Ürəyimdən kimlər keçdi

скачать книгу бесплатно

Biz kənddən çıxmış gənclərdə hələ üzünü görməyib, xasiyyətinə bələd olmadığımız, amma məktəb və kənd kitabxanalarından əsərlərini əldə edib acgözlüklə oxuduğumuz yazıçılara, şairlərə qəribə bir heyranlıq, vurğunluq vardı. Biz kənd uşaqları təbiətlə təmasda, ünsiyyətdə böyümüşdük. Sadəlik və sadəlövhlük ruhumuza hopmuşdu. Bəzən, bəlkə də çox vaxt, yaradıcılıqla şəxsiyyətin üst-üstə düşməməsini ağlımıza belə gətirmirdik. Biz yaradıcı adamları ideallaşdırırdıq və ideal görmək istəyirdik.

Görkəmli Kolumbiya yazıçısı Qabriel Qarsiya Markes belə bir fikir söyləyib ki, külək olmasaydı, dünyada çox şey dəyişərdi, amma ədəbiyyat olmasaydı, heç nə. Doğrusu, mən böyük yazıçının bu fikri ilə qətiyyən razılaşa bilmərəm. Allah bilir Markes bu fikrini kefinin hansı vaxtında deyib. Yox, böyük yazıçı məni bağışlasın, ədəbiyyat olmasaydı, insanda bəşəri duyğular, ali hislər, yüksək mənəviyyat, kamillik, fəzilət və s. dəyərlər olmazdı. Çox şeylərdən, çox-çox mənəvi dəyərlərdən uzaq düşər, qəlbi, ruhu yoxsul insan sürüsü olardıq. Şəxsən bir insan olaraq məndə nə müsbət keyfiyyət varsa, öncə valideynlərimə, qan yaddaşıma və yazarlarımıza, musiqimizə borcluyam. Mən Vətəni geniş anlamda Səməd Vurğunun “Azərbaycan” şeirini oxuyub əzbərləyəndən sonra sevmişəm.

El bilir ki, sən mənimsən,

Yurdum, yuvam məskənimsən.

Anam, doğma vətənimsən.

Ayrılarmı könül candan,

Azərbaycan, Azərbaycan?!

Elə bir azərbaycanlı olarmı ki, “Azərbaycan” şeirini oxuyanda qəlbi coşmasın?!

Vətən əcdadımızın mədfənidir,

Vətən – övladımızın məskənidr.

Vətəni sevməyən insan olmaz,

Olsa, ol şəxsdə vicdan olmaz.

– söyləyən Abbas Səhhətin bu əbədi vəsiyyətini hansı azər-türk övladı unudar?! Sovet dövründə, İranla Şimali Azərbaycan arasında quş da uça bilmədiyi bir vaxtda Mirzə İbrahimovun “Gələcək gün”ü, Məmməd Səid Ordubadinin “Dumanlı Təbriz”i, Pənahi Makulunun “Səttar xan”ı, Süleyman Rüstəmin cənub şeirləri – məşhur “Təbriz”im şeiri, Şəhriyarın “Heydərbabaya salam” poeması və s. əsərlər olmasaydı, Cənub həsrətiylə yanardıqmı? O taydakı şəhərlərimizdə, kəndlərimizdə yaşayan dili bir, qanı bir soydaşlarımızdan xəbərimiz olardımı? Qətiyyən! İndi yüz minlərlə soydaşımızın Təbriz stadionunda al bayrağımıza sarınıb, “Qarabağ bizimdi, bizim olacaq!” – deyə hayqırması bu ayrılıq həsrətimizin əks-sədasıdır.

İndi Allahımın lütfü ilə mən gəlib elə bir nəşriyyata düşmüşdüm ki, adını eşitdiyim, kitablarını oxuyub zövq aldığım sənətkarların bir çoxunu canlı görür, ünsiyyətdə olur, əsərlərinin əlyazmasını redaktə edir, fikir bölüşür, mübahisə edir, bəziləri ilə də çiyin-çiyinə işləyirdim. Mən həyatda olmayan hər hansı müəllifin əsərini oxuyanda redaktor kimi, bir növ özümü onun mənəvi vəkili, varisi hesab edirdim, bu gün də belədir. Əlimi ürəyimin üstünə qoyub inamla deyə bilərəm ki, onların əsərlərinə kiçicik bir xətər toxunmasına belə heç vaxt yol verməmişəm, əksinə, daha nəfis, qüsursuz çıxmasına çalışmışam. Çünki redaktoru olduğum hər bir dəyərli kitaba bu günümüzün həqiqətlərini, müasirlərimizin duyğu-düşüncəsini, dünyagörüşümüzü və i. və s. keyfiyyətləri gələcəyə daşıyan və səhifələrində yaşadan əvəzsiz xəzinə kimi baxmışam. Xalq yaxşı deyib ki, qələm yazanı qılınc poza bilməz. Bunu anlayanlar üçün nəşriyyatda işləmək məsuliyyətli və şərəfli işdir.

Mən burada uzun illər ərzində korrektoru, redaktoru olduğum bütün kitablar və onların müəllifləri barədə yazmayacağam. Olub-olmuşların hamısını yada salıb qələmə almaq elə də asan iş deyildir. İkinci bir tərəfdən, hər şey haqqında danışmağa dəyməz.

Nəşriyyatın rəhbərliyi əməkdaşlarından kimin nəyə qadir olduğunu özü üçün çox tez müəyyənləşdirirdi. Mənim də ədəbiyyata, incəsənətə, musiqiyə, teatra məhəbbətli olduğum çox tez üzə çıxmışdı. İlk müstəqil redaktə işlərimdən biri Azərbaycan teatrı tarixində müstəsna xidmətləri olan A.A.Tuqanovun “Teatr xatirələri” olmuşdu. Azərbaycan Teatr Cəmiyyətinin sifarişi ilə nəşr olunan bu kiçik həcmli, amma olduqca dəyərli kitabı nəşriyyatın korrektura şöbəsinin müdiri Mahnur Muradova tərcümə etmişdi. Bu kitabda görkəmli rejissorun xatirələrindən ayrı-ayrı fraqmentlər tərcümə olunmuşdu. Bu xatirələrdə A.A.Tuqanov Azərbaycana gəlişindən, böyük dramaturqumuz Cəfər Cabbarlı ilə dostluğundan, onun pyeslərinin səhnə təcəssümündən və başqa hadisə və əhvalatlardan söhbət açır.

Mənim o vaxtlar redaktoru olduğum kitablardan biri də görkəmli opera müğənnisi Hüseynqulu Sarabskinin “Köhnə Bakı” kitabıdır. Müğənninin kitabının əlyazmasını nəşriyyata onun oğlu Azər Sarabski atasının anadan olmasının 100 illiyi münasibəti ilə təqdim etmişdi. Lakin o zamankı qaydaqanuna görə gərək əsər oxunaydı, kənar müəlliflərə rəyə veriləydi, eyni zamanda nəşriyyat redaktorunun rəyi olaydı, bundan sonra nəşriyyatın tematik planına salınaydı. Tematik plan isə nəşriyyatdan sonra çoxlu mərhələlərdən keçirdi. Mətbuat Komitəsindən sonra Mərkəzi Komitədə də baxılırdı. Bundan sonra nəşr olunacaq kitabların planı təsdiq olunub çap edilirdi. Bu tematik planın çap olunmuş nüsxələri kitab ticarəti təşkilatlarına – Azərkitaba və Kəndkitaba, Kitabxana kollektoruna göndərilirdi. Çünki tirajı bu təşkilatlar müəyyənləşdirirdi. İkinci bir çətinlik də orasındaydı ki, o dövrdə kompüter yoxdu, əlyazmalarını linotipçi yığırdı (buna mətbəə dilində “qaryaçiy-nabor” deyilirdi). Bu çox uzun bir proses idi. Ona görə də redaktə edilib mətbəəyə göndərilən əlyazmalar kitab halında, bu günlə müqayisədə, həddən artıq gec işıq üzü görürdü. Nəsə, söhbət əsnasında Azər Sarabski mənə dedi ki, bəs, 40-cı illərin əvvəllərində atamı qlavlitə çağırırlar. Atam gedir qlavlitin böyüyünün yanına. Görür ki, Səməd Vurğun da buradadır. Qış ayı imiş. Qlavlitin rəhbəri Sarabskiyə irad tutur ki, kitabınızda varlılardan, qoçulardan, milyonçulardan çox danışmısınız, bu cür səhifələri ixtisar edin. Mübahisə qızışır. Sarabski hirslənib kabineti tərk edir. Mübahisənin bu mərhələyə çatdığını görən Səməd Vurğun “Köhnə Bakı”nın yeganə korrektura nüsxəsini götürüb paltosunun altında gizlədir. Belə bir təsadüf nəticəsində bu dəyərli kitab qorunub saxlanılır. Azər Sarabski onu da söyləmişdi ki, bu kitaba görkəmli rəssam Əzim Əzimzadə rəsmlər çəkibmiş. Söhbət əsnasında Azər Sarabskidən xəbər aldım ki, Əzim Əzimzadənin çəkdiyi rəsmlər sizdə varmı? – Yox, – dedi, – İncəsənət muzeyində olar.

Fikirləşdim ki, bu rəsmləri əldə edib kitabda versək, çox yaxşı olar, gec də olsa, haqq öz yerini tutar. Bu niyyətlə də Rüstəm Mustafayev adına Dövlət İncəsənət Muzeyinə getdim. Onda muzeyin direktoru Xalq rəssamı Kazım Kazımzadə idi. O zaman yaşıdım, sənətşünas Ziyadxan Əliyev də muzeydə işləyirdi. Niyyətimi ona dedim. O da Əzim Əzimzadənin köhnə Bakının etnoqrafik həyatını əks etdirən illüstrasiyaları mənə göstərdi. Doğrudan da, bu illüstrasiyalarda H.Sarabskinin kitabında təsvir etdiyi adət-ənənəmiz çox gözəl əks olunmuşdu. İllüstrasiyaların kitabın müvafiq səhifələrində yerləşdirilməsi kitabı daha da zənginləşdirərdi.

Mən nəşriyyata gəlib niyyətimi Əjdər müəllimə də bildirdim, etiraz etmədi. Beləliklə, Muzeydən Əzim Əzimzadənin vaxtilə “Köhnə Bakı” üçün çəkdiyi on iki illüstrasiyasının surətini pul köçürərək aldıq və kitaba əlavə etdik.

“Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti”ndə redaktə sözü belə şərh olunub: “Redaktə – mətni yoxlayıb düzəltmək, sonuncu dəfə işləyib çapa hazırlamaq”. Bəli, hərfi mənada bu şərh doğrudur, ancaq redaktorun kimliyini, statusunu və redaktə işinin mahiyyətini, bütün funksiyalarını heç də tam ehtiva etmir. Mən bu xatirələrimdə qırx ilə yaxın nəşriyyatlarda çalışan bir naşir kimi redaktor və redaktənin nəzəriyyəsindən yox, yeri gəldikcə öz təcrübəmdən, redaktə prosesində qarşılaşdığım məsələlərdən söhbət açmaq istəyirəm. Auditoriyaya girib “redaktor – “redaktus” latın sözü olub sahmanlanmış, səliqəyə salınmış mənasını daşıyır” deməklə qətiyyən peşəkar redaktor yetişdirmək olmaz. Bu iş savaddan, bilikdən başqa, uzun illərin təcrübəsinə yiyələnməyi tələb edir. Bir də, dözüm, öz işinə sonsuz sevgi, məhəbbət. İşindən bezib usanacaqsansa, yaxşı heç nə əldə edə bilməzsən. Aşıq Alı yaxşı deyib:

İnsan sənətsiz,

Kişi qeyrətsiz,

Kamal ibrətsiz

Yamandır, yaman.

“Köhnə Bakı”ya həm də Hüseynqulu Sarabskinin “Bir aktyorun xatirələri”, “Hüseyn Ərəblinskinin tərcümeyi-halı” xatirəsini də daxil etmişdik. 1926-cı ildə “Maarif və mədəniyyət” jurnalında, 1930-cu ildə kitabça halında çap olunmuş “Bir aktyorun xatirələri” və 1938-ci ildə yazılmış “Hüseyn Ərəblinskinin tərcümeyi-halı”nda bir-birini təkrar edən məqamlar vardı. Bu təkrarları aradan götürmək lazım idi. Redaktorun borcudur ki, bu cür nəşrlərdə apardığı “əməliyyat” barədə “Redaktordan” başlığı altında oxucuları məlumatlandırsın. Mən də ön sözü əvəz edən bu bələdçi yazımda bu ixtisar məsələsinə toxunaraq yazmışdım: “Kitabın redaktəsi zamanı mümkün qədər müəllifin dil və üslubuna toxunulmamışdır. Ancaq əsərlər bir kitabda toplandığı üçün təkrar görünən müəyyən cümlə və fikirlər, hadisə və əhvalatlar ixtisar edilmişdir”.

Hüseynqulu Sarabskinin “Köhnə Bakı” kitabı 1982-ci ildə 50000 tirajla işıq üzü gördü.

Mən Sarabskinin xatirələrindən təsirlənib “Məcnunun məcnunu” adlı bir telepyes də yazmışdım. Cəsarət edib pyesi rəy bildirməsi üçün Vaqif Səmədoğluna vermişdim. Bir neçə gündən sonra Vaqif müəllim pyesi oxuyub özümə qaytardı. Məsləhət gördü ki, surətlərin sayını azaldım. Çünki surətlərin hamısı tarixi şəxsiyyətlər idi. Onların obrazlarını kiçik bir pyesdə canlandırmaq olduqca çətin idi. Mən onun məsləhətinə əməl etdim. Pyesi indiki AzTV-nin rejissoru Tariyel Vəliyevə verdim. O da oxuyub öz fikrini söylədi. Pisləməsə də, pyesin çəkilişi baş tutmadı.

Bu ərəfədə vəzifə dəyişiklikləri oldu. İsmayıl Vəliyev Mətbuat Komitəsində nəşriyyatlar idarəsinin rəisi təyin olundu. 1966-cı ildən bu vəzifədə çalışan Əlfi Qasımov Komitədə baş redaktor vəzifəsinə təyin edildi. Amma bu vəzifədə çox işləmədi. 1983-cü ildə Azərbaycan Dövlət Nəşriyyatının bədii ədəbiyyat şöbəsinə müdir göndərildi. Əlfi Qasımov çox həyatsevər, deyib-gülən, ailə və dostcanlı, məclislər yaraşığı olan bir insan idi. Toy-şənlik məclislərini aparmaqda ayrı bir məharəti vardı. Onun sonuncu “Toy gecəsi” romanı 1985-ci ildə “Yazıçı” nəşriyyatında 40000 tirajla nəşr olundu. Heyf ki, romanın ikinci hissəsini yazmağa Əlfi Qasımova əcəl aman vermədi, həmin ilin 12 martında 58 yaşında haqq dünyasına qovuşdu.

İsmayıl Vəliyevdən sonra klassik ədəbiyyat və folklor şöbəsinə rəhbərlik istedadlı şairimiz Məmməd İsmayıla tapşırıldı. Məmməd İsmayıl Tovuz rayonunun Əsrik-Cırdaxan kəndində doğulmuşdu. “Yazıçı” nəşriyyatına “Azərbaycanfilm” kinostudiyasının “Elmi-kütləvi, sənədli filmlər birliyi”nin baş redaktoru vəzifəsindən gəlmişdi. Atası Mürşid kişi II Dünya Müharibəsində həlak olduğu üçün onu anası böyüdüb boya-başa çatdırmışdı. Ona görə də anasına sonsuz məhəbbət bəsləyirdi. Anası Gülzar xanıma çoxlu şeirlər həsr etmişdi. Doğrudan da, başadüşən üçün istedadlı adamlarla bir yerdə olmaq, söhbət etmək, işləmək çox xoşdur. İnsanın mənəvi dünyası zənginləşir, söz sözü çəkir, xatirələr çözələnir, bir də görürsən ki, yüz illərin, min illərin ardından Xaqaninin, Nizaminin, Nəsiminin, Füzulinin, Şah İsmayıl Xətainin, Molla Pənah Vaqifin, Qasım bəy Zakirin, Seyid Əzim Şirvaninin, Xan qızı Natəvanın… bir kəlamı, bir misrası tövşüyə-tövşüyə uçub gəldi yanına, oldu səninlə həmsöhbət, həmfikir.

Məmməd İsmayılın da poetik yaddaşında özününkülərlə yanaşı çox şairlərin şeir parçaları vardı. Yaxşı yadımdadı, bir dəfə Məmməd İsmayıl kəndlərinə getmişdi. O, evlərinə çatanda görür ki, kimsəsiz, bağlı həyət qapısının üstünə bir ağacdələn qonub dimdiyi ilə qapını döyür. Məmməd bu səhnədən çox təsirlənir. Paytaxta “Ağacdələn, döy qapımı” şeirilə qayıtmışdı. Hələ mətbuatda, kitabda çap etdirmədiyi həmən şeirini şöbədə bizə oxumuşdu:

Yol azmısan bu payızın çənində,

Ağacdələn, ağlın itib sənin də,

Dən gəzirsən saçlarımın dənində,

Atamoğlu, az qapımı döy, görüm.

Bu cığırı bu qara kim bürüyüb?

Burda kimin yanan qəlbi kiriyib?

Həyətini qara yellər kürüyüb,

Başımıza nələr gəlir, qoy, görüm.

Haçanacan gözləməyə gəlmisən?

Yoxsa mənə söz deməyə gəlmisən?

Ya borcunu istəməyə gəlmisən? –

Öz dilində ünvanımı söy, görüm.

Bəli, şairin adi insanlardan fərqi budur. Başqaları bu cür təbiət hadisəsinə çox adi yanaşar, hələ, ola bilsin, yerdən bir daş götürüb ağacdələnə atar. Ancaq şair bu səhnədən duyğulanıb gözəl bir şeir yazmışdı. Məmməd üç bəndini misal gətirdiyim bu şeirini “Bəxtimə düşən gün” kitabında çap etdirib.

* * *

Nəşriyyatımızın hər bir şöbəsinin öz müəllifləri vardı. Ədəbiyyatşünaslardan Kamran Məmmədov, Əkrəm Cəfər, Məmmədağa Sultanov, Samət Əlizadə, Teymur Əhmədov, Qəzənfər Paşayev, Əlyar Səfərli, Mövlud Yarməmmədov, Mirabbas Aslanov, Əlyar Səfərli, Əbülfəz Hüseyni, Elməddin Əlibəyzadə, Xəlil Yusifli, şair Həsən Mülkülü, folklorşünaslardan Vaqif Vəliyev, Sədnik Paşayev, Paşa Əfəndiyev, Azad Nəbiyev, Bəhlul Abdullayev, Elxan Məmmədli, salnaməçi Qulam Məmmədli, sənətşünas Turan Cavid, musiqişünas Firidun Şuşinski, Dövlət arxivinin əməkdaşlarından Ataxan Paşayev, Rəşid Quliyev, Maarif Teymurov, Teatr cəmiyyətinin əməkdaşı Atababa Hacıbabayev (İsmayıloğlu), teatrşünas Cabir Səfərov, qəzəlxanlardan Hacı Mail, Seyidağa, Şahin Fazil, Əliağa Bakir, Ələkbər Şahid, Arif Saraylı (o zaman bu şairlərin şeirlərindən ibarət “Qəzəllər” kitabını nəşr etmişdik), aşıqlardan Aşıq Hüseyn Saraclı, Aşıq Əhməd, Mikayil Azaflı, Aşıq Əkbər, Aşıq İmran, Aşıq Hüseyn Cavan, Aşıq Soltan, jurnalistlərdən Möbəddin Səməd, Nemət Veysəlli və başqaları bizim şöbənin daimi əməkdaşları, qonaqlarıydılar. Adlarını hörmətlə andığım bu tanınmış insanların hər birindən qəlbimdə xoş ovqat qalıb. Birindən çox, birindən az.

Onların sırasında təkcə Məzahir Daşqını görmədim. Nəşriyyat fəaliyyətə başlayandan il yarım sonra (1979) vəfat etmişdi, bəlkə də, ona görə. Yeniyetmə yaşımda onun şeirlərini kəndimizdəki toylarda xanəndələrin avazında çox eşitmişdim. Məzahir Daşqının “Ana” şeiri o zaman dillər əzbəriydi:

Ana, sən yatdığın qara torpaqda,

Saysız cavan yatır, ixtiyar yatır.

Qapısız, aynasız zülmət otaqda

Minlərlə sən kimi vəfadar yatır.

Yaşlılar onun haqqında əfsanəyə bənzər rəvayətlər söyləyirdilər. Sonralar öyrəndim ki, Məzahir Daşqın Tərtərin Borsunlu kəndindəndir. Səməd Vurğunla dostluq eləyib. II Dünya Müharibəsinin iştirakçısı olub. Krım döyüşündə əsir düşüb. Başı müsibətlər çəkmiş M.Daşqın 1945-ci ildə vətənə qayıtmaq istəsə də, əsirlikdə olduğuna görə həbs ediblər. Nəhayət, 1956-cı ildə ona bəraət veriblər.

Nə yaxşı ki, mənə bir yaz axşamı adını çox eşidib üzünü görmədiyim Məzahir Daşqınla yaxından tanış olub, şeirlərini öz dilindən eşitmək qismət olub. Mingəçevirə getmişdim. Gəncliyimin müəyyən hissəsi burada keçdiyindən, bu gənc şəhər mənə çox əzizdi. Orada yaşayan qohum-əqrəbamız da kifayət qədərdi. Qayınatamgil də orada yaşayırdı. Qayınatam Bəhlul kişi şeir-sənət aşiqiydi. Şairlik iddiası olmasa da, hərdən aşıq üslubunda şeirlər yazıb aşıqlara verərdi, onlar da məclislərdə bu şeirləri oxuyardılar. Yadımda qalan son şeirlərindən biri beləydi: