скачать книгу бесплатно
Mielo kaj Pipro. Miniaturoj
Valentin Ruzanov
Mi rigardas en viajn okulojn. Mi tuŝas vin. Mi tuŝas viajn lipojn per miaj fingroj. Vi iomete malfermas ilin kaj malkaŝas belan dentmordon. Viaj papav-skarlataj gumoj allogas min kiel magneton. Via buŝo malfermiĝas eĉ pli larĝe. Mi enŝovas mian fingron kaj tuŝas la molan palaton. Mi movas mian fingron maldekstren. La interno de mia vango estas malglata kaj malseka kaj ne permesas al mi halti. Vi komencas suĉi vian dikfingron kun viaj lipoj rondigitaj. Tiam vi larĝe malfermas vian buŝon, elŝovas.
Mielo kaj Pipro
Miniaturoj
Valentin Ruzanov
© Valentin Ruzanov, 2021
ISBN 978-5-0055-3356-2
Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero
Mielo kaj pipro
Mia nomo estas Peretz, kaj mia elektito estas Mielo. Ĉar ĉiuj virinoj estas… Nu, vi mem komprenas. Kial mia nomo estas Peretz? Lasu min rakonti al vi, kio okazis inter ni kaj vi mem ĉion komprenos.
Ĉio komenciĝis en tiuj nememoreblaj tempoj, kiam mi estis juna kaj traktis malvarmumojn per naŭza ricina oleo. Ŝi estis malbela kiel ĉiuj en nia kvartalo kaj kostis 20 kopekojn. «Malmultekoste!» – Mi pensis, kaj pravis laŭ mia propra maniero. Post alia tubo de ricina oleo, mi sentis min malsana, sed mi ree kaj ree ekpaŝis al tiu ĉarma apotekisto, kiu, ne nur ricina oleo, sed eĉ kudriloj kun ŝiaj blankaj teniloj, neniam tuŝis. Kaj la lupoj ululis en mia animo. Kaj tiam iutage mi iras al la apoteko en nova blanka koltuko kaj mi tiel mallerte ridetas.
– Lyusya, ĉu mi povas havi kelkajn glasojn por vi?
«Mi ne trinkas,» Lucy respondas. «Ĉu eble ricina oleo denove?
– Nu, ni iru al restoracio, – mi daŭrigas, – ni prenu porkon.
– Kun nesufiĉa fizika agado, unu gramo da graso estas bruligita en…
– Al diablo! Lucy, mi amas vin!
– Mi eĉ ne scias vian nomon!
MIA NOMO ESTAS PIPRO.
Amu ranidojn
– Ho, ĉi tiuj humanoj! – diris alta rano en lila pluvmantelo kaj sidiĝis sur stacia tabureto. Estis duonhoro antaŭ la alveno de ŝia kara onklo kaj, vagante laŭ la platformo en bona atendo, ŝi ekloĝis proksime al la fenestro de la kafejo.
– Ĝi servas por manĝi!
– Kio ĝi estas, kelnero?
– Malgrandaj verdaj.
La larmoj en la okuloj de la rano tute ne signifis, ke ŝi bone komprenas la francan, kaj post foliumado de la vortaro, la rano trankviliĝis, ke ĉi tiu dialogo povas signifi ion ajn, sed ne tion, kion ŝi timis.
– Verda, vi diras?
– Jes, sinjoro. Viaj plej ŝatataj piedoj.
Farante surprizitan vizaĝon, la rano gruntis kaj kriis al la tuta stacidomo ĉi tiun malbelan vorton, kiu dissolviĝis en la fajfilo de proksimiĝanta vaporlokomotivo.
– Pe… to… fi… tu!
Fripona amletero
Fraŭlino (plenigu la necesan), post 2 tagoj de senreciproka amo al vi, mi finfine komprenis…
Ke ĉio, kio okazis inter ni kaj okazos, estas nur parto de tiu senreciproka akcidento, kies nomo en multaj lingvoj de la mondo ankoraŭ sonas tiel konsonanta kaj ĉarma kiel via rideto:
«Meile».
Do, mi, skotano laŭ naskiĝo, litova laŭ la sorto-volo, promesas kaj entreprenas:
1) Ĉiam interesiĝu pri via bonfarto kaj sano
2) Trovu vin kie ajn vi estas kaj sub kiu ajn kaŝnomo vi kaŝas
3) Kantu vian rideton en odoj kaj oraloraj ĉantoj (same kiel en la bluso de la skota kaj nordbrita tradicio)
4) Ne kompromitu vin iel, ĉu vorte ĉu skribe, ĉu Fuisbuk, Krontakte aŭ Odnopassniki
Se ĉio ĉi supre ankoraŭ lasas en vi la plej etan ombron de dubo, fidu vin mem kaj ne rigardu aliajn:
Ni ne venkos!
Ĉiam via,
Serĉo Tamil Junulo
(Qwest Tamil Jr.)
Ĉirkaŭ la mondo
Hodiaŭ mi iris al la ĉefa poŝtejo por sendi librojn al mia amiko en Honkongo. Ĉe la poŝtejo, mi turnis min al unu el la fenestroj malantaŭ kiuj sidis knabino ĉirkaŭ dudekjara.
– Kien vi sendas?
– Al Honkongo.
– Kial ne ekzistas indekso?
– Neniu indekso.
– Kiel?
Ŝia kolego de la sekva fenestro maldekstre, ĉirkaŭ kvardekjara virino, probable aŭdinta nian dialogon, demandis ŝin:
– Internacia?
– Jes.
– Tiam eblas sen indekso.
– Kaj kiel sendi ĝin, per aero aŭ per tero?
– Kiel li volas.
La knabino alklakis la klavaron:
– Neniu Honkongo!
– Kiel ne?!
– Atendu momenton, mi ekscios.
La knabino iris al la fenestro dekstre malantaŭ kiu sidis ankaŭ ĉirkaŭ dudek knabino:
– Rigardu Honkongon.
– Atendu minuton…
– Ankaŭ vi ne havas ĝin!
La knabinoj konfuzite demandis min:
– Kaj kio estas Honkongo?
– Honkongo estas eksa brita kolonio, en 1996 ĝi iris al Ĉinio.
– Atendu momenton… Ne, ankaŭ ne en Ĉinio… mi demandos la estron.
La estro, ĉirkaŭ kvindekjara virino, ĵetante rigardon al mian pakaĵon, montris sian fingron al la ekrano:
– Ĉi tio estas Honkongo.
Poste ŝi prenis plumon kaj skribis «Honkongo» sur la pakaĵeto, forstrekante la vortojn «Kong Kong», kiujn mi skribis haste.
Nubskrapula knabino
Saluton kara usona knabino! Mi tre ĝojas, ke vi respondis al mi. Ni havas leporojn ĉiufoje. Shoo, diable! Sur via letero mi sendube respondas. Ni bezonas varmajn ŝtrumpetojn. Kaj sentitaj botoj ne doloros. Minus tridek ne estas pina erinaco por vi. Ni havas malmultajn ŝtelĉasistojn, kaj eĉ tiam nur preterpasantojn. Naturo estas bela. Blanka stepo. Abioj estas verdaj. La knabinoj estas nur en la pesto, kaj eĉ tiam ĝis tagiĝo. Mi estus kun ili, sed mi ne lasos grizajn harojn. Ĝenerale venu, vi mem ekscios ĉion.
Ĉiam modeste via, Yatagan Yatagansky
Trajnoj
Mi ŝatas trajnojn. Mi ŝatas veni al la platformo kaj aŭskulti la alvenajn anoncojn de la laŭtparolilo. Je la sono de proksimiĝanta trajno, mi falas en malpezan trancon. Mi amas subpasejojn, relojn kaj benkojn, kie vi povas fumi kaj rigardi, kio okazas. Mi ŝatas vagi ĉirkaŭ la stacidomo, irante de biletvendejoj al atendejoj. Mi amas nerazitajn taksiistojn kaj tortojn en kafejo. La odoro de antaŭkorto, kondukiloj kaj varma teo en kupeo kune kun delikataj sukersakoj kaj amuzaj tintantaj kuleretoj. La sono de radoj, la supraj rubujoj kaj la odoro de malpuraj ŝtrumpetoj, kiujn vi tuŝas per via nazo kiam vi trairas rezervitan sidlokan kaleŝon. Mi amas nelavitajn necesejojn, en kiuj vi perdas ekvilibron pro la balancado de la trajno kaj timas perdiĝi. Mi ŝatas lavi miajn manojn kaj flavigi la necesejon kiam mi vidas en la truo rapide fulmantan fervojan trakon kun gruzaj ŝtonoj. Mi ŝatas rigardi tra la fenestro de la lasta kaleŝo al la reloj forflorantaj malproksime. Mi amas pontojn ĉe stacidomoj, kie vi povas iri al alia vojo. Dratoj kaj oftaj translokigoj. Longa vojo kaj malferma fenestro de kiu, elmetante la kapon kaj fermante la okulojn, vi rigardas la ekveturilojn kiam la trajno faras arkon. La tuta trajno estas klare videbla kaj nigra fumo venas de la kamentubo de la lokomotivo. Sendinte SMS antaŭ la alveno, mi eliras el la aŭto kaj rimarkas la vizaĝon de mia tuta edzino. Ni trapasas la inspektadon kaj iras al la aŭto. La edzino amas naturon kaj silenton. Ŝi ne ŝatas trajnojn kaj staciojn. Ni iras hejmen kaj lacaj ni iras en la domon. Kara, mi revenis. La vojo finiĝis.
