скачать книгу бесплатно
Anash nisi të dilte tym që po i digjte sytë.
Ndërkohë pa se dorezat e brendshme të dyerve nisën të luanin nga vendi, duke rrëshqitur si gjarpërinj.
Ishin gjarpërinj.
Stefano Xamanji po përjetonte një skenë makthi, me tymin që po i vriste sytë dhe gjarpërinjtë që po i zvarriteshin rreth e rrotull.
Duhej të bënte diçka patjetër nëse do donte të dilte gjallë nga makina, dhe madje duhej ta bënte sa më shpejt.
Fare rastësisht i ra ndërmend se kishte një letër gazete pikërisht aty prapa sediljes.
Mendoi ta digjte në mënyrë që t’i çorodiste gjarpërinjtë me tymin që do dilte dhe kështu t’ia mbathte.
Për fatin e tij të mirë, ia arriti qëllimit.
Në ikje e sipër pa tymin në qiell të venitej dhe të linte pas diçka të shkruar që i ngjalli frikë:
DO KTHEHEM
Stefano u drodh vetëm duke e menduar.
Tymi u davarit sikur mos të kishte ekzistuar hiç dhe makina shpërtheu me një zhurmë si gjëmim.
Stefano mendoi menjëherë për librin e kuq që kishte gjetur në qilarin e lokalit të Mauros. Ndoshta këto dy ndodhi ishin të lidhura në njëfarë mënyre me njëra tjetrën.
Ia mbathi me vrap ndërkohë. Ishte tepër i shqetësuar dhe vraponte si i çmendur nga frika. Dukej gati sikur kishte vetë djallin që po e ndiqte nga mbrapa. Por nuk mund të jetë djalli, mendoi.
Apo ndoshta ishte ai vërtet?
U mundua ta largonte atë mendim nga koka.
Duhej të rrinte i qetë, përndryshe për të do mbaronte gjithçka; por i dukej e vështirë pas asaj që kishte parë me sytë e tij.
“Jam i qetë, i qetë, i qetë, i qetëëëëë!!!”. Gati po luante mendsh.
Duhej ta mbante veten.
Mbaje veten, ndryshe mbarove. Mbaje veten!
Pothuaj kishte arritur te lokali i Mauros.
I mbetej edhe pak, maksimumi gjysëm kilometri.
Zëre se tani ia kishte dalë mbanë. Edhe pak dhe arriti. Ishte gjallë. Shëndoshë e mirë, për fat të mirë.
Më në fund tani mund të rrinte i qetë, pa djallin që i vraponte nga pas.
Të paktën kështu i dukej.
Duhej të kishte besim: nuk mund ta stresonte veten në atë farë feje.
Kushedi se çfarë do mendojë Elis kur të më shohë të katandisur kështu.
Stefano vajti te banaku i Mauros dhe porositi një nga ato pijet që vetëm ai dinte t’i përgatiste.
Pas pak minutave Mauro i solli specialitetin e tij: Bladi Meri me shumë piper. Nga ato që thoshin klientët e rregullt të lokalit, duhej të ishte vërtet një mrekulli.
Stefano mendoi se ia vlente vërtet ta provonte, kështu që ndoshta edhe do qetësohej.
Priti ca minuta, dhe më pas erdhi Elis.
Ajo u frikësua kur e pa aq të trishtuar dhe të zymtë dhe më pas e pyeti ç’ishte ajo gjë aq e tmerrshme që i kishte bërë vaki.
Ai ia tregoi.
IV
Elis rrinte e shokuar dhe e tmerruar gjatë gjithë kohës që Stefano i rrëfeu gjithҫka i kishte ndodhur.
Ndërkohë u mendua edhe për atë që kishte ndodhur në shtëpinë e Santopietros dhe u mundua t’i lidhte të gjitha ndodhitë me njëra tjetrën.
«Stefano» tha Elis «isha te shtëpia e Santopietros sot mbasdite nga ora tre dhe e gjeta teksa kishte kapur një njeri tjetër. Një kavie njeri. Qëllova për t’a hequr qafe, por e mbërthyer nga paniku gabova në shënjestër».
«Dhe pastaj?» ia ktheu Stefano.
«Vrava kavien».
«Dua të them se ke vrarë një të pafajshëm dhe ai shkërdhata është akoma vërdallë dhe i pashqetësuar si kurrë ndonjëherë?».
«Atë doja të thoja edhe unë» ia ktheu Elis.
Elis dhe Stefano dolën nga lokali i Mauros dhe u përpoqën të qetësoheshin të dy duke bërë një xhiro me makinë nëpër Bolonjë. Ndoshta do kishte efekt.
Kur u lodhën së ecuri dhe së foluri, u përshëndetën me njëri tjetrin duke lënë takim të nesërmen në Departamentin e Policisë.
U ndanë nga njëri tjetri dhe u nisën për t’u ҫlodhur në shtëpi.
Me të mbërritur në apartamentin e saj të përkohshëm në kryqendrën e Emilia Romanjës, Elli (kështu e thërriste miqësisht Stefano) bëri një dush me ujë të ftohtë dhe u shtri mbi krevat.
Sapo kaluan gati dhjetë minuta, e zuri gjumi.
Ҫuditërisht, pas gjithë atyre që kishin ndodhur gjatë ditës, arriti të flinte mirë dhe me t’u zgjuar u ndje e lumtur për këtë gjë, edhe pse kishte arritur të flinte vetëm pak.
Zgjimi i kishte ardhur krejt padashur nga zilja e telefonit.
Zor se merrte telefonata kaq vonë në mbrëmje. Ndoshta diҫka e rëndë kishte ngjarë. Ndoshta diҫka që kishte lidhje me rastin që po ndiqte bashkë me Stefanon.
E alarmuar, ngriti receptorin.
Ndjeu një fishkëllimë të pazakontë dhe nisi të shqetësohej.
«Nuk njihemi. Apo jo?».
Ajo nuk u përgjigj dhe vazhdoi të dëgjonte.
«Përgjigju! Është e vërtetë që njihemi? Përgjigju po».
Kishte frikë. Mos ishte Santopietro? Jo, ai nuk kishte atë timbër zëri. Nuk mund të ishte ai.
Por kush ishte atëherë?
Ndërkohë vazhdonte të dëgjohej ai zë.
«Mos bëj gjasme sikur nuk di gjë, sepse e di fare mirë që jemi takuar».
Gjithnjë e më e frikësuar, Elis e mbylli telefonin.
U shtri prapë në krevat dhe u përpoq ta zinte gjumi.
Por nuk po arrinte dot më.
Vendosi të ngrihej dhe të shkonte të pinte diҫka të freskët.
Sapo hyri në kuzhinë, pati një ndjesi të ҫuditshme sikur diҫka kishte ndryshuar. Por nuk dinte ҫfarë.
Në fund vuri re diҫka të padëshifruar që qe shkruar mbi dysheme:
Do takohemi përsëri!
Bashkë do jemi të lumtur!
Nuk po e kuptonte se ҫfarë domethënie mund të kishin ato fjalë.
Nuk po arrinte dot t’i shpjegonte.
I duhej të fliste patjetër me Stefano Xamanjin.
Iu duk një mendim i mirë ndërkohë, të provonte prapë të flinte, me shpresë se do ia dilte mbanë.
U shtri dhe mbylli sytë.
“Do ta zini ju vendin e tij ... Ma vratë... Do ta zini ju vendin e tij... Do të paguani për këtë që bëtë... do ta paguani...”.
Po mundohej shumë ta zinte gjumi, por ishte e kotë.
Prapë zgjuar që zgjuar rrinte.
Ndërkohë ra edhe njëherë zilja e telefonit. Ishte katër e mëngjesit.
Elis ngriu.
Dridhej.
Nuk donte të përgjigjej.
Po sikur të ishte Stefano ai që po telefononte pasi mund t’i kishte ngjarë ndonjë gjë e pazakontë ashtu siҫ i kishte ngjarë edhe asaj?
Vendosi, e tëra nën ankth, që të merrte vesh se kush qe.
«Njihe...».
Elis e mbylli telefonin, duke u dridhur e tëra.
Mendoi me kujdes të mbyllte dyer dhe dritare dhe të priste ditën tjetër për t’u takuar me kolegun dhe t’ia rrëfente atij të gjitha fije e për pe.
“Do ta zini ju vendin e tij...”.
Duhej të qetësohej.
“E vratë... do ta paguani për këtë që bëtë... Do ta zini ju vendin e tij...”.
Elis ishte pak të thoje e dëshpëruar. Nuk i hiqeshin nga mendja ato fjalë të Santopietros.
Duhej të arrinte ta hiqte mendjen prej andej. Të paktën deri sa pa gdhirë mirë akoma, të mundej të ҫlodhej edhe nja dy orë ose tre.
Ndërkohë u kthye në kuzhinë për të parë se mos ndoshta i rastiste ndonjë prej atyre fjalëve të shkruara mbi dysheme.
E shtrydhi trurin edhe për ca momente por nuk nxori asgjë prej gjëje. Fjalët e shkruara ishin krejt të padëshifruara, por një kuptim duhej ta kishin.
Fundja edhe një kuptim të vogël fare.
U bë shtatë e mëngjesit ndërkohë.
E lodhur nga qëndrimi në shtëpi pa bërë gjë fare, donte të dilte jashtë dhe të ecte në këmbë.
Kur doli jashtë, mendoi të merrte një gazetë, para se të shkonte në punë.
U ndal tamam në rrugën Rizzoli, pothuajse para fast-food-it të mikut të Stefanos, kështu vendosi të hynte brenda dhe t’i fliste.
Mauro ishte i zënë me përgatitjen e porosive të nevojshme për klientët gjatë drekës, duke ditur që një pjesë tashmë e kishte gati të mbaruar.
Sapo pa Elisin, vajti menjëherë ta takonte.
«Mirëdita» e përshëndeti Mauro «keni marrë vesh ndonjë të re nga ai grabitësi i mëngjesit të djeshëm?».
«Asgjë pothuajse» iu përgjigj Elis «për të qenë të saktë, vetëm banesën ku rri dhe veprat penale që ka kryer në të kaluarën».
«Asgjë tjetër?» e pyeti miku i Xamanjit.
