Banden Die Binden

скачать книгу бесплатно


Er verscheen een glimlach op het gezicht van Hunter en liep op hen af. “Ik ben blij dat jullie de helikoptervlucht hebben overleefd,’ zei hij plagend terwijl hij een hand op Tristians schouder legde en er even in kneep. Daarna begroette hij de andere man.

“Ja, op een dag zal ik dat ding met een bazooka uit de lucht schieten,” Tristian haalde zijn schouders op terwijl Hunter lachte. Hij veranderde van onderwerp en zei: ‘Iedereen die wij verwachten deze week zijn er. De laatste gasten zijn een uur geleden vertrokken dus zijn we nu met familie en vrienden. Ik heb het hier nog nooit zo rustig gezien, maar het voelt goed.’

Tristian lette op de reactie van Hunter, deed een stap terug zodat hij de twee mannen aan elkaar kon voorstellen, “Hunter Rawlins… dit is Ashton Fox.”

Ashton stak zijn hand uit en gaf Hunter een stevige handdruk toen ze elkaar de hand schudden. Hij verwachte van Hunter een behoorlijk stevige greep maar was verrast toen dat niet gebeurde. De Indiaan hield de handdruk vriendelijk net zoals zijn glimlach.

En dan te bedenken dat hij zich zorgen had gemaakt om de Apache jongen, waar hij zoveel over had gehoord van Angel, te ontmoeten. Zoals zij over Hunter en Ray praatte… zou je denken dat ze over water konden lopen en alles konden wat je een Indiaan ziet doen in films.

“Welkom in Sanctuary,” zei Hunter net zoals hij tegen elke gast zei. “Ben je er klaar voor om plezier te maken deze week?” De woorden klonken hem dubbel in de oren, maar Ashton had hier geen idee van.

“Waarom niet?” Ashton glimlachte, blij dat hij de deksel van zijn testosteron potje er nog niet hoefde af te halen. “Maar eerst zou ik graag een douche willen nemen en even ontspannen na een vlucht van tien uur in de helikopter.”

“Zeg maar niet meer,” zei Tristian, die hem naar de hoofdingang toe leidde. ‘Hunter, in welke kamer heb je hem geplaatst voor deze week?’

‘Ik zal de sleutel halen,’ zei Hunter, die langs hen de lobby in liep en er een show van maakte bij het openen van het gastenboek en de namen doornam.

Hij wist precies in welke kamer hij Ashton had geplaatst…vlak naast de kamer van Ray die makkelijk toegankelijk was, maar niet zo makkelijk als de vriend zou willen. Ashton Fox had een van de twee kamers gekregen die om de hoek van de hal lag, op de eerste verdieping, tegenover het enorme overdekte zwembad… weg van alle andere kamers.

In de rondte swingend pakte Hunter de juiste sleutel van de muur en gaf deze aan Tristian. Hij keek naar Ashton en liet hem geloven dat dit een goeie kamer was. “Je hebt geluk, het overdekte zwembad en de fitnessruimte van het hotel liggen allebei naast je kamer.”

Tristian zag het kamernummer op de sleutel en wendde zich af van Ashton terwijl hij zijn gezichtsuitdrukking verborg. Hij was blij dat Hunter Ashton niet in de buurt van de kamer van Angel had geplaatst, hij had wel verwacht dat het tenminste opdezelfde verdieping zou zijn… zodat hij niet zou gaan klagen. Als hij zijn zin zou krijgen bleef Ashton niet de hele week.

“Is alles klaar voor het feest in het zwembad?” vroeg Tristian, hij wist dat Angel graag zwom. Hij wilde haar graag laten voelen wat ze gemist had sinds ze weg was gegaan.

Hunter knikte, ‘Ja, de kinderen van Carley hebben een paar vrienden te gast voor een nacht en ze hebben de Tiki bar al geopend voor zelfbediening.” Tristian gaf hem een blik van verstandhouding, en voegde eraan toe: “Jason heeft hun gasten de kamers naast hem en zijn zussen gegeven….niet dat ze er veel zullen slapen.”

“Dat is waar,” grijnsde Tristian, hij wist dat ze in deze kamers verbleven alleen maar om indruk te maken. Hij haatte het dat zijn neven zich altijd gedroegen alsof het hotel van hen was, terwijl ze er alleen maar misbruik van maakten en er helemaal niks voor deden. Ze stonden erom bekend elke keer nieuwe vrienden te hebben elke maand, week…soms elke dag.

Het enige waar ze echt goed in waren , was seks… behalve dat, hun afspraakjes nooit lang bleven hangen.

“We zien je daar later,” riep hij over zijn schouder.

Toen Tristian en Ashton vertrokken, draaide Hunter zich om en greep de sleutel van de beste kamer die Sanctuary had… een van de bruidssuites op de vierde verdieping. Het zag er niet naar uit dat iemand die zou gebruiken deze week, Angel zou het geweldig vinden om er in één te verblijven.

“Wie verblijft er in de bruidssuite?”

Hunter draaide zich om en zag Ray aan de andere kant van de balie staan met een doos vuurwerk onder zijn arm. Hij en Ray hadden het moeilijk gehad sinds hun moeder een maand geleden was overleden. Ze hadden een wapenstilstand gesloten, ze wisten allebei dat er maar weinig voor nodig was om dit te vergeten. Hij hield van zijn broer, maar Ray gedroeg zich erg vreemd de laatste tijd dus lette hij extra goed op.

“Dus je hebt besloten om vanavond vuurwerk af te steken?” Hunter veranderde snel van onderwerp en stak de sleutel snel in zijn zak.

Ray’s donkere ogen volgde deze beschermende beweging en schonk er verder geen aandacht aan. “Ja we beginnen deze week met een grote knal, nietwaar?”

“Zeker. Kom je later nog naar het zwembadfeest?” vroeg Hunter, hij vond het helemaal niet fijn dat Ray hem in de gaten hield.

“Ja, ik zal er zijn…, “ antwoorde Ray met een afgevlakte blik terwijl hij een paar lucifers uit een kom op de balie pakte en gooide ze in de vuurpot voordat hij zich omdraaide en wegliep.

Hunter bleef waar hij was totdat Ray uit zijn zicht was en pakte de sleutel langzaam uit zijn zak. Terwijl hij zich omdraaide om de sleutel weer op te hangen liet hij deze in een la van het bureau vallen. Hij draaide zich weer om richting het sleutelkastje en bewoog zijn vingers alsof hij nadacht, pakte toen de sleutel van de kamer naast de zijne.

Het leek hem veiliger als hij Angel goed in de gaten kon houden….vooral ’s nachts.

Hoofdstuk 2 “Geheimen”

Angel stond voor de glazen deuren en keek naar haar oma. Ze dacht dat Isabel Hart in de grote serre zou zijn rond deze tijd van de dag om te kijken naar de tuinen. Ze voelde haar borstkas aanspannen toen ze haar oma zag die op de knoppen van haar rolstoel drukte en dichterbij de openslaande tuindeuren kwam die naar de tuin leiden.

De laatste keer dat ze haar oma had gezien, toen stond er een lange en trotse vrouw die tranen van haar wangen afveegde terwijl ze hen vaarwel zei. Ze legde haar hand tegen de grote glazen deuren en haalde diep adem en opende ze.

“Oma!” Angel glimlachte en snelde de kamer door naar haar toe. Haar glimlach werd nog groter toen ze de ogen van haar oma zag oplichten. Terwijl ze naar beneden leunde, omhelsde Angel haar hartelijk. “Oh god, ik heb je zo gemist!”

Isabel sloot haar ogen en genoot van de echte knuffel. Daar hield ze zoveel van Angel en Tristian…. het feit dat ze niet nep waren zoals de rest van het gezin. Als ze van iemand hielden…deden ze dat met heel hun hart.

“Daar is mijn engel,” Isabel klopte haar zwakjes op de rug. Ze voelde dat een deel van haar kracht terugkeerde door de aanwezigheid van Angel. Het meisje had haar altijd weten op te vrolijken en haar geliefd te laten voelen. Maar het zou haar er niet van weerhouden om misbruik te maken van haar ziekte. “Ik ben blij dat je bent gekomen om mij nog een keer te zien,’ zei ze met een hele trieste stem.

“Wat?” zuchtte Angel terwijl ze een stap achteruit deed om beter naar haar oma te kunnen kijken. “Oma? Waar heb je het over? “ Haar dit te horen zeggen, deed haar hart veel pijn en bracht tranen in haar ogen.

“Oh, laten we het niet over mij hebben liefje. Vertel me alles over wat ik de afgelopen jaren gemist heb en wie is die zogenaamde vriend van je waar ik geruchten over heb gehoord?” Isabel keek naar haar met een zachte frons. “Ik kan nog steeds niet geloven dat mijn kleindochter opgroeit ver weg van mij en dat ik het niet eens kan meemaken.”

*****

Tristian stapte uit Ashton’s kamer en deed de deur achter zich dicht terwijl zijn telefoon trilde in zijn broekzak. Hij zag dat het Ray was en antwoorde snel. “Hé Ray, hoe gaat het?”

“De limousine is net vertrokken en je vriendin is onderweg, de berg op. Dit is het laatste verkeer wat is toegestaan. Wil je nog steeds dat ik het hek hier op slot doe?” Ray vroeg het terwijl hij wist dat dit de instructies waren van Isabel Hart.

“Ja, oma wil absoluut geen onverwachte gasten.’ Bevestigde Tristian hem. “Sluit het gewoon goed af en kom dan hierheen voor wat plezier. Als er iemand weg moet…. dan zullen ze begeleid worden naar de uitgang, onderaan de berg.”

“Klinkt als een goed plan,” mompelde Ray.

Hij klapte zijn mobiele telefoon dicht en trok het zware ijzeren hek dicht. Hij klikte de drie zware hangsloten dicht en keek op naar het hoge puntige hek. Vanuit zijn ooghoek zag hij de zendmast en vertrok in die richting. Het was de enige zendmast in dit gebied, dat ongeveer 50 kilometer groot was, en hij had het gevoel dat deze zendmast voorlopig niet nodig was.

*****

Angel stapte naar buiten door de openstaande terrasdeuren, ze had even nodig om bij te komen nu ze haar oma zo breekbaar had gezien zittend in een rolstoel. Elke keer als ze het over haar gezondheid wilde hebben, had Isabel het onderwerp weer veranderd met de nodige vragen aan Angel.

Na dit korte bezoekje had haar oma gezegd dat ze moe was en de rest van de dag moest gaan liggen, ze liet Angel beloven dat ze morgenvroeg weer bij haar zou komen. Ze maakte zich zorgen om haar oma, ze ging wel erg vroeg naar bed en ze vroeg zich af hoe ziek was haar oma eigenlijk. Toen ze Sanctuary had verlaten om naar Californië te gaan was haar oma nog in goede gezondheid. Ze was na de dood van haar opa zelfs opgebloeid.

Angel’s lippen vormden dunne lijnen als ze terug dacht aan haar opa, ze had altijd aan hem gedacht alsof hij een monster was. Ze had nooit iemand binnen haar familie gehaat, maar een paar uur voordat hij van de trap was gevallen, had hij Hunter en haar betrapt toen ze samen hadden gezwommen in de vijver.

Haar opa had tegen haar geschreeuwd en haar gezegd dat ze te oud was om met dat Indiaanse tuig uit het reservaat te spelen. Hij had tegen Hunter gezegd dat hij heel snel van zijn berg af moest gaan en gooide de deuren achter hem dicht. Om Hunter te zien vertrekken was hartverscheurend geweest. Toen ze voor Hunter opkwam had haar opa zich omgedraaid en haar zo hard geslagen dat ze was gevallen.

Angel had het uitgeschreeuwd van de pijn, maar had niets gezegd, denkend dat haar opa misschien wel gelijk had. Hij wist niet eens dat Hunter en zij dingen hadden gedaan die ze niet hadden moeten doen…. zoenen, elkaar aanraken en experimenteren. Als hij dat geweten had dan had hij haar vaker dan één keer geslagen.

‘Kijk, ik zei toch dat het geen standbeeld was van een engel. Het is echt Angel,’ lachte iemand achter haar, ze schrok uit haar gedachten. Ze slenterde verder en glimlachte toen ze de identieke tweeling van haar oom Robert zag, Devin en Damien.

“Oh mijn god, jullie zijn volwassen geworden!” Ze glimlachte toen ze om beurten haar knuffelde en haar in de rondte draaide. Ze waren net zo oud als Tristian, maar ze waren de laatste twee jaar harder gegroeid dan hem. Beiden waren ze twee meter lang en zagen eruit als uitsmijters. Allebei een strak, zwart t-shirt aan met het logo ‘Santuary’ op de voorkant.

Ze legde bij allebei een hand op hun bovenarm en zag de trots in hun grijze ogen. “Ik veronderstel dat dit me vertelt wat jullie gedaan hebben,” giechelde ze. “Allebei geen problemen gehad? Of waren jullie het probleem?”

“Wie wij?” Devin lachte terwijl hij haar weer met haar voeten op de grond zette en liet zijn hand langs haar dijen en heupen strelen op weg naar beneden.

‘Je zou ons toch beter moeten kennen dan dat,’ Damien rolde zijn met zijn ogen richting zijn broer terwijl hij zijn arm om Angel’s middel liet glijden en haar uit de armen van zijn broer trok. Het was een spel dat de tweeling al jaren speelde… elkaar overtroeven als er een mooi meisje in de buurt was.

‘Gelukkig voor jullie, doet ze dat,’ zei Hunter tegen de tweeling en lachte toen Angel zich omdraaide toen ze de stem van Hunter hoorde.

Angel’s lippen kwamen van elkaar toen ze Hunter na bijna twee jaar terugzag. Ineens flitsten er allerlei herinneringen door haar hoofd, waardoor haar knieën week werden en ging haar hart sneller kloppen. E-mails en telefoongesprekken vielen in het niet bij het zien van Hunter in levende lijve.

Zijn haar was langer dan zij zich kon herinneren, het inktzwarte haar viel tot halverwege zijn rug. Hij leek precies op een van die jongens die op de voorkant stonden van een historische roman, waarop de Indiaan en het blanke meisje afgebeeld worden in een warme omhelzing.

Blozend door dit beeld, maakte zich los van haar neven en stapte op hem af. ‘Je bent langer’, fluisterde ze terwijl ze naar hem opkeek. Hunter was de enige die meer wist over haar dan haar eigen broer.

‘Nee, jij bent kleiner,’ plaagde Hunter haar vlak voordat hij zijn armen om haar heensloeg en haar de lucht in tilde. “Tenzij ik dit doe.” Ze was voor hem altijd zo licht als een veertje geweest. Hij gromde binnensmonds toen ze naar hem reikte en de kinderlijke rit met een stevige omhelzing beëindigde. Hij inhaleerde haar geur en het herinnerde hem aan alle redenen waarom hij had gewacht op haar terugkomst.

Wetend dat ze in de gaten werden gehouden, zette Hunter haar snel weer neer en keer over haar schouder naar de teeling. “Het zwembadfeest begint en er is iemand die naar jullie vraagt.’

‘Stacey!’ de tweeling gaf elkaar een high five. “Zie jullie twee later.” Ze vertrokken alsof het een race was wie het eerste bij het meisje was.

‘Dus ze hebben eindelijk geleerd om te delen?’ vroeg Angel met een strak gezicht terwijl ze toekeek hoe de tweeling wegging en giechelde om haar eigen grapje.

‘Ik denk dat ze gewoon houden van de concurrentie,’ mijmerde Hunter. “Dit meisje Stacey verschijnt de hele tijd zodat ze om haar vechten…. tot nu toe heeft geen van beiden gewonnen.”

Ze glimlachte toen ze zich weer naar Hunter omdraaide en een lange lok haar zag die in zijn gezicht gevallen was toen hij haar op had gepakt. Ze pakte de lok en deed deze met een tedere beweging achter haar oor. “Ik heb het gevoel dat ik eindelijk weer kan ademen.”

“Wat hield je tegen?” Hunter zijn stem was net zo zacht als die van haar. Hij wist wat ze zei, omdat hij het ook kon voelen. Hij voelde het zo erg dat zijn ogen ervan gingen branden.

Zijn blik zakte naar haar pruilende lippen en hij voelde dat hij dichterbij kwam…. hij wilde haar kussen zoals hij altijd had gedaan voordat ze weg was gegaan. Hij was degene geweest die haar had leren kussen, hoewel hij wist dat zij het nooit zo serieus had genomen als hij. Voor haar was het kinderlijk experimenteren geweest…. voor hem was het een band die bind.

“Een persoon moet nooit gescheiden worden van zijn beste vriend….dat doet pijn,” zuchtte Angel en omhelsde hem vervolgens weer.

Hunter verstijfde bij de woorden ‘beste vriend’. Iets wat ze bedoelde als een liefkozing voelde altijd voor hem als een stomp in de buik. Terwijl Hunter zijn armen om haar heen sloeg, leunde hij naar beneden om haar hoofd te kussen en probeerde zijn stem onder controle te krijgen. “Ik weet het.”

Ze had de term gebruikt sinds ze hem al haar geheimen had verteld…. zelfs het geheim over Tristian en haar. Ze had hem eens verteld dat ze dacht verliefd te zijn op haar grote broer. Hunter was toen begonnen haar mee te nemen de bergen in….alleen hun twee….en haar alles te laten zien wat haar broer haar nooit zou kunnen laten voelen.

Dat was het keerpunt tussen hem en Tristian…. omdat hij wist dat de geheime gevoelens van Angel wederzijds waren geweest. Tot zijn ontsteltenis had hij Angel ervan willen overtuigen dat ze verliefd was op hen beiden.

Hij trok zich terug, legde zijn arm om haar schouders en haar de tuin uit te leiden. ‘Ik wed dat je niet eens de kans hebt gehad om bij te komen van je angstvlucht,’ zei hij grijnzend, wetend dat ze de helikopter haatte net zoals Tristian dat deed.

“Weet je…. je had oma kunnen ompraten,” zei ze terwijl ze tegen hem aan botste. ‘Vroeger praatte jij oma van alles uit haar hoofd.’

“Oh nee dat doe je niet,” grijnsde Hunter. “Geef mij niet de schuld van die helikoptervlucht.” Bovendien laat ik je oma de laatste tijd haar eigen gang gaan.” Ze liepen over het gras naar een open plek. Hij wist dat ze volledig in het zicht waren van Ashton’s kamer, dus vertraagde hij alleen maar uit wrok. Niemand had ooit gezegd dat hij een heilige was.

“Jij bent mijn held…. weet je dat?” Angel stopte hem zodat hij haar aankeek. “Als jij oma niet had gevonden toen ze haar hartaanval kreeg….” haar stem zwakte af en ze fluisterde, “ je hebt haar leven gered.”

Ashton wikkelde een handdoek om zijn middel toen hij uit de badkamer kwam. Dat was wat hij nodig had, een lange hete douche om de week te beginnen. Misschien kon hij wel een goeie indruk maken op de familie van Angel, hij zou er zijn best voor doen. Nog nooit had hij zo hard gewerkt om indruk te maken op een meisje zoals hij nu deed voor Angel.

Zijn laatste vriendin was een achterbakse hoer met twee gezichten geweest die hij een lesje had geleerd, maar zo is Angel niet. Hij zag dat Angel nog steeds een lief klein, lokaal en maagdelijk meisje was, hij had er veel moeite voor moeten doen om een kusje van haar te krijgen. Maar dat had hem niks uitgemaakt. Als hij seks wilde…. waren er genoeg hoeren die bereid waren om hem daarmee te helpen, en dan weer weggaan zodat hij tijd met Angel kon doorbrengen.

Toen hij in de spiegel keek van de kaptafel en zijn haar droogde stopte hij omdat hij iets opmerkte vanuit zijn ooghoek. Hij draaide naar het raam en fronste zijn wenkbrauwen, hij zag Hunter en Angel daar staan, dichtbij elkaar alsof ze geheimen fluisterden naar elkaar.

Hij beet hard op zijn tanden en liet zijn kaakspieren springen terwijl hij naar zijn vriendin en die Indiaanse jongen keek, die ze zo liefdevol haar beste vriend had genoemd. Op één of andere manier dacht hij niet dat Hunter het zo zou voelen wat die bijnaam betreft…. geen man met zijn volle verstand zou dat doen.

“Angel, je oma is altijd goed geweest voor Ray en mij…. zelfs als ze daar geen reden voor had. Ik haat het wat haar is overkomen,’ zuchtte Hunter, hij wist dat het een leugen was. Als Isabel Hart geen hartaanval had gekregen…. dan zou Angel hier nu niet zijn. Hij kromp ineen wetende wat hij had gedaan.

De Shaman, heilige man, van zijn stam had hem alles geleerd over kruiden en wat ze met het lichaam kunnen doen, goed en kwaad. Hij had zijn kennis gebruikt en het juiste brouwsel gemaakt om ervoor te zorgen dat Isabel een milde hartaanval zou krijgen. Het was de enigste manier die hij kon bedenken om Angel weer hier te krijgen.

‘Ik verdien geen enkele lof omdat ik haar gevonden heb,’ zei Hunter met een schuldig geweten.

Angel glimlachte zacht, wetend dat Hunter een bescheiden man was. Om hem te laten weten hoeveel het voor haar betekende wat hij had gedaan ging ze op haar tenen staan en gaf Hunter een zacht, vluchtige kus op de lippen.

Terwijl ze zich terugtrok ontmoetten hun ogen elkaar en hielden elkaars blik vast. Angel ademde diep in en voelde hoe er bliksemschichten langs haar buik en haar dijen gingen. Dit was niet de eerste keer dat Hunter deze reactie bij haar opriep…. het was de eerste keer dat ze deze gevoelens niet hoorde te hebben. Ze had nu een vriend…. verliefd worden op Hunter dat was een taboe.

Angel slikte toen ze een stap achteruit deed. “Bedankt voor het redden van mijn oma. Ik weet niet wat ik zou hebben gedaan als ik haar had verloren.”

Hunter kneep zijn ogen dicht, hij wist dat ze de gevoelens die ze net hadden voor elkaar gevoeld hadden zou ontkennen. Misschien niet ontkennen…. maar zeker wel negeren. Hij was eigenlijk niet van plan haar er zo makkelijk mee weg te laten komen…. hij was van plan om haar eraan te herinneren dat hij alles niet zomaar kon vergeten.

Hij pakte haar hand en liep naar de voordeuren. “Kom op laten we je installeren op je kamer.”

Ashton greep de vensterbank ze stevig vast dat hij het hout hoorde kraken. Angel had hem nog nooit een reden gegeven om jaloers te zijn, maar hoe ze naar Hunter keek…. zoals ze hem had gekust. Hij vond het niet leuk. Hij had haar niet naar huis laten gaan om te zien hoe ze flirtte met andere jongens.

Angel stapte de lift in en schudde de laatste kriebels weg die Hunter had veroorzaakt met zijn kus. “Dus waar ga ik slapen?” Ze glimlachte omdat ze wist dat het een spel was wat ze altijd speelden.

De vier, Tristian, Ray, Hunter en zij hadden altijd stiekem het gastenboek van de balie gepakt en de gasten in andere kamers geplaatst wat vaak grote verwarringen veroorzaakte. Ze waren hierdoor vaak in de problemen gekomen, het grappige hieraan was dat Hunter nu de leiding had over het gastenboek terwijl hij vroeger hiervoor op zijn kop kreeg.

Hunter haalde zijn schouders op. “Ik dacht dat je wel in de kamer naast je broer wilde verblijven.” Hij stak zijn hand uit en drukte op de knop voor de vierde verdieping. “Dus zet ik je in je oude kamer.”

“Blij om te horen dat ik nog steeds een grote kamer krijg,” grijnsde ze, ze wist dat de kamers op de bovenste verdieping enorm groot waren vergeleken bij de kamers beneden. Bovendien vond ze het erg fijn om zich weer helemaal thuis te voelen. “Dank je.”

“Ik wist wel dat jullie een beetje verwend waren,” plaagde Hunter haar. “Daarom ben ik ook hier naar toe verhuisd.’ Hij viste de sleutel uit zijn zak. Hij had de kamer die direct naast die van haar lag en was er vorige maand naar toe verhuisd. Het gaf hem het gevoel dichtbij haar te zijn, ook al was ze zo ver weg.

“Wanneer ben je verhuisd naar Sanctuary?” Vroeg Angel. Ray en hij hadden altijd elke dag op en neer gereden om ’s nacht bij hun moeder te kunnen zijn…. ze reden al voordat Ray zijn rijbewijs had gehaald. Ray en hij hielden erg veel van hun moeder en zorgden altijd goed voor haar.

Toen de liftdeuren open gingen legde Hunter zijn hand op de rand van de deur om deze open te houden. ‘Het spijt me Angel…. ik had Tristian gevraagd het je niet te vertellen. Ik wilde niet dat jij je zorgen ging maken om ons.’ Zijn ogen werden donker en hij wist dat ze alle reden had om boos te zijn op hem. “Vertel het me nu maar.” Angel had er een naar gevoel bij. Hunter had nooit geen geheimen gehad voor haar, was haar vertrek hier de oorzaak van dacht ze. “Wat weet ik niet?”

“Onze moeder is vorige maand overleden toen het huis in de brand is gevlogen.” slikte Hunter, hij wilde er eigenlijk nog niet over praten. “De brandweer had gezegd dat ze waarschijnlijk aan het koken was en in slaap gevallen was.”

Angel’s lippen gingen uiteen toen ze de donkere ogen gevuld zag met tranen. “Oh mijn god Hunter…. het spijt me zo. Had het me maar verteld…. dan was ik eerder teruggekomen.”

‘Ik wilde niet dat je me zo zou zien.’ bekende hij terwijl ze haar armen voor de derde keer, in het laatste halfuur, om hem heensloeg.

Hij liet de liftdeur los en liet hem dicht glijden en drukte op de stop knop. Terwijl hij zijn handpalmen tegen haar rug legde, kon Hunter zich niet meer beheersen en trok haar dicht tegen zich aan, de geur van haar haren liet de pijn in hem opborrelen. Deze pijn had niks te maken met het verlies van zijn moeder.

Angel wilde niets liever dan hem troosten, maar zodra hun lichamen elkaar raakten, voelde ze dat Hunter haar tegen de wand van de lift aan had gedrukt en een van zijn benen tussen haar dijen had gedrukt waardoor ze allebei weer in vuur en vlam stonden.

‘Oh mijn god, Angel,’ mompelde Hunter tegen de zachte huid in haar nek terwijl hij de hitte van haar middel door zijn kleding heen. Hij drukte zijn dij tegen haar aan, hief zijn hoofd op en ving haar lippen in een gefrustreerde kus. Zijn handen gleden langs haar armen naar beneden om haar handen te pakken. Hij liet zijn vingers door de hare glijden, drukte ze tegen de muur. Hij kende haar goed genoeg om te weten dat ze wel van een beetje dominantie hield. Als dit bijna als seks werd beschouwd, waren ze al heel lang geliefden.

Eerst kuste Angel hem terug, ze was zichzelf verloren door de passie die hij veroorzaakte maar ineens flitste het beeld van Ashton door haar hoofd en ze draaide haar hoofd en verbrak de kus. Ze kreunde zachtjes toen hij in haar nek ademde. Ze trok haar handen uit de zijne, drukte ze tegen zijn borst en duwde hem weg.

‘Hunter’, Angel keek naar de grond, bang om in zijn ogen te kijken. “Het spijt me. Ik…”

“Sstt,” hij legde zachtjes zijn vinger onder haar kin en tilde hem op zodat ze hem aankeek. Hij wist wel waarom ze stopte. Ashton Fox had al verloren…. ze wist het alleen nog niet. Zijn ogen werden aantrekkelijk donker terwijl hij naar haar ongecontroleerde ademhaling luisterde veroorzaakt door een simpele kus.