скачать книгу бесплатно
Зборнiк сучаснай навуковай фантастыкi. Перм, 2023
Уладзiмiр Фралоy
Маленькiя i вялiкiя апавяданнi прыемна палепшаць Ваш вольны час, тут ёсць i аб навуцы, i аб жывёлах, ну i вядома ж аб бiяробатах. Дзеянне адбываецца y найблiжэйшай будучынi. Жадаю прыемнага чытання, бо дзеяннi могуць адбывацца y любой краiне свету.
Зборнiк сучаснай навуковай фантастыкi
Перм, 2023
Уладзiмiр Фралоy
© Уладзiмiр Фралоy, 2023
ISBN 978-5-0059-7008-4
Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero
ЗУБНЫ БОЛЬ
Зубны боль не даваy спакою бортiнжынеру Харыну yжо некалькi гадзiн, прычым хварэлi адразу два зубы. Ён мог бы схадзiць да доктара станцыi Васiльева, але было yжо позна, i ён проста не хацеy адцягваць доктара y гэтак нявызначаны час. Тут ён успомнiy аб сваiх занятках рускiм стылем i аб сiстэме кулёy на голай падлозе, без мацюкоy. Кулькi саслаблялi дзеяннi сiгналаy кары галаyнога мозгу i актывiзавалi больш старажытныя yнутраныя структуры мозгу. Тым больш што паляпшаyся крывацёк па yсёй псiхабiямеханiчнай сiстэме «ЧАЛАВЕК». Перамагаючы боль Харын спаyз з кушэткi, было прыкладна 23—00 па маскоyскiм зямным часе. Члены касмiчнага карабля, вольныя ад вахты i эксперыментаy у гэты час адпачывалi. Для замацавання тэхнiкi руху кулёy неабходна было выканаць iх каля трох тысяч разоy, на працягу трох месяцаy. Тады тэхнiка куля запамiнаецца арганiзмам як нешта натуральнае. Варта адзначыць, што кулёк у рускай сiстэме самаабароны гэта не той гiмнастычны кулёк, якi нам выкладаюць на yроках фiзкультуры. Пры кантакце з цвёрдай падлогай падстаyляюцца мяккiя тканiны спiны, а цвёрдыя звёны – рукi, плечы нiбы пракручваюцца. Кулярок, калi б ён пакiдаy след на целе чалавека, пачынаецца ад кончыкаy пальцаy правай рукi, затым пракручваецца перадплечча i yпiсваецца плячо y цвёрдую падлогу па некаторай iнэрцыi. Затым, нiбы на дзiцячых арэлях «след» iдзе па дыяганалi ад правага пляча праз хрыбетнiк, па мяккiх тканiнах выходзiць на левы бок сцягна. Прыyстаючы, сiстэма звёнаy «чалавек» разгортваецца па ходзе руху насустрач асноyнаму ходу. Так паyтараецца i y зваротным руху наперад. Такiм чынам чалавек за два кулi праз плячо выходзiць у зыходнае становiшча. Спачатку заняткаy Харына нудзiла – адбiвалася неразвiтасць мозачка, але неyзабаве гэта мiнула, як гэта бывае y трэнiраванага чалавека.
Зрабiyшы праз «не магу» yсяго 4 кулакамi бiяiнжынер адзначыy знiжэнне зубнога болю – як i варта было чакаць мозг актывiзаваy сваю yнутраную, глыбiнную частку i адток крывi спрыяy зняццю зубнога болю. Зрабiyшы яшчэ восем кулёy па падлозе сваёй каюты, Харын з задавальненнем адзначыy знiкненне зубнога болю. Так працягвалася yсю ноч: як толькi зубы пачыналi хварэць Харын спаyзаy з кушэткi i круцiy кулi, таксама ён вёy штодзённыя запiсы па колькасцi выкананага практыкаваннi. Прайшло yжо каля паловы ад пакладзеных кулёy. Пасля ён успамiнаy як яму выкладалi гэтыя рускiя кулi – гэта злiццё трох практыкаванняy – «Скрутка рук у плечавым поясе» плюс «а ля бярозка» плюс «крывы крок»…скрутку рук рабiць было лягчэй за yсё, – трэба было yстаць i стоячы рассунуць рукi y боку бо калi б вы былi падвешаныя на нацягнутым тросiку праз указальныя пальцы рук. Скручваючыся y плячах i нахiляючы галаву то y адзiн, то y другi бок скручваць плечавы пояс. Тут ён успомнiy аб другiм практыкаваннi – калi яшчэ быy курсантам лётнай школы, то яны клалiся на асфальт i паднiмаючы ногi перакочвалiся з аднаго боку на iншы, нiбы кiвач цi дзiцячыя арэлi. Тут важна было падстаyляць мяккiя тканiны сцёгнаy i спiны. Глядзець каб вострыя камянi на асфальце не паранiлi пазваночны слуп. Ну, а трэцяе практыкаванне крывой крок выконвалася седзячы на паy або любой цвёрдай паверхнi. Такiм чынам, падгiнаючы нагу накшталт крывога шнека мы пераносiм цэнтр цяжару з адной нагi на iншую, якую таксама падгiнаем унутр.
Гэта практыкаванне патрабавала некаторай гнуткасцi y каленных суставах i насiла назву «крывы крок». Варта адзначыць, што зыходзячы са схемы пастаноyкi задачы (СІТУАЦЫЯ -> ПРАБЛЕМА -> МЭТА-> ЗАДАЧА-> РАШЭННЕ) уносiлiся Харыным адпаведныя карэктывы i ён мог займацца yжо без iнструктара. Варта адзначыць, што сам кулёк адпавядаy вызначанай лiтары сарака дзевяцi значнага старажытнаславянскага алфавiту, але якой менавiта лiтары для Ўладзiмiра Харына было пакуль загадкай. Было yжо пад ранiцу, калi Харын перамог гэтыя два разбалелых зуба i ён задрамаy. І тут у падлозе явы, паyдрымоце ён мозгам убачыy выходнае з грудзей фiялетавае вясёлкавае поле. Гэта было яго поле – бiяполе. Ад кiсцей рук паходзiла свячэнне. Такую карцiну ён назiраy упершыню – адбiлiся нагрузкi на мозг, мозг нiбы бачыy скурай цела.
Прачнуyшыся, ён запiсаy у дзённiку свае адчуваннi i паспяшаyся з дакладам да камандзiра карабля прафесара Артура Штольца. Зойдучы yсёткi да доктара Зайцавай, ён распавёy аб сваiм адкрыццi i бачаннi бiяполя шляхам уваходжання y некаторы зменены стан прытомнасцi. Доктар Вiкторыя Зайцава yважлiва агледзела дзясны i знайшла некаторыя запаленнi, прапiсала паласканне рота лекамi. Далей яна yважлiва паглядзела серыю кулёy i yспомнiла аб фiльме, паказаным ёй у дзяцiнстве – гэты кулёк меy волхаyскiя каранi. «Але мы то з вамi не ведзьмакi, не чараyнiкi, а навуковыя супрацоyнiкi i таму yсяму ёсць тлумачэнне i лагiчнае навуковае i рэлiгiйна-багаслоyскае. Так мы як пiк тварэння Божага маем усе задумы Божыя аб жывёлах, тварэннях унутры сябе… мы падобныя да Бога… магчыма задзейнiчаныя глыбiнныя yчасткi мозгу i чалавек глядзiць на yсё навакольнае з ужо развiтымi здольнасцямi, якiя часова драмалi». На гэтым Вiкторыя скончыла агляд, i падзякаваyшы Харына за такое важнае адкрыццё запiсала y сябе y дзённiку аб навуковым эксперыменце, але yжо на Зямлi, у лабараторыi тамаграфii мозгу…
МЕТЭАРЫТНЫ ДОЖДЖ
Бортмеханiк Юр'еy прачнуyся ад гуку сiрэны – яна папярэджвала аб патоку метэораy. І тут датчыкi паказалi аб збоi y працы энергасiлкавання – па yсёй верагоднасцi выйшлi са строю штатныя сонечныя батарэi. Юр'еy задумаyся – у яго y запасе не было больш сонечных батарэй на складзе. Але! Затое былi спраyныя савецкiя яшчэ транзiстары П -214, з крышталямi германiю yсярэдзiне. Іх было на складзе штук 500. Дастаyшы адзiн з iх, ён акуратна спiлаваy вечка транзiстара ножовкой па метале i паднёс адчынены p – n – p пераход да iлюмiнатара. Светлавы струмень ад Сонца yзбуджаy ток у крышталi германiю гэтага транзiстара. Юр'еy паднёс мацы вальтметра да базы i эмiтара адпаведна – Ура! напружанне было невялiкiм за yсё 0, 3 вольта, але ён было! Выдаткаваyшы, восем гадзiн на мантаж 50 транзiстараy на плаце памерам 17 на 17 сантыметраy, ён паднёс iх да сонечнага боку станцыi – i вынiк – 1, 3 вольта напружання пры маленькiм маленькiм току. Рашэнне было выпрацавана адразу – замянiць сонечныя, прабiтыя метэарытамi панэлi на самаробныя з транзiстараy П-214 узору 1970 года. Усё зарабiла i самаробныя сонечныя батарэi сталi назапашваць энергiю для падзарадкi акумулятараy станцыi для выхаду y эфiр з Зямлёй, з Цэнтрам Упраyлення Палётамi!!!
БАЧАННЕ АНЁЛАЎ
Выслухаyшы даклад Харына, прафесар навукова-даследчай экспедыцыi, ён жа камандзiр карабля «Пегас» Артур Штольц падбадзёрыyся. Трэба ж транзiстары П-214, выпушчаныя яшчэ y СССР у 1970 году, спатрэбiлiся тут у 2028 году! Гэта каля 60 гадоy прайшло – наколькi трывалы быy запас навуковай думкi y СССР! Прафесару Штольцу было крыху за пяцьдзесят, i ён яшчэ заспеy школу савецкiх навукоyцаy, якiя вучылi думаць, вынаходзiць нестандартнымi спосабамi, але yсё y межах логiкi! Ды былi часы, гэта быy час адкрыццяy, калi 70 адсоткаy вынаходстваy усяго чалавецтва лягло на сямiдзесятыя гады дваццатага стагоддзя. Ён сеy за працоyны столiк i пачаy запаyняць бартавы часопiс, рэзерв электраэнергii дазваляy працаваць пры аварыйным святле i праз трое сутак павiнна быць гатова сонечная батарэя Харына, – пры yсёй працаёмкасцi гэта была апошняя надзея! Ён запаyняy часопiс, думаy, разважаy i пазiраy у iлюмiнатар – карабель выходзiy з ценю Зямлi, падстаyляючы бакi Сонцу.
І тут ён убачыy групу людзей, – яны цiха спявалi i iшлi з харугвамi паралельным курсам. Так-так у космасе, паралельным курсам. Пры сонечным досвiтку карцiна здавалася неверагоднай! Ён прыгледзеyся i yбачыy крылы y людзей – iх было сем чалавек. «Дык гэта ж анёлы!» – выклiкнуy Артур i паспяшаyся зняць усё на вiдэакамеру, патэлефанаваyшы пры гэтым калегам. Увесь экiпаж карабля бачыy анёлаy. Была сярэдзiна сакавiка па зямным часе, час Вялiкага посту, i yсё дружна, весялячыся ад убачанага, пачалi спяваць хвалебныя песнi Богу. Вядома, не yсе былi на караблi хрысцiянамi, але маленькая група навукоyцаy, закасцянелых атэiстаy раптам прынялася рабiць крыжыкi з падручных сродкаy i вешаць iх да сябе на шыю. Бачанне ж анёлаy было хвiлiн пяць, i yсё было знята, нават iх спевы трапiлi на плёнку. Такiм чынам, завяршаyся месяц знаходжання карабля на арбiце Зямлi. Наперадзе было шмат эксперыментаy, але гэты самы «касмiчны» па волi Творцы назаyжды застаyся y памяцi y людзей!
Трэнiроyка Пах Думкаy.
Калi прафесар Артур Штольц быy яшчэ студэнтам, яны студэнтамi любiлi гуляць у наступную гульню. Знаходзячыся y аyтобусе, яны меркавалi прафесii людзей па iх асобах, адзеннi, манеры паводзiнаy, манеры гаварыць i многiм iншым прыкметам. Адрознiць людзей на пенсii ад, скажам, студэнтаy было лёгка, а вось лекара ад настаyнiка адрознiць было зусiм цяжка – бо i той i той працаyнiкi разумовай працы, толькi калi разгаварыць iх, што забаранялася правiламi гульнi. Знаходзячыся y аyтобусе, студэнты, а iх было няшмат чалавека 3—4 не больш, рабiлi пазнакi i выходзячы на патрэбным прыпынку яны абменьвалiся запiсамi. Супадзенняy было шмат. І той, у каго было больш супадзенняy, лiчыyся пераможцам.
Напрыклад, лёгка адгадвалiся вайскоyцы i палiцыянты – адбiтак духоyнасцi на iх строгiх нацягнутых асобах казаy пра сябе. Ішло час i будучае пакаленне студэнтаy-фiзiкаy перадало y спадчыну гэтую гульню yжо iншым студэнтам. У 2000-я падключылi да гульнi камп'ютар, а менавiта штучны iнтэлект. Па вонкавым выглядзе, хадзе штучны iнтэлект шукаy сярод пасажырскага струменя хулiганаy i тэрарыстаy. Працэнт угадвання дайшоy да 80 працэнтаy, а гэта вялiкi працэнт. Але больш за yсё адгадвалася y сiмбiёзе кампутара i чалавека. Чалавек бачыy тое, што машына не y стане бачыць – менавiта адбiтак духоyнасцi на твары чалавека. Гэта дасягалася малiтоyнай практыкай, хаджэннем на службу y праваслаyны Храм, захаваннем сакрамэнтаy Касцёла. І вось ужо будучы на пятым, заключным курсе вучобы студэнты yжо што называецца адчувалi yсiх пасажыраy метро, аyтобусаy, спадарожнiкаy у аyтамабiлi… Варта адзначыць самыя прасунутыя духоyна студэнты выкарыстоyвалi тое, што называецца пранiкненнем ва yнутраны пачуццёвы свет чалавека такiм спосабам «пазнавання» iнфармацыi валодаюць манахi, прафесiйныя вайскоyцы, суддзi.
Але свет развiваyся, прагрэс быy i хутка iшоy i y камп'ютарнай тэхналогii. У 2010-м кампутарам кiравалi yжо без правадоy, напругай думкi аператара. Хаця не yсе гэтыя эксперыменты былi здабыткам грамадскасцi, але яны былi. І тут узнiкла галоyнае пытанне – цi можа камп'ютар вялiкай магутнасцi прачытаць думкi людзей, напрыклад, якiя едуць у аyтобусе? Аказалася можа, але y тыя часы гэта была грувасткая тэхнiка, але yжо y 2025 годзе гэтая тэхнiка памяншалася да памеру пачка з-пад цыгарэт. Вядома, па-ранейшаму вялiкi вынiк у iдэнтыфiкацыi асобы даваy сiмбiёз чалавека i кампутара, а дакладней чалавека i Штучнага Інтэлекту. І тут мы падыходзiм да асноyнага навуковага эксперыменту каманды даследчыкаy на «Пегасе». Вось у чым сутнасць. Знаходзячыся y аyтобусе чалавек з камп'ютарам, няхай нават самым маленькiм, знаходзiцца y непасрэднай блiзкасцi ад правяраемага. А раптам гэта тэрарыст? Такiм чынам, узнiкла iдэя «мацаць», чытаць мыслеобразы людзей на адлегласцi – з космасу, напрыклад.
Па магутным пучку прамянёy падавалася хваля звышвысокай частаты, на Зямлi гэты прамень займаy радыус ад пяцi да паyметра дыяметрам, у залежнасцi ад налад. Аператар праз спадарожнiк прамацваy натоyп людзей на прадмет пошуку людзей з негатыyнымi, агрэсiyнымi думкамi. І выявiyшы iх, падключалi yвесь комплекс аператыyна-вышуковых мерапрыемстваy. Быy i другi бок медаля y гэтага эксперыменту – перадача энергii на адлегласцi чалавеку, параненаму, напрыклад, хвораму, якi iдзе y дарозе. Па промнi з космасу ад спадарожнiка аддавалася вызначаная частата, натуральна не чутная нi кiм, яна то i задавала тэмп працы галаyнога мозгу чалавека i пры неабходнасцi магла зняць усе неабходныя характарыстыкi з параненага ваяра. Але гэта ваенны бок эксперыменту. Усе тэарэтычныя выкладкi былi дваццатых гадоy 21 стагоддзi, а на двары стаяy ужо 2028 год. Так што yсё i yзровень тэхнiчнай абсталяванасцi карабля, i навуковы yзровень даследнiкаy быy на належным узроyнi. Склад калектыву быy iнтэрнацыянальны, напрыклад Васiль Харын быy рускi, з Пермi, яму было 42 гады i гэта была яго другая касмiчная экспедыцыя. Працуючы бортiнжынерам i па сумяшчальнiцтве бiёлагам, ён ведаy амаль усё пра карабель i пра чалавека. «Псiхабiямеханiчнай сiстэме – чалавек» – як любiy ён казаць.
Камандзiр карабля – прафесар Артур Штольц быy з Германii i яго роля была больш у аб'яднаннi намаганняy усiх членаy экiпажа i кiраyнiцтва праектам. Ён быy яшчэ i штатным псiхолагам, ён праходзiy навучанне y адным з манастыроy Швейцарыi.
Лекар экспедыцыi Святлана Майсееyна была з Ізраiлю, яе канёк – галаyны мозг, склад крывi, бiяхвалi як мозгу, так i чалавека.
Інтэлектуальная сiстэма «Вагрыус» была родам з ЗША – мiнiмiзацыя чыпаy у гэтай краiне выйшла на першае месца яшчэ y 90-я гады дваццатага стагоддзя. Штучны Інтэлект саманавучаyся i y праграмным рэжыме, i вобласцi эрудыцыi – у гульнi y шахматы яму не было роyных на Зямлi. Напрыклад, ён мог пры аварыi самастойна пасадзiць карабель без удзелу чалавека.
Вядома ж былi i iншыя сябры экспедыцыi, робаты i шматлiкае iншае пра што будзе напiсана нiжэй.
Такiм чынам, усё было гатова да эксперыменту i y вобласцi перадачы энергii на адлегласць, i y чытаннi мыслеобразаy на выдаленнi з арбiты. На зямлi была група добраахвотнiкаy таксама рознага iнтэрналiстычнага характару. Усё было гатова. Вось толькi гэтая аварыя з панэллю сонечнай батарэяй стала невялiкай замiнкай – з Зямлi ляцеy ужо грузавы карабель-рамонтнiк, а пакуль усё адпачывалi i карысталiся самаробнай сонечнай батарэяй са спiлаваных па версе германiевых транзiстараy сямiдзесятых гадоy дваццатага стагоддзя.
Бiяробат у манастыры
Пасля аперацыi на руцэ, а Бiямаксу 21-му прышылi новае перадплечча, наyзамен страчанага y сутычцы з мядзведзiцай старога, кансiлiум лекараy вырашае накiраваць яго y манастыр, што за 30 кiламетраy ад навуковага мястэчка. Там i тканiны зажывуць, i вага y норму прыйдзе, i думкi аб жыццi супакояцца. Барыс Барысавiч Алейкiн, так клiкалi Бiямакса 21-га па яго чалавечым жыццi, пагадзiyся. Ён, былы вайсковец, жыy ужо другiм жыццём бiяробата i хацеy паглядзець царкоyнае жыццё знутры.
Вараб'еyскi манастыр, што каля вёскi Вараб'i, быy невялiкiм. 20 кароy з цялятамi, 2 трактары i чалавек 30—35 брацii. Манахаy усяго было 3 – сам настаяцель, айцец Фiлiп, яго памагаты манах Андрэй i iнак Сергiй, якi яшчэ хлопчыкам быy пры царкве i дарос да звання манаха. Браты, так званых труднiкi, былi y асноyным былыя алкаголiкi, якiя страцiлi свае дамы i працу па волi лёсу. Была i групка наркаманаy, людзей, якiя адсядзелi i вiюць свае сеткi зла i тут у манастыры.
Прывыб на месца на рэйсавым аyтобусе, прайшоyшы да манастыра 2 кiламетры, Барыс Барысыч убачыy царкву. Усё, як i на карце аэрафотаздымка – удалечынi трохпавярховы дом, дзе жылi браты, побач кароyнiк… Агарод i лазня вiдаць былi yдалечынi. Прайшоyшы y абразовую краму, ён убачыy там манаха Андрэя, якi быy да гэтага навуковым супрацоyнiкам у НДІ электронiкi. «І чаму ж ён, сышоy з нашага НДІ два гады таму? Што падштурхнула яго на гэта – манастырская цiшыня? Па папярэднiх дадзеных брацiя п'е i б'ецца, ну што ж гэта я – усё далей пазнаю, пажывем – убачым!»
У Храме было цiха, Андрэй перакладаy нейкiя паперы i Барыс (ён жа бiяробат Бiямакс 21-й) цiха спытаy: «Мне б вось тут гэта… руку пасля аперацыi падлячыць i нервы паправiць, дзе можна пакiнуць рэчы i yвогуле куды мне зараз?» «Ах, так, вы yчора тэлефанавалi», сказаy манах Андрэй. «Пакiньце пашпарт i сотавы мне, таксама наяyныя грошы – яны вам тут не спатрэбяцца i прытрымлiвайцеся за мной». Барыс пакiнуy пашпарт, сотавы, хаця другi сотавы быy уманцiраваны y яго цела, гэтак жа, як i радыёперадавальнiк са спадарожнiкавым тэлефонам. З Цэнтрам можна было звязацца y любы момант, робячы пры гэтым любую працу i нават размаyляючы з iншымi людзьмi.
«А можна лiхтарык пры сабе пакiнуць?» спытаy Барыс, лiхтарыкам быy замаскiраваны акумулятар, ён устаyляyся y сетку i зараджаyся, потым зарад перадаваy iнтэлектуальнай сiстэме бiяробата. Паколькi мозг i сэрца бiяробата былi чалавечыя, а yсё астатняе i мышцы, i yнутраныя органы i шкiлет штучныя, усё гэта патрабавала зарада энергii раз у двое-трое сутак. З ежы Барыс мог есцi yсё, але мог i доyгi час заставацца без ежы. Шмат даyжэй, чым звычайна. Мог ёсць працяглы час толькi адну пшанiцу – яна раскладалася на пажыyныя рэчывы y штучным страyнiку.
«У нас вельмi строгi манастыр, але паколькi вы будзеце качагарам i адначасова начным вартаyнiком, Вам можна мець лiхтарык пры сабе», сказаyшы гэта манах Андрэй, зачынiy абразную краму i павёy Барыса y брацкую хату.
Барысу паказалi вялiкi пакой на шэсць чалавек, ложкi стаялi y два ярусы вакол сцен. Таксама паказалi y падвале качагарку, яе тапiць не трэба было, трэба было нацягаць крыху дроy i кавалкаy вугалю y запас, прыбрацца, паправiць правiслую электраправодку, працягнуць кабель для yнутрыманастырскага тэлефона i yсталяваць там старога yзору тэлефон. Чым Барыс Барысавiч i заняyся.
За трапезай Барыс агледзеy i запiсаy на памяць свайго штучнага iнтэлекту yсiх братоy, – учорашнiя алкаголiкi i наркаманы былi ахайна апрануты i на тварах iх быy чырвань. Усе былi выспалiся i бадзёрыя. Толькi адзiн з iх – Дзмiтрый, як потым даведаyся Барыс яго iмя i прозвiшча па базе даных МУС, адчуyшы знятае фота асобы, быy пануры. Дзмiтрый быy не y сабе, ён – лiдэр АЗГ звiy тут гняздо. Яму павiнны былi сённяшняй ноччу прывезцi партыю гераiну y манастыр, для наступнай перапраyкi y Еyропу. І тут гэты новенькi. Качагарам i вартаyнiком пастаyлены. «Як бы не быy ён бiяробатам з мянтоyкi», падумаy Дзмiтрый. Яго чуйка за гады адседкi i доyгiх «хадок» на зону яго не падводзiла. «Сёння yвечары настаяцель айцец Фiлiп з'едзе па сваiх справах у горад, у Епархiю. Манах Андрэй будзе спаць, а iнакаy Сергiй ноччу будзе малiцца за yвесь свет у Храме. Вось толькi гэты са сваёй хворай рукой у мае планы не yваходзiy. Ну ды добра, будзе дзень, будзе ежа», – падумаy Змiцер i стаy пiць гарбату.
Барыс тым часам пайшоy у бiблiятэку, набраy кнiг. Тут былi i Феафан Пустэльнiк са сваёй «Нябачнай Бранню», i Ян Лествичник i шматлiкае iншае. У падвале быy тапчан, сабраны з дошак, куды Барыс i склаy стос кнiг. Праапераваная рука балела, швы яшчэ не былi зняты з бiятканiны. Па паказчыках датчыкаy цела yсё было y норме, падзарадка на 48 гадзiн. Хоць ён бы саснуy пару гадзiн, каб не спаць уначы, а чытаць i рабiць абыходы па манастыры.
Вечарэла… Барысу yдалося паспаць пару гадзiн у келлi – яму нiхто не перашкаджаy, усе былi на паслушэнствах. Час iсцi было y Храм на абавязковую супольную вячэрнюю малiтву i братэрскае правiла. Што ён i зрабiy.
Барыс стаяy крыху наперадзе yсiх, хрысцiyся роyна, як i належыць хрысцiянiну, але захоyваючы погляд на сябе звонку. ён як бы бачыy сябе вачыма братоy. Ён нiяк не выдаваy у сабе бiяробата – i еy, i спаy, i малiyся як чалавек. Ён ведаy, што Вышэйшы Розум безумоyна iснуе, але дагматычна, па-чалавечы яшчэ малавераваy, не адчуваy Яго штосекунднага быцця на Зямлi. Яго клопат аб iм.
Вячэрняе правiла падышло да канца, браты станавiлiся па крузе i праходзячы па iм прасiлi прабачэннi сябар у сябра. Выйшаyшы iх Храма, Барыс адчуy лёгкасць мыслення. Гэта было першы раз, за доyгi час. Інтэлектуальная сiстэма бiяробата зафiксавала y момант агульнай брацкай малiтвы напружаную працу мозгу i цяпер мозг адпачываy няшмат, што i паслужыла некаторай радаснай эйфарыяй. Гэта не было ласкай, таго невядомага пачуцця, дзеля якога Бiямак 21-й i прыйшоy у манастыр.
Прыйшоyшы y кацельню, ён зверыy аэрафотаздымак са спадарожнiка i картай свайго 7-га перамяшчэння па манастыры. Першы сеанс сувязi з Цэнтрам прызначаны на 2 гадзiны ночы. Трэба было дадаткова адукаваць са спадарожнiка «Космас 976» усе будынкi кляштара на прадмет патайных пакояy. Магчыма, тут у Вараб'ёyскiм манастыры быy наладжаны кана пастаyкi наркотыкаy у Еyропу. Ну не верыy Барыс Барысавiч, ён жа бiяробат Бiямакс 21-й на выпадковае знаходжанне на тэрыторыi манастыра злодзея рэцыдывiста. Па дадзеных МУС гэта быy Жук Змiцер Львовiч, 1970 года нараджэння. Звычайныя аператыyнiкi МУС абыходзiлi гэты манастыр бокам – месца ад горада аддаленае, цiхае, ды i хто дасць дазвол на правядзенне аператыyна-вышуковых мерапрыемстваy на тэрыторыi манастыра. Ды i сiл не хапала. Гэта трэба было якiм мянтом быць каб укаранiцца y манастыр, дзе свая ахова, гэтакая дзяржава y дзяржаве.
Сцямнела… Да сеансу сувязi заставалася 3 гадзiны. i Барыс стаy вывучаць манастырскiя працы. І вось што ён вычытаy. аказваецца, каб прыцягнуць ласку грэцкiя манахi павольна паyшэптам заyсёды паyтараюць «Ісусе Хрысце… Ісусе Хрысце». Такiм чынам, заyсёды за працай, калi iдуць куды-небудзь. Гэта была частка Ісусавай малiтвы, дару, якi yзнiк у старажытныя стагоддзi. Валодаючы дарам Ісусавай малiтвы чалавек зменьваyся, прыпадабняyся Богу, здабыy дары. Так пачаy бiяробат гаварыць паyшэптам, нягучна з паyзамi: «Ісусе Хрысце… Іiсусе Хрысце». так прайшло 2,5 гадзiны.
Усе спалi, толькi дзяжурылыя сабакi лянiва ляжалi каля дзвярэй братэрскага дома. Барыс выйшаy са склепа качагаркi, але тут невядомая сiла яго спынiла. Мiма яго прайшоy чалавек. Чалавек не заyважыy Барыса, – выйшаyшы ён крыху раней цi пазней яны б убачылi адзiн аднаго. Биоробот уключыy iнфрачырвонае выпраменьванне i yбачыy прыпаркаваны джып у кустоy. З джыпа працягнулi скрутак, i ён павольна i цiхi ад'ехаy. Чалавек прыняy белы скрутак таксама цiха як цень, прайшоy мiма качагаркi Барыса, якi стаяy у склепе. Барыс падключыy тым часам электронны нос – «Гераiн! Вышэйшай якасцi!» – гэта тое, што i было y скрутку.
Рашэнне прыйшло маментальна, – не выходзячы y эфiр, якi мог праслухоyвацца, бегчы з манастыра. І бегчы неадкладна. Зарыентаваyшыся па зорках, Барыс выйшаy з манастыра – наперадзе прыкладна 25 кiламетраy па бездаражы, ранiцай ён усё ж выйдзе на сувязь з Цэнтрам. Але ён ужо будзе далёка ад кляштара.
Ён iшоy па прасёлкавай дарозе i паyтараy паyшэптам «Ісусе Хрысце… Ісусе Хрысце…» І тут злева было маленькае балотца. Усе сэнсары бiяробата працавалi y штатным рэжыме. І тут ён пачуy выразна ад лiлей «Якi шчаслiвы чалавек мiма нас iдзе… Якi шчаслiвы! Яму дапамог сам Бог!» i Барыс выразна адчуy той невымоyны, неапiсальны стан, якi называецца мiлатой!
ЗВЕРАЛЮДЗІ
Биоробот Биомакс 21-й ляжаy пад завалам з камянёy у напаyпрытомным стане yжо дзён пяць. Дакладней ён не мог вызначыць з-за траyмаy нанесеных звералюдзьмi. Гэтая вайна працягвалася yжо два гады са зменнымi поспехамi для ваюючых бакоy. У Биомакса была полуоторвана левая рука, яна вiсела на биопроводах-жылах i з яе выцякала алей, маленькiя маторчыкi, якiя адказваюць за сцiск пэндзляy, працягвалi самаадвольна то yключацца, то выключацца, расходуючы электраэнергiю.
Рэжым харчавання y бiясiстэме быy пастаyлены як тэрмiнаторны. Гэта нават не эканомны «экстрэмальны» цi яшчэ яго называюць аварыйны, гэта той рэжым, пры якiм рухомасць канструкцыi абмежавана – жыццi бiяробата блiзкая да смерцi i задача гэтага рэжыму, падтрымаць карты памяцi да прылёту атрада ратавальнiкаy-спецназаyцаy з базы. Паyстанцы – звералюдзi паводзiлi сябе вельмi хiтра, яны спрытна маскiравалiся y жывёльным свеце, лёгка навучалiся, то збiралiся y групы, то дзейнiчалi y адзiночку. Звералюдзей спансавалi навукоyцы, якiя yсталi на навуковую нiву y шэрагах крымiналу, а менавiта y шэрагах наркабаронаy. Менавiта на такую групу, прадукт мутацыi ад прамянёy прыбора «Харатрон», i натыкнуyся Бiямакс 21-й патрулюючы тэрыторыю Краснавiшэрскага запаведнiка.
На першы погляд гэта былi звычайныя мядзведзi – мядзведзiца з двума мядзведзiкамi. Бiямакс 21-й, вынiкаючы iнструкцыям, падышоy на адлегласць стрэлу, але як толькi ён узвёy стрэльбу са снатворным, мядзведзiца кiyнула кiвач. Так, ды той самы кiвач школы вайсковай контрвыведкi… паказала сыход направа, сышла налева i адразу ж наблiзiлася метраy на пяць. Биоробот разгубiyся, – «Каб мядзведзi пампавалi кiвач?» i тут у левым баку грудзей бiяробата yзнiкла цягучая боль, датчыкi зафiксавалi лептон пробой! Бескантакт школы чараyнiкоy звералюдзi толькi асвоiлi параyнальна нядаyна. Биоробот павалiyся як скошаны. Мядзведзiца гайданулася па iнерцыi направа, затым налева i yжо скачкамi скарачаючы дыстанцыi, як гэта робяць хутка толькi звяры i намёртва yпiлася y левы локцевы сустаy.
Ужыванне бескантакту не прайшло бясследна i для мядзведзiцы, – рэзкi залiмiтавы выкiд усiх энергiй, сфакусаваны y вобласць сэрца бiяробата (а y гэтай серыi бiяробатаy сэрца i мозг чалавечыя, а косцi i цяглiцавая тканiна yперамешку i чалавечыя, i тытанавыя, i арганаподныя пластыкавыя. перфтаранавым складнiкам) прывёy да таго што мядзведзiца Алiса павалiлася як падкошаная. Такое заyсёды бывае пры yжываннi бескантакту – патрабавалася аднаyленне каля 2-х сутак у хованцы. «Таварыш маёр, таварыш маёр», кiнулiся да яе медзведзяняты, сяржанты Зосiма i Яфрэм, «Што з вамi?» «Гэтага лагернага паyдурка y пячору на Воyчым Камянi, завалiце yваход камянямi, няхай правялiцца.» Па яе разлiкам зарада акумулятараy у тэрмальным рэжыме павiнна хапiць на месяц працы, а тамака выцягнуyшы модулi памяцi i прытомнасцi можна будзе перапраграмаваць Биомакса-21. Ужо праходзiлi гэта, ужо хакалi гэтую серыю бiяробатаy. Ну а потым або бiяробат-шахiд, або агентурнае yкараненне y асяроддзе людзей – «зварот» у грамадства, калi легендаванне дазволiць. Сяржанты так усё i зрабiлi – адцягнулi Биомакса y пячорку (гэта была старажытная стаянка чалавека) i завалiлi yваход камянямi. Але! Яны не залiлi гэты паyтруп вадой! Пабаяyшыся канчатковага закарочвання yсiх сiстэм…
Так Бiямакс ляжаy у цемры i пачаy цямiць, ставячы сябе на месца супернiка: «не знiшчылi, значыць перапраграмуюць, памятаць сябе потым не будзеш. Мяне yжо шукаюць. Значыць будуць ляпiць шахiда.» Ён паспрабаваy выйсцi на сувязь, але радыёсiгнал паглынаyся, патрэбна была антэна хаця б невялiкая, i сiгнал кароткi, але магутны – батарэю б зарадзiць! І тут гiбрыдны розум (i чалавека i iнтэлектуальнай машыны ахiнула!) 1) руку левую адсекчы, яна yсё роyна не патрэбна. А дэталi рукi выкарыстоyваць! 2) усе праводкi сабраць разам – контур антэны гатовы! 3) са збору пячоры прасочвалася вада i запасiлася жыжыцай у куце. «Рыць там!» – Ён адкапаy ямку правай рукой сантыметраy на дваццаць. зараз маючы дзве пласцiны няправiльнай формы – адну вонкавага металiзаванага пласта рукi i другую судзiнкавую з меднымi маленькiмi валасiнкамi – правадамi ён закапаy вертыкальна, пакiнуyшы памiж iмi адлегласць каля 25 гл. Вiльгаць падцякала y гэтую iмправiзаваную акумулятарную яму зверху. Дзве «пласцiны», сталёвая i медная, з рэштак рукi, закапаных вертыкальна y зямлю, давалi рознасць патэнцыялаy! усяго y 1.5 вольта, але гэтага было дастаткова. Разлiк быy такi – звералюдзi ведалi час поyнай разрадкi батарэй – прыкладна трыццаць дзён, плюс мiнус суткi. Пасля гэтага прыходзь – забiрай гатовенькага. На 29-30-е суткi яны сабрацца зграяй вакол пячоры i пачнуць кружыць, загадзя абдумваючы цi няма якой пасткi ад звералюдзей. «Такiм чынам, – разважаy, Бiямакс 21-й, – трэба выйсцi y эфiр на аварыйнай хвалi, на прыкладна 27-е суткi ад таго моманту як, я страцiy прытомнасць. У эфiр толькi SOS! 27 сутак на 24 гадзiны гэта 648 гадзiн, за гэты час я зараджаю акумулятары да патрэбнага yзроyню! Цела (чалавечы складнiк) праyда страцiць у масе, але вада гэта значыць. І ляжаць, нерухома ляжаць, адключыць усе сiстэмы акрамя тэрмальных (карт памяцi, аперацыйнай сiстэмы y рэжыме чакання).Усяго пяць хвiлiн сеансу – потым страта прытомнасцi, i тут ужо як Бог управiць – на базе сiгнал прымуць, прыедуць на yсюдыходзе, адкапаюць… – карта памяцi будзе захавана, а потым аднаyленне, шпiталь…»
Але вернемся да звералюдзей, хто яны i як з'явiлiся? Усё пачалося y лабараторыi Сакулiна Яyгена Вiктаравiча. Ён амаль навукова даказаy перадачу думак жывёлам, шляхам апрамянення мозгу жывёлы вызначаным выглядам прамянёy, а менавiта апрамяненнi вызначаных раёнаy мозгу. У тое лета 2026 года ён адправiyся y адпачынак, у Краснавiшэрскi запаведнiк i yяyляеце заблудзiyся. Неба было пахмурным, i ён блукаy ужо другiя суткi i выйшаy да пячоры якая носiць iмя «Ваyчыны Камень», пячора yяyляла сабой выемку y скале, яна была нiзкая i y яе можна было патрапiць толькi прыгнуyшыся. Сцены гэтай пячоры былi высланы крышталямi незвычайнай да селю нябачанай прыгажосцi. Пазней Сакулiн назаве яго «Харатрон». Такiм чынам, апынуyшыся y пячоры ён страцiy сiлы i праспаy у ёй нейкiя 15 хвiлiн. Праз скляпенне пячоры, праз вялiкую расколiну y скале пранiкаy невялiкi праменьчык святла, – ён пераламляyся i падаy на крышталi i yжо y выглядзе лёгкага туману ахутваy саму пячору. Сакулiн устаy i агледзеyся – нечакана ён быy поyны сiл i ясна, як бы гэта не дзiyна разважаy.
