Altunsaç

скачать книгу бесплатно


Ən maraqlı cəhətlərdən biri də budur ki, qadınla kəbinsiz yaşayıb birgə ömür sürməyi adi həyat norması sayan Qərb insanı başqasının ikinci ailə qurmasına, ikinci dəfə qanuni və normal evlənməsinə kəc baxır, onu gah «səddumlu», gah da «pozğun» adlandırır: «Həkimlər arasında hər cümə axşamı deyəcəklər ki, Anqora pişiyi ilə ailə qurmuşam. Yaxın dostlarım məni pozğun adlandırıb paxıllıqdan partlayacaqlar».

Mentalitetlər savaşında qarşıdurmanı yaradan nə etnik kökənlik, nə irq, nə də dini ayrıntıdır. Şərq mühitində forma-laşıb Asiya mentalitetinə yiyələnmiş yunan və xristian Sem Doos da Avropa mentalitetini qəbul etmir, avropalı kişiləri başdanxarab sayır. Digər zahiri əlamətlərdə özünü Şərq mədəniyyətindən tam uzaq saymasına, Avropanın bir parçası olduğunu dəfələrlə vurğulamasına baxmayaraq Əbdülkərimlə Asiyadeh arasında araçılıq edən Sem Doos arvadını tanımadığı yad kişilərlə çölə ötürən Hassanı içində ittiham edir: «Avropadakı kişilər başdanxarab imişlər. Allah da başdanxarabları cəzalandırır və ağıllılara yardımçı olur. Altunsaç bir qadın, gözəl bir qadın, bu da tanımadığı iki kişi ilə onu çölə ötürür. Başdanxarabdır. Vicdan əzabı çəkməyə dəyməz».

Mentalitetlər savaşında qələbə çələngini Qurban Səid Asiya təmsilçisi Asiyadehə verir və Qərb sivilizasionunun daşıyıcısı Hassanın dilindən etiraf kəlməsini alır: «Əsl bar-bar bizik və başımız yalnız təbabətdən çıxır!» .

Sonra bu savaşa o, Asiyadehin iç düşüncələri ilə yekun vurur: «…bəlkə də ümumiyyətlə pis və yaxşı dünya yoxdur. Hər dünya öz insanlarını xoşbəxt edə bilərdi. Lakin dünyaların hamısı başqa-başqa idi, zamanın ilkin başlanğıcından bir-birindən ayrı, kəndi özümlülüyündə möhkəm və qoparılması mümkün olmayan dərin köklərlə», odur ki, onların qovuşması, vəhdətləşməsi çox ağrılı və çətin bir prosesdir, çünki «bu iki dünyanın arasında, salınması heç cür mümkün olmayan dar körpü» vardır.

Bir daha müəllif haqqında

Ədəbiyyat tarixində Qurban Səidin kimliyi barədə gedən mübahisələr hələ də səngimək bilmir və çox güman ki, bu, uzun müddət beləcə davam edəcəkdir ta o vaxta qədər ki, sifarişli «tənqidçilər» höcətliyin daşını ətəklərindən yerə töküb elmi və tarixi faktaturaya söykənəcəklər. Əlində heç bir sübut və dəlili olmayan, dırnaqarası elmi mülahizələrini faktlar üzərində deyil, gümanlar əsasında quran və Azərbaycan dilinin modallıq sahəsinin dominant və periferiyalarından geninə-boluna yarınan bəzi alimlərimiz sosializm-realizmin pəncərəsindən boylanaraq hər cür canfəşanlıqla Qurban Səidin Yusif Vəzir Çəmənzəminli olduğunu sübut etməyə çalışırlar və belələrini qəti başa düşmək olmur ona görə ki, onlar faktiki olaraq nə Əsəd Bəyin, nə də Qurban Səidin bir əsərini belə oxumayıblar.

Əsəd Bəy Qurban Səid eyniyyəti barədə Çərkəz Qurbanlı «Allahu Əkbər», «Son Peyğəmbər» və «Şərqdə neft və qan» romanlarına yazdığı ön sözlərdə və axırıncı əsər üçün son sözdə düşüncələrinin və faktlarının müəyyən məqamlarını açıqlamağa çalışmışdır və qəribədir ki, həmişə də payına əsassız ittiham və böhtanlar düşmüşdür. Sosializm-realizmçilər Əsəd Bəyi qəbul etmirlər və etmək istəmirlər ona görə ki, bu böyük sənətkar «İkinci Nikolay» əsərində həmin cərəyanın babası Lenini dəli, şizofrinik adlandırır, «Stalin» romanında isə Anostas Mikoyanın homoseksual olduğunu deyir.

İndi isə tutarlı saydığımız növbəti faktları bir daha opponentlərimizin nəzərinə çatdırmağı özümüzə borc bilirik.

«Altunsaç» romanı tarixi olaylarla zəngin bədii əsərdir. Romanda üzləşdiyimiz tarixi qaynaqların bir qismi Mə-həmməd Əsəd Bəyin digər tarixi romanlarında özünə ye-tərincə yer tapır. Beləki 1930-cu ildə Əsəd Bəy təxəllüsü ilə çapdan çıxmış «Qafqazın on iki sirri» romanının üç fəsli, az qala heç bir dəyişikliyə uğramadan Qurban Səid təxəllüsü ilə 1937-ci ildə işıq üzü görmüş «Əli və Nino» romanına «köçmüşdür». Lakin biz müxtəlif əsərlərdə təkrarlanan epizodlardan bilə-bilə yan ötüb burada digər fakt və mənbələrə istinad edirik. Bu fakt və mənbələr Şərqin tarixi ilə ciddi və ardıcıl məşğul olan bir sənətkarın qələmindən çıxa bilərdi və qərb ədəbiyyatçılarına o da bəllidir ki, məhz Əsəd Bəy Şərqin tarixi ilə ciddi məşğul olan bir sənətkardır.

Əsərdə Asiyadeh, Con Roland (Əbdülkərim) Qurban Səidin (Əsəd Bəyin) «dilləridir». Onların ağzı ilə o, türk və Şərq tarixinə baxışını ortaya qoymuşdur.

Romanda bir neçə tarixi qaynaqlara: «Orxon-Yenisey Abidələri»nə, «Kudatku Bilik» («Surlaşdıran Bilik») kitabına, «İkinci Yüzil Uyğur Etikası»na, Üsəma ibn Münğidin «Öyüd Kitabı»na müraciət edilir:

«…Və çin xalqı hökm verdi:

Türkləri qazıyıb ataq. Türk xalqı olmasın daha.

Ancaq bu vaxt türklərin Göyü, Müqəddəs Yeri və Mü-qəddəs Suyu dilə gəldilər:

–Türk xalqı məhv olmasın, qorunub-qalsın bizə.

Göylər Atam bunu deyib İlteres Xanın saçlarından yapışdı, onu bütün xalqın başı üstünə qaldırdı və Xan atam dedi…

Qardaşım Gültəkinin on altı yaşı vardı və görün o, nələr etdi! Hörüklülər xalqına qarşı döyüşə girib onu yendi. Döyüşə atıldı və vuran əli əlli min qoşunun sərkərdəsi yağı Onq Tutuqa zərbə endirdi» («Orxon-Yenisey Abidələri»ndən).

«Sənə təklif olunan gəldi-gedərdir, qalan yalnız surlaşdıran bilikdir. Dünyada olan hər şey tükənir və yoxa çıxır. Yalnız yazılan qalır. Digərləri isə axıb gedir… Təkcə ilanlar qabıq qoyurlar ki, canları çiçəklənib qocalsın. Biz insanlar ilanlara bənzəmirik. Biz canımızı eynimizdən çıxarıb dərimizi saxlayırıq» («Kudatku Bilik» kitabından).

«Həmd olsun Rəbbimizə və Yaradana! Frankların həyatına dərin müdaxilə edən hər kəs Allahı həmd edib şükür oxuyacaq ki, onu müsəlman yaratmışdır. Zira o, frankların simasında bütün heyvanlar kimi bircə ləyaqətə döyüş meydanında azman cəsarətə malik heyvanları görəcək.

Franklar nə namus, nə də qısqanclıq tanıyırlar. Olur ki, bir nəfər frank arvadını yanına alıb yolla gedir. Digər bir frank onlara rast gəlir, başqasının arvadının əlindən tutub onu qırağa çəkir və söhbətə başlayır. Ər isə söhbət qurtarana kimi dayanıb gözləyir. Əgər söhbət çox çəkirsə, o, qadını yad kişinin yanında qoyub yoluna davam edir» («Öyüd Kitabı»ndan).

Romanda «Suaheli Qrammatikası»nın, «Ortaçağ Fars Dilinə Giriş» kitablarının adları çəkilir, xalçaçılıq və miniatür sənətkarlığında Şərqin çeşidli məktəbləri və onların üslubları təhlil olunur, Əsəd Bəyin digər tarixi romanlarında rast gəldiyimiz türk sultanlarından Böyük Orxan Bəyin, Vəhdəddinin, Əbdülhəmidin, Mehmet Rəşidin, Sultan Muradın, baş vəzir Qara Mustafanın obraz səciyyələri və xarakterləri açılır, Bektaşi təriqətinin və yanıçarların acı taleyi «Allahu Əkbər» romanında olduğu kimi burda da özünə yer tapır.

Əsəd Bəyin araşdırıcıları alman, ingilis, italyan dilləri ilə yanaşı onun türk, rus, ərəb, fars, urdu dillərində də sərbəst danışdığını qeyd edir, hətta türk və rus dillərində də əsərlərinin olduğunu söyləyirlər. Türk dilini (hətta dillərini) elmi səviyyədə bilməsini və digər dillərə bələdliyini onun bu əsərində aşkar görmək mümkündür. Əsərdə Asiyadehin ərəb və fars dillərini mükəmməl bilməsinə işarə, çox güman ki, Əsəd Bəyin öz ömür yolundan bir parçanın təsviridir.

Bunlardan əlavə, müəllif əsərdə oxucusunun əlindən tutub onu Əsəd Bəyin gəzdiyi dünyanın səyahətinə çıxarır və bütün coğrafi məkanları optik dəqiqliklə təsvir edir. Oxucu özünü Adriatik dənizi sahillərində, Afrikada, Almaniyada, Amerika Birləşmiş Ştatlarında, Avstriyada, Ərəbistanda, İsveçrədə, İtaliyada, Rumelidə, Türkiyədə hiss edir.

Romanda gedən coğrafi adların tam olmayan mənzərəsi: