Makulatura – Чарльз Буковски

Kabinetimdə oturmuşdum. İcarə pulunu ödəmək vaxtı çatmışdı. Buna görə də Makkelvi məni köçürməyə çalışırdı. İçəridə nəfəskəsən isti vardı. Kondisioner işləmirdi. Hardansa gəlib stolun üzərinə qonmuş milçək iməkləyə-iməkləyə gəzirdi. Əlimi yelləyib milçəyi ovcumla əzdim. Xatirə qoyub getdiyi cəsəd izlərini balağıma sürtüb təmizlədim. Elə bu anda telefon zırıldadı. Dəstəyi qaldırdım.

– Eşidirəm.
– Lui-Ferdinand Selinin əsərlərini oxumusunuz? – qadın soruşdu. Çılğın səsi vardı. Neçə illər idi, qadınlarla münasibətdə deyildim.
– Hmm-m, – dedim, – Selin…
– Mən Selini axtarıram, – qadın dedi. – O, mənə lazımdır.

Səsinin çılğınlığı ona olan marağımı artırdı.
– Selin? – mən soruşdum. – Onun haqqında nəsə bir məlumat verin. Xanım, susmayın, danışın görüm…
– Şalvarınızın miyançasını bağlayın.

Şalvarıma baxdım.
– Hardan bildiniz qabağı açıqdır? – soruşdum.
– İzahata ehtiyac duymuram. Mənə Selin lazımdır.
– O, ölüb axı…
– Xeyr, ölməyib. Onu tapın. Mənə lazımdır.
– Əgər yalnız meyidinə məxsus sümükləri tapsam, onda necə?
– Ay səfeh, gicləmə, Selin yaşayır.
– Harda yaşayır?
– Hollivudda. Qulağıma çatan məlumatlara görə, Red Koldovskiyə məxsus kitab mağazasının həndəvərində dolaşır.
– Elə isə, özünüz niyə tapmırsınız?
– Həmin adamın Selin olmasına əmin deyiləm. Heç olmasa, bunu bilmək lazımdır.
– Şəhərdə yüzlərlə dedektiv ola-ola, mənə niyə müraciət edirsiniz ki?
– Con Barton məsləhət gördü.
– Hə, Barton, deyirəm axı. Qulaq asın. Pulu qabaqcadan ödəməlisiniz. Sizinlə şəxsən görüşməliyəm.
– Bir neçə dəqiqədən sonra sizdə olacam, – o, dedi.

Dəstəyi asdı. Şalvarımın qabağını bağlayıb, onu gözlədim.