скачать книгу бесплатно
Аякларын як-якка җәеп, көймә уртасына килеп утырды Альбинос. Ишкәкләрне берәм-берәм урнаштырып суга төшерде һәм шунда күзенә керердәй булып кәмит көтеп утырган кызга карады.
– Әллә үзең ишәсеңме, дим… Ял итәргә килгән кызлар ишәргә ярата торган була…
– О-хо, – дип, иреннәрен турсайткан булды кыз. – Тәҗрибәң зур күренә.
– Егет тә бул, тәҗрибәң дә булмасын, – дип, сер бирмәү җаен каерды Альбинос. – Смена унбиш көн саен алышынып тора монда.
– Син гел шулай кызлар утыртып йөрисеңме?
– Үзләре утыра. Миңа нәрсә…
– Ә мин үзем утырмадым, син күтәреп утырттың, – дип акланырга ашыкты кыз, сөйләшүнең болай ялгыш юлдан китеп баруын өнәмичә.
– Әлбәттә, Альбиноза, син бит бер генә.
Әллә үртәп, әллә чынлап әйтелде бу соңгы сүзләр – Альбиноза артык төпченеп тормады, болай да егетнең берөзлексез күзәткәнен, үзенең аңа ошаганын сизә иде кыз. Күзенә төшкән чәч бөдрәләрен янә артка чөеп куйды да, тез өстенә тезен куеп, гәүдәсен турайта, күкрәкләрен киерә төште.
– Көттермә инде, Альбинос, утрауга чыгыйк. – Кызның карашы тагы да иркәрәк, тавышы ягымлырак тоелды егеткә. Тәвәккәлләп ишәргә керешүдән башка чара калмаган иде.
Каманың нәкъ уртасында, агым көчле урында тукталган булып чыкты көймә. Бая Альбиноза күрсәткән утраудан инде байтак ерагаелган, шуңа күрә агымга каршы ишәргә туры килде. Кама буенда үскән Альбинос өчен бу алай искитмәле ераклык түгел түгелен. Тик менә уч төпләрендәге яра гына, ишкәк сабына кагылу белән, чәнчеп-чәнчеп сызларга тотынды… Шул авыртуга түзсә, шул авыртуны кызга сиздермәсә, аның беләкләре атналар, айлар буе ишеп тә ару-талуның ни икәнлеген тоймас иде. «Ишәргә! Ишәргә! Авырту турында уйламаска. Сер бирмәскә. Тешне кысып булса да түзәргә…» – дип кабатлады ул күңеленнән. Йөзенә берни чыгармаска тырышып, каерып-каерып иште. Авырту, сызланулар турында түгел, арка яктан искән җылы җил турында, көймә борынына бәрелеп чупылдашкан дулкыннар, шул дулкыннардан сибелгән тамчыларда иркәләнгән кыз турында уйларга тырышты ул.
– Тукта, Альбинос, мин койрыкка үтим, – дип, шунда аның муенына кызның куллары сарылды. Кайнар идеме ул куллар, юеш-салкынмы – берни тоймады егет. Ишкәкләрдән кулын ычкындырмады, ул аларны күтәрә төшеп, кызны койрыкка уздырды. Кулларын ычкындырса, мөгаен, яңадан учлап тота алмаган булыр иде ул ишкәкләрне.
Кызның көймә борыныннан койрыкка күчүен, ишүчегә җиңел булсын өчен, яхшы ният белән кылынган чара дип кабул итте Альбинос. Ә чынлыкта Альбиноза ул хакта белү түгел, башына да китереп карамаган иде. Егетнең каршысына ук утырып, куллары авыртудан аның ничек өзгәләнүен күзәтеп барасы килгән иде аның. Күзгә-күз утырып, аның йөзендәге һәр үзгәрешне тоеп, туйганчы, күңеле булганчы күзәтәсе…
Көймә борыны күтәрелгәч, ишү җиңеләя төште. Әмма тын гына үзенә текәлеп утырган кызның карашын тою аңа икеләтә кыенлык тудырды. Аның йөзендәге, бөтен тәнендәге киеренкелекне, аяк табаннарына кадәр үткән авыртуны ул тоймый, сизми калмас. Нәрсә-нәрсә, әмма үзен шул сөйкемле заттан кызгандырасы килми иде аның. Әллә нинди авыртуларга да түзәргә әзер, янәшәдәге кыз гына сизмәсен…
Канәгатьләнү хисендә изрәп утырды Альбиноза. Егеткә төбәп үк карамады каравын, әмма күз чите белән аның һәр хәрәкәтен энә күзеннән үткәргәндәй тикшереп барды. Шундый баһадир гәүдәле, горурлыгы, мин-минлеге ташып торган ир-атның авыртудан бәгыре өзгәләнгәнен һәм шул газапларын әле синнән яшерергә маташуын тагы кайчан күзәтеп барыр идең. Чыраен сытмаска тырыша бит үзе. Ләкин барыбер күренеп тора, сизелеп тора – уч төпләрендәге җәрәхәт сызлата, телгәли үзен. Каерып ишкән саен, кулындагы ишкәкләр түгел, ул үзе тимергә тимер ышкылган аваз чыгарып, сыкрап, ыңгырашып куядыр төсле. Әнә ич, ишкәк тоткан кулларын нишләтергә белми, бармаклары тыпырчына, уч төпләре бөкрәеп килә – бушатасы килә кулларын, әмма булдыра алмый. Егетлек ирек куймый – ишәргә кирәк. Вәт тамаша – киноларың, циркларың бер читтә торсын!..
– Альбинос, «Метеор» килә. Әйдә шуның борынын кисик әле, – дип, егетне дәртләндереп, утырган урынында сикергәләп, кулларын чәбәкләп куйды кыз.
Күзләрен зур ачып, җилкә аша борылып карарлык көч тапты егет үзендә. Чынлап та, нәкъ аларга турылап, югарыдан тизйөрешле «Метеор» төшеп килә иде. Ерак та калмаган, йөзеп түгел, суга тияр-тимәс очып килә диярсең. Бөтен дөньясын онытып ишәргә кереште Альбинос. «Әйдә, әйдә, җәһәтрәк бул, бирешмә…», – дип, аның саен ашыктыра төште кыз. Аңар кызык иде, зур тизлек белән очып килгән тизйөрешле теплоходның борынын кисәләр ләбаса…
Һәм кистеләр дә… Якынлашып җитте дигәндә генә борын төбеннән үк кисеп чыктылар. «Метеор»ның канатларыннан сибелгән су тузаны һәм салкынча җил Альбинозаның аркасыннан ук сыйпап узды. Ә егет һаман саен ишүен белә, аның таза беләкләре ишкәк сапларына берегеп үскән сыман тоелды кызга. Уч төпләреннән ике беләгенә һәм шул беләкләрнең дәвамын хәтерләткән ишкәк сапларына юл-юл булып кан тамчылары агып төшкәнне егет үзе сизә, тоя идеме икән? Альбиноза берни дәшмәде, терекөмеш бөртекләредәй бер-берсен куышып түбәнгә йөгерешкән кан тамчыларын сокланып, таң калып күзәтте ул.
* * *
…Ул кич шундый озын булды. Ул кич таңга кадәр сузылды. Икесенә тулы бер утрау иде бит аларның. Утрауның да нәкъ уртасында җиләк яфракларыннан түшәлгән ялгыз куыш иде. Шалаш каршында хисләр кайнарлыгы булып учак дөрләде. Казанда балыкның затлысы пеште. Егет кызга кузгалак, какы, юа һәм балтырган җыеп килде. Кыз егетне уч тутырып җыйган җир җиләге белән сыйлады…
– Җир җиләгем, – дип кабатлады егет.
– Альбиносым, бердәнберем… – дип саташты кыз.
Төне буе күл читендә кыр үрдәкләре чупырдашып чыкты, бәбкәләрен йөзәргә өйрәтәләр иде булса кирәк. Су өстендә, ай нурларыннан ефәк җәтмә үргәндәй, эреле-ваклы балыклар сикерешеп уйнады. Бытбылдык бытылдады, бака бакылдады, баш очында гына ялгыз чикерткә скрипкасын көйләде. Ә кошлар… Кошлар Кама буендагы һәммә утраулардан монда җыелган да, кем моңлырак сайрый дип, ярыш, сайрау конкурсы оештырганнар диярсең…
– Җир җиләгем, – дип кабатлады егет.
– Альбиносым, бердәнберем… – дип саташты кыз. Ул кич шундый озын булды. Ул кич таңга кадәр сузылды…
* * *
Санаулы көннәр бер-бер артлы үтә торды. Дөресрәге, аларның исәбе бөтенләй онытылып торды. Көн белән төн буталды. Ул бәхетле көннәр мәңге шулай дәвам итәр, аларның очы-кырые һич булмастыр төсле тоела башлаган иде инде. Яр буенда алар йөрмәгән айлы сукмак, урман эчендә алар булмаган җиләкле аланнар калмады. Үзләрен кавыштырган утрауга да юлны онытмады Альбинос белән Альбиноза – барысына да өлгерделәр, һәммәсенә җитештеләр. Ниһаять, аерылышыр көн туды, алар аны утраудагы куышларында каршыладылар. Элгәреге уртак таңнарыдай кояшлы, аяз иртә иде бу. Тик бер аерма – бүген ял көне, Альбиносның эшкә барасы юк, ул беркая да ашыкмый. Шуңа да ул изрәп йоклавын белә. Ә Альбинозаның исә күзенә йокы кермәде, ни дисәң дә, бүген юлга чыгасы көне. Димәк, аерылышалар. Шушы көннәр эчендә үз булып, кайсыдыр яклары белән кадерле һәм хәтта кабатланмас та булып тоела башлаган иде бит аңарга бу егет. Ә бүген аерылышалар… Күпкәме?.. Бәлки, бөтенләйгәдер. Чөнки аларның ялгышып кына булса да киләчәк көннәре һәм аерылышу сәгатьләре турында сөйләшкәннәре булмады. Ул хакта кыз кешегә беренче башлап сүз катуны урынсыз санады Альбиноза, ә Альбиносның башына да кереп карамады бугай. Кыз кайда туып, кайда үскән, хәзер кайда яши, аңар ничә яшь, һөнәре бармы, гаилә хәле нинди – боларның берсе дә кызыксындырмады егетне. Хәер, кызның да аңа сорау биргәне булмады.
– Альбинос… Аль-би-нос, то-ор, – дип, иркә генә дәшеп карады кыз. Егет уянмады. Авызына тукранбаш яфрагы кабып, аның мыек астыннан, колак артларыннан кытыклап карады – әйләнеп кенә ятты. Чәчләреннән сыйпап сөйде кыз, егет кыймылдамады да. Өстендәге одеялны тартып алды – абау, оятсыз, һаман йоклавын белде…
Башка чара калмагач, куыштан чыгып, кичәге учак урынында калган көлгә озак кына карап торды. Су читенә төшеп, битен-кулын юды. Һәм көймәгә сөялеп, каршы ярга текәлде… Якты Яр… Матур исем… Аның күңелендә дә шулай якты яр булып калырмы бу яклар?.. Ә Альбинос?.. Аны тиз генә оныта алырмы ул? Ансыз ничек яшәр?.. Якты Ярсыз, Альбиноссыз бик күңелсез булмасмы соң аңа?..
Кинәт сискәнеп куйды кыз. Тукта! Нәрсә булды әле сиңа?! Тукта, Альбиноза, син уйлый, кичерә башладың түгелме соң, дип, күңеленә килгән иртәнге уйларыннан арынырга ашыкты ул.
Шунда, арыслан авазлары чыгарып, киерелә-сузыла куыштан Альбинос килеп чыкты.
– Киттекме?! – диде ул, чыга-чыгышка каядыр ашыккандай сәгатенә карангалап.
– Мин хәзер, – диде кыз, әлеге ашыгуның сәбәбен аңлап бетермичә.
– Сикер көймәгә, кузгалабыз.
Яр читендәге көймәне суга этеп керткәч, башта кыз, аннары егет бер-бер артлы көймәгә күтәрелделәр. Моторлы көймә туп-туры каршы ярга таба йөзеп китте. Икесе дә телләрен йоткандай тын гына утырдылар, бер-беренә дәшмәделәр, дулкыннарның көймәгә сугылып пышылдашканын тыңладылар. Альбинос кына әледән-әле кул сәгатенә күз төшергәләп алды.
Ә бераздан алар автобус тукталышында басып торалар иде инде. Чөнки киңәш-табыш иткәннән соң, кыз автобус белән китәргә хәл кылды.
– Менә аерылышабыз да, – диде ул моңсу гына янәшәсендә басып торган Альбиноска текәлеп.
– Әйе, – диде егет, аерылышабыз. – Ә үзе, каядыр ашыккандай, кул сәгатенә карап алды.
– Әле ашыкмаска да була иде… Соңгы рейс белән дә өлгерер идем, – дип, әллә кире уйлыйбызмы соң дигәндәй, Альбиноза егетнең күзләренә текәлде.
– Юлга чыксаң – иртә чык, дип әйтә безнең бабай… Күпме сузсаң да аерылышасы инде барыбер…
– Безнең якларга килеп чыксаң кагыл, – диде кыз. – Урамыбыз «Яшел» дип атала. Көнгә каерып ачылган иң якты тәрәзәләр безнеке булыр, уникенче йорт.
– Җай чыгуга карарбыз, – диде егет, кызның яңа кабыгын салдырган пар шалкан сыман яртылаш күренеп торган тыгыз күкрәкләренә күз салып. Көтмәгәндә карашлары очрашып, икесе берьюлы елмаеп куйдылар. Үзләре генә белгән хатирәләр яңарып алды булса кирәк.
– Сагынырсыңмы? – диде кыз, җавапның уңай булырына һич шикләнмичә.
– Автобус соңара инде әллә? – дип, тагы вакытка күз салды егет. Әллә ишетте кызның соравын, әллә юк… Күз карашлары Якты Яр пристанена якынлашып килгән теплоходка текәлгән иде.
– Су белән генә китәргә идеме соң?.. – дип, икеләнеп уйга калды кыз да.
– Кирәкми, әнә автобус килә, – дип, куанычын яшерә алмый тавышын күтәрде егет.
– Сау бул, Альбинос. Миңа синең белән шундый яхшы булды… Мин сине көтәрмен, кил, яме, – дип, егетнең кочагына ташланды кыз.
– Ярар, ярар, – диде егет, кызны автобуска каршы җитәкләп. Күз чите белән янә су өстендәге теплоходка карады.
Автобус кузгалды. Тәрәз читенә үк утырган Альбиноза, ак кулъяулык чыгарып, күзләрен сөртеп-сөртеп алды. Егет, пристаньга таба чигенә-чигенә, аңа кул болгады.
– Урамыбыз «Яшел», ачык тәрәзәле уникенче йорт, унике… – дип кабатларга өлгерде китеп баручы автобусның тәрәзәсенә капланган Альбиноза.
Якты Яр пристанена килеп туктаган теплоходтан ял йортына килүчеләр төшә башлаган иде инде. Парлылары бар, ялгызлары. Араларыннан берсе дә, пристань читенә басып, үзләрен ипле генә күзәтеп торган баһадир сынлы егетне абайламады. Абайлаган булса да, берәве дә аны, агач башында посып, үзенең чираттагы корбанын көтеп утырган урман мәчесенә тиңләмәгән булыр иде. Һичкемгә зыяны тимәгән, һичкемнең юлына аркылы төшмәгән, пристаньнарда су буеның матурлыгына хозурланып торучылар бер ул гынамыни?!
Килүчеләр арасында яшьләр, җәйге ял вакытлары җиткән студентлар аеруча күп иде. Арадан бер чаясы хәтта егеткә таба борылып, ярдәм итәрсең, бәлки, дигәндәй, иреннәрен серле генә бөреп, кат-кат карангалап торды, алай гына да түгел, күз кысып каш сикертергә дә өлгерде хәтта. Альбиноска ике дә уйлап торырга калмаган иде югыйсә, гомерлеккә сайламый ич. Бар да чемоданын күтәр, таныш. Инде анымы соң өйрәтеп торырга!.. Ә ул кадакланган сыман тик басып торуында булды. Үзе дә аңламады, әллә нәрсә булган иде аңа. Теплоходтан чыккан чибәрләрне түгел, башка берәүне көтә икән ләбаса ул. Кемне?.. Үзе дә белми… Әллә соң Альбинозанымы? Траптан әле ул һаман күзен ала алмады. Шалтыр-шолтыр иткән авазлар чыгарган трапны кире биргәч, ул тетрәнеп куйды, бәгырендә ниндидер кыл зеңләп өзелгәндәй булды. Югыйсә теге кыска итәкле, калку күкрәкле студент кыз әле һаман аны көтә иде. Көтеп-көтеп тә нәтиҗә күренмәгәч, иреннәрен турсайтып, юри аның яныннан җил-җил атлап үтеп китте ул.
Үз-үзенә гаҗәпләнде егет. Кемне көтә иде соң ул? Ниткән Альбиноза тагы, Альбиноза китте ич. Әле генә автобуста китте. Аның сменасы узды, хәзер әнә яңа алмаш килгән. Болай җебеп торсаң, колак кагуың да бар… Күр, әнә теге студент кызны бер пеләш башлы абзый җитәкләп китеп тә барды. Сиңа соң, сиңа ни булды бүген? Нәрсә?!
Пристань читендәге култыксага сөялеп, суга текәлгән көе байтак басып торган булса кирәк. Теплоход инде күптән китеп барган иде. Пристаньда да шкипер агайдан башка кеше калмаган. Трубкасын төтәтә-төтәтә, ул егет янына килде һәм аның хәленә кергәндәй сорап куйды:
– Нәрсә, энем, бүген чиертмәдеме әллә?.. Әллә соң кармакта җим калмадымы?
Сорауны ишеткәнен белгертеп карап алса да, берни дәшмәде, җавап кайтармады егет. Кешегә ничек аңлатасың, кеше түгел, үзе дә аңламаслык бер халәттә торып калган иде бит ул. Дөресен әйтсә дә ышандыра алмаган булыр иде – шкиперның беренче ел гына эшләве түгел ич…
– Хәерлегә булсын, борчылма, энем, – дип, үзенчә нәтиҗә ясап, үзалдына сөйләргә кереште агай. – Ата-бабада булмаганны кыланасыз. Мин бит барын күреп, үземчә исәпләп торам. Бер чиге булмый калмас дим бу азгынлыкларыгызның. Ял йортын аны ата – улны, ана – кызны белми зина кылу өчен ачмаганнар. Эшләп арыган кеше ял итсен, сәламәтлеген ныгытсын өчендер ул.
– Тукта әле, кем… абый. Син бит әллә кая, читкә киттең, – дип туктатырга ашыкты аны Альбинос.
– Туктамый торсын әле, – дип кызып китте шкипер агай. – Туктамый торсын әле… Шкипер гына дигәч тә, әллә күрми, борчылмый дип беләсезме… Бик беләсең килсә, мин синең яшьтә фрунтта идем инде, өч пар кирза итек табанын туздырган идем. Әллә безгә күз кысмадылар дисеңме, әллә бездә кара мыек булмаган дисеңме. Кеше дә була белергә кирәк бит әле… Дөньяда ярату дигән нәрсә дә бар…
– Кем… абый, тукта инде. Дөрес сөйлисең син, дөрес. Нишлим соң?
Егет тәмам югалып, буталып калган иде. Шкипер агай сөйләгәннәр белән аның күңелендә кайнаган, ургыган хисләр арасында ниндидер уртаклык чынлап та бар иде булса кирәк.
Сезгә сөйләп тел әрәм иткән мин юләр дигән сыман, агай бераз тынып торды. Кесәсеннән кадак чыгарып, трубкасын чистартырга кереште. Ләкин барыбер башлаган сүзенә нокта куймый булдыра алмады.
– Альбинос… Альбинос, имеш… – дип үзалдына мыгырданудан башлады ул. – Исемнәрегезне әйтер идем, ташка үлчим, бигрәкләр дә җисемегезгә туры китереп биргәннәр инде… Ә син беләсеңме соң, нәрсәне аңлата синең исемең?
– Үзем кушмадым ич, нәрсә булган? Ни аңлатса да бер түгелмени?
– Кайтып сүзлектән кара әнә, «витамин җитешмәгәнгә үз төсен югалткан җан иясе» дигән сүз ул. Үзеңдә булмаса, безгә кереп кара, минем килендә бар аның сүзлеге. Шул төшенә кәнфит кәгазе кыстырып куйдым. Альбинос та Альбинос, имеш… Җүнле-башлы исем беткәндерме?..
Егет үпкәләмәде шкипер агайга. Ипле генә хушлашып, кайтыр юлга борылды.
Егет белән әллә нәрсә булды шул көннән – вакытын ничек үткәрергә, үз-үзен кая куярга белмәде ул. Көндезләрен кич җитми газаплады, төннәрен таң озак көттерде. Ял йортына да барып кайтты, күзенә һичкем күренмәде – бары аны, аны эзли иде күзләре. Өйдә булсын, эштә булсын, ул бөтенләй сөйләшмәс, аралашмас булып калды. Альбиноза белән бергә уздырган, әмма ул чакта кадерен белеп җиткермәгән бәхетле көннәрен күңеленнән кичереп йөрде. Сал бәйләүдән аерып, аларның бригадасын бер атнага болынга печәнгә җибәрделәр. Чиксез куанган иде ул, бераз булса да онытыла төшәр дип өметләнгән иде. Киресенчә килеп чыкты, нәни генә утрау һәм андагы куыш төшләренә кереп йөдәтте. Бу бер атна бер гомердән дә озынгарак сузылган кебек булды аңа. Билдән югары үскән болын печәнен покосларга аударганда да, шул покосларны кабартканда да, кибән куйганда да – уйлаганы ул, бары тик ул гына булды.
Болай башкача дәвам итә алмый иде. Кем-кем, әмма Альбинос мондый кичерешләргә күнекмәгән, аңа түземлек бик чама белән генә бирелгән. Әгәр барыр юлны белсә, адресын хәтерләсә, ике дә уйлап тормас, күптән юлга чыккан булыр иде дә бит… Нишлисең, адресын хәтерләми. Кат-кат әйтте югыйсә, ә ул колагына да элмәгән булды. Кирәге чыкмас дип уйлады, кирәге чыкмавына һич шиге юк иде. «Ачык тәрәзә… Ачык тәрәзә…» дигәне генә колакка уралып калган. Адреста идемени соң кайгысы, яңа алмашны каршыларга ашыкты ич… Һич югы, фамилиясен, эшләгән урынын белсә икән, – эзләр өчен, барып тотыныр өчен бер мәгълүмат юк. Зур кала урамы чатына басып, Альбинозаны эзлим, тәрәзәләре ачык торган Альбинозаны күрмәдегезме, дип, һәр үткән кешедән сорап торып булмас бит. Ачык тәрәзә һәм Альбинозалар ул калада аз дип беләсеңме?!
Бу кыен хәлдән чыгу юлын язмыш җиңел хәл итеп куйган иде. Печән мәшәкатьләрен йомгаклап, болыннан кайтып керүенә Альбиносны өендә бер түгел, ике хат көтеп торган булып чыкты. Аңардан!.. «Сагындым… Әти-әни-не диңгезгә озаттым (!) Өйдә бер ялгызым. Тизрәк кил. Көтәм…» дигән бер үк сүзләр иде аларның һәр икесендә.
Канат иңде егеткә. Җегәр, гайрәт ташкыны килде. Бер сәгать, сәгать ярым ара узмады, юынып-чистарынып, киенеп-ясанып ул инде пристаньга төшеп җиткән иде. Хәленә кергән шкипер агай, билет ягы шактый авыр булуга да карамастан, аны беренче рейска ук утыртып җибәрде.
Дүрт сәгать буе аяк өсте басып барды ул. Урын юклыктан түгел, утырырга үзе теләмәде. Тизйөрешле теплоходның читенә сөялеп, аның канатларыннан як-якка сибелеп калган суны күзәтеп барды. Судан искән салкынлык, рәхәтлек аның күңеленә азмы-күпме сабырлык, түземлек китерә иде. Шундый чакта ничек итеп тыныч кына утырып барырга кирәк… Теплоход түгел, ул үзе канатлы коштай ашкына, зарыгып көткән сөйгәне янына ашыга. «Яңача яши башлыйм… Ике дә уйламыйм, иртәгесен үк үзен Якты Ярга алып кайтып китәм… Нараттан йорт җиткерәм… Җитәр… Җитәр!» – дип, бүген менә ничәнче кат кабатлавы инде аның.
Әледән-әле түш кесәсенә хәстәрләп тыгып куелган хатларны капшады егет. Ул аларны алмаш-тилмәш кулына алды. Югыйсә бер үк сүзләр. Аларда язылганнарны яттан белүенә дә карамастан, Альбинозаның хатларын кайтып-кайтып укудан бер тәм тапты ул. Хатлардагы һәр сүзгә генә түгел, һәр тыныш билгесенә кадәр мәгънә салынгандай тоелды егеткә. Ә инде күпнокталар һәм җәяләр эченә алынган өндәү билгесенә җиткәндә, аның йөрәге күкрәгеннән бәреп чыгарга ашкынгандай тибәргә тотына иде. Чөнки ул тыныш билгеләрендә алар үзләре генә аңлый торган серләр яшерелгән. Альбинозаның да аны сагынуын, аны бер күрергә зарыгуын тою әйтеп-аңлатып бирүе дә кыен булган бер рәхәтлек китерә иде егеткә. Димәк, ул да өзгәләнә, ул да аны, бары тик аны гына көтә… Иртәгесен үк Якты Ярга… Билет юк дип тормас. Җәяүләп… Якты Яргача кулларында күтәреп кайтачак ул аны…
Шәһәр урамнарында адашып байтак йөрде ул. «Яшел» дип аталган урамны белүчеләр очрамады. Кемнән генә сорашмасын, иңбашларын җыерып, авыз турсайттылар. Егетнең инде ашкынуы басыла, дөрләп кабынган өмете, мае бетеп килгән шәмдәй, сүнәм-сүнәм дип калтырана башлаган иде. Шунда хәтеренә төште – Альбиноза ике сүзнең берендә «Маяк» ресторанын искә алырга ярата иде… Ресторан янында аңарга «Яшел» урамына юл күрсәттеләр.
