njerëzit e famshëm dhe VIP-at e korporatave mund ta përballojnë.” Pastaj u kthye dhe tha si padashur, “E vesh Viko këtë.”
Me ta përmendur emrin e njeriut të famshëm, Kanvasi u gjallërua.
“Viko? Seriozisht e ke?”
“Nuk largohet nga shtëpia pa të veshur. Punë sipas klientit, me këto duar ja këtu.” Hektori luajti gishtat. “Ti e di që unë nuk u tregoj klientëve të mi por e di se mund të kem besim te ty.”
Kanvasi i hodhi një sy vetes në pasqyrë edhe disa herë të tjera. Dukej vërtet shumë mirë, Hektorit i duhej ta pranonte këtë gjë. Një titan plot muskuj, inteligjent, i stërvitur, i armatosur gjer në dhëmbë por me pjesë të tejdukshme të endura në vende pikante. Me të vërtetë i jashtëzakonshëm dhe seksi.
Hektori u ndje disi krenar.
