Пастэга

скачать книгу бесплатно


– Хм… Яшчэ чаго? – выпалiy Слава. – Я раблю, што хачу.

– Ты бачыш, дружа, – мае словы былi цвёрдыя як панцыры смаyжоy, – табе падабаюцца бойкi, а мне не, я yжо занадта дарослы для гэтага. Ты прыходзiш да мяне i штурхаеш, я штурхаю цябе, мы быццам бы квiты, але ты ад гэтага атрымлiваеш задавальненне, а я не.

Пасля гэтых слоy Слава як быццам умёрз у абшарпаную, светла-карычневую падлогу нашага школьнага калiдора, свiдруючы мяне сваiмi вострымi вачыма-кiнжаламi. Яшчэ пару iмгненняy i аднакласнiк кiнуyся наперад. Я штурхнуy тулава адстаyленай назад нагой, папярэдне крыху прысеyшы. Правая нага пракручваецца на пальцах. Мае плечы мяняюцца месцамi: левае назад, правае наперад. Ударная рука вылятае да супернiка з максiмальнай хуткасцю, я дакручваю шчыльна сцiснуты кулак, пакуль левая засланяе падбародак. Як на малюнку, нiбы iдэальны механiзм, якi выконвае адзiную задачу для якой ён створаны, ну вось як гэта робяць дзiракол i шчаyкунок. Пум! Мае косткi yваходзяць у кантакт са скiвiцай Слаyкi. У васьмiкласнiка невялiкая вага, але пры такiм тэхнiчным удары гэтая вага yлятае y галаву ворага. Святаслаy падае на падлогу, а я гляджу на яго навюткiя, аранжавыя красоyкi, якiя адчайна выскокваюць з мяшка для зменкi.

Хлопец аглушаны, i па правiлах бокса яму б залiчылi накдаyн. Але, вядома ж, ён не скалануты па-сапраyднаму, бо вучань восьмага класа, выхаванец элiтнай школы не самага маленькага горада, гэта яшчэ не чэмпiён свету па боксе y суперцяжкай вазе, i не можа адправiць у глухi накаyт свайго маленькага таварыша па вучобе i даволi вялiкага нягоднiка.

І вось Слава yжо хоча падняцца, хоць у вачах цень страху, аднак ён не зламаны цалкам – яшчэ не. Прага барацьбы яшчэ не пакiнула майго жаданага апанента – усё яшчэ не. Ён павiнен па-сапраyднаму спалохацца i yсвядомiць, што цяпер цi y будучынi, ад гэтага псiхаванага Тэта лепш трымацца далей. Я нiколi не рабiy з iм такога раней, але гэта яшчэ не yсё – яшчэ не. Эх, калi б я yмеy так бiцца y школе. Гады заняткаy не прайшлi дарма. Я выхоплiваю ручку, якую раней схаваy у кiшэню, i прыстаyляю яе да горла Славы.

– Яшчэ раз ты будзеш мне дакучаць i я yскрою табе горла!

Вось зараз страх у вачах Славы дасягае апагею. На гэта можна глядзець вечна, як на працу старога, вадзянога млына на yскраiне нашага горада. Прыбiраю ручку, а хлопчык паднiмаецца з падлогi i галапуе на yрок, я нават не ведаю на якi. Яго штаны запэцканы калiдорным пылам, ён атрасне штаны пазней. Атрасцi пыл прынiжэньня са свайго эга яму будзе трохi больш складана, але паразiт заслужыy лупцоyку. Варта паглядзець на расклад. Таблiца на другiм паверсе, побач з настаyнiцкай, з пахкай прыбiральняй, з кабiнетам лiтаратуры. А, зрэшты, хутка я вярнуся назад, можна проста прагуляць урокi – у гэтыя гады я быy прагульшчык.

Падарожнiчаю y сваё любiмае месца па рыпучых маснiцах. Кут каля кабiнета гiсторыi. Там я часта хаваyся y час прагулаy.

Ледзяное шкло аддзяляе мяне ад прасторы yнутранага двара, у якi загнана старая, абшарпаная калымага, а калiсьцi гэта было чымсьцi накшталт школьнага аyтобуса. Я дакранаюся падушачкамi пальцаy да празрыстай лушчаковай перапонкi – цягучы холад акуратна кусае мезенец i yказальны.

Нечакана мае вочы слепiць белае святло. Імгненне i я зноy пад мастом, а яшчэ праз iмгненне я бачу Алю. Дымны партал адразу ж зачынiyся i вакол зноy не было нiчога незвычайнага.

– Ну што? Як табе першы тур з Пастэга? – спытаy я гучна.

– Неверагодна! – выдыхнула Аля.

– Раскажы падрабязней!

– Спачатку я адчувала, як дым раз'ядае мне вочы, але дыскамфорт хутка прайшоy.

«Яна кажа прама як я».

– Я аказалася y сваёй школе. Як я зразумела, гэта быy дзявяты клас.

– Няyжо i табе прыйшлося закрываць старыя траyмы? Не ведаy, што ты была нейкай школьнай адшчапенкай.

– Я не была адшчапенкай. Я была дастаткова папулярная.

– Хм, дзiва тут няма. Што яшчэ можа чакаць прыгожую дзяyчынку, – сказаy я.

– У дзяyчынак таксама ёсць нутравiдавая канкурэнцыя, – Аля глядзела на мяне з лёгкiм дакорам. – Цi можаш ты не ведаць, раз ты ведаеш усё y гэтым сусвеце.

– Ну, мабыць, не yсё y сусвеце, – удакладнiy я. – Калi гаворка не пра сусвет гэтай кнiгi, вядома ж. Ну, а наконт канкурэнцыi y дзяyчынак магу сказаць, што фiзiчны гвалт у табары асоб жаночага полу распаyсюджаны менш. Вядома, дзеyкi таксама б'юцца, i нават на рынгу. Але yсё ж гэта бывае нашмат радзей, чым у хлопчыкаy. І yсё роyна y большасцi жанчын паражнiна не толькi там, дзе прызначана прыродай, але i y мазгах. Зрэшты, тое дакладна i для большасцi мужчын.

– Зноyку гэтая мiзагiнiя… Ты yсё яшчэ хочаш даведацца, што са мной адбывалася, цi зноy будзеш размаyляць аб розных рэчах, прычым у гэтым сваiм саркастычным тоне? – спытала мая выдатная суразмоyнiца i страсянула валасамi.

– Ну не, мiзагiнiя тут адсутнiчае. Не схаваю, часам ёсць спакуса аб'явiць усiх баб пачварамi, але я разумна нагадваю сам сабе, што монстры не жанчыны y прыватнасьцi, а толькi yсе людзi y цэлым, такiм чынам, казаць трэба пра мiзантрапiю, а не мiзагiнiю. Ох, ну i, вядома ж, я хачу, – упэyнена распавёy я. – Раскажы, калi ласка.

– Дык вось, – Аля звонка пляснула сябе па сцёгнах. – Я сустрэла свайго першага кавалера. У тыя гады ён здаваyся мне цiкавым, такiм брутальным. Я проста сутыкнулася з iм у калiдоры… школьным калiдоры. Наперадзе нас чакала шмат усяго…

– Першы сэксуальны досвед, – падказаy я.

– Так! Калi хочаш ведаць, – кiyнула Аля, прыпадняyшы броyку. – Але y вынiку ён кiнуy мяне дзеля сяброyкi!

– Лепшай сяброyкi? – спытаy я дзелавым тонам.

– Не, не лепшай, – адказала мая спадарожнiца.

– Ах, калi б яшчэ яна клiкалася лепшай, то сюжэт набыy бы проста чароyную банальнасць. Такую, ведаеш, старасвецкую чапурыстасць благога густу. Вось-вось, глядзiце – пошласць, зацяганы, паварот сюжэту. Аля, складай лепш! Я дакладна ведаю, што гэта y тваiм дыяпазоне.

– Ты не забывай, банальныя сюжэты дае перш за yсё жыццё. Жыццё банальнае, смерць банальная. Няyжо такой сiтуацыi не магло быць? Ды яны побач, такiя вось сiтуацыi. Ты несумненна ведаеш. Ты пiсьменнiк! Ну амаль нават пiсьменнiк рэалiст, а не косць з-пад лаyкi, – сказала Аля i весела засмяялася.

– Добра, ну добра, – я замахаy рукамi i заyсмiхаyся. – Працягвай, калi ласка.

– Карацей кажучы, я адшыла яго. Так i сказала: «Валi! У нас нiчога не будзе». Хаця, ведаеш, гэты хлопец навучыy мяне таму, што дрэнныя хлопцы гэта сапраyды дрэнна. А калi я змянiла мiнулае, – тут голас дзяyчыны стаy устрывожаным, – то выходзiць, што я страцiла гэты вопыт, i нават зараз не буду разумець, чаму я з такiм разумным i добрым хлопцам, як ты.

– Жаманнiцы кажуць не хлопец, а «малады чалавек», – я агучыy свае назiраннi з гранiтнай сур'ёзнасцю.

– Ну цябе y лёх, – Аля зрабiла выгляд пакрыyджанай. – Здаецца я тут лiслiвiла, ну, наконт дабрынi.

– І розуму таксама, – падказаy я.

– І розуму! – вельмi yпэyнена пагадзiлася яна.

Але праз некалькi секунд мы yжо смяялiся разам.

– Што ж, мая мiлая, – заявiy я, сунiмаючы смех, – дзякуй за аповяд. А знойдуцца жэш дурныя чытачы, якiя вырашаць, што гэтыя нашы yзаемныя падколкi нейкiя ненатуральныя, хоць гэта вельмi здаровая i вясёлая форма адносiн, прынамсi для шматлiкiх прадстаyнiкоy iнтэлектуальнай меншасцi. Ну i для даведкi: ты не мяняеш сучаснасць, калi мяняеш мiнулае з дапамогай Пастэга, цi дакладней, ты мяняеш свой псiхалагiчны стан у сучаснасцi, што адбываецца y вынiку закрыцця гештальта, як гэта назвалi б мозгаправы. Аднак тое, што адбылося y мiнулым – там i застаецца, i пасля змены мiнулае не з'яyляецца, само па сабе, прамой прычыннай змены нейкiх падзей сучаснасцi. Прасцей кажучы, ты не можаш забiць у мiнулым кiроyцу, якi аддавiy табе нагу, i гэтым самым вярнуць нагу назад. Мiнулае – набор нязменных карцiнак, сiмулятар моманту, у якi вяртае цябе Пастэга, а не звяно ланцуга, якi парвецца пасля змены яго часткi – гэтую частку нельга змянiць, можна толькi змянiць згаслыя ценi, iлюзii мiнулага…

– Добра-добра, – перапынiла мяне мая спадарожнiца. – У мяне цяпер мозг перагрэецца ад гэтых тлумачэнняy. – Я бясконца натхняюся тваiмi фiласофстваваннямi, але зараз крышачку стамiлася…

– Фiласофiю можна было б згарнуць пасля з'яyлення Эпiкура, нiчога разумней усё роyна не народзiцца. Менш пакут, больш радасцi – вось усё, што сапраyды мае сэнс падчас чалавечага шляху. Усе жыццёвыя мэты – мылiцы, якiя дапамагаюць iсцi наперад. Калi гэтыя апоры не дапамагаюць хацьбе – iх месца на сметнiку. Грамадства спажывання? Вы яшчэ скажыце, што гэта мiнус у кубе. Не варта дужацца з прапелерамi, асаблiва калi яны не мяшаюць. Не хочаце быць зомбi, якi жыве y сваiм дэвайсе? Ну дык не трэба. Займайцеся творчасцю! Цi не. Грамадства спажывання – не горшы варыянт для развiцця талентаy. Гэта факт, а вось антытэзам месца на тым жа сметнiку, што i дрэнным апорам.

– Я б i сама зараз адправiлася на сметнiк, – прастагнала мая муза, – толькi б спакойна паляжаць i адпачыць.

– Тады пойдзем да мяне i зоймемся чым-небудзь пацешнейшым, – прапанаваy я, i мы выйшлi з-пад маста, накiроyваючыся y бок яшчэ аднаго, больш старога.

Глава 4

Я граю на гiтары… Паказваючы Але працу перагруза, каб яна ведала, як генеруюць гэты рок-н-рол. Што-нiшто яна yжо ведае, але варта даць iнфу навочней. Пацешна, але я толкам не yмею граць, таму мае катаваннi прылады толькi рассмяшылi б якога-небудзь васьмiпалага вiртуоза, якi можа дастаць паказальным пальцам да столi нават не yстаючы на дыбачкi. Але граць цяжкiя рыфы, звычайна, справа няхiтрая.

Я iмправiзую рыф. Тара-так-так, тара-так-так-так, тара-так-так-так. Аля кiвае галавой як бы кажучы: «Нядрэнна, маэстра!».

– Гэта значыць, калi я yключаю дысторшн усё гэта гучыць вось так, як роy, а калi выключаю, то гук чысты i прыемны.

– Выдатна, – кажа дзяyчына. – Вельмi, ну вельмi цiкава.

– Я як быццам чую ноткi iронii y вашым голасе, панна дабрадзейка?

– Панна дабрадзейка? – Аля робiць строгi твар, якi, зрэшты, слаба хавае яе жаданне залiцца смехам. – Я магу ёю быць.

– Гарнiтурчык з латэкса, чорная падводка, валасы, сабраныя y пучок, – раю я.

– Не зусiм! – паведамляе Аля i yдакладняе. – Чырвоная мантыя з сабалём, карона, туфлi абсыпаныя жэмчугам i лалавае калье.

– Так выглядае панна краiны, а не панна асобна yзятага мужыка, – даношу я сваё меркаванне.

– Панна краiны yжо сапраyды пануе над усiмi мужыкамi падуладнай тэрыторыi, – кажа Аля, i шырока yсмiхаецца. – Імператрыца бярэ на ноч любога таварыша, якi ёй спадабаyся, ад карнета, да паэта. Чаму такi выбiтны мысляр не разумее гэтых элементарных рэчаy?

Мы зноy смяемся разам.

– Ну i раз ужо мы пачалi аб палiтыцы, варта працягнуць гэтую тэму, – весела кажу я. – Толькi вось зараз я прынясу зялёны чаёк i печыва.

Чай ужо на стале. Пара клубiцца над цёмным акiянам пасярод фаянсавых берагоy. Серабрыстая, узорыстая лыжачка прыемна бразгае y светлым кубку. Печыва з шакаладнай глазурай на невялiкiм сподачку, упрыгожаным сiняватым арнаментам. Аля бярэ яго сваiмi прыгожымi пальчыкамi i акуратна кусае, падносячы вольную далоньку да падбародка i ловячы крошкi. Як жа гэта мiла.

– Кхм, пагаворым аб дэмакратыi, – уступаю я, хоць мне i шкада yклiньвацца y iдылiчную карцiну, створаную дзяyчынай i шакаладным печывам.

– О так, – адклiкаецца госця.

– Не гавары з набiтым ротам! – строга загадваю я.

– Прабачце, сэр, – адказвае яна i глядзiць на мяне смяшлiвымi вачыма.

– Якое тваё стаyленне да яе, да гэтай самай дэмакратыi? – запытваю я.

– Строга негатыyнае, – Аля сур'ёзна глядзiць на маё раскладное крэсла.

– Гэта чаму ты так думаеш?

– Каб у нас была палемiка, – паказвае мая госця. – Ты ж сам казаy, што часам карысна заняць нават тую пазiцыю, на якой насамрэч не знаходзiшся звычайна, i гэта проста дзеля трэнiроyкi y палемiцы.

Я развёy рукамi yсiм сваiм выглядам кажучы: «Нядрэнна! Вельмi нават! Мая школа!», а затым вымавiy.

– Тады з вас аргументы, паненка, а не толькi факты.

– Дэмакратыя зло, бо гэта дыктатура большасцi, – трохi падумаyшы паiнфармавала дзяyчына. – Дзесьцi я такое чытала.

– Нядрэнна, – ацанiy я. – Аднак па сутнасцi гэта сафiзм. Існуюць розныя дэфiнiцыi для паняцця дыктатуры. Калi гэта yсяго толькi прамое кiраванне групы таварышаy, гэта значыць у нашым выпадку, групы, што завецца большасцю, то дэмакратыю можна назваць дыктатурай, аднак кiруючая група y дыктатуры, калi yлада наогул належыць групе асоб, а не аднаму дыктатару, павiнна дэманстраваць нейкiя вiдавочныя прыкметы манапалiзацыi yлады, а нярэдка дэманструе i рысы валюнтарызму, тады як большасць, у межах добра пабудаванай дэмакратычнай мадэлi, чуе меншасць i на палiтычны суб'ект могуць уплываць iншыя палiтычныя суб'екты. Фармальныя прыкметы дыктатуры, пры yказаным вышэй падыходзе, калi нехта выдае камусьцi дырэктывы, можна выявiць наогул у любой уладзе, у гэтым яе сутнасць, бо yлада заyсёды прадугледжвае, што нехта кiруе кiмсьцi. Гэта значыць, назваць дыктатурай, у гэтым сэнсе, можна yсе формы праyлення, дзе yказы абавязковыя да выканання, i такiм чынам, гаворка тут менавiта пра сафiзм, калi штосьцi сцвярджаецца толькi на аснове фармальных прыкмет, а сутнасць пры гэтым скажоная. Па-эмпiрычнаму, мы прыходзiм да таго, што рэальная дыктатура мяркуе yладу чалавека цi групы, якiя не дапушчаюць да кiравання iншых, нейкiх чужынцаy. Сутнасць тэрмiна менавiта y гэтым, i y гэтым сэнсе сапраyдная дэмакратыя прадугледжвае калектыyны yдзел менавiта як процiяддзе супраць кiравання адной, нязменнай групы, як суб'екта палiтыкi, або аднаасобнага лiдэра.

– Брава! – госця заапладзiравала. – Люблю, калi ты такое выдаеш! Жадаю яшчэ! Толькi крыху прасцей, калi можна. Добра?

– Без праблем, – пагадзiyся я. – Вось табе аналогiя.

– Выдатнае слова, – уставiла мая юная фiласафiня.

– Дык вось, аналогiя, – я yзвышана зiрнуy у далеч, за сваё акно, туды, дзе зручна размясцiyся шэры брусок нейкага гмаха. – Калi я дам табе дырэктыву зняць штаны, то гэта будзе дэмакратыяй, калi ты маеш права выбiраць сабе таго, хто аддае такiя распараджэннi, скажам, памiж мной i сваiм суседам. А вось калi выбару няма, i я yзурпаваy пасаду yладара штаноy, то значыць гэта дыктатура! Дарэчы, можаш пакуль нiчога не здымаць…

– Ты yпэyнены? – какетлiва спытала Аля, пагульваючы гузiкам на сваiх цёмна-сiнiх джынсах.

– Пакуль так, – сказаy я не вельмi yпэyненым голасам.

– Ну i якая дэмакратыя лепшая на ваш погляд, спадар уладар штаноy? – сур'ёзна спытала дзяyчына, але тут жа не стрымалася i пачала смяяцца.

– Такая, дзе галоyнага лiдэра выбiрае не yвесь народ. Гiсторыя паказала, што народ можа сабе абраць усялякае. Увесь народ выбiрае дэпутатаy у нiжнюю палату парламента i мэраy, спецыяльная акадэмiя, з вялiкай колькасцю членаy, выбiрае ва yладу iнтэлектуальна падрыхтаваных людзей, гэта значыць разумнiкi выбiраюць разумнiкаy. Крытэрый адбору y касту разумных, ужо дакладна не нейкiя тэсты з паравозiкамi i квадрацiкамi, а толькi рэальныя дасягненнi y розных галiнах навукi i мастацтва, якiя паказваюць сапраyдны патэнцыял. Зразумела, фактар суб'ектыyнага выбару тут будзе моцны, але гэта не так страшна. З гэтых iнтэлектуалаy, iнтэлектуалы ж, абiраюць кiраyнiка акадэмii, суддзяy, пракурораy, начальнiкаy абласцей, сенатараy, гэта значыць чальцоy вышэйшай палаты парламента. Выбраныя iнтэлектуалы, а таксама мэры, аб'яднаныя y партыi, цi выступаюць самi па сабе. З iх лiку выбiраюць кандыдатаy на пасаду галоyнага лiдэра, паyнамоцтвы якога зводзяцца да паyнамоцтваy галоyнага мiнiстра. Галоyны суддзя, галоyны лiдэр краiны, кiраyнiк iнтэлектуальнай акадэмii, старшыня парламента, ураyнаважваюць адно аднаго i валодаюць рэальнай уладай. Кiраyнiк акадэмii знаходзiцца на пасадзе не больш за тры тэрмiны, кожны па чатыры гады. Астатнiя лiдэры не больш за два такiя ж тэрмiны. Гэта не iдэальная сiстэма, але нядрэнная.

– А якая тады iдэальная? – пацiкавiлася госця.

– Ідэальным можа быць толькi твой носiк, але не палiтычная сiстэма, – адказаy я.

– Дзякуй! А скажы мне, як абаранiць дэмакратыю?

– Дэмакратыю трэба абараняць заyсёды. Яна падвяргаецца небяспецы нападзення як з боку yнутраных сiл, так i знешнiх. У любым, нават самым вольным, грамадстве, можа прарасцi пустазелле yзурпатара, якi знойдзе шчылiны i прабярэцца да абсалютнай улады. Добрая абарона – сiстэма розных збалансаваных органаy улады, як я yжо казаy. Але i гэта не стоадсоткавая гарантыя. Ну а звонку на дэмакратыю можа напасцi якi-небудзь суседнi дэспат. Некаторыя людзi чамусьцi лiчаць, што абаронай ад такога нападу з'яyляецца свая магутная культура i мова, хоць гiсторыя выразна паказвае: абарона ад гармат – iншыя гарматы, а не словы, няхай нават самай лепшай мовы.

– Зразумела, – паведамiла Аля. – Ведаеш, я думаю пра Пастега. Мы можам зноy спатрэбiць яе заyтра? Гэта ж страшна цiкава.

– Я нiколi не карыстаyся ёй так часта, – сказаy я. – І я нiколi не прыводзiy з сабой пасажырку.

– Ну, зрабi ласку, – дзяyчына прадэманстравала самыя жаласлiвыя вочы, якiя толькi магла. – Ты мне не адмовiш, праyда ж? Праyда?

– Эх, ну добра-добра, заyтра пойдзем, няма праблем.

Глава 5

Многiя здольныя любiць людзi пакутуюць ад гэтай здольнасцi, а многiя няздольныя, адпаведна, ад няздольнасцi… Мой выбар – халоднасць. Пазбавiць сябе чагосьцi цудоyнага, ды яшчэ i добраахвотна? Так, без сумневаy. Занадта часта гэта цудоyнае выядае душу, як варона арэх. Халоднасць цудоyная. Зрэшты, гэтае меркаванне таго, хто нiколi не быy халодны.

На гэты раз мае вочы былi зачыненыя i чорны дым не шчыкаy iх. Я падыходзiy да дома аднакласнiцы. Яна была побач. Абшарпаныя арэлi – сумны сiмвал дзяцiнства, якое сышло назаyжды. Першы паверх, скрыгат лiфта, слiзкая плiтка, жалезныя дзверы пад'езда, але яшчэ без дамафона, якi паставяць праз пару гадоy. Парэнчы выдаюць гулкi гук, калi моцна тузануць iх цi стукнуць чаравiком. О! У тыя гады y мяне былi выдатныя чаравiкi шэрага колеру. Шык! Я yвесь прадрог. Упс… Якiя смешныя y мяне пальчаткi, добра хоць не мамiны рукавiцы. Чаму я yвогуле кiнуy насiць чаравiкi? А вы, дарагiя чытачы, якi абутак замiлавалi? Столь апалена запалкамi, а на сцяне парнаграфiчная карцiнка, дзiвосна праyдзiва, па-майстэрску намаляваная карычневым алоyкам. Пахне падвалам. Яшчэ тут павiс, нiбы прывiд, асаблiвы, нi з чым непараyнальны пах, якi ёсць толькi y гэтым вялiкiм, страшным, доме-скрынцы. Дом, дамок, дамiна… Ён быццам сышоy з трывожных карцiн Малевiча i пасялiyся над шумным праспектам не самага маленькага горада.

Мы гулялi зiмовым, марозным вечарам, побач з адным з гарадскiх замкаy, пасля вярнулiся назад на тралейбусе. Транспарт бiтком набiты людзьмi. У вячэрнiм асвятленнi тралейбуса iх твары быццам зморшчаныя гармонiкi, старыя кашалькi, бакi сланоy.

Яна y шэрым палiце, у яе блакiтнаватыя вочы, залацiстыя валасы, смешныя вяснушкi. Святло жоyтае, трывожнае, слабюткае. Я апускаю галаву yнiз, раблю глыбокi yдых. Вось i ён, гэты няёмкi момант, якi yсё яшчэ сядзiць у дакучлiвых успамiнах. Сэрца стукае хутчэй… Чаму тут так слiзка? Скрабу падэшвай чаравiка па гарчычнай скуры падлогавай плiткi. Паyзмрок, цiшыня, мы таксама гаворым прыглушана, плаyна. Яшчэ стаiм на першым паверсе, яна холадна прамаyляе: «Дзякуй, што выветрыy мяне». Вось! Вось ён! Вось менавiта y гэты момант трэба яе пацалаваць. Нават праз столькi гадоy гэта чамусьцi не так проста, нават для дарослага мужчыны, якому зноy пятнаццаць год. Пальцы пахаладзелi… І yсё ж я раблю крок да яе.

«Амела вельмi доyга супрацiyляецца смерцi».

Пацалунак далёка не такi прыемны, якiм яго можна было yявiць, але yсё ж гэта перамога. Мне крыху сорамна перад Алей, але ж усё вакол толькi фантазiя. Гештальт зачынены! Белае святло залiвае прастору i… Стоп! Я не вярнуyся пад мост. Што гэта за месца? Неба? Што з гэтым небам? Чырвонае неба, гэта нешта нерэальнае… Такi колер не можа быць у прыродзе… I сонцы… Два сонцы… Не! Цэлыя тры! Перада мною нейкае падабенства крэйдавага кар'ера, па краях яго расстаyленыя нейкiя iндзейскiя вiгвамы. Кар'ер залiты вадой – вялiкае возера y горнай цяснiне. У цэнтры сiняватай, воднай роyнядзi, драyляны, плывучы дом, упрыгожаны разьбянымi фiгурамi. Хах, зроблена па yзоры мiнiяцюрных хатак у дзiцячым садку.

– Тэт, – паклiкаy мяне голас Альфы, – дзе гэта мы апынулiся?

Так, мая мiлая спадарожнiца таксама тут. Але тут гэта дзе? Дзе мы сапраyды аказалiся?

– Здаецца, Пастэга дала збой, – павольна сказаy я. – Мы не вярнулiся дадому… Нейкая паралельная рэальнасць, падобная да нашай.

– Але што ж нам рабiць, Тэт? – у вачах дзяyчыны блiснуy страх.

– Для пачатку раскажы мне, дзе ты была? – я стараюся надаць голасу yпэyненую лёгкасць, укiнуць у яго вясёлы скрыгаток.

– Хiба зараз час пра тое казаць? – кiдае мне Аля.

– Зразумела, чаму не.

– Я была на катку. У падлеткавым узросце я выдатна грымнулася навiдавоку y хлопчыка, якi мне падабаyся. Але зараз я yмею катацца. Таму падзенне не адбылося.