скачать книгу бесплатно
“Yaxşı hesab edək ki, dediklərinin hamısı doğrudur. Belə bir hadisədən sonra necə olub ki sağ qalmısan?” Yaşlı ekro maraqla soruşdu “Eçso, tanıdığın ən yaxşı nakra kimdi?”
Eçso, az qala Etrak deyəcəkdi, lakin onun haqda deyilənləri xatırlayıb “Baş ustad Elion,” dedi sadəcə.
“İnan mənə gənc döyüşçü, hətta Elionun belə dediklərinin qarşısında xəsarətsiz qala bilməz.”
“Bilirəm,” deyə gənc nakrin udqundu. Daha çox gizlətməyin mənası yox idi. Onsuz da olan olub. “Amma onda bu yoxdu.” Sağ əlini qaldırıb zil qara rəngə bürünmüş Qaranlıq Günəşi göstərdi.
Yaşlı ekro bir anlıq ildırım kimi yerindən qalxdı. Üzünü dəhşət bürümüşdü. “Sən… nə etdiyini heç təsəvvür edirsən?!”
Digər heyət üzvləri qorxu içində bir-birilərinə baxırdılar. Heç birinin səsi çıxmasa da Eçso onların pıçıltılarını beynində hiss edirdi. Nisbətən daha zəif olsa da meydanda olduğu kimi anlaşılmaz və getdikcə bezdirici olurdu.
“Özünü nə cür bir təhlükəyə atdığından xəbərin var? Bəs bu insanları,” deyə ekro deyinməyə davam etdikcə Eçso başına girən ağrı ilə geri addımlayırdı. “Beş il sənə bu gücü idarə altında saxlamaq öyrədildi, sən isə bir gündə hər şeyi məhv etdin. Bu möhürün sənə nələr edə biləcəyini heç təsəvvür edirsən?!”
Eçso artıq yaşlı ekronu dinləmirdi, beynindəki səslərin bəziləri anlaşılır olsa da, onlara qulaq verməməyə çalışırdı. Yoxsa həqiqətən ağlını itirirdi?
Yalan deyirlər, onlar bilmir, inanma ona, heç kimə inanma…
Səslər üst-üstə minmiş hərfləri xatırladırdı.
Sən başqasan, sən xüsusisən, sən sərhəd tanımırsan…
Eçsonun gözləri önündə uçan qırmızı nöqtələr getdikcə artırdı.
Sən Qanunsan…
“KƏSİN SƏSİNİZİ!” Eçso qışqırdı.
Səslər kəsilmişdi. Müşahidə heyəti çaşqınlıq və səssizlik içində ona baxırdılar. Qaranlıq Günəşin yan təsirlərini çox yaxşı bilən yaşlı ekro belə çaşıb qalmışdı.
“Mən ağlımı itirməmişəm!” Dedi gənc nakrin. “Mən nə gördüyümü bilirəm. Bu cür illüziya ola bilməz.”
Yaşlı ekro “Kifayətdi Eçso, dayan.” deyə dodağının altından pıçıldadı. Gözləri heyət üzvlərində olsa da Eçso ilə danışırdı “Özünü çıxılmaz vəziyyətə salırsan.”
Ağlını itirmiş kimi bərələn gözlərlə baxan Eçso, bu sözlərin əhəmiyyətini gec anlamışdı.
“Nakra adını almaq mənim vecimə də deyil,” deyə bildirdi gənc nakrin “Mən sizə həqiqəti danışıram.”
Ürəyi bulanan nakrinin başı gicəllənməyə başlayanda yaşlı ekro onu tutdu. Ayaqları sözünə baxmırdı və çətinliklə düz dura bilirdi. Bunu görən qoca müşahidəçilərdən biri onlara yaxınlaşdı.
“Zəhərlənib,” deyə gənc nakrinin gözlərinə ilk baxışda bildirdi. “Oğlum, de görüm Mixon fəsiləsindən hansı iksirləri içmisən… yorğunluq iksirindən neçə dənə içmisən?”
Eçso heç nə demədi. Göz qapaqlarının örtülməyinə mane ola bilmirdi.
“Əminəm həddi çoxdan keçib,” Cavab almayan həkim bildirdi. “Onu evimə gətirin, hazır dərmanlarım yalnız ordadı.”
Yaşlı ekro qapını qoruyan döyüşçüləri çağırıb hər ikisinə ehtiyatlı və cəld olmaqlarını dəfələrlə deyib dəyərli Günəş döyüşçüsünü onların qollarına təslim etdi.
“Gümüşü gözlər…” deyə huşunu itirmiş Eçso sayıqlamağa başladı “Gümüşü gözlər məni görür.”
Yaşlı ekro, bu sözləri eşidən an dəhşət içində donub qaldı. Artıq otaqdan çıxarılmış Eçsonun arxasınca daha bir müddət bu vəziyyətdə baxdı.
4. Eliondan məktub
Yox olmaq istəyirəm
Yerin ən alt qatlarında
Odun qara küllərində
“Baba… baba.” Məlahətli bir qadın səsi eşidildi. “Babaa.”
“Hə, gəldim,” deyə qoca bir kişi səsə yaxınlıqdan qarşılıq verdi.
“Gəlmə. Dediyin iksiri tapa bilmirəm, hara qoymusan?”
Cavab bir az gec gəldi.
“Üçüncü rəfə bax, üstünə qırmızı ip bağlamışdım.”
Qoca sözünü yeni bitirmişdi ki, “Ehtiyac qalmadı tapdım,” deyə qadın səsi yaxınlıqdan eşidildi. “Getdikcə iksirlərin yerini daha tez-tez unudursan. Bunun yeri birinci rəfdir üçüncü yox.”
“Keçən hər gün cavanlaşmadığımı dəqiq bilirəm,” deyə qoca gülərək bildirdi. “Bir gün iksir rəfinə ayaqqabılarımı qoysam təəccüblənmə.”
Qadın güldü.
“Sənə demədim, amma əslində iki gün əvvəl ayaqqabılarını iksir rəfinə qoymuşdun.”
“Nə? Ola bilməz.”
“Hə olar. Ayaqqabılarını həyat iksirləri rəfinə qoymuşdun. Hətta iksirlərdən birinə yer qalmadığı üçün götürüb ayaqqabının içinə salmışdın.”
Eçso ağır göz qapaqlarını yavaş-yavaş qaldırdı. Zəif işıq gözlərini qamaşdırırdı.
Daha bir cəhd edən gənc nakrin gözlərini aralayıb yatağının yanında oturanları bulanıq da olsa görə bildi. Gülər üzlü qocanı qısa kəsilmiş boz saqqalından tanıdı. Onu müşahidə heyəti yığıncağında görmüşdü. Qadını isə tanımadığına əmin idi. Orta yaşına baxmayaraq gözəlliyi və hərəkətləri gənc bir qızı xatırladırdı.
“Yaraşıqlı döyüşçümüz yenə gözlərini açdı,” deyə qadın, dolğun bir gülümsəmə ilə Eçsoya baxaraq dedi. “Səncə onu bu gün ayıltmaq bir az tez deyil? Bir-iki gün də yatsa gücünü tam toplayar.”
Qoca iksir şüşəsinin tıxacını çıxarıb bir əli ilə Eçsonun başını qaldıraraq dərmanı içirib “Onu mümkün qədər tez oyatmaq lazımdı,” deyə nəvəsinin təklifinə cavab verdi “Ustad Elion ona məktub göndərib.”
“Bəs bu Elion iki gün gözləyə bilmir?!”
Qoca, nəvəsinə baxdı.
“Yaxşı, başa düşdüm. Bu döyüşçülər onsuz da sağlamlıqlarına dəyər vermirlər,” qadın deyinərək onlardan uzaqlaşıb mətbəxdə iş görməyə başladı.
Eçso dərmanın təsirini qısa müddətdə hiss etməyə başladı. Bədənindəki əzginlik və yuxu getdikcə azalırdı. Ürək döyüntüləri və nəfəsi sürətlənərək normal ritmini geri qazanırdı. Sonda buz kimi bədəni yuxarıdan aşağı isinib qısa müddətdə normal qan dövranını təmin etməyə başladı. Bu göstəricilər onun kiçik ölüm adlı iksirin təsiri altından çıxdığını göstərirdi.
Qoca, nakrinin tamam oyandığından əmin olub “Özünü necə hiss edirsən?” soruşdu.
Eçso danışmaq yerinə başını tərpətmək istədi, lakin bunun daha çətin olduğunu görüb “Yaxşıyam,” dedi. “Dediniz baş ustad Elion mənə məktub göndərib?”
Qoca gülüb “Nəvəm düz deyir. Siz döyüşçülər ən dəyərli silahınız olan sağlamlığınıza dəyər vermirsiniz,” deyərək başını yellədi. “Bir həftədir ölümlə boğuşursan və gözlərini açıb işlətdiyin kəlmələrə bax.” Eçsonun ondan hələ də bir cavab gözlədiyini görüb “Hə, ancaq nə ilə bağlı olduğunu demədilər,” deyə bildirdi. “Məndən yalnız səni sabaha kimi özünə gətirməyimi istədilər.”
Bu xəbər Eçsonu sevindirmişdi. Ehtimal ki, qayıtmağı haqda əmr gəlmişdi. Bu lənətə gəlmiş nəmişlikdən və biabırçı vəziyyətə düşdüyü Oringen sınağından mümkün qədər uzaqda olmaq istəyirdi. Son dəfə onu Şimalda, İkram qəbiləsində yaşayan nənəsinin ölüm xəbərini verən zaman, üç il bundan əvvəl, görmüşdü. O günləri xatırlamaq gənc nakrin üçün çox ağır idi. Bütün dünyasını başına yıxan xəbər, Eliona uzun müddət qara xəbər elçisi kimi baxmağına səbəb olmuşdu. Amma burada təbiətdən başqa heç kimin günahı yox idi. Bir vaxtlar nənəsinin də dediyi kimi insanlar doğulur, yaşayır və ölür. Yenə də onun ölümü ilə barışmaq heç asan olmamışdı.
“Yəqin ki adımı xatırlamırsan,” deyə qadın əlində, içindən buxar qalxan bir qab yeməklə yaxınlaşdı.
Eçso fərqində olmadan “İlisa?” dedi. Bu ad ona bitməyən yuxularda göydən gələn səsi xatırladırdı.
Qadın babası ilə gülməyə başladı.
“O, hər gün başının üstündə durub sənə öz adını deyirdi,” deyə qoca izah etdi.
İlisa yeməyi masaya qoyub Eçsonun başının altına daha böyük bir yastıq yerlşdirərək “Təkcə bu?” deyə babasına baxdı.
“Hə bir də sən darıxmayasan deyə hər axşam nağıllar danışırdı.”
“Əjdaha sürücüləri, Daş qılınc, At adam, Danışan ağacların nağılı,” deyə Eçso bir-bir saydı. “İndi bildim niyə bu yuxularda həmişə baş qəhrəman olurdum.” Hər üçü güldü. “Çox sağolun, sizi tanımasam da nədənsə özümü ailənin bir üzvü kimi hiss edirəm.”
“Çünki hər ikimiz dərdlərimizi sənə danışırdıq,” deyə qoca bildirdi “Burda söhbət etmək üçün adam tapmaq çətin, sənin kimi bir dinləyici tapmaq isə mümkünsüzdü.”
“Yaxşı, yemək vaxtı çatdı.” İlisa yemək dolu boşqabla qayıdıb Eçsonun yatağında oturdu. “Bir həftədir düzgün yemək yemirsən.”
Yeməyin nəfis qoxusu Eçsonun burnuna gələn an gənc nakrin nə qədər ac olduğunu hiss etdi. İlisanın qaşığı üfürərək ona uzatdığını görüb “Mən özüm,” deyə öncə bir az dikəldi sonra boşqabı alıb “Minnətdaram,” dedi.
Son qaşığı da bitirən zaman doymasa da bir qabdan artıq yemək vermədilər. Qoca həkim yeddi gündür içdiyi iksirin təsirinin tam keçməyini gözləməli olduğunu deyərək nəvəsinin israrına qarşı çıxmışdı.
“Bəs rəssamın kimdi?” Soruşdu İlisa.
“Rəssam?” Eçso qocaya baxdı.
“Qolundakını deyirəm, iynə ilə dəri altına şəkil çəkildiyini görmüşdüm, amma bu qədər gözəlinə heç rast gəlməmişdim,” deyə İlisa Eçsonun sağ qoluna dəfələrcə baxsa da yenidən nəzərdən keçirdi. “Hə? Bunu harada etdirmisən?”
“Mmmm…”
“Şimalda.” Nəhayət babası çıxılmaz vəziyyətdə qalan Eçsonun yerinə cavabladı.
“Hə şimalda.” Cəld təkrarladı Eçso.
İlisa, Eçsonun qolunu bəzəyən və alov dillərinə bənzəyən Qaranlıq Günəşin uzantısına baxdı. Tünd qara alov dilləri qalın, amma seyrək şəkildə biləkdən dirsəyə doğru qalxdıqca sadə qıvrılmalarla uzanır, sonra daha da seyrələrək dirsəkdən çiyinə doğru nazilib qara dillərin ucları kürəyinə və boğazına kimi çatırdı.
“Mən də beləsini istərdim,” dedi İlisa nəhayət.
“İnan mənə istəməzdin.”
“Niyə?”
“Mmm, iynələrə görə. Əlinin içinə və qoluna minlərlə dəfə batan iynənin ağrısına dözmək asan deyil.” Bunu deyərkən bu cür ağrı qarşılığında bu lənətdən qurtulmağa hazır olduğunu düşündü.
Həmin günün axşamı Eçso keyimiş qollarını və ayaqlarını elə yataqdaca hərəkət etdirərək ayağa qalxmaq üçün lazımlı gücü toplamağa çalışırdı. Bir neçə dəfə xəbərsiz ayağa qalxmaq istədi, amma başı o qədər dəhşətli fırlanırdı ki, heç yerindən tam qalxmamış yatağa yıxılmışdı. Yeddi gün bir yerdə yatmağa öyrənmiş bədən və bu bədəni yeddi gündür saxlamayan ayağın özünə gəlməyi bir yana, başının hərlənməyi ona daha çox mane olurdu. Həmin gecəni Eçso ayıq keçirdi. Bir həftəlik yuxudan sonra bir həftə yatmasa yenə də yuxusu gəlməzdi yəqin.
Ertəsi gün, hava aydınlanmağa başlayanda İlisa səhər yeməyini hazırlamaq üçün öz otağından çıxan zaman Eçsonu görüb “Günəşin işıqlı olsun,” deyə yuxulu gözlərlə salamladı. “Görürəm yeriməyi öyrənmisən,” dedi zarafatyana. “Yemək də hazırlamısan?”
“Gecə başımı qatmağa məşğuliyyət lazım idi. Zireh və silahımı tapmadım, onlar hardadı?”
“Onlar burda deyil,” yaşlı həkim gözlənilmədən cavabladı. Yuxudan çoxdandır durduğu gümrahlığından hiss olunurdu. “Onları apardılar.”
“Hara?”
İlisa “Mən gedim üzümü yuyum,” deyərək evdən çıxdı.
“Elə bilirdim bu həqiqəti qəbul etmisən,” deyə qoca ona yaxınlaşdı. “Ya da orada dediyin kimi bu sənin vecinə də deyil.”
Eçso onun nə demək istədiyini başa düşdü. Oringen sınağını keçə bilməmişdi. Əslində bunu özü də təxmin etmişdi, sadəcə indi də olduğu kimi qəbullana bilmirdi. Bütün səyləri, hətta həyatı naminə riskə atdığı sınaq yarımçıq qalmışdı. Birdən Eçsonun ağlına başqa bir şey gəldi.
“Bildiyimə görə on doqquzuncu tapşırıqda silah və zirehi tapan nakrin sınağı başa vurmasa da gələn il qaldığı yerdən öz silah və zirehi ilə davam edə bilər,” deyə fikir bildirdi. “Yanılıram?”
“Yanılmırsan amma…”
“Onda mənim silahımı kim aparıb.”
“Əslində yalnız zirehini aparıblar, silahını özün itirmisən,” deyə qoca düzəltdi. “Onlar sənin zirehini apardılar çünki ruh sağlamlığının hansı səviyyədə olduğunu bilmirlər.”
“Yəni mənim dəli olduğumu düşünürlər?”
“Daha çox iradənin zəif olduğunu düşünürlər.”
“Bəs indi nə olacaq?” deyə Eçso əllərini yana açaraq soruşdu. “Məni qovası deyillər ki.”
Yaşlı həkim bir müddət cavab vermədi. “Əslində biz bunu artıq etmişik,” dedi göz-gözə gəlməkdən qaçınaraq. “Heyətin qərarı səni qeyri-məlum müddətə nakra cəmiyyətindən uzaqlaşdırmaq oldu. Məsuliyyətsizlik, iradəsizlik, çeynədiyin bir neçə qadağa və qeyri sabit emosiya səbəbi ilə.” Yaşlı həkim son cümləsini deyərkən sanki müşahidə heyətinin son qərarını olduğu kimi dilə gətirirdi.
Eçso nə deyəcəyini bilmədi. Buna inanmaq istəmirdi.
“Necə yəni qeyri-məlum müddətə?” deyə çaşqınlıqla qarşı çıxdı. “Bu əsl axmaqlıqdı! Məni qova bilməzlər!”
“Bu o deməkdir ki, dörd ildən tez nakra adı ala bilməyəcəksən. Əgər bu vaxt ərzində qüsurlarını düzəldə bilsən onda ola bilsin heyət sənin…”
Eçso cümlənin sonunu gözləməmiş ayaqqabısını geyindi.
“Dayan, hara gedirsən, indi sənin dalınca gələcəklər.”
Qapıdan çıxan zaman az qala İlisaya dəymişdi. Qadın son anda dəliyə dönmüş iri döyüşçünün yolundan çəkilmişdi.
“Eçso? Baba nə olub?”
Yaşlı həkim, Günəş döyüşçüsünün ardınca qaçıb dayandı. Eçsonun yolunu heyət üzvlərindən biri olan yaşlı ekro arxasında iki təcrübəli nakra ilə birlikdə kəsdi.
“Mənim zirehim hanı?” dedi Eçso. “Onu öz haqqımla qazanmışdım.”
