скачать книгу бесплатно
Baristi i vëzhgoi të largoheshin
‘Uau, ç’farë shpejtësie!’ mendoi.
Pa me habi kutinë që mbante në një raft.
‘Të kenë qenë ushqimet e kripura?’
Dhoma e Cynthia-s ishte shumë e ngjashme me dhomën e tij, e gjerë, me shtratin treçereksh, dollapin të mjaftueshëm, një tavolinë shkrimi dhe një kolltuk për relaks. Televizori satelitor dhe frigo-bari ishin aksesorë të vlefshëm për përdoruesin e dhomës. Mobilimi ishte i rafinuar, siç i përshtatej një hoteli të kategorisë së lartë siç ishte ai. Pikturat nëpër mure përfaqësonin pejsazhe të Yorkshir-it, me shkurre të gjelbra dhe të valëvitura vazhdimisht nga era.
Banjua ishte shumë mikpritëse, me sanitarët e rinj dhe të higjienizuar në mënyrë të përkryer. Dushi lluksoz me kabinë kristali ishte tmerrësisht ftues, në fakt Cynthia filloi menjëherë të përgatitej. Hoqi kapësen e flokëve dhe i lëshoi, duke rrotulluar kokën disa herë majtas dhe djathtas për t’i veçuar. I arrinin deri tek shpatullat dhe tregonin një prerje të sofistikuar me shkallë. Hoqi xhaketën dhe e vendosi me rregull në varëse. Nuk i hoqi ato këpucë aq elegante. Akoma jo. Kur uli zinxhirin e fundit McKintock u ndje i pafuqishëm, dhe për të fshehur reagimin e tij kërkoi nëse mund të shkonte në dhomën e tij të merrte sendet personale të nevojshme.
Sapo doli nga dera, me ballin mbushur me djersë dhe zemrën që i rrihte si e çmendur, pyeti veten nëse po bënte ndonjë marrëzi. Ndërsa ecte në korridor me hap mekanik dhe merrte ashensorin për të zbritur në katin e parë ku gjendej dhoma e tij, u kujtua që nuk ishte më një burrë i martuar. Tashmë ishte divorcuar prej vitesh, dhe duhej ta konsideronte veten si një burrë i lirë për të parë mundësi të reja. Futi me nxitim në valixhe një palë të brendshme, një veshje të hekurosur dhe sendet për higjienën personale, pastaj mbylli derën dhe iu drejtua më i qetë katit të dytë, dhomës 216.
Trokiti por nuk morri përgjigje. Provoi dorezën dhe pa që Cynthia e kishte lënë hapur derën për të. Nuk ishte një ëndërr, pra, kjo që po jetonte.
Hyri dhe dëgjoi rrjedhën e ujit në dush. Vuri valixhen e tij përbri dollapit, pastaj pa që dera e banjos ishte lënë e hapur.
Dhe përmes saj pa Cynthia-n.
Brenda kabinës së kristaltë, nën masazhin bujar të ujit të nxehtë, ajo po kalonte sfungjerin e mbushur me shampo trupi mbi kraharor, poshtë gjokseve të bëshëm, mbi stomak dhe mbi bark. Ishte kthyer treçerek ndaj derës, me këmbën e majtë lehtësisht maskuar nga gjuri e poshtë. E pa dhe nuk lëvizi as një milimetër. I buzëqeshi dhe filloi të sapunisë krahët, sqetullat, anët.
McKintock do kishte dashur të gjente forcën të shkëputej nga ajo pamje, të paktën për respekt, por nuk e gjeti.
Ishte shumë e bukur. E mrekullueshme.
Mbeti i magjepsur duke parë atë trup të mrekullueshëm, të plotë dhe tepër sensual.
Ajo filloi të kalojë sfungjerin mbi ijë, me ngadalë, në mënyrë metodike, dhe duke tundur kokën mbrapa ritmikisht.
Shikimi i McKintockut ndoqi pa rezistuar lëvizjet e sfungjerit, me sy të shqyer, i paaftë të lëvizte.
Derisa e kuptoi që ajo po e shikonte, e qeshur dhe tinëzare.
Cynthia mbushi me ujë tapën e shampos së trupit dhe ia lëshoi përmes çatisë së hapur të dushit.
McKintock u shkund papritur, sikur e goditi një rrufe, dhe u bë ngjyrë vjollcë nga turpi. Kuptoi se si duhet të jetë ndjerë Atteoni i shkretë i legjendës. O Artemisë! Sa burra ke magjepsur me bukurinë tënde! Tani edhe unë u laga nga uji magjik: do të shndërrohem në dre?
Cynthia buzëqeshi dhe lau shpejt kurrizin, vithet dhe këmbët, në fund u shpla me ujë të bollshëm duke u rrotulluar poshtë dushit dhe duke kaluar ndërkohë gishtat nëpër flokë për t’i shplarë më mirë. Mbylli rubinetin dhe la që uji të kullonte nga trupi i saj, shtrydhi flokët dhe në fund hapi me ngadalë kabinën, doli dhe u kthye në shpinë për të veshur rrobdishanin që McKintock po e mbante gati.
E shtrëngoi në trup dhe u rrotullua përpara. Ishte e ngrohtë, e parfumosur me shampo trupi me lavandë, me flokët të lagur dhe lëkurën të skuqur nga uji i nxehtë. Tmerrësisht e dëshirueshme.
Lëvizi për të dalë nga banjua; McKintock nuk arriti të përmbahej dhe i mbështeti duart në të dy supet, duke i dalë përpara por pa e ditur mirë ç’farë të bënte. Cynthia e pa me pamje qortuese:
<Dushin!>
Ai i zbehur hoqi dorë dhe e la të kalonte.
Cynthia doli nga banjua, lidhi rripin e rrobdishanit rreth belit dhe morri tharrësen e flokëve nga valixhia, pastaj hyri përsëri dhe filloi të thajë flokët përpara pasqyrës së veshur me avull.
McKintock atëhere doli dhe u zhvesh, duke vënë rrobat në një hapësirë boshe të dollapit dhe syzet pa korniza rrethuese mbi tavolinën e shkrimit. Vendosi një palë pizhama në anën e majtë të shtratit.
Si në të pesëdhjetëetetat që ishte dukej pak a shumë në formë. Si një skocez i mirë hante pak, ndërsa i pëlqente të ecte shpejt në rrugë të gjata, sidomos në brendësi të strukturës universitare. Përdorte makinën vetëm kur ishte e nevojshme, dhe kjo e kishte ndihmuar të rrinte në formë. Kishte vetëm pak bark të dalë tek ai burrë i dobët me trup mesatar, me flokët gri dhe shikim depërtues, me sytë gështenjë.
U fut brenda në dush duke mbajtur një peshqir rreth belit, dhe kur e hoqi dhe hapi ujin qëndroi i kthyer nga muri i veshur me pllaka.
Cynthia nuk i hodhi asnjë shikim gjatë gjithë kohës. Vazhdoi të përdorte tharësen e flokëve me një dorë të sigurt, duke marrë një rezultat final të admirueshëm. Pavarësisht moshës, flokët e saj ishin akoma të dendur dhe me shkëlqim. Boja e flokëve i nxirrte më në pah ngjyrën origjinale të tyre, vetëm pjesërisht vijëzuar në të bardhë po të mos e kishte mbuluar në mënyrë perfekte dhe pa një milimetër rritje e kuqja e errët artificiale.
E çoi tharësen në dhomë. McKintock ishte akoma duke u larë.
Hoqi robdishanin, morri nga çanta shishen e parfumit dhe e sprucoi disa herë në ajër, duke krijuar një re. Hyri brenda resë dhe bëri disa pirueta për disa sekonda, duke lënë që trupi i zhveshur të thithte aromën, pastaj veshi një këmishë nate mëndafshi që shkëlqente, jeshile të hapur dhe e gjatë deri në mes të kofshës, pa të brendshme. Më në fund u ul në një kolltuk, gjysmë e shtrirë në një pozë topitëse.
I kishte krahët të mbështetura lehtësisht në mbajtëset, kokën të mbështetur në shpinë dhe të përkulur në të majtë, këmbën e djathtë në kënd të drejtë dhe me shputën zbathur mbi moketin e dyshemesë, këmba e majtë zgjatur përpara.
Sistemi ngrohës vakëzonte këndshëm ambientin, në atë natë pranvere.
Cynthia mbylli sytë, duke u relaksuar në atë ngrohtësi.
Pas rreth një minute McKintock doli nga banjua me robdishanin në trup dhe u drejtua për nga pizhamat e tij të mbështetura në krevat, por gjatë rrugës kaloi përpara Cynthias. E pa mbi kolltuk, si një nimfë qiellore, rozë si një lule e çelur mrekullisht, dhe ndjeu parfumin e saj magjik. Një shkarkesë elektrike i përshkoi trupin nga fundi në krye, dhe ai ra në gjunjë përpara saj. I vendosi me delikatesë gishtat në kofshën e majtë, vetëm duke e cikur. Lëkura ishte jashtëzakonisht e butë, e ngrohtë dhe e hidratuar. Përshkoi me gishtërinj disa centimetra në drejtim të ijës, pastaj puthi ëmbëlsisht gjurin e rrumbullakët. Me dorën tjetër përkëdheli kofshën e djathtë të saj nga ana e jashtme, pastaj lëvizi dorën nga brenda, duke puthur njëherë një kofshë dhe pastaj tjetrën. Mëndafshi i këmishës së natës rrëshqiste për lart sa më shumë që ai përparonte, derisa ija mbeti e zbuluar. McKintock u gjend përpara pubisit, i cili shpaloste një push në formën e një drejtëkëndëshi të formuar me saktësi gjeometrike, me kufirin e sipërm që fillonte një centimetër mbi vulvë dhe anët vertikale dy centimetra nga buzët e mëdha. Puthi kanalin inguinal të majtë, pastaj vazhdoi në drejtim të kundërt të akrepave përgjatë një gjysmërrethi përreth malit të Venerës, duke puthur me intervale prej tre centimetrash duke arritur në kanalin inguinal të djathtë. Mbështeti me guxim buzët në klitor, hezitoi, pastaj u mjaftua me një të puthur me buzë tashmë të mbyllura. E puthi në barkun, e lëmuar dhe të tonifikuar, si dhe rreth kërthizës, për të puthur pastaj edhe atë. Vuri duart në brinjë, puthi stomakun dhe gjoksin e majtë, të ngrohtë dhe të plotë, pastaj kaloi tek ai i djathti, duke fërkuar gjithë dëshirë kokën dhe hundën.
Në atë çast Cynthia hapi papritur sytë dhe me dorën e djathtë i kapi penisin nga poshtë, dhe duke e mbajtur siç mbahet një elektrik dore e detyroi të ngrihej në këmbë, u ngrit nga kolltuku dhe duke manovruar penisin si nje levë komandimi e shtriu McKintock-un kryq mbi shtrat, me këmbët poshtë. Hoqi këmishën e natës dhe hypi kaluç mbi të, me trupin të ngritur, pastaj me dorën e majtë rregulloi buzët e mëdha për të lehtësuar hyrjen e penisit në vaginë, kryqëzoi gishtërinjtë prapa qafës dhe filloi të lëvizë ritmikisht lart dhe poshtë. Kur arrinte poshtë rrotullonte barkun përpara që të fshikte klitorisin me lëkurën e tij. Ritmi ishte perfekt dhe i rregullt, me zbritjen më të ngadaltë dhe intensive sesa ngritja.
McKintock ishte si në ekstazë, dhe me duart të mbështetura në gjunjtë e Cynthia-s e shikonte me admirim ekstazik. Ajo lëvizte me një hijeshi dhe një zotërim femëror të vetes saqë dukej si një krijesë hyjnore. Ndërsa e përkëdhelte të gjithën me shikim, vuri re poshtë sqetullave dy shenja të vogla gjysmë të rrumbullakëta në forma saktësisht identike. Në fillim nuk e kuptoi, pastaj u kujtua që një shoku i tij kirurg estetik i kishte treguar, një herë, që një nga mënyrat e përdorura për të vënë protezat prej silikoni në gjoks ishte të praktikonin një prerje pikërisht si ajo poshtë sqetullës, në mënyrë për të fshehur shenjën. Pra ky ishte sekreti i një gjoksi kaq të bollshëm dhe sensual. McKintock nuk u zhgënjye. Përkundrazi.
‘Kujt i plasi!’ mendoi. Nesë ky ishte rezultati, ishte i lumtur që ishte aty ta shijonte.
Ato gjinj i kërcenin përpara syve, ndërsa Cynthia lëvizte lart e poshtë me shikimin të humbur dhe gojën gjysmë të hapur. Një kuitje e ulët hundore shoqëronte plotësimin e çdo zritje, derisa ajo filloi të përshpejtonte ritmin, gjithmonë e më shpejt, gjithmonë e më shpejt, duke goditur edhe më fort ndaj tij, me kuitjen që ishte bërë një ‘Ooh!’ gryke pas çdo goditje. Kur goditjet arritën një tërbim të egër, me trupin e Cynthia-s të tendosur deri në spazma dhe të mbuluar me djersë, ajo shkëputi duart e kryqëzuara dhe shpërtheu në një britmë të mprehtë, therrëse dhe të zgjatur, ndërsa trupi tërhiqej dhe kontraktohej ritmikisht në orgazëm, çdo koordinim tashmë vinte më i paktë.
McKintock e kishte parë me dyshim atë performancë. Asnjëherë në jetën e tij nuk kishte parë një gjë të tillë. As nuk e dinte që një grua mund të ishte e aftë për gjithë këtë.
Cynthia u palos, orgazma mbaroi dhe frymëmarrja e saj u bë e rregullt. E pa në fytyrë me sytë që i lëshonin drita dhe i lëshoi një shpullë të fortë në faqen e majtë.
<Idiot!> bërtiti, pastaj u shkëput nga ai dhe u lëshua në krevat në shpinë, dhe e zuri gjumi menjëherë.
McKintock nuk lëvizi asnjë muskul dhe qëndroi i poshtëruar duke parë tavanin, me faqen që i digjte si një qymyr i ndezur.
Kishte ejakuluar sapo Cynthia kish filluar të përshpejtonte.
Natë e thellë.
Cynthia e kishte gjumin të lehtë dhe u zgjua menjëherë, kur truri i saj perceptoi një ndryshim në zhurmën e sfondit. Deri atëherë dhoma kishte mbetur pothuajse e qetë, por tani një zë po murmuriste diçka.
Duke rrotulluar kokën, Cynthia kërkoi origjinën e atij zëri, dhe në dritën e mbetur ndezur pa McKintock-un që po fliste në gjumë. Ishte akoma i shtrirë siç e kishte lënë ajo, me robdishan të hapur veshur, dhe timbri i tij i zërit bëhej gjithnjë e më i dallueshëm pas çdo fjale që shqiptonte:
<Unë këndoj për Artemisën Tingëllimin,
atë virgjëreshë me furkë të artë
që ndoqi dhe gjuajti drerë
motrën e vetë Apollos me shpatë të artë,
ajo mbi male të errëta dhe maja me erë
kënaqet në gjueti,
tërheq harkun e artë dhe hedh shigjeta vdekjeprurëse..>
Cynthia njohu menjëherë Himnin Homerik numër XXVII, titulluar ‘Artemisës’ dhe kushtuar perëndeshës.
E njihte shumë mirë, pasi nga të gjitha himnet që ishin shkruar për nder të Artemisës ky ishte i preferuari i saj.
McKintock vazhdonte i patrazuar, sikur po recitone mësimin:
<Dridhen majat e maleve të larta
dhe pylli i hijezuar jehon frikshëm
me britmat e bishave.
Tunden toka dhe deti si peshq
por perëndesha me zemër të fortë
shtyhet kudo me dhunë
duke e zhdukur racën e bishave.>
Në të vërtetë recitimi ishte intensiv dhe shprehës, prezent. Në mendjen e McKintock kjo këngë duhej të ishte ngulitur me gjithë interpretimin që i përshtatej, pra gjithë kjo dilte edhe gjatë këtij recitimi të pavetëdijshëm.
<Megjithatë kur gjuetarja u kënaq
dhe gëzoi shpirtin e saj
ndalon harkun e lakuar mirë,
dhe shkon drejt shtëpisë së madhe
të vëllait të dashur Febo Apollo
të zonës më prodhimtare të Delfit
për të përgatitur vallen e bukur
të Muzave dhe të perëndeshave.>
Këtu Cynthia filloi të recitojë nën zë, duke pasuar McKintock-un.
<Këtu varet harku i përkulshëm
dhe kryeson e udhëheq vallet,
përgatitur bukur,
ndërsa zërat hyjnisht të bukur
këndojnë një himn në Leto me këmbë të bukura
ndërsa një vajzë e sjellë në këtë botë
superiore ndaj të pavdekshmëve,
e mbrojtur dhe e shkëlqyeshme në vullnet.
shëndet ty
bijë e Zeusit dhe Letos me flokë të bukur
Sidoqoftë unë do të kujtoj dhe do të celebroj
me një këngë tjetër.>
(#litres_trial_promo)
Himni kishte mbaruar, i lavdishëm dhe i mrekullueshëm, duke i lënë brenda një kënaqësi të thellë.
Shumë vite më parë kishte kërkuar origjinën e emrit të vetë dhe ishte përplasur tek Artemisa; ishte apasionuar aq shumë pas mitit saqë kishte mësuar përmendësh gjithçka që i përkiste, dhe ishte shumë e kënaqur që McKintock e lavdëronte edhe në gjumë. U ngrit ulur në shtrat, lakuriq siç ishte, dhe buzëqeshi me mëmësi duke parë burrin që flinte. Morri mbulesën e vendosur afër jaskëkut, e hapi dhe e shtriu me delikatesë mbi trupin dhe këmbët e McKintock-ut, duke e mbuluar, pastaj u fut në shtresa, fiku dritën dhe u kthye në brinjë, dhe menjëherë e zuri gjumi.
Për atë takim të tyre të parë po mendohej McKintock, ndërsa mbyllte pas vetes derën e zyrës së tij, atë mbrëmje.
Cynthia i kishte ndryshuar jetën, dhe që prej një viti nga ajo anë ai kishte filluar të ndihej një burrë më i plotësuar, më i lumtur. Mesatarisht një herë në javë shkonte të kalonte natën tek ajo, në Liverpool, dhe kur dita e caktuar vinte, problemet e ditës ishin më pak të rënda, madje arrinte edhe t’i merrte disa prej tyre me filozofi. Zakonisht, në fakt, të gjitha problemet, të vogla dhe të mëdha, për atë ishin pengesa me të njëjtën rëndësi që duheshin larguar absolutisht sa më shpejt, dhe ndonjëherë impenjohej aq shumë sa bëhej posesiv. Po kur e dinte që në mbrëmje do të shkonte tek Cynthia vizioni i tij ndryshonte pak, ishte më i relaksuar, dhe pengesat më të vështira kalonin në plan të dytë, madje ndonjëherë i shtynte për ditën tjetër.
Doli nga ndërtesa dhe morri makinën. Hyri në Oxford Road,
që kalonte në mes të kompleksit universitar në drejtim vertikal, dhe u drejtua në veri. U kthye në të djathtë në Booth Street East dhe pak më vonë u kthye në të majtë në Upper Brook Street. Një spostim i shkurtër dhe pastaj përsëri majtas për tu ngjitur mbi rampën e hyrjes në mbikalimin e Mancunian Way. Trafiku ishte mesatar, në atë orë, dhe një shi i vogël i lehtë dhe i vazhdueshëm lagte xhamin mbrojtës të makinës; fshirësja e xhamit mbante me lehtësi një shikim perfekt.
Nga Mancunian mund të shikonte pak nga Manchesteri i tij, qyteti në të cilin kishte lindur, dhe e donte më shumë se çdo qytet tjetër. Por, nuk mund të shpërqëndrohej shumë, sepse kjo rrugë ishte e njohur për numrin e madh të aksidenteve.
Motori ishte goxha i ngrohtë dhe kondicioneri filloi të nxirrte ajër të vakët në makinë.
Mancuniani u bë Dawson Street dhe që aty McKintock u kthye në të majtë në Regent Road. Tek rrethrrotullimi vijoi drejt në M602, që fillonte në atë pikë, dhe filloi të relaksohej.
Ndezi radion dhe e sintonizoi në kanalin që në atë orë transmetonte lajmet.
<... manifestimet e studentëve në Sheshin Tien An Men nuk duket se po pakësohen. Kjo ditë e tretë e demonstratës ka regjistruar përleshje të shumta dhe dyndje të policisë. Disa studentë janë arrestuar, ndërsa gazetarët janë mbajtur në largësi të konsiderueshme. Akoma është e ndaluar të bësh fotografi ose xhirime televizive. Kërkesa urgjente për demokraci duket nuk gërvisht murin e qëndrueshmërisë që qeveria kundërshon, ndërsa shtypja rezulton të jetë akoma përgjigjja e vetme ndaj rradhëve paqësore përgjatë sheshit...>
‘Të shkretët,’ mendoi McKintock, ‘vërtet e kanë keq, këta. Do të donin vetëm pak liri dhe marrin veç shkopinj. Dhe ushtarët duhet të gjuajnë me shkopinj, ndryshe nuk ushqehen dhe i rrahin edhe ata pastaj, ose më keq. Është larg Kina, nga ne, në të gjitha kuptimet...’
Në atë moment kujtoi takimin me Drew.
