скачать книгу бесплатно
Олтин офтоб шошади.
Зулфининг тол-толига
Гул атри илашади.
Коинот кўҳлик жуда:
Янги тонг уйғонади.
Нақ заминнинг кўксида
Мангу олов ёнади.
Ўчоқда ўт ловуллар,
Қутлуғ рўзғор яшнайдир,
Азим шаҳар, овуллар
Фароғатга ташнадир.
Кўзгу олдида қизлар
Висолга таранади.
Оташ севгидан сўзлаб
Мангу олов ёнади.
Илҳом лаҳзаси шоир
Олам билан юзма-юз —
Бағридан излайди дур
Беором кеча-кундуз.
Сўз байтлар ҳалқасида
Ғазалга боғланади.
Жасоратга қасида —
Мангу олов ёнади.
Шаҳид аскар онаси
Ўғлин кутади ҳамон,
Ҳис қилиб Ер нафасин
Ухлайди ул қаҳрамон.
Она фарзанд доғида
Бир умр ўртанади,
Ҳаётнинг гулбоғида
Мангу олов ёнади.
Бахтини ўйлаб одам
Кўкдан келтирган олов,
Шу бахтига дамо-дам
Тахдид солар беаёв.
Ўша олов ногаҳон
Ёнғинга айланади,
Ёнмасин, дея жаҳон
Мангу олов ёнади.
МУСИЧА
Мусича кукулаб март эртасида
Борлиқни уйқудан уйғотди хушҳол.
Нимдошгина қушнинг оддий сасида
Башорат қилинган кўклам ва иқбол.
Қирқ бешинчи йилнинг нақ наврўзида
Зафарни башорат қилган оналар —
Мунислигини ва улар кўзида
Ёнган меҳр ўтин у ёдга солар.
Гоҳида битта сўз шеърга ранг берар,
Шу биргина сўзсиз шеър маъноси ҳеч
Баъзан оддий чечак боғда гуркирар,
Шу чечаксиз чаман, гул-раъноси ҳеч.
Олам кезамизу толмай, баъзида
Бир қадам босишга журъат етмайди.
Ўша бир қадамсиз, билсанг аслида,
Ҳаётинг карвони олдга кетмайди.
Мени маъзур тутинг о саркардалар, —
Билгувчисиз жанг ва зафар сирини;
Баъзан оддий аскар, бешуҳрат, камтар
Ҳал этади катта жанг тақдирини…
Орзу-армонидан тортиб одамнинг,
Тирикликнинг порлоқ юлдузигача,
Тўкис-тугаллиги учун оламнинг
Етишмайди баъзан… битта мусича.
ШАБНАМ
У тирик қарайди, шу тиниқ кўзи
Борлиқни кўради соғлом ва тўкис.
Унда акс этмоқчи офтобнинг ўзи,
У билан тупроққа тиз чўкмоқчи, тиз.
Шу қатра гулларга омонат инди,
Қанчалик омонат бўлмасин шу нам,
Алланечук рангин, ёрқин кўринди
Шабнам кўзгусида ярқ этган одам.
ФАРИШТА ВА АЛВАСТИ
Бу кун тонг саҳардан гўзал, олтинсоч
Офтоб зулфи кўкка сиғмай тошади.
Сен ҳам эрта туриб дарбозангни оч:
“Тонгда фаришталар ризқ улашади”.
Ёлғиз эртакдамас фаришта насли,
Афсонада эмас алвастилар ҳам.
Алвасти қалблардир ёвуз, ғаразли,
Фаришта юзлардан хуррамдир олам.
Покиза йигитнинг дилбар санами,
Қалбини ёндириб ишқи беғубор.
Сани тиласа ул, истаса сани,
Фариштаси бўлиб эшигига бор.
Одамхўр алвасти қонли қўл билан
Фаришта пайида юрар беомон.
Орзуга шошсангу эзгу йўл билан
Фариштанг бўлмаса ёмондур, ёмон.
Фақат елкадамас: санаб ўлтирган
Бири савоб, бири гуноҳимизни.
Бу кун елкаларни зил босиб турган
Фаришталар эмас, дунёлар вазни…
Бир вақт кўзим очиб мен палатада
Бош узра кўрганман халоскоримни.
Фаришта эди ул оқ халатида,
Бахш этгудай эдим унга боримни.
Бир вақт юрт кўкида кезганда машъум
Ўлим қузғунлари кетмайин нари,
Лочинларни жангга узатган маъсум
Сиз эдингиз ҳаёт фаришталари.
Олам оворадир бахт ахтаришда,
Ўзлигин излашда овора одам.
Ёлғиз эркакларда эмас фаришта,
Афсонада эмас алвастилар ҳам.
ШЕЪР ЛАҲЗАСИ
Дўстим Эркин Воҳидовга
Қайта яшаб бўлмас оташ лаҳзани,
Қанча қўмсамагил, қайтмайди онлар.
Қалбингни ўртаган олтин зум қани,
Қани васл эртаси, зар тола тонглар.
Дунёга кўз очдинг ёруғ юз билан,
Шундай мунаввар юз толеи асил.
Шеърим, севгувчи қалб ишқда ёниб шан
Тиламаганмиди сени муттасил.
Энг ёруғ тушлар ҳам ўтади зумда,
Яхшиликка йўйдим тушларимни ҳам.
Шу оний тушлардай ёниб кўзимда,
Кўксимни тўлдирдинг, ишқи ягонам.
Ўшал қайтмас лаҳза банд этиб мани,
Ёдим кўзгусига инди беғубор.
Қайта яшасам ҳам ўшал лаҳзани,
Сени тополмасман, шеърим, қайта бор.
ҲОФИЗ
Ҳофиз Маъмуржон Узоқовнинг
Марғилон боғида куйлаб туриб
жон берганлигини ҳикоя қиладилар.
Шундай узилади энг таранг тор ҳам,
Севги талқинининг авж пардасида.
Қўшиқ – васияти бўлди сўнгги дам
Даврон ҳофизлари қутлуғ баҳсида.
Байтлар ҳикматидан давра лол эди,
Ҳофизни элитган илҳом лаҳзаси —
Ажал шарпасимас, бир хаёл эди,
Қазо ели эмас, Масиҳ нафаси.
Фарёд титратмади ногоҳ тўлқиндай,
Фақат зоҳир эди сўлим бир жимлик.
Қўшиқ олдидаги сукунат, шундай —
Қўшиқ олдидаги жим бир сўлимлик…
Бу бир ҳикоятдир, ривоят эмас,
Бунга гувоҳ ўша Марғилон боғи.
Афсонавор бўлиб қолди ўт нафас,
Афсоналар шундай туғилар, чоғи.
* * *
Инсон хаёл сурар: толедир тилак,
Орзуманд инсонга буюклик – армон.
Қасри, юлдузлари, уммони билан
Дунё беҳад буюк, заррадир инсон.
Инсон хаёл сурар: бахтини тилаб,
Ўйга чулғонади минг, милён карра.
Хаёли, армони, имони билан
У буюк дунёдир, дунё – бир зарра.
РОССИЯНИНГ ТАБАССУМИ
Юрий Гагаринга
Ҳорғин кипригида фазолар гарди,
Кўкдан қайтди Ернинг хушвақт ўғлони.
Бир кафт юрт тупроғин кўкка кўтарди
Аллома асрнинг хушбахт ўғлони.
