скачать книгу бесплатно
Па той бок
Дмитрий Максимович Акулич
3017 год. Касмiчны карабель пацярпеy крушэнне, падае дзесьцi y джунглях. У жывых застаецца толькi пiлот, Арцём Краyчанка. Яму трэба будзе аднавiць у памяцi абставiны i прычыны катастрофы, здацца або прадоyжыць свой нялёгкi шлях, поyны небяспек i неверагодных прыгод. Цi вернецца памяць да героя? Цi адважыцца ён вярнуць сваё мiнулае жыццё i дабрацца да адказаy, улiчваючы, што лёс усяго чалавецтва падвяргаецца рызыцы…
Дмитрий Акулич
Па той бок
ЧАСТКА ПЕРШАЯ
«ДАВЯРАЮЧЫ ПУСТАЦЕ»
Бардовыя адценнi сталi парушаць маю цемру. Цяжкiя павекi з цяжкасцю паддавалiся мне. Стараннасць адкрыць вочы была значна мацней, чым слабасць усяго цела. Мне здавалася, што я чую нейкiя чалавечыя крыкi. Водблiскi белага святла yжо прасочвалiся скрозь вейкi. Мне было некамфортна. Святло ад сонечных прамянёy трохi пашчыпвала мае вiльготныя вочы. Я адразу ж паспрабаваy iх зберагчы, стварыyшы цень для твару, i далонь мне y гэтым паспяхова дапамагла. Але, з-за моцнага болю, правая рука чамусьцi не слухалася, а спробы падняць яе yверх увянчалiся поyным правалам. Я адчуy стомленасць. Павекi зноy схавалi ад мяне гэты свет у цемры.
Мяне разбудзiy стук прызямлiyшагася металу i мая прытомнасць вярнулася да рэальнасцi. Паспрабаваy адкрыць вочы, i на гэты раз я адкрыy iх вельмi хутка. Сонца yжо свяцiла не так яскрава, яно больш не краналася майго твару. Не ведаю, колькi часу я праляжаy так, нерухома, у шэрым асяроддзi халоднага металу.
Амаль усё маё цела хавалася y ценi, толькi ногi грэлiся y сонечным святле. Прыпадняyшы галаву i цела, я агледзеyся. Падцягнуy ногi, сеy, абапiраючыся спiной аб цвёрдую сцяну. Знаходзячыся y памяшканнi, я з цяжкасцю пазнаваy i разумеy гэтае месца. Справа зiхацелi iскры з iрваных аголеных чорных правадоy. А за iмi мiргалi чырвоныя лямпачкi, шыпелi шэрыя манiторы. Аднак, праз некаторы час я стаy разумець, што знаходжуся yнутры нейкага касмiчнага карабля. Пасля я таксама заyважыy, што за штурвалам нiкога не было. Шкло было yсё y расколiнах i разглядзець тое, што за iм хавалася, мне не yдавалася. Я знаходзiyся каля дзвярэй, на якiх быy надпiс: «Грузавы адсек». Насупраць была велiзарная прабоiна, контур якой яшчэ тлеy ад чырвонага жару, плавiyся шэры метал.
Я паспрабаваy устаць. Паднiмаючыся, я адчуy галавакружэнне i сеy назад. Правай рукой я хацеy праверыць цi yсё y парадку з маiм целам, але адчуваючы y плячы востры боль, я апусцiy яе yнiз. Левая рука была цалей, i я пачаy пiльна аглядаць сябе. Мае пальцы слiзгалi па галаве, якая аказалася перабiнтаванаю. Я апусцiy погляд унiз, сагнуy ногi y каленях, яны былi y маленькiх парэзах, апрацаваныя нейкай празрыстай маззю. На мне быy надзеты касцюм з белага, ледзь цвёрдага матэрыялу. Пакамечаны. У дадатак запэцканы крывёю. На рукавах i грудзях быy чорны надпiс: «СКР». Што азначаюць гэтыя лiтары, я не меy паняцця.
Спробы yспомнiць, што ж са мной здарылася i дзе я дакладна цяпер знаходжуся не yвянчалiся поспехам. Я змог зрабiць здагадку, што гэта з-за моцнага yдару па галаве, мая памяць стала мяне падводзiць. Па мне было вiдаць, што я моцна пацярпеy. Вядома, назiраючы за сваiм самаадчуваннем i прасторай вакол сябе, пытанняy станавiлася yсё больш. Хто ж аказаy першую медыцынскую дапамогу? Дзе я знаходжуся? Гэтыя пытаннi мяне хвалявалi y першую чаргу.
– Ёсць тут хто? – спакойным голасам прамовiy я y бок адкрытых дзвярэй.
Услухоyваючыся y кожны шоргат унутры i па-за карабля, я чакаy адказ.
– Эй? – крыху гучней вымавiy я i скрывiy твар ад галаyнога болю.
Побач працягвалi страляць iскры з правадоy. З-за сцен даносiyся шум калышучых зялёных галiнак.
Я павольна, з цяжкасцю падняyся на ногi. Першыя хвiлiны стаяць было нязручна, але паступова цела, як i прытомнасть, абвыкала да yсяго, што рабiлася са мной. Я зiрнуy на сцяну, што была насупраць. Нiбы каламутнае люстэрка, яна адлюстроyвала мой сiлуэт. З глыбокiм дыханнем, адштурхваючыся ад металiчнай сцяны, я зрабiy пару крокаy наперад. Падышоy блiжэй да адбiцця. Паглядзеy на сябе: прастакутная форма твару, шырокi падбародак, тонкiя вусны i роyны нос. Злёгку вузкi разрэз вачэй, а над iмi навiслi русыя бровы. Галава y белай тканiны.
Уважлiва вывучыyшы сваё адлюстраванне, я вырашыy даследаваць абстаноyку. Пад нагамi, на падлозе, раскiданыя металiчныя дэталi i нейкiя прадметы. Пераступаючы iх, я вылез з жалезнага памяшкання, праз адчыненыя дзверы, што размяшчалiся непадалёк.
Я цвёрда ступiy на друзлую чырвоную глебу. Наперадзе мяне сустракалi густыя, цёмныя раслiны, вялiкае лiсце цёмна-зялёнага колеру, пакрытае чырвоным пылам. Сцiплы вецер тут жа перастаy iх дакранацца, яны стаялi нерухома. З гэтых тропiкаy чуyся горкi пах гнiлi. Мне стала брыдка дыхаць, я скрывiy твар i адышоy далей. Выйшаy на пустынную паласу, на след, што пакiнуy за сабой невялiкi касмiчны карабель, на якiм я, вiдавочна, здзейснiy экстранную пасадку. Я глядзеy на яго, пазнаваy гэты карабель. А дакладней, я ведаy яго будову – мне не здалося гэта веданне дзiyным.
Адчуваyся стан стомленасцi i я прысеy на друзлую глебу. Я не ведаy, што мне рабiць далей. Я працягваy глядзець на сумную цёмную зелянiну. Але мне не давала спакою i y той жа час палохала толькi пачуццё поyнага бяспамяцтва аб сабе. Я быy незнаёмцам для самога сябе.
Я зноy паглядзеy на шэры касмiчны карабель, на задняй дзверы якога былi дзве вялiкiх лiчбы i адна маленькая лiтара.
– Дваццаць сем «к». – цiха прамовiy я.
Правае крыло было сарвана, увесь корпус быy пакамечаны. Другое ж крыло ляжала часткова на паверхнi, пускала дым. Гледзячы на яго, я спрабаваy яшчэ хоць нешта yспомнiць, але нiчога не атрымлiвалася. Толькi галава балела, а няведанне яшчэ больш стала раздражняць мяне. Я прыпадняy галаву i yбачыy, як збягаюцца аблокi y вялiкую хмару, якая рухалася y мой бок. Цёмна сiняе воблака iмклiва расло, наблiжалася, змяняючы сваю афарбоyку. А вецер вяртаyся назад да майго атачэння. Ён быy ужо не такi сцiплы, наадварот, стаy гарачым i грозным. У некаторых месцах было вiдаць, як пыл сыпаyся i падымаyся з раслiн. Маленькiя парушынкi павольна лёталi y паветры пад магутнымi дрэвамi, падобна рассыпанай пудры. А над верхавiнамi гэтых жа велiзарных дрэy парушынкi збiралiся разам, паднiмаючыся yсё вышэй i вышэй, ствараючы сабой вялiкую пляму пылу.
Хутка нешта адбудзецца з надвор'ем.
Сiняе неба жоyкнула, а хмары нiбы паглыналi, заваёyвалi, загароджвалi сабой нябесную прыгажосць.
Мне было неяк не па сабе. Страшна. Нiбы пад прымусам, я сядзеy i глядзеy на тое, што адбываецца, хоць трывога шаптала мне, каб я хутчэй схаваyся ад небяспекi, якая насоyвалася.
– Аy! – вымавiy я.
Рэзка тузануyся, здрыганулася левая рука. Нешта yваткнулася за адкрыты палец падранай пальчаткi. На пальцы я yбачыy чырвоную кропку, кроy з якой на секунду замерла, а пасля стала сцякаць так хутка, нiбы рана была больш убачанай. Я спалохаyся, устаy на ногi. Азiрнуцца.
Непрыемны холад прабег па yсiм целе. Каля мяне, у невялiкiх зараснiках з буйнымi лiстамi, праглядалася чалавечая нага y запэцканым белым абутку. Падышоyшы блiжэй да хмызнякоy, якiя былi мне па пояс, я асцярожна адсунуy адзiн з шырокiх лiстоy. Перада мной ляжала знявечанае, разадранае цела. У гэтай кашы крывi, костак i мяса, ляжалi часткi таго ж касцюма, што быy на мне. Густая кроy павольна сцякала на сыры пясок. З парваных цяглiц тырчала куча костак. Галава была yвагнутая y глебу, а побач самотна ляжала вока карага колеру. Яно, нiбы жывое, глядзела на мяне. Я цяжка задыхаy. Імгненна вярнуyшы зялёны лiст назад, я схаваy гэтую жудасную карцiну. Мае рукi дрыжалi. Адышоyшы на два крокi назад, з раскрытым ротам, я зноy кiнуy свой погляд на тырчашчую нагу з кустоy. У маёй галаве тут жа yсплылi здымкi гэтага мёртвага чалавека. Яны зноy i зноy трывожылi, палохалi мяне. Жудасць. Я адвёy свой позiрк ад гэтага месца.
Вакол стала цямней. Шум ветру падымаyся.
Да маiх ног павольна паyзло невялiкае жудаснае насякомае, памерам дзесьцi з мой кулак. Яшчэ пяць такiх жукоy, спрабавалi акружыць мяне. Яны перабiралi свае тоyстыя лапкi y мой бок, вылазiлi з кустоy скрываyленага цела, працягвалi заганяць мяне y свой круг. Паторгваючы доyгiмi вусамi, яны размаyлялi памiж сабой. Стукалi клюшнямi. Нешта нiбы рота адкрывалася i зачынялася y iх. Адзiн з брыдкiх жукоy, якi быy блiжэй за yсiх да мяне, паспрабаваy узляцець. Празрыстыя крылы то выскоквалi з яго чорнага целу, то хавалiся назад.
Я зрабiy некалькi вялiкiх i хуткiх крокаy у бок карабля, iмкнучыся як мага хутчэй пакiнуць адкрытае месца.
З густога пыльнага трапiчнага лесу пачуyся грукат, за iм услед рушыy гучны трэск. Ён быy вiдавочна гучней пагодных з'яy.
– Гэта дакладна не ад ветру! – падумаy я.
Спалохана, я стаy азiрацца, пiльна глядзець у бок, адкуль зыходзiлi выразныя гукi. Але yсё yмiг суцiшылася. Ад гэтага, я стаy яшчэ больш нервавацца. Яшчэ i гэта жудаснае гудзенне жукоy, якiя наблiжалiся да мяне, чуючы кроплi маёй крывi. Мне было не па сабе. Нечакана зноy вярнулiся лясныя шоргаты лiсця i трэск паyсухiх раслiн, але цяпер крыху блiжэй, чым яны былi раней. Я спахапiyся, спалохана кiнуyся бегчы да карабля. Азiраючыся са страхам па баках, я перастаy глядзець пад ногi. Спатыкнуyшыся ля самiх дзвярэй, павалiyся на цвёрдую глебу. Боль маланкай ускалыхнула мяне, я сцiснуy зубы ад болю. Затым паспяшаyся хутка yстаць, каб працягнуць iсцi i yзлезцi на карабель. Глуха загудзела лiстота. Станавiлася значна цямней, чым раней.
Забраyшыся на борт, я стаiyся y цёмным куце, што быy памiж кабiнай кiравання i грузавым блокам. Непадалёк ляжаy доyгi кавалак тонкага металу. Не yяyляю, адкуль ён адарваyся, але прыйшоyся вельмi дарэчы. Я, не разважаючы, падняy яго i прыцiснуy да сябе. Мяне пужала yсё: тое, што ходзiць у зараснiках трапiчнага лесу, гiдкiя жукi, мёртвы чалавек i тое, як карабель працягвае тлець у прабоiне. Усё гэта прымушала маё сэрца дрыжаць ад страху. Я доyга сядзеy нерухома, пiльна yслухоyваючыся y кожны шоргат вакол сябе i зусiм забыyся пра маленькую рану на пальцы рукi. Шум павялiчваyся, усё блiжэй i блiжэй падбiраyся да мяне, нiбы хтосьцi, разрэзаyшы вялiкую колькасць дрэy, утоптваy iх у зямлю.
Я яшчэ больш сцiснуy прадмет, якi трымаy у руцэ, рыхтуючыся махнуць iм пры першай жа магчымасцi. Я быy гатовы yдарыць i абаранiць сябе ад жудаснага, як мне здавалася, монстра, што прабiраyся да карабля.
Сцямнела як унутры карабля, так i звонку. Нi праз прабоiну y корпусе, нi праз трэснутае шкло кiравання – я не бачыy амаль нiчога. І раптам на маiм касцюме загарэyся дысплей, якi знаходзiyся на запясце. Я тузануyся ад сiняга святла, зiрнуy на дысплей на левай руцэ – на iм адлюстроyвалася нейкае слова. Я зачынiy святло далонню, дысплей патух, увесь шоргат разам знiк. Толькi здалёк шумела лiсце ад ветру.
– Дзiyна… – падумаy я, – Чаму раптам усе гучныя гукi сцiхлi?
Я насцярожыyся, змакрэy. У гэтай цемры станавiлася яшчэ страшней, чым пры святле дысплея. Я паспрабаваy вярнуць яго святло, вадзiy пальцамi i далонню па iм, але ён не yключаyся. Стук аб метал карабля хутка адцягнуy мяне ад дысплея.
Хтосьцi yзлез на борт. Дакладна. Выразны гук, падобны на сокат, станавiyся yсё гучней. Маленькае святло, якое з'явiлася yслед за гукамi, асвятляла сабой усё больш прасторы. Я заyважыy рухаючы сiлуэт, стаy цэлiцца y яго, каб ударыць з усёй сiлы. Заскражатаyшы зубамi, я выскачыy i yзмахнуy цвёрдым прадметам. Удар прыйшоyся незнаёмцу y спiну. З вялiкiм грукатам ён павалiyся на падлогу. Я, не чакаючы такога шуму, здрыгануyся. Мне здавалася, што ён будзе ляжаць нерухома некаторы час, але ён пачаy павольна yставаць.
Я працягваy цэлiцца, сцiскаць цяглiцы, хацеy ужо yдарыць яшчэ раз, але пачуy.
– Прабачце!? Вам патрэбна дапамога? Я магу вам чым-небудзь дапамагчы?
Я зрабiy пару крокаy назад, спiной упёрся y сцяну. Паспрабаваy зноy уключыць святло на дысплеi, але той не слухаyся мяне. Я стаy больш актыyна перабiраць пальцамi па яго паверхнi. Прыбор паддаyся, i я асвятлiy iм прастору перад сабой. Шэрае, худое стварэнне yстала перада мной спiной. Я застыy на месцы. Яго паказальны палец выпраменьваy чыстае святло. Шэры сiлуэт на чорным фоне развярнуyся i стаy сьвяцiць прама на мяне. Святло не прыносiла маiм вачам дыскамфорт.
– Што ты такое? Не падыходзь!! – гучна вымавiy я i падняy металiчную трубу перад сабой.
– Я вiнаваты перад вамi, прабачце! Я не хацеy вас напалохаць. Я магу вам чым-небудзь дапамагчы?
– Не падыходзь да мяне! Вось так i стой! Давай, асвятлi сябе. Я хачу бачыць цябе.
Ён павярнуy сваё святло на сябе. Што я yбачыy? Перад мной стаяy дзiyны шэры робат: у яго быy твар з чалавечымi рысамi, не было паyрукi, сам ён быy не таyсцей мяне; усе канечнасцi мелi чалавечую форму; тулава y верхняй частцы было шырэй, чым унiзе. Усе яго часткi злучалiся чорнымi трубкамi i iншымi механiзмамi.
Я не ведаy, як паводзiць сябе далей.
– Як вы сябе адчуваеце? – спытаy ён i стаy падбiрацца да мяне.
– Хопiць! Стой на месцы. – сказаy я, упэyнена трымаючы моцны прадмет перад сабой.
– Не бойцеся, я не прычыню вам зла. У маю праграму закладзена дапамога i забеспячэнне бяспекi людзям. Я бачу, што вы занадта напружаны i напалоханыя, пульс значна вышэй за норму. Вам варта прысесцi i супакоiцца. Яшчэ вам варта прыняць ежу. Тут, на борце, я знайшоy вам ежу, пакуль вы знаходзiлiся без прытомнасцi.
Пакуль я моyчкi падбiраy патрэбныя словы, робат казаy усё хутчэй i цiха падбiраyся да панэлi кiравання. Там ён нацiснуy на нейкую кнопку. Цьмянае, трохi мiгатлiвае святло yключылася над намi.
– Добра… Хто ты такi? Адкуль ты yзяyся? Ты ляцеy са мной? – з спалоханым выглядам я задаy некалькi пытанняy.
Робат выключыy свой лiхтарык i павярнуy галаву да мяне.
– Я робат серыi Ф-11, трэцяга пакалення. Мяне стварылi y карпарацыi СКР, у дзьве тысячы дзевяцьсот дзевяноста восьмым годзе. Быy…
– Стоп, стоп, стоп! – перабiy яго прамову я. – Якi зараз год?
– Тры тысячы сямнаццаты год. Другое чэрвеня, чацвер.
Я моyчкi сеy. Робат прыладзiyся насупраць мяне.
– Ты ведаеш, хто я? – пытанне само сабою вырвалася i перарвала цiшыню.
– Прабачце, ваша iмя i твар мне незнаёма.
– Значыць, ты не са мной быy…калi карабель пацярпеy крушэнне. Ты хоць бачыy, як я тут апынуyся? – працягваy я.
– Я бачыy, як гэты касмiчны карабель быy падбiты пад аблокамi, а затым павалiyся на зямлю. Мне спатрэбiлася чатыры гадзiны, каб дасягнуць месца крушэння i аказаць вам медыцынскую дапамогу.
– Значыць гэта ты перавязаy мне галаву i апрацаваy раны!? Я ж быy не адзiн на караблi. Хтосьцi яшчэ ляцеy са мной, яго мёртвае цела ляжыць у некалькiх метрах ад карабля. Калi ты прыбег на дапамогу, дзе ён быy? Ты бачыy яго жывым? Меy зносiны з iм?
Пачуць адказ мне перашкодзiлi моцныя гукi крамсаючага лесу. Здавалася, нiбы зноy вярнуyся той жа монстар, што палохаy мяне раней. Пасля, пасыпалiся yдары па yсiм караблi. Звон бiy па вушах, раздражняy маю, i без таго хворую, галаву. Быццам сотнi, тысячы камянёy б'юцца аб метал.
– Што гэта? – крычаy я. – Што адбываецца?
Робат спакойна сядзеy на месцы, нешта адказваy мне, але я не змог разабраць яго слоy. У гэтым барабанным шуме зусiм можна было сысцi з розуму. Праз хвiлiн пяць удары сцiхлi, а следам лiнуy моцны дождж. Шум залевы закалыхваy мяне, салодкi пах вады yсыпляy маю прытомнасць.
– Што гэта было…што за грукат?.. – млявым голасам спытаy я.
– Гэта быy буйны град, ледзяныя шары. Для гэтай мясцовасцi характэрная з'ява. Баяцца няма чаго, вы y бяспецы.
Падчас граду, пару кавалкаy лёду заляцелi праз прабоiну i хутка расталi. Я нават не паспеy зарыентавацца, калi адзiн круглы шар лёду yляцеy у мой бок, потым iмгненна стукнуyся каля мяне i разляцеyся. Пасля чаго я павярнуyся i yбачыy дробныя лужыны.
Затым я цяжка паглядзеy на Ф-11, у вачах маiх цямнела… Я засынаy.
Прачнуyся yжо ранiцай наступнага дня. У пятнiцу было светла i цiха. Прабоiна y караблi yжо не тлела, кроплi дажджу астудзiлi яе. Толькi провад па-ранейшаму трохi iскрыy.
У мяне было яшчэ шмат пытаннеy да робата, але якi з iх самы важны, я пакуль не разумеy.
Робата Ф-11 паблiзу не было, мабыць, ён сышоy. Я yстаy, падышоy да штурвала, сеy на крэсла. Пры гэтым iмкнучыся не рухаць правым плячом, яно яшчэ балела. Цвёрдае, трэснутае шкло насупраць мяне было напаyпразрыстым, светла-карычневым з-за бруду. Агледзеyшы yсю панэль кiравання, лямпачкi, кнопкi i экраны – я дакладна ведаy, што нацiскаць. Усё, што мне yдалося зрабiць, дык гэта пазбавiць провад ад iскраy. Больш добрых навiн не было. Нiчога не працавала. Кампутары былi пашкоджаны не толькi знешне, але i знутры.
Я працягваy сядзець, чагосьцi чакаy. Я нiяк не мог сабрацца з думкамi, але потым успомнiy пра працоyны дысплей, пра мiнi-кампутар на маёй руцэ. Цяпер мне стала куды цiкавей. Я стаy праглядаць усё да дробязяy. З усёй карыснай iнфармацыi я выявiy толькi адну – кропку прыбыцця, месца, куды я трымаy шлях.
Будучы сканцэнтраваным, я тузануyся ад спалоху. У той момант на борце быy робат. Я нават не пачуy, як ён наблiзiyся i напалохаy мяне. Я зашыпеy ад болю y плячы. Павярнуyся да яго. Не ведаю, дзе ён блукаy, але мне было не да гэтага. Я толькi глядзеy на яго дзеяннi. З адной секцыi робат выцягнуy скрынку з лекамi, дастаy нешта з яе. Падышоy да мяне i загаварыy:
– Вам варта гэта выпiць. Ваша плячо вернецца y здаровы стан.
У першыя секунды я засумняваyся – «а можа ён хоча мяне атруцiць?» Ды не, глупства нейкае, за yвесь гэты час ён не зрабiy нiчога дрэннага. Нават аказаy мне першую медыцынскую дапамогу, пасля крушэння.
– Добра. – падумаy я i даверыyся яму.
Я працягнуy руку i выпiy нейкiя лекi.
І праyда, белая вадкасць мне вельмi дапамагла. Дзе ён быy раней!? Я стала быць захацеy зняць бiнт з галавы, але ён мяне спынiy.
– Стойце! Гаенне раны яшчэ iдзе. Пачакайце, калi ласка, яшчэ тры гадзiны.
Я паслухаyся яго, апусцiy рукi, а затым спытаy.
– Хто той мёртвы чалавек, у такiм жа касцюме як у мяне? Ён ляжыць за караблём у кустах, мёртвы! Ты бачыy яго?
– Так. У момант майго прыбыцця на месца крушэння, у караблi былi толькi вы. Зусiм адны. Таксама, агледзеyшы плошчу падзення, на пяску мной былi заyважаныя сляды крывi, якiя вялi ад карабля. Я бачыy мёртвае цела. Металiчны аскепак тырчаy у яго грудзях! Выбачайце, але я не змог яму дапамагчы. Яго сэрца, на момант яго выяyлення, ужо не бiлася.
– Але яго цела знявечанае, я не бачыy там не якога кавалка металу y грудзях!
– Мноства насякомых, жывёл блукае y гэтых лясах. Голад i пах крывi прыцягнуy iх да мёртвага цела.
– Зразумеy… Ты ведаеш, дзе гэта? – паказаy яму кропку, тое месца, куды мне трэба дабрацца.
На дысплеi гарэy чырвоны паказальнiк i толькi адно слова «Розжыг».
– Так. Мае дадзеныя кажуць, што гэта закрыты жылы горад. Да яго тыдзень шляху. Я гатовы вас туды адвесцi. У маёй праграме закладзена карта карпарацыi… Вы можаце давяраць мне.
Я yстаy, паглядзеy на робата i лёгенька ляпнуy яго па плячы. Праходзячы, Ф-11 павярнуyся да мяне.
– Выдатна, мы адпраyляемся туды як мага хутчэй! – не хачу, каб мяне нешта з'ела цi забiла… Не хачу сядзець тут. Гэта жудаснае месца. Дзiyна толькi, што мяне да гэтага часу не знайшлi. Мабыць, палiчылi, што я памёр. – Чуеш, дружа?! Хутка пойдзем, так што ты не прападай! – сказаy я, наблiжаючыся да грузавога адсеку.
Робат маyклiва глядзеy на мяне, працягваy стаяць як каменны. А я, тым часам, адкрыy дзверы грузавога адсека. Увайшоy. Унутры было вельмi шмат скрынь розных памераy. Самы вялiкi дасягаy тры метра y даyжыню, i дзесьцi па метры y вышыню i шырыню. Я ж падыходзiy да дробных скрынь, ускрываy iх. У iх мне траплялiся нейкiя дэталi рознай канфiгурацыi i памераy. Варта адзначыць, што самым карысным для маiх пошукаy была сцяна з ячэйкамi. У iх я знаходзiy шмат ежы i вады.
Адшукаyшы заплечнiк пад стаць сваёй форме, я стаy збiраць i класцi y яго патрэбныя рэчы для паходу. Працягваючы yскрываць скрынi, я памаленьку знаходзiy шмат карысных рэчаy. Усе яны былi падпiсаныя, на iх была нанесеная гравiроyка СКР. Таксама мне спадабалася, што на борце была зброя. Гэтая знаходка надала мне yпэyненасць, нейкi спакой за сябе, абарону ад таго, што мяне пужала. Так як у заплечнiку было мала месца, я змясцiy у яго самае патрэбнае: ежу, ваду, лекi, пiсталет, патроны i яшчэ iншыя дробныя рэчы.
Увесь гэты час Ф-11 стаяy не yмешваючыся. Нiбы цень, ён добра злiваyся з становiшчам у памяшканнi. Сабраyшы yсё неабходнае, я паспяшаyся сесцi за штурвал. Цела прасiла толькi адпачынку. Некалькi хвiлiн мы з робатам правялi y цiшынi.
А калi ж я yстаy i зiрнуy у яго штучныя вочы, яны зьвярнулiся да мяне y адказ. Нячулая машына – вось аб чым я тады падумаy. Яшчэ раз я перагледзеy змесцiва заплечнiка. Агледзеy сваё цела, раны на нагах былi зацягнутыя, шнары праглядалiся y парэзах унiформы. Потым я паглядзеy на робата яшчэ раз i спытаy:
– Чаму я yчора так хутка адключыyся i заснуy падчас дажджу? Я ж зусiм не хацеy спаць.
Хоць у мяне было яшчэ шмат пытанняy, я вырашыy не спяшацца з iмi, а пакiнуць iх на наш сумесны шлях.
– Гэта yсё yчорашнi дождж. Падчас дажджу yсё жывое засынае. Я шмат разоy такое бачыy. Па маiх назiраннях, дождж выкiдвае нейкiя таксiны.
– Добра, з гэтым разабралiся. Усё астатняе па дарозе распавядзеш. У мяне яшчэ шмат пытанняy да цябе.
– Буду рады вам дапамагчы.
